Οδοιπορικό με Volvo V50 T5 στον άγνωστο Βόλο
Mια παραγνωρισμένη πόλη, που οι περισσότεροι συνδέουν μόνο με τα... τσιπουράδικά της.
KEIMENO: NIKOΣ MAPΓAPHΣ
ΦΩTOΓPAΦIEΣ: MIXAΛHΣ ΠOPNAΛHΣ
ΛIΓOI έχουν περιγράψει το Βόλο, καθώς θεωρούν δεδομένο ότι εκείνο που πρέπει να προβληθεί ιδιαίτερα είναι το Πήλιο. Το πολύ να κάνουν την παραχώρηση και να γράψουν για τα τριακόσια (ναι, είναι τόσα!) τσιπουράδικα. Βέβαια, είναι φυσικό, όταν ξεκινάς την επίσκεψη από τσιπουράδικο, να γίνεις «ντέφι» από την αλκοόλη, οπότε πού μυαλό για οτιδήποτε άλλο. Η συγκεκριμένη περιοχή αποδεικνύει το πόσο πλαστά είναι τα ερωτήματα «τουρισμός ή βιομηχανία;», «βιομηχανία ή γεωργία;», «τουρισμός ή γεωργία;», καθ’ ότι έχει ανεπτυγμένη τόσο τη βιομηχανία (η βιομηχανική ζώνη -με τη μεγαλύτερη «ιπποδύναμη» στη χώρα- είναι δίπλα στην τουριστική ακτή των Αλυκών) όσο τη γεωργία και τον τουρισμό.
Όμως, ο Βόλος δεν είναι μόνο τσιπουράδικα και Πήλιο, εφόσον έχει πολλά ενδιαφέροντα που κάνουν την επίσκεψη ευχάριστη και ωφέλιμη. Κατ’ αρχάς, υπάρχει το Δημαρχείο, έργο του Πικιώνη, το οποίο δεν πρέπει να ξεχάσετε να δείτε, αφού θέλοντας και μη θα περάσετε από δίπλα. Μετά το δημαρχείο, σειρά έχει η παραλία. Παρκάρετε νόμιμα στο χώρο στάθμευσης μέσα στο λιμάνι (όπου υπάρχουν θέσεις με σκιά), στη συνέχεια παίρνετε μαζί σας ένα καπέλο και περπατάτε προς την παραλία. Πολλές πόλεις στη χώρα έχουν ωραίες παραλίες, όπως η Καλαμάτα, η Αλεξανδρούπολη, η Θεσσαλονίκη, αλλά είτε σε όλες περνάνε αυτοκίνητα είτε δε διαθέτουν τα κέντρα του Βόλου όπου μπορεί κανείς με ηρεμία να πιει τον καφέ του. Παλαιότερα, στα χρόνια τα δικά μου, προ τεσσαρακονταετίας, απαγορεύονταν ακόμη και τα ποδήλατα.
H ώρα της περιπλάνησης
Αφού ξεκουραστείτε στην παραλία, ξεκινήστε ένα μεγάλο περίπατο προς την άλλη άκρη όπου είναι ο ¶γιος Κωνσταντίνος. Από εκεί και προς λεγόμενο ¶ναυρο (είναι το ποτάμι και η ομώνυμη περιοχή όπου ο Ιάσονας έχασε το σαντάλι του) είναι η «καινούργια» περιοχή που δημιουργήθηκε από τις επιχωματώσεις που έγιναν το 1956, όταν κατά το μεγάλο σεισμό έπεσαν πολλά σπίτια και μεταφέρθηκαν εκεί τα μπάζα. Όπως προχωράτε στο πάρκο, πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε μια στάση στο εκκλησάκι του νοσοκομείου, στην Αγία Τριάδα, όπου θα βρεθείτε μπροστά σε ένα μοναδικό αγιογραφικό έργο. Πρόκειται για δημιουργία του Γιώργου Γουναρόπουλου, ενός από τους πιο γνωστούς και αναγνωρισμένους Έλληνες ζωγράφους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το θρησκευτικού περιεχομένου έργο του, το οποίο φέρει τη σφραγίδα του προσωπικού του ύφους, παρεκκλίνοντας από τη βυζαντινή τεχνοτροπία, έχει παραμείνει άγνωστο στο ευρύ κοινό. Ο Γουναρόπουλος πίστευε ότι η ζωγραφική ήταν ένα είδος «εξαΰλωσης», δημιουργώντας αντιδράσεις στους συντηρητικούς κύκλους της Αθήνας. Οι τοιχογραφίες και οι εικόνες στην Αγία Τριάδα, έργο που χρηματοδοτήθηκε το 1950 από το φίλο του, βιομήχανο και συλλέκτη Απόστολο Παπαγεωργίου, είναι και οι μοναδικές αγιογραφίες του Γουναρόπουλου που κοσμούν ναό.
Λίγο παρακάτω, απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο, λειτουργούν τα εργαστήρια πειραματικής αρχαιολογίας, τα οποία στεγάζονται σε δύο καλύβες που αποτελούν αναπαράσταση δύο οικιών του νεολιθικού οικισμού Διμηνίου. Ο τρόπος που χτίστηκαν οι δύο αυτές καλύβες βασίστηκε σε όλα τα γνωστά ανασκαφικά δεδομένα από τους νεολιθικούς οικισμούς της Ελλάδας. Το πείραμα της κατασκευής αυτών των «νεολιθικών» οικίσκων έγινε στo πλαίσιo του κοινοτικού προγράμματος Raphael και αποτέλεσε μια ουσιαστική εμπειρία για τους αρχαιολόγους .
Στη συνέχεια, γυρίστε πίσω και κινηθείτε με το αυτοκίνητο προς την ίδια κατεύθυνση. Μόνο που μόλις φτάσετε στον ¶ναυρο θα πρέπει να βρείτε λίγο χρόνο να συνεχίσετε τη βόλτα στα «πρανή» τού χειμάρρου, όπου με μια πρωτοποριακή επέμβαση του παλαιού δημάρχου, Μ. Κουντούρη, δημιουργήθηκε ένας σχεδόν πρότυπος βοτανικός κήπος με αναρίθμητα φυτά, κυρίως «γηγενή» του Πηλίου, τα οποία φέρνουν «το βουνό μέσα στην πόλη» και δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον όχι μόνο για εμάς αλλά και για άλλα μέλη της πανίδας, όπως για τα πουλιά. Εδώ φωλιάζουν από αηδόνια -το καλοκαίρι- έως γεράκια. Εάν είστε τυχεροί, μπορεί να τα δείτε να πετάνε πάνω από τις πολυκατοικίες!
Ύστερα ανεβαίνουμε τη Γορίτσα, λέξη που στα σλαβικά σημαίνει μικρός (όπως και είναι!) λόφος, με την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στην κορυφή. Στο σημείο αυτό παλαιότερα υπήρχε κάστρο και κάτω από αυτό ειδική δεξαμενή συλλογής βρόχινου νερού, η οποία, επειδή ξεχειλίζει όταν γεμίζει (συνήθως την άνοιξη), θεωρήθηκε «αγίασμα» και χτίστηκε η εκκλησία. Από εκεί, η θέα προς το εργοστάσιο τσιμέντων μάς τα χαλάει, αλλά μας... φτιάχνει η υπόλοιπη θέα προς τη θάλασσα.
Από τη Γορίτσα πηγαίνουμε προς την ¶λλη Μεριά, για να δούμε μια τοιχογραφία του μεγάλου λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου στο κεντρικό καλντερίμι που αποτελεί μοναδική έκπληξη. Το έργο ονομάζεται «Η Ελλάς αναγεννηθείσα και ο Ρήγας Φεραίος» και βρίσκεται ανάμεσα στις δύο εξωτερικές κόκκινες πόρτες του «Φούρνου Βελέντζα» – σήμερα αποθήκη. Καθαρή και περιποιημένη, ανοιχτή για όποιον επιθυμεί να την επισκεφθεί, αποτελεί ένα μικρό μουσείο, τους εσωτερικούς τοίχους του οποίου κοσμούν τα πιο αυθεντικά έργα του Θεόφιλου. Ανάμεσά τους ο «Ερωτόκριτος και η Αρετούσα», ο «Αθάνατος Κώστας Γαρέφης», «Η Αρετούσα θέτει στέφανο επί κεφαλής του Ερωτόκριτου» κ.ά.
Δεν πρέπει όμως να τελειώσει αυτό το σημείωμα δίχως να γράψουμε δύο λόγια για το Volvo V50, το αυτοκίνητο με το οποίο ταξιδέψαμε στο Βόλο. Η φυσιογνωμία ενός αυτοκινήτου κρίνεται, σύμφωνα με την πλειονότητα των Eλλήνων, από δύο βασικούς παράγοντες: την εξωτερική του εμφάνιση και φυσικά τη συμπεριφορά του στο δρόμο. Έτσι, από σχεδιασμού, τα μεγάλα «οικογενειακά αυτοκίνητα», ταυτίζονται εσφαλμένα με την οδηγική συμπεριφορά του «φαμιλιάρη», ο οποίος το επέλεξε για να κουβαλά τα βάρη του σογιού.
Το V50 T5, έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου οικογενειακού αυτοκινήτου, παρέχει εκτός από τα απαραίτητα (χώρους, άνεση και ασφάλεια στους επιβαίνοντες), την απόλυτη ικανοποίηση στον οδηγό του, καθώς, παρά το σχετικά μεγάλο μέγεθός του, ο κινητήρας με τους 218 ίππους τού επιτρέπει να κινηθεί με υψηλές ταχύτητες.
Η ιδιοσυγκρασία τού αυτοκινήτου γίνεται γρήγορα αντιληπτή από τους χρήστες του, μιας και δεν παρέχει απλώς τη δυνατότητα προσαρμογής των θέσεων και του τιμονιού, αλλά τη διατήρηση στη μνήμη του και την εναλλαγή αυτών, για τρεις διαφορετικούς οδηγούς. Έτσι, το κάθισμα του οδηγού είναι πάντα στη σωστή θέση, έτοιμο για εκκίνηση! Ο προσαρμοστικός χαρακτήρας του σαλονιού επιτρέπει πολλαπλές χρήσεις στο σύστημα clima, το οποίο μπορεί να καλύψει τις ανάγκες και των πιο απαιτητικών και ετερόκλητων επιβατών.
Πέρα όμως από όλα τα παραπάνω, αυτό που κάνει το Volvo να ξεχωρίζει είναι η ελαστικότητα του κινητήρα του, που μπορεί να εκπληρώσει με ασφάλεια και ταχύτητα και την πιο δύσκολη προσπέραση. Εν κατακλείδι, θα λέγαμε ότι οι ικανότητες του V50 T5, μολονότι καλά καμουφλαρισμένες κάτω από τον «οικογενειακό» σχεδιασμό του, αφήνουν ικανοποιημένο και τον πιο δύσκολο επιβάτη, υπογραμμίζοντας πως ένα καλό οικογενειακό οφείλει να είναι ευέλικτο, δυνατό και γρήγορο, παρέχοντας παράλληλα ενεργητική και παθητική ασφάλεια στους επιβαίνοντες._ N. M.
τσιτάτα
«Η συγκεκριμένη περιοχή αποδεικνύει το πόσο πλαστά είναι τα ερωτήματα “τουρισμός ή βιομηχανία;”, “βιομηχανία ή γεωργία;”, “τουρισμός ή γεωργία;”.»
VOLVO V50 T5
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ
ΚΥΒΙΣΜΟΣ 2.521 κ.εκ.
ΜΕΓ. ΙΣΧΥΣ 218 ίπποι/5.000 σ.α.λ.
ΜΕΓ. ΡΟΠΗ 32,6 χλγμ./1.500 σ.α.λ.
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ
Ο–100 XΛM./ΩPA 7,9 δλ.
ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ 240 χλμ./ώρα
ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕΙΣ
ΕΛΑΧΙΣΤΗ 9,7 λίτρα/100 χλμ.
ΜΕΓΙΣΤΗ 12,7 λίτρα/100 χλμ.
ΜΕΣΗ 11 λίτρα/100 χλμ.
ΤΙΜΗ 39.423 ευρώ