Χρήστος Μιχαηλίδης
Ρέκβιεμ για μια πόλη...
«... που δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει...»
Πέρασαν, αισίως, 13 χρόνια από τότε που επέστρεψα στην Ελλάδα έπειτα από 10ετή παραμονή στο εξωτερικό. Έφυγα, τότε, αφήνοντας πίσω μια πόλη γεμάτη από νεανικές μου αναμνήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες περιστρέφονταν γύρω από μέρη όπου περπάτησα. Έτσι την αγάπησα κάποτε την Αθήνα. Περπατώντας την. Όμως, ήταν αλλιώς τα πράγματα τότε. Φοιτητής. Ξέγνοιαστος. Ανεκτικός. Ονειροπόλος. Ενθουσιώδης. Ακόμα και οι ασχήμιες της πόλης όμορφες μας φαίνονταν, θυμάμαι. Τώρα είναι αλλιώς. Η υπομονή λιγότερη. Οι απαιτήσεις πιο πολλές. Δεν υπάρχει τίποτα που να σε ενθουσιάζει σ’ αυτήν την πόλη, εκτός εάν είσαι φουλ ερωτευμένος και όλα σου φαίνονται παραμυθένια.
Εγώ δεν είμαι φουλ ερωτευμένος. Μ’ αρέσει, όμως, το περπάτημα. Έτσι ερωτεύομαι εγώ. Περπατώντας. Πού να πάω, όμως, εδώ;
Στα πεζοδρόμια δε χωράω. Στο οδόστρωμα κινδυνεύω. Tο πάρκο είναι μακριά. Διασκέδαση; Ταβέρνα, εστιατόριο, μπαρ, σινεμά, θέατρο, μπουζούκια. Μέσα σ’ ένα μήνα τα ’χεις εξαντλήσει όλα και, από κει και ύστερα, αρχίζει η κουραστική επανάληψη. Τα ίδια πρόσωπα, στα ίδια μέρη. Πόσες φορές να πας στο τάδε μοδάτο εστιατόριο; Πόσες φορές να δεις το φίλο μου το Ρέμο, ή το Χατζηγιάννη, ή τους Πυξ-Λαξ, ή την Αρβανιτάκη, ή την Κοκκίνου; Δεν είν’ όλοι ίδιοι, αλλά ίδιοι φαντάζουν... Σε ποια συνοικία, πλούσια ή φτωχή, υπάρχουν πραγματικά ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης; Πού συμβαίνει κάτι πρωτότυπο κι ενδιαφέρον στο χώρο της τέχνης; Πού υπάρχουν όμορφες γωνιές για παιδιά;
Ποια καινούργια μόδα ξεκίνησε από εδώ; Δείξτε μου έναν επώνυμο με ενδιαφέρον. Μια πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Μη μου υποδείξετε, παρακαλώ, ούτε μια βόλτα στο Θησείο, ούτε μια ωραία θεατρική παράσταση, ούτε ένα ταβερνάκι ήσυχο κι ωραίο - τα ’χω φάει ΚΑΙ αυτά. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν ΚΑΙ αυτά. Δε θα μιλούσαμε, τότε, για μια άσχημη πόλη, αλλά για μια τελειωμένη.
Θα ’ρθει κι αυτής η σειρά. Οσονούπω!..._ X. M.