4 troxoi website home 4 troxoi forum

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 4ΤΡΟΧΟΙ

Γιάννης Ευσταθιάδης

Η πολυεθνική των σουξέ

«... Το ομογενοποιημένο προϊόν μας θα βρεθεί στα ράφια των μουσικών supermarket και θα λειτουργήσει σαν έτοιμη κονσέρβα στο fast food των σουξέ...»

Ομολογώ πως ποτέ δεν κατάλαβα τις πολλαπλές ενστάσεις εκείνων που βλέπουν τις αγγλόφωνες συμμετοχές μας στη Eurovision ως υποτίμηση της ελληνικής γλώσσας.
Εξηγούμαι αμέσως: ο συγκεκριμένος διαγωνισμός αποτελεί μέρος μιας παγκοσμιοποιημένης διαδικασίας τόσο ουδέτερης και τόσο γενικής, όσο ένας διαγωνισμός βιομηχανικού design, μια μαγειρική αναμέτρηση ή ένας διαγωνισμός σχεδιαστών μόδας.
Όταν συνειδητοποιήσουμε πως η συνταγή των ανάλογων τραγουδιών (ούτε η μουσική τους έχει σχέση με εντοπιότητα) υπακούει σε καταναλωτικές προδιαγραφές με σαφείς ημερομηνίες λήξης (όπως και τα προϊόντα), θα απαλύνουμε τις τύψεις ή και τις ενοχές μας. Το ομογενοποιημένο προϊόν μας θα βρεθεί στα ράφια των μουσικών supermarket και θα λειτουργήσει σαν έτοιμη κονσέρβα στο fast food των σουξέ.
Εξηγούμαι ακόμα περισσότερο: η στιχουργική -και των μεγάλων τραγουδιών- είναι τέχνη ταπεινή που σπανίως έχει σχέση με την ποίηση (ο σπουδαίος στιχουργός της αγγλικής γλώσσας Alan Jay Lerner, δημιουργός του «My fair lady», έχει γράψει πως βρίσκεται «λίγο πιο πάνω από τη φωτογραφία και την ξυλογλυπτική»).
Θυμίζω πως η εξαίσια μουσική των Beatles ντύνει, σχεδόν πάντα, αφελείς στίχους.
Ασφαλώς, ενίοτε υπάρχουν εξαιρέσεις: ο Brassens, η Joni Michell και κάποιοι άλλοι, όχι αρκετοί για να ανατρέψουν τον κανόνα.
Η Ελλάδα, εντούτοις, αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη εξαίρεση. Καλομαθημένη τα τελευταία 45 χρόνια με την ενασχόληση μεγάλων ποιητών περί τη στιχουργικήν, γνώρισε την επέλαση της εύφορης δημιουργίας στην πεντάγραμμη καθημερινότητα.
Αλλά εδώ ακριβώς εντοπίζεται και το πλαστό δίλημμα: θα μπορούσαν να φανταστούν οι σύγχρονοι στιχαμύντορες να διαγωνίζονται σε πλαστικά πεντάγραμμα, όπου βασιλεύουν σαχλά σλογκανάκια, όχι στίχοι, η ιδιοφυής εικονοπλασία και ο λυρισμός του Λευτέρη Παπαδόπουλου, η απίστευτη αισθαντικότητα του Μάνου Ελευθερίου ή η υπέροχα γυάλινη ευαισθησία του Μιχάλη Γκανά;
Ανθολογώ στην τύχη, από την εν σειρά παραγωγή της βιομηχανίας των σουξέ:
«Σ’ αρέσει να ’σαι σέξι / και να μου κολλάς» ή «Πού έχω παρκάρει δε θυμάμαι / ήπια πολύ π’ ανάθεμά με» ή «Στα βράχια της Αλόννησου / βρήκα το παντελόνι σου».
Συλλογιζόμενος αυτά και άφθονα άλλα παρόμοια, δε διστάζω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όσους επέλεξαν την αγγλική ως διαγωνιστικό μέσο, πράξη ευθύνης και στοργής προς τη γλώσσα μας._ Γ. E.