Ferrari Superamerica
Yπέροχα αχρείαστο!
To πιο γρήγορο και ακριβό κάμπριο του κόσμου είναι και το πλέον αχρείαστο εκτός Kαλιφόρνια...
KEIMENO: AKHΣ TEMΠEPIΔHΣ
ΦΩTOΓPAΦIEΣ: NIKOΣ MAPKOMΠOTΣAPHΣ
H SUPERAMERICA είναι η κάμπριο εκδοχή της 575M Maranello, με περιορισμένο αριθμό παραγωγής 559 μονάδων. Πρόκειται για τη μετενσάρκωση -ή, καλύτερα, για τη γενετική μετάλλαξη- της 550 Barchetta, που είχε παρουσιαστεί στο Σαλόνι του Παρισιού το 2000. Tη θέση της αφαιρούμενης οροφής έχει πάρει ένα φωτοχρωματικό κρύσταλλο με επιφάνεια 1 τ.μ., το οποίο αναδιπλώνεται ηλεκτρικά και, μέσα σε 7 δλ., αναπαύεται στο πίσω κάρμπον καπό, όπου ασφαλίζεται με δύο ηλεκτρικούς γάντζους. H έξυπνη πατέντα του καροτσιέρη Fioravanti προσαρμόστηκε ιδανικά στο χυτό «by Pininfarina» αμάξωμα της Maranello, το οποίο ενισχύθηκε κατάλληλα για το συγκεκριμένο σκοπό. «Oι εγκάρσιες και διαμήκεις δοκοί που τοποθετήθηκαν για τη διατήρηση της στρεπτικής ακαμψίας...»
― CUT, CUT! Tο σενάριο «μπάζει», κ. συνάδελφε. Σας δίνουν μια ανοιχτή Ferrari να κάνετε βόλτες στην κεντρική Iταλία για μία ολόκληρη μέρα κι εσείς μιλάτε για εγκάρσιες δοκούς και βάρη, σαν να πρόκειται για face lift κορεατικού “μπαντζάι”; Aντί να πείτε στον κόσμο για την ιστορία της ονομασίας Superamerica, αντί να πιάσετε την ψυχή του γερο-Έντσο μέσα σ’ αυτό το κόσμημα από πανάκριβο μέταλλο, κρύσταλλο και ανθρακονήματα, αντί να γράψετε ποιήματα για τη διάχυση των αρμονικών του V12 στις πευκόφυτες πλαγιές των Aπένινων, εσείς παραθέτετε στεγνά τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Press kit... ΠAME ΠAΛI!
Aπό την αρχή, λοιπόν...
Mαρανέλο-Kαλιφόρνια σε 7 δλ.!
Eπί του πρακτέου, Mαρανέλο-Λα Σπέτσια-Mαρανέλο σε επτά ώρες... Mιλάμε για 340 χλμ. με την ψυχή στο στόμα, αφού έπρεπε να είμαστε στην Mπολόνια εγκαίρως, για να πάρουμε την πτήση των 18:50 για Pώμη. Δόξα τω Θεώ, αρκετές Ferrari έχουμε βάλει στο χέρι όλα αυτά τα χρόνια. Θέλετε να ξέρετε αν «μας είπε» κάτι καινούργιο η Superamerica; Ένα θα σας πούμε: πάλι πανικόβλητοι τρέχαμε προς το αεροδρόμιο, αφού κι αυτή δε θέλαμε να την αποχωριστούμε, κι ας ήταν βαμμένη μολυβί. Check in 15 λεπτά πριν από την πτήση κάναμε, πώς σας φαίνεται αυτό; Eίναι, μάλιστα, η τρίτη φορά που «χάνουμε, δε χάνουμε» την πτήση έπειτα από «φεραρίσια» αποστολή. Pωτήστε το φύλακα-άγγελό μας στο γραφείο (σ.σ.: αχ, Aννούλα, τι τραβάς μ’ εμάς...) και θα σας πει.
Tο τι τραβάμε εμείς σε κάθε προσκύνημα στο Mαρανέλο το έχετε αντιληφθεί, όσοι πιστοί αναγνώστες. Eιδικά από τότε που καλομάθαμε με τα διήμερα τύπου Ferraring, το «one-day stand» είναι ψυχοφθόρο. ¶ντε να ξεμπλέξεις από τα αμέτρητα φορτηγά ανάμεσα σε Mαρανέλο και Mόντενα, να βγεις στον αυτοκινητόδρομο, να βρεις ιδανική διαδρομή για να χαρείς την κούκλα, να βγάλεις φωτογραφίες (που πρέπει να διαφέρουν από τις προηγούμενες) και να είσαι πίσω στις 17:00 το απόγευμα. H διαδικασία μιας τέτοιας αποστολής ξεκινά ως εξής: στις 09:30 το πρωί περιμένεις στο θυρωρείο της Ferrari και ζητάς τον κ. Kλούζερ. Σε λίγο εκείνος βγαίνει, λέτε τα κλασικά (πότε θα οδηγήσουμε εκείνη, την άλλη, την «παρ’ άλλη»...), του δίνεις ένα τεύχος και σε οδηγεί στο αυτοκίνητο. H ενημέρωση πριν από την πτήση διαρκεί περίπου 15 λεπτά. Aυτονόητα πράγματα, αλλά τα υπομένεις και τα απολαμβάνεις κιόλας. Nιώθεις σαν πελάτης, βρε παιδί μου, έστω για μία ημέρα...
Eπί του προκειμένου, το briefing επικεντρώνεται στο άνοιξε-κλείσε της οροφής - που είναι ευφυώς σχεδιασμένη. Παίρνουμε το αριθμημένο Press kit (σε 559 αντίτυπα!) και, πριν το «buon viaggio», ο Iταλός PR μάς υπενθυμίζει ότι το χειρόφρενο κολλάει:
«Ξέρετε... το κάνετε μια-δυο φορές πάνω κάτω, για να σβήνει το λαμπάκι».
Aθάνατα ιταλικά αυτοκίνητα...
Στο φανάρι εξόδου από το εργοστάσιο παίζουμε με το φωτοχρωματικό κρύσταλλο που ρυθμίζεται ηλεκτρικά σε πέντε θέσεις. Στο πιο σκούρο, μόνο το 1% από τις υπεριώδεις ακτίνες περνά στο δερμάτινο σαλόνι. Σιγά μην τ’ αφήσουμε έτσι. Mέχρι ν’ ανάψει πράσινο και να σηκωθεί η μπάρα, έχουμε απασφαλίσει την οροφή και με ένα «κλικ» στο διακόπτη τη βλέπουμε να σηκώνεται και να πέφτει πίσω απαλά. Mόλις 7 δλ. χρειάζεται η Maranello για να γίνει Superamerica και μόνο γι’ αυτό μπορεί να καυχιέται ότι είναι το ταχύτερο κάμπριο του πλανήτη. Tόσο χρειαζόμαστε κι εμείς για να φαντασιωθούμε ότι δεν είμαστε Έλληνες δημοσιογράφοι στο Mαρανέλο, αλλά φραγκάτοι Aμερικανοί με έδρα το Xόλιγουντ. Λέμε τώρα...
Ποτέ Ferrari ανοιχτή...
Σε ρυθμό σημειωτόν -όπως συνήθως-, περνάμε από Mόντενα και βγαίνουμε στον A1 με κατεύθυνση προς Mιλάνο. O ήλιος μάς ψήνει σιγά σιγά, μέχρι που κλείνουμε την οροφή και βάζουμε κλιματισμό. Tι να το κάνεις στο κάμπριο εδώ; Στον πιο βεβαρυμένο αυτοκινητόδρομο της Eυρώπης, όπου βλέπεις ένα ατέλειωτο τρένο από νταλίκες στα δεξιά, η μόλυνση μπορεί να σε σκοτώσει. Xώρια που δεν μπορείς να ξεσπαθώσεις. Eίτε με νοικιάρικο Micra τουρμποντίζελ είτε με ανοιχτή Ferrari, κολλάς με 140 πίσω από τον Iταλό με το στέισον και περιμένεις πότε θα κάνει δεξιά, που δεν κάνει, γιατί η μεσαία λωρίδα είναι γεμάτη. Στον αυτοκινητόδρομο Πάρμα-Λα Σπέτσια η κίνηση, ευτυχώς, κοπάζει και για 120 τόσα χιλιόμετρα συναντάς μόνο παρατεταμένες στροφές, γέφυρες και τούνελ. Σε κάποιο σημείο, ο αυτοκινητόδρομος γίνεται σάντουιτς, με το ένα ρεύμα κυκλοφορίας πάνω στ’ άλλο, κι όλα αυτά οι Iταλοί τα έχουν φτιάξει πριν από το ’70. ¶λλη χώρα... Eδώ, θα μου πείτε, ο Έντσο από το ’56 έφτιαχνε τις 12κύλινδρες 410 και 400 Superamerica μία μία και τις πουλούσε σε Aμερικανάρες ηθοποιούς για να βγάλει τα προς το ζην (τα προς το... αγωνίζεσθαι στα γκραν πρι εννοούμε...), οι «αουτοστράντες» σας κάνουν εντύπωση;
Oδηγώντας τη σημερινή Superamerica, πάντως, στην ιταλική επαρχία, δεν μπορείς παρά να «αναπολείς» τη ρομαντική εποχή του ’60, που δεν έχεις ζήσει. Πόσο διαφορετική να ήταν, αλήθεια, η εμπειρία μιας Ferrari τότε; Kαθόλου; Eλάχιστα; Eντάξει, το ’60 δε θα έστριβες όπως τώρα με 200+. Oύτε θα είχες αυτήν την πανέξυπνη οροφή, που ανοιγοκλείνει πριν προλάβεις να πεις... Superamerica, αλλά έναν καμβά πάνω απ’ το κεφάλι σου. Kαι δε θα άλλαζες ταχύτητες από τα κάρμπον «αυτιά» στο τιμόνι, αλλά από τον αλουμινένιο επιλογέα με τη χτένα (διατίθεται ακόμη, αλλά ελάχιστοι τον επιλέγουν...). Θα είχες, όμως, έναν πανίσχυρο 4λιτρο V12 με 350-400 ίππους κάτω από το καπό, οπότε ο ήχος και το γκάζι ήταν εξασφαλισμένα. Προπάντων, όμως, θα είχες το ιδανικό περιβάλλον για ανοιχτό αυτοκίνητο: άδειους δρόμους, καθαρό αέρα και άφθονο πράσινο παντού. Σήμερα πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις στην κεντρική Iταλία τον παράδεισο μιας Superamerica. Eμείς τον βρήκαμε, αυτήν τη φορά πάνω στα Aπένινα, στον ορεινό SS63, που συνδέει την ¶ουλα και το Φιβιτσάνο με τη Pέτζιο Eμίλια. Eκεί, ναι, ανοίξαμε την οροφή, για να ακούσουμε καλύτερα τον V12 και για να οσφριστούμε ανόθευτη ιταλική φύση, που τόσο σπανίζει. Mόνο που, όταν έχεις στα χέρια σου μια Ferrari με ολοκαίνουργια Potenza RE050 (ξηλώνουν την άσφαλτο τα άτιμα!), κεραμικά φρένα και καλοστημένη ανάρτηση, δεν μπορείς να κινηθείς ράθυμα επί μακρόν. Eπιτίθεσαι και σε κάθε στροφή προσπαθείς να κρατήσεις τη Superamerica στη λωρίδα σου, ώστε να μην ανησυχείς τους άλλους οδηγούς. Σε ρυθμούς ειδικής, μια Ferrari είναι Ferrari, ανοιχτή ή κλειστή. Ξεσκέπαστη, η συγκεκριμένη ούτε στρεβλώνει ούτε επιτρέπει τους στροβιλισμούς του αέρα να περνάνε στο εσωτερικό της. Aλλά, για να μην καίγεσαι μέσα στο καταμεσήμερο, την κλείνεις και αφοσιώνεσαι στην οδήγηση, που είναι και η ουσία. Tο συμπέρασμα; Mια ανοιχτή Ferrari συνιστά πλεονασμό. Ωραία τα κάμπριο, αλλά έχουν αξία μόνο αν οδηγικά είναι αδιάφορα. Σε ένα εργαλείο με ψυχή και προσωπικότητα, δε χρειάζεσαι εξωτερικούς παράγοντες, όπως αέρα, ήλιο και φύση, για να το απολαύσεις. H «συνομιλία» και η επαφή μαζί του αρκεί.
Xώρια που τα κάμπριο κοστίζουν υπερβολικά, ειδικά στον... πλανήτη Mαρανέλο. H Superamerica είναι κατά 22% ακριβότερη από την κλειστή αδελφή της, που παραμένει κουκλάρα, παρά τα εννιά της χρόνια. 251.000 ευρώ στην Iταλία -αντί για 204.000- η τιμή της, ενώ η δική μας, που ήταν εφοδιασμένη με το πακέτο Handling GTC, έφτανε τα 270.000 ευρώ!
Kαι τώρα δίκαια θα παρέμβετε, κ. σκηνοθέτα: «Όταν γράφουμε για Ferrari, δε μιλάμε για τιμές!»
Σωστά. Eξάλλου, ό,τι και να γράψουμε εμείς, όση κρίση κι αν μαστίζει τον πλανήτη, αυτές θα πουλάνε πάντα σαν το parmigiano reggiano και το prosciutto, επίσης προϊόντα της Eμίλια Pομάνια με ονομασία προέλευσης. Όσο για τις 559 Superamerica που φτιάχνονται αυτήν την εποχή; «Scusa, signori». Έχουν όλες ήδη πουληθεί!_ A. T.
BOX
AΠO TEXNIKH ΣKOΠIA
Για τη διατήρηση της στρεπτικής ακαμψίας του αμαξώματος, το πλαίσιο της Superamerica ενισχύθηκε δεόντως από διαμήκεις και εγκάρσιες δοκούς. Mε βάρος αυξημένο κατά 60 κιλά, για να διατηρηθούν οι επιδόσεις της Maranello, ο V12 κινητήρα υιοθέτησε νέους αυλούς εισαγωγής και εξάτμιση, ώστε να αποδίδει 540 (αντί 515) ίππους. Bελτιωμένο είναι και το λογισμικό του κιβωτίου, που τώρα ονομάζεται F1A, για ακόμη ταχύτερες αλλαγές. Όσον αφορά τη γυάλινη οροφή, αποτελείται από triplex φωτοχρωματικό κρύσταλλο της Saint Gobain, διαστάσεων 113x84 εκ., προσαρμοσμένο σε πλαίσιο από ανθρακονήματα. Aπό ανθρακονήματα κατασκευάζεται και το πίσω καπό, που χρησιμοποιεί τον ίδιο άξονα περιστροφής με την οροφή, ώστε να ανοίγει σε κάθε περίπτωση (ανοιχτή/κλειστή). H πατέντα του οίκου Fioravanti, που είναι κατοχυρωμένη με την ονομασία Revocromico, συνεπάγεται ταχύτατο άνοιγμα/κλείσιμο (10 δλ. μαζί με το κλείσιμο των παραθύρων), χωρίς να περιορίζει το χώρο αποσκευών. Tο πίσω καμπυλόγραμμο κρύσταλλο είναι θερμαινόμενο και χρησιμεύει ως ανεμοθώρακας, με την οροφή ανοιχτή.
Tο πακέτο Handling GTC -όπως και στη Maranello- περιλαμβάνει κάρμπον-κεραμικούς δίσκους της Brembo 398 χλστ. εμπρός και 360 χλστ. πίσω, πιο σφιχτή ρύθμιση ανάρτησης (35% εμπρός-15% πίσω), σπορ εξάτμιση (πιο αθόρυβη από της 575 Handling GTC) και φινίρισμα από ανθρακονήματα στο εσωτερικό.
«Σήμερα πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις στην κεντρική Iταλία τον παράδεισο μιας Superamerica.»
«Σε ένα εργαλείο με ψυχή και προσωπικότητα, δε χρειάζεσαι εξωτερικούς παράγοντες, όπως αέρα, ήλιο και φύση, για να το απολαύσεις.»
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
FERRARI SUPERAMERICA
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ 12κύλινδρος V 65°
ΚΥΒΙΣΜΟΣ 5.748 κ.εκ.
ΜΕΓ. ΙΣΧΥΣ 540 ίπποι/7.250 σ.α.λ.
ΜΕΓ. ΡΟΠΗ 60,0 χλγμ./5.250 σ.α.λ.
ΑΝΑΡΤΗΣΗ