Ρέα Βιτάλη
Η Aγία Στιγμή«... είναι τόσο άδικο αυτό που απόμεινε, καθώς ο Θεός, σε μια ύστατη μουτζούρα σε ζωγραφιά, τσαλακώνει το δημιούργημά του...»
Πανηγύρι στην Τήνο. Το νησί που διάλεξε η καρδιά μου. Στην κεντρική πλατεία στο Σκλαβοχώρι των οκτώ κατοίκων, κάτω από μια πέργκολα. Τραπέζια στη σειρά, τραπεζομάντιλα καρό, λούζα, τηνιακό τυρί και η μαεστρία κάθε νοικοκυράς σε μικρό άσπρο πιατάκι. Ο Διόνυσος, η Παναγία, ο προστάτης ¶γιος, όλα ανακατεμένα στα ιερά τούτα χώματα. Γιορτάζουμε το πιο Ιερό. Την Αγία Στιγμή! Το απόλυτο τώρα, το ελληνικό! Το ρακί να ρέει, στόματα να γελούν ενώ συγχρόνως κουμαντάρουν έναν κεφτέ, οδοντοστοιχίες «ό,τι απέμεινε», ο ήλιος να μπαίνει σε ρίγες μέσα από τα καλάμια κι ένας κόκορας κάπου στο βάθος να ξελαρυγγιάζεται. Ο κυρ Νικολής τραβά μια ζεμπεκιά «δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα, κι όσο να ’ρθει το δειλινό, από την άλλη βγήκα». Η Φρατζέσκα τού χτυπάει παλαμάκια. Και μετά, σαν από αντίδραση, στο μελαγχολικό στίχο της Ευτυχίας... Ξεσπάνε σ’ έναν μπάλο και πιάνονται και άλλοι στη σειρά. Κι αντικρίζονται, και ξεμακραίνουν, και ξανανταμώνουν. Νέοι και γέροι ανακατεμένοι. Από τη μια σώματα σμιλεμένα που επιδεικνύονται ναρκισσιστικά και από την άλλη σώματα που διακόρευσε ο χρόνος κι είναι εδώ για να δοξάσουν αυτά που έχασαν, αυτά που πέταξαν μέσα από τα χέρια τους σαν περιστέρια. Οι άνδρες να εξευμενίσουν τη «συμφορά» με σόκιν ανέκδοτα και οι γυναίκες να πιάσουν τα υπονοούμενα στον αέρα. Να τσουγκρίσουν με ρακί για «ό,τι απόμεινε». Κι είναι τόσο άδικο αυτό που απόμεινε, καθώς ο Θεός, σε μια ύστατη μουτζούρα σε ζωγραφιά, τσαλακώνει το δημιούργημά του. Και οι γυναίκες μοιάζουν ξαφνικά με άνδρες. Τι σόι τελειωτική σφαλιάρα είναι αυτή; Και τότε ένα κραγιόν πεταμένο στα χείλη σαν χλαπάτσα, κι ένα δακτυλίδι που στραγγαλίζει το δάκτυλο, και δύο στήθη που πήραν τον απόλυτο κατήφορο... Βγάζουν τη γλώσσα στην ανθρώπινη πορεία. Κι έτσι όπως τους βλέπω να δονούνται πάνω στον μπάλο, να τραντάζονται, ν’ αφήνουν ελεύθερη την ψυχή να μαλαγανέψει το χρόνο που τρέχει βιαστικά... Στριφογυρίζει στα χείλη η φράση «τι κρίμα τα νιάτα να χαραμίζονται στους νέους!»... Πόσο ντρέπομαι για τα «δεδομένα» που δεν τίμησα στη ζωή μου. Πόσο φοβάμαι μη μου θυμώσουν και ζητήσουν εκδίκηση... Και τότε θα ’μαι πραγματικά για τα πανηγύρια..._P. B.