Νίκος Μάργαρης
Τι τρώνε οι νέοι;«... Πριν από το 1960 τρώγαμε μόνο γέρικες και άρρωστες κότες. Χωρίς να ξεχνώ το γνωστό “η γριά κότα έχει το ζουμί”...»
Για λόγους που αγνοώ, για να θεωρηθεί στις παρέες κάποιος σύγχρονος, πρέπει να χαρακτηρίζει με τα χειρότερα λόγια όλα τα σύγχρονα προϊόντα. Εκφράσεις του είδους «ποιος ξέρει τι μας ταΐζουν» έρχονται και επανέρχονται συνεχώς. Η σύγχρονη χημεία τροφίμων -για την ίδια ομάδα σχολιαστών- μόνο προβλήματα δημιουργεί. Τα νέα παιδιά που πηγαίνουν στα Goody’s, στα McDonald’s και στα Kentucky Fried Chicken καταναλώνουν περίπου δηλητηριώδεις τροφές τις οποίες συνοδεύουν με εξίσου βλαβερά ποτά, όπως είναι η Coca-Cola.
Ενώ εμείς στην εποχή μας ζούσαμε άλλη, φυσική ζωή. Με το γαλατά να έρχεται το πρωί φορτωμένος το γάλα που μόλις είχε αρμέξει από την αγελάδα. Φρεσκότατο, γεμάτο μικρόβια μελιταίου πυρετού, το οποίο έπρεπε να βράσεις απαραιτήτως. Στον κεντρικό φούρνο της πόλης -στης γειτονιάς πουλούσαν μόνο ψωμί- ίσως εύρισκες κάποιο σταφιδόψωμο που συχνά ήταν και μυγόψωμο και έξω από το σχολείο κάποιοι βρομεροί τύποι πουλούσαν άθλιες τυρόπιτες. Στο τενεκεδένιο «φανάρι», το κρεμασμένο στον τοίχο της κουζίνας, υπήρχαν οι υπόλοιπες τροφές, μια και η «παγωνιέρα» -το τότε ψυγείο που χρησιμοποιούσε πάγο για ψύξη- ήταν είδος πολυτελείας. Τα τρόφιμα δεν είχαν ημερομηνία λήξης!
Πριν από το 1960 τρώγαμε μόνο γέρικες και άρρωστες κότες. Χωρίς να ξεχνώ το γνωστό «η γριά κότα έχει το ζουμί», θυμάμαι τη γιαγιά μου να μας ταΐζει κότα, μόνον όταν διαπίστωνε ότι υπήρχε κάποια στο κοτέτσι που πληρούσε τους όρους της γνωστής έκφρασης «πηγαίνει σαν ζαλισμένο κοτόπουλο». Με λίγα λόγια, το σφάξιμο ήταν μια φάση πριν από το θάνατο. Δηλαδή τα νοστιμότατα κοτόπουλα που τρώγαμε τότε και τα οποία όλοι νοσταλγούν συνήθως ήταν άρρωστα. Μην ξεχνάτε, άλλωστε, την έκφραση «ζωή και κότα». Χαρείτε, επομένως, τις γιορτές χωρίς υστερίες και φαντασιοπληξίες._ N. M.