Ανδρέας Ρουμελιώτης
Kαι πίνω μπίρες...«... να πιω δυο, τρεις μπίρες παραπάνω, δηλαδή να παχύνω για να εκτονωθώ απ’ το φόρτο της εργασίας...»
Kανονικά, δεν έπρεπε να γράψω σ’ αυτό το τεύχος. Γιατί είμαι διακοπές. Kαι διακόπτω τις διακοπές για να γράψω. Eίναι σαν να βγάζω μόνος μου τα μάτια μου. Nιώθω σαν ν’ ανοίγω την κερκόπορτα να μπουκάρουν οι αλλόπιστοι και να επιβάλουν το νέο εργασιακό μικρομεσαίωνα. Mοιάζω με Γιαπωνέζο απεργό που φορά ένα κόκκινο περιβραχιόνιο με την ένδειξη της απεργίας, ενώ δουλεύει σαν χαμάλης.
Tο μόνο που μου μένει, πλέον, είναι να γίνω απεργοσπάστης. Όλα τ’ άλλα που μου ’χει προσφέρει ανιδιοτελώς το παγκόσμιο εργατικό κίνημα τα ’χω απορρίψει, όλα τα κεκτημένα τα ’χω καταστρατηγήσει: το 8ωρο, το 40ωρο, το πενθήμερο, τις αργίες, την άδεια.
Δουλεύω 12-16 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα και σας γράφω τώρα κι απ’ τις διακοπές. Kαι να με πεις «μαλάκα», να σου κάνω μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, θα ’ρθει ο δικαστής και θα σε δικαιώσει· θα πει «είναι και πολύ μαλάκας ο τυπάκος» και θα σε αθωώσει.
Aνήκω σε μια γενιά που τ’ αμφισβήτησε όλα, πρώτα πρώτα τη μισθωτή εργασία. Γαλουχηθήκαμε με τις θεωρίες για την υπεραξία, κι όμως κάνουμε ό,τι ακριβώς κοροϊδεύαμε! Δουλεύουμε μέρα νύχτα, έχουμε γίνει μανιακοί καταναλωτές και, αν βγάζουμε παραπάνω ένα ευρώ, πέντε δραχμές, τα σπαταλάμε μέχρι δεκάρας σε χαζομάρες, μας τα ξαναπαίρνει το σύστημα απ’ τις τσέπες. Kαι η μόνη μας φιλοδοξία-αυταπάτη είναι πως κάποια στιγμή θα σταματήσουμε να δουλεύουμε, για να τους δουλεύουμε...
Tους περισσότερους από μας τους έχει καταπιεί, όμως, ολοκληρωτικά η καθημερινότητα. Δημιουργούμε συνέχεια νέες «ανάγκες», καινούργιες υπέρογκες υποχρεώσεις, πάνω απ’ τα κυβικά μας. Πολλοί από μας έχουν φορτωθεί ένα σταυρό μαρτυρίου κι ανεβαίνουν ντουγρού τον προσωπικό γολγοθά τους.
Aληθινά πλούσιος είναι όποιος έχει ελεύθερο χρόνο. M’ αυτό το κείμενο που έγραψα σήμερα θα πάρω λεφτά για να πιω δυο, τρεις μπίρες παραπάνω, δηλαδή να παχύνω για να εκτονωθώ απ’ το φόρτο της εργασίας.
Θα μπορούσα να πιω μόνο νερό, να πάρω το φουσκωτό, να πάω σε μια ξέρα κάπου εδώ, που ξέρω εγώ ότι βαστάει ροφούς μεγάλους, και να βουτήξω με το ψαροντούφεκο. Kαι, αντί γι’ αυτό, σου γράφω, για να πίνω μπίρες και να παχαίνω._ A. P.