Αλέξανδρος Μαργαρίτης
Το λέμε χρόνια: στην Ελλάδα δεν υπάρχει έλλειψη ταλέντων στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, σε υποδομή και μεγέθη υστερούμε. Εάν, για παράδειγμα, το παλικάρι για το οποίο θα διαβάσετε παρακάτω ζούσε ανάμεσά μας, το πολύ πολύ να ήταν το όνομά του γνωστό στο χώρο, όπως συμβαίνει με τόσους άλλους νεαρούς, ελπιδοφόρους, όπως λέμε, οδηγούς. Ευτυχώς (ή μάλλον δυστυχώς) ο Αλέξανδρος Μαργαρίτης γεννήθηκε και ζει στη Γερμανία.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕYAΓOPAΣ ΠAΠAΘEOY
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: REPORTER IMAGES
Είναι Έλληνας, όμως. Και γι’ αυτό έχει φροντίσει ο πατέρας του, κ. Γιώργος, ένας από τους πολλούς Έλληνες που ξενιτεύτηκε στη Γερμανία στη δεκαετία του ’70, δούλεψε σκληρά και πέτυχε. Ξεκίνησε ως μηχανικός αυτοκινήτων, γρήγορα μεταβλήθηκε σε επιχειρηματία στον τομέα των βαρεών φορτηγών και σήμερα συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους διανομείς στη Γερμανία. Κάποιες μικρότερες επιχειρήσεις έγιναν στην Ελλάδα (με πολλά εμπόδια, κυρίως νομικής φύσεως), προκειμένου να τον κρατήσουν για πάντα και πιο σφιχτά δεμένο με την πατρίδα. Συναντήσαμε την οικογένεια Μαργαρίτη κατά τη διάρκεια των διακοπών της στην Ελλάδα, που βέβαια δεν παραλείπουν να επισκέπτονται κάθε χρόνο.
«Ωραίο παλικάρι... Φορμουλόφατσα!», μου λέει διακριτικά ο ¶κης Τεμπερίδης, με τον οποίο πήγαμε παρέα στο ραντεβού. Αυτή η φράση ήταν αρκετή, ώστε ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου να δώσει το πράσινο φως για την παρακάτω συνέντευξη-μαρτυρία. «¶λλους Έλληνες και νέους δε θέλουμε; Να ένας», ήταν η φράση-κλειδί...
Το ολοκαίνουργιο Ferreti (κόστους 3-4 εκατ. ευρώ) της οικογένειας, που ελλιμενίζεται μόνιμα στην Ελλάδα, είναι χώρος ιδανικός για μια χαλαρή συζήτηση εις βάθος. Ειδικά αν οι οικοδεσπότες είναι επιπέδου ζεύγους Μαργαρίτη. Πλούσιοι ναι, νεόπλουτοι όχι, μεγάλωσαν τα παιδιά τους με αγάπη και αρχές, γεγονός που φαίνεται ήδη από την πρώτη χειραψία.
«Αυτό που πάντα μ’ ενδιέφερε είναι τα παιδιά μου να γίνουν σωστοί άνθρωποι. Να μορφωθούν, να μάθουν ξένες γλώσσες, να είναι ευγενικοί και μετά όλα τ’ άλλα». Μοιάζει παράταιρο, αλλά είναι απολύτως λογικό μια συνέντευξη με τον 21χρονο Αλέξανδρο Μαργαρίτη να αρχίζει με τα λόγια του πατέρα του.
«Ναι, μου άρεσαν πάντα τα γρήγορα αυτοκίνητα και οι αγώνες, ενώ πολλές φορές πήγαινα με τους γιους μου –ο Ανδρέας είναι ο μεγαλύτερος αδελφός του Αλέξανδρου- σε αγώνες, κυρίως στο Νίρμπουργκρινγκ που ήταν κοντά στο σπίτι μας. Απόκτησα την πρώτη μου Ferrari, μια 208 GTS, πριν από 30 χρόνια. Δούλευα μηχανικός, την αγόρασα τρακαρισμένη και την επισκεύασα μόνος μου σιγά σιγά. Στη Γερμανία όλοι είναι κολλημένοι με τις Porsche, αλλά εγώ λάτρευα τις Ferrari. Με αξίωσε ο Θεός και έχω αλλάξει 7 μέχρι τώρα». Κάνει μια μικρή παύση και συνεχίζει, χωρίς να μας αφήσει να κάνουμε ερώτηση. ¶λλωστε δε χρειάστηκε.
«Όμως δεν ήρθατε εδώ για να μιλήσουμε για εμένα, αλλά για τα παιδιά. Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν πριν από 10 χρόνια, όταν τους αγόρασα ένα καρτ. Στο μυαλό μου τότε είχα το να γίνουν καλύτεροι οδηγοί. Το φορτώσαμε λοιπόν στο βαν, πήραμε μαζί μας και έναν Έλληνα μηχανικό της εταιρείας που ήξερε από μοτοσικλέτες και πήγαμε στο Κέρπεν».
Κέρπεν, Κέρπεν; «Είναι η γενέτειρα του Σουμάχερ και η πίστα καρτ που ξεκίνησε», ψιθυρίζω...
«Ακριβώς. Bέβαια, αργότερα την αγόρασε ο Σουμάχερ και την έχει ακόμη στην κατοχή του. Η πρώτη βόλτα άρεσε πολύ στα παιδιά. Στη συνέχεια τα καρτ έγιναν δύο και οι επισκέψεις στην πίστα πιο συχνές».
Συνεπώς, ο Αλέξανδρος και ο Αντρέας ξεκίνησαν μαζί;
«Βέβαια. Μάλιστα ο Ανδρέας, ο οποίος ήταν και μεγαλύτερος, ήταν πιο γρήγορος από τον Αλέξανδρο στην αρχή. Όμως, όταν έπιανε βροχή γύριζε στα πιτ και γυάλιζε το καρτ του, ενώ ο μικρός δεν καταλάβαινε τίποτα. Έβγαινε από την πίστα μόνο όταν έμενε από βενζίνη!»
Έπειτα από την ενθουσιώδη εισαγωγή του μπαμπά, η σκυτάλη περνά στον Αλέξανδρο με... κάποιες διακριτικές παρεμβάσεις, όπως θα δούμε.
«Α, ο Αντρέας είναι πολύ καλός οδηγός. Μου πήρε καιρό να τον περάσω. Ακόμη και σήμερα στο DTM μου λέει: “Δώσ’ το μου εμένα και θα τους σκίσω όλους”! Έχουμε πάντα τον εσωτερικό μας ανταγωνισμό!»
Και μετά τις αρχικές προπονήσεις με καρτ, ποιο ήταν το επόμενο έναυσμα;
«Ήμουν τυχερός γιατί στο Κέρπεν συνάντησα τον Πίτερ Κάιζερ, τον παλιό μηχανικό του Σουμάχερ στα καρτ. Ήταν αυτός που μου έδειξε τα μυστικά της αγωνιστικής οδήγησης, ενώ στη συνέχεια από τη θέση του τιμ μάνατζερ με βοηθούσε όταν αγωνιζόμουν στο γερμανικό πρωτάθλημα καρτ για ένα χρόνο. Όμως πριν από αυτό θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό, για να καταλάβετε τι παθαίναμε. Πριν καν συμπληρώσω ένα χρόνο προπόνησης, είχα λάβει μέρος σε έναν αγώνα καρτ του τοπικού πρωταθλήματος. Κέρδισα λοιπόν και, μετά τον αγώνα, σπρώχνοντας το καρτ εκτός πίστας, οι κριτές λένε στο μηχανικό μου να το πάει στο parc ferme για τεχνικό έλεγχο, όπως γίνεται συνήθως. Δεν ξέραμε τι είναι αυτό, ενώ τα γερμανικά του Έλληνα μηχανικού μου δεν ήταν τόσο καλά, ώστε να καταλάβει. Εκνευρίστηκε κιόλας, θυμάμαι, και μου έλεγε ότι δε θα αφήσει να μας ακουμπήσει το καρτ κανένας άσχετος! Φυσικά, μας πέταξαν εκτός αγώνα. Το τι κλάμα έριξα εκείνη την ημέρα δεν περιγράφεται».
Παρέμβαση Μαργαρίτη πρεσβύτερου.
«Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα δύο πράγματα: πρώτον, ότι ο Αλέξανδρος ήταν ταλέντο και, δεύτερον, ότι έπρεπε να μάθουμε καλά τους κανόνες του παιχνιδιού και να βρούμε ανθρώπους να βοηθήσουν το παιδί».
Παρέμβαση της κ. Μαργαρίτη.
«Εγώ του έλεγα του Γιώργου να πει στα παιδιά να τα παρατήσουν αυτά. Φοβόμουν πολύ. Αλλά κανείς δεν άκουγε. Ό,τι δεν κατάφερε ο ίδιος να κάνει μικρός -γιατί πάντα λάτρευε την ταχύτητα- ήθελε να το προσφέρει στα παιδιά του. Αγύριστο κεφάλι!»
Σαν να διάβαζε το παιδικό του ημερολόγιο, ο Αλέξανδρος συνεχίζει: «Ο μπαμπάς βοήθησε πολύ. Ό,τι ήθελα το είχα, με την προϋπόθεση να είμαι καλός μαθητής στο σχολείο. Και τήρησα την υπόσχεσή μου, γιατί ευτυχώς ο διευθυντής του σχολείου μου ήταν λάτρης των αγώνων αυτοκινήτου και είχε κατανόηση. Βρήκαμε ομάδα, μηχανικούς, τα καλύτερα εξαρτήματα. Και μετά το καρτ, συνέχεια είχε η Formula BMW, η Formula Renault, η ευρωπαϊκή F3 και από φέτος το DTM. Όμως, αν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να χαλάσεις πολλά λεφτά. Είμαι τυχερός, γιατί η οικογένειά μου τα είχε. Δυστυχώς, σήμερα χωρίς χρήματα, ειδικά στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».
Η δεύτερη παρέμβαση του κ. Γιώργου Μαργαρίτη ήταν εδώ επιβεβλημένη.
«Με ένα πρόχειρο υπολογισμό μπορώ να πω ότι για τον Αλέξανδρο έχουμε ξοδέψει μέχρι πέρσι πάνω από 3 εκατ. ευρώ. Από φέτος αποφασίσαμε να σταματήσουμε. Ο Αλέξανδρος είναι πλέον επαγγελματίας οδηγός, μέλος του Junior Team της Mercedes στο DTM, ενώ φέτος θα κερδίσει περί τις 200.000 ευρώ», μας λέει με υπερηφάνεια, και ο Αλέξανδρος παίρνει πάλι το λόγο.
«Σ’ αυτό το επάγγελμα μετράνε πολλά. Δεν αρκεί ο συνδυασμός ταλέντου και χρημάτων. Πρέπει να βρεις και καλή ομάδα μηχανικών για να συνεργαστείς. Τη χρονιά που έκανα Formula Renault, αν και τα προβλήματα δεν έλειψαν, η εμπειρία ήταν πολύ καλή, όμως έπρεπε να ανέβω ένα σκαλί πιο πάνω. Το 2003 λοιπόν, στην πρώτη μου χρονιά στην ευρωπαϊκή F3, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μεγάλο εγχείρημα και να φτιάξουμε, σε συνεργασία με τον Μίκαελ Μπάρτελς (πρώην οδηγό της F1), τη δική μας ομάδα (σ.σ.: τη MB Racing Perfomance, όπου το “Μ” σημαίνει Μαργαρίτης και το “B” Bartels). Γενικότερα, αισθάνομαι πολύ τυχερός που ο Μίκαελ μπήκε στη ζωή μου. Με βοήθησε πάρα πολύ και σε τεχνικό επίπεδο, αλλά και με τις διασυνδέσεις του. Αυτός επέμεινε και μας έπεισε –κυρίως τον πατέρα μου- να πάμε στη F3, λέγοντας ότι, ακόμη και αν δεν πάμε καλά, θα είναι μια σπάνια συλλογή εμπειριών σε ένα πολύ καλό πρωτάθλημα. Δεν είχε άδικο, αφού την επόμενη χρονιά, το 2004, συμφώνησα με την Opel για το ίδιο πρωτάθλημα και κατέληξα σε μια από τις ομάδες που υποστηρίζει η εταιρεία. Ήταν η πρώτη χρονιά που δε θα ξοδεύαμε χρήματα. Όμως, κατά τη διάρκεια της περιόδου, η Opel σταμάτησε το πρόγραμμα εξέλιξής της στη F3. Το μονοθέσιό μας υστερούσε σημαντικά σε σχέση με αυτά που είχαν κινητήρες Mercedes, ενώ με τον καινούργιο μηχανικό μου δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Και ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό να συνεργάζεσαι άψογα με το μηχανικό σου στους αγώνες. Διαφορετικά δε γίνεται τίποτα. Ήταν μια μαύρη χρονιά το 2004. Έφτασα στο όριο να τα παρατήσω».
Κι όμως ο Αλέξανδρος δε χάθηκε, παρά το ότι η οικογένεια αποφάσισε να σταματήσει να ξοδεύει αλόγιστα.
«Ήταν κυρίως δική μου απόφαση. Ο πατέρας μου θα μπορούσε να βοηθήσει και άλλο. Όμως εγώ δεν το ήθελα. Είχα φτάσει τα 20, είχα αποδείξει την αξία μου και, αν δεν έβρισκα καλό συμβόλαιο πέρσι, δε θα το έβρισκα ποτέ. Πολλοί θα νομίζουν ότι τα 20 χρόνια είναι μικρή ηλικία για να ξεκινήσει κάποιος πλήρως επαγγελματική καριέρα στους αγώνες. Όμως, αυτός ήταν ο στόχος μου από την αρχή, να γίνω δηλαδή επαγγελματίας. Και αν αυτό δεν το κάνεις νωρίς, δεν το κάνεις ποτέ».
Όπως φαίνεται το ταλέντο και τη θέληση του Αλέξανδρου την είχαν εκτιμήσει και άλλοι.
«Φέτος υπήρχαν δύο δρόμοι ή, για την ακρίβεια, τρεις. Ο ένας ήταν να περάσω στην καινούργια κατηγορία, τη GP2, δηλαδή εκεί όπου αγωνίζεται και ο Νίκο Ρόσμπεργκ (ο γιος του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή, Κέκε), με τον οποίο είχαμε παράλληλες πορείες, αρκετή κόντρα, όποτε συναντιόμασταν, και ίδια ηλικία. Η διαφορά είναι ότι ο Νίκο λέγεται Ρόσμπεργκ. Αυτός βρήκε θέση στη GP2, ενώ εγώ αναγκαστικά στράφηκα αλλού. Η πρώτη ουσιαστική πρόταση ήρθε από την πλευρά του μέντορά μου, Μίκαελ Μπάρτελς, για να οδηγήσω τη Maserati MC12 στο πρωτάθλημα FIA GT. Η δεύτερη ήταν από τη Mercedes, για να ενταχθώ σε κάποια από τις Τζούνιορ ομάδες της στο DTM. Λοιπόν, προτίμησα αυτήν, η οποία από οικονομική άποψη ήταν καλύτερη, και να με τώρα επαγγελματίας οδηγός της Mercedes!»
Η επόμενη ερώτηση που αφορά τα μελλοντικά σχέδια του νεαρού μοιάζει αναπόφευκτη.
«Νομίζω ότι τα πάω καλά στο DTM και έχω πείσει τους ανθρώπους της Mercedes, ώστε να με εμπιστευθούν και του χρόνου. Στόχος μου δεν είναι άλλος από το να οδηγώ του χρόνου αυτοκίνητο κορυφαίων προδιαγραφών, γιατί φέτος, όπως όλοι οι Τζούνιορ, συμμετέχω με περσινό. Νομίζω πως είμαστε κοντά στο να τα καταφέρουμε».
Μα δεν είναι δυνατόν η Formula 1 να μην είναι στα σχέδια του νεαρού;
«Φυσικά! Η F1 είναι στο μυαλό κάθε οδηγού πίστας. Για να βρεθείς όμως εκεί, πρέπει ή να είσαι στην κατάλληλη θέση τον κατάλληλο χρόνο ή να σέρνεις μαζί σου χρήματα. Πολλά χρήματα. Φέτος, για παράδειγμα, υπήρχε η δυνατότητα με περίπου 3 εκατ. ευρώ να έπαιρνα τη θέση του τρίτου οδηγού/δοκιμαστή στη Jordan. Όμως και τα χρήματα δε διαθέτω, αλλά και η ομάδα είναι χαμηλών δυνατοτήτων. Έχω κάποιους προσωπικούς χορηγούς που με ακολουθούν, αλλά αυτοί είναι της τάξεως των 300.000 ευρώ. Η διαφορά είναι τεράστια. Στο μέλλον, βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα. Πάντως, δε θα ήθελα από τα 21 να μου να γίνω ¶λμπερς. Ο Κρίστιαν ήταν βασιλιάς στο DTM και τα παράτησε, για να πάει στη Minardi, όπου δεν μπορεί να έχει μέλλον! Δε θα επέλεγα ποτέ έναν τέτοιο δρόμο. Καλύτερα σπίτι μου!»
Τι μπορεί να θυσίασε στη ζωή του ο Αλέξανδρος, για να φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο πρωταθλητισμού;
«Μα τίποτα», ήταν η αυθόρμητη απάντηση. «Είναι θυσία το να γυμνάζεται κανείς κάθε μέρα, το να κάνει δοκιμές με καρτ ή μονοθέσια συνεχώς, το να μελετά μηχανολογία και ξένες γλώσσες; Για εμένα όλα αυτά είναι διασκέδαση. Βγαίνω τα βράδια για διασκέδαση, ακούω μουσική, πηγαίνω σινεμά, παίζω ποδόσφαιρο, ταξιδεύω, περνώ όμορφα με το κορίτσι μου, κάνω και καμιά δουλίτσα στο γραφείο του μπαμπά... Περνάω ωραία! Αλλά είμαι παθιασμένος με τους αγώνες και αυτή είναι η ουσία. Δε με αναγκάζει κανείς να το κάνω. Δε με πίεσε ο πατέρας μου να συνεχίσω το καρτ. Εγώ τον πίεζα να μου πάρει το καλύτερο! Το λάτρευα το σπορ και το λατρεύω!»
Ζητώντας τη γνώμη του για το μηχανοκίνητο αθλητισμό στην Ελλάδα, οδεύουμε προς το τέλος μιας πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης.
«Δεν μπορώ να πω πως ξέρω και πολλά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν έχουμε πίστα F1 στην Ελλάδα, αλλά κάποια κινητικότητα παρατηρείται για το θέμα τελευταία. Μακάρι να τα καταφέρναμε. Αυτό που ξέρω είναι πως τουλάχιστον στο χώρο των αγώνων ταχύτητας δε μας γνωρίζουν στο εξωτερικό. Να φανταστείτε ότι σε κάποιους αγώνες όπου έχω ανέβει στο βάθρο οι οργανωτές δεν είχαν ελληνική σημαία για την απονομή! Ευτυχώς έχω εγώ πάντα μία μαζί μου, καθώς και το CD με τον Εθνικό μας Ύμνο, για παν ενδεχόμενο!»
«Μα νόμιζα πως έτρεχες με γερμανική αγωνιστική άδεια. Έτσι τουλάχιστον μου είχες πει παλαιότερα», ήταν το τελευταίο μας σχόλιο.
«Όχι, όχι. Έχω και γερμανική και ελληνική υπηκοότητα, αλλά τρέχω με την ελληνική. Χρησιμοποιούσα τη γερμανική αναγκαστικά τα πρώτα χρόνια στη Formula ΒΜW και στη Formula Renault, γιατί δεν είχα συμπληρώσει τα 18, δεν είχα δίπλωμα και δεν μπορούσα να βγάλω ελληνική λισάνς. Τώρα είμαι ΟΚ. Έλληνας εξ ολοκλήρου!»._ Ε. Π.
Έχει ειπωθεί για τον Αλέξανδρο:
«Είναι πολύ ταχύς κι έχει κάνει φανταστική πρόοδο μέχρι τώρα», Κέκε Ρόσμπεργκ, πρώην πρωταθλητής F1.
«Είναι ωραίος τύπος, έχει χιούμορ και είμαστε καλοί φίλοι. Είναι πολύ γρήγορος οδηγός και σίγουρα έχει προοπτικές. Ο Αλέξανδρος είναι ξεχωριστός», Ντάνιελ Λα Ρόσα, team-mate του στη MB Racing το 2003.
«Ο Αλέξανδρος είναι πολύ γρήγορος και νομίζω ότι θα έχει καλή εξέλιξη», Ράιαν Μπρίσκοου, δοκιμαστής F1.
«Είναι ένας νεαρός, ταλαντούχος, πολύ γρήγορος οδηγός κι έχει κάθε προοπτική εξέλιξης. Το μέλλον είναι δικό του, αρκεί να μείνει προσηλωμένος στις προσπάθειές του. Είναι έξυπνος, μαθαίνει γρήγορα και ακούει», Μίκαελ Μπάρτελς, πρώην πιλότος F1.
Who is who: Αλέξανδρος Μαργαρίτης
Ημερομηνία γέννησης 20/09/1984
Εθνικότητα Eλληνική
Χόμπι Ποδόσφαιρο
Αγαπημένο φαγητό Kρέπες με σοκολάτα
Διασκέδαση Nτίσκο
Μουσική House, hip hop
Γλώσσες Γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ελληνικά
Πρώτος αγώνας Το 1997 με καρτ στο Λουξεμβούργο
Πρώτο μονοθέσιο Formula BMW
Καλύτερη στιγμή στους αγώνες Η pole position στο Πρωτάθλημα της Formula BMW στο Χόκενχαϊμ (2002), όπως και οι δύο νίκες στο Νόρισρινγκ (2003). Φέτος στο DTM, η 9η θέση στο Σπα.