Γιάννης Ευσταθιάδης
«Φίλε κύριε Διευθυντά...»«... Νιώθω ακίνητος μέσα στην κίνηση της είδησης, όπως ακριβώς είμαι ασάλευτος στα μποτιλιαρίσματα των δρόμων...»
Αρχίζω αυτό το κείμενό μου μ’ εκείνον τον τετριμμένο τίτλο ο οποίος επί σειρά ετών έθρεψε την «αλληλογραφία διαμαρτυρίας», γιατί πράγματι αισθάνομαι εγκλωβισμένος και απροστάτευτος από την έγκαιρη ενημέρωση των ημερών μας.
Αισθάνομαι πως ζω όλες τις τραγικές αντιφάσεις της μαζικής πληροφόρησης, η οποία είναι τόσο αναλυτική, αλλά και τόσο καταιγιστική, ώστε δε μου επιτρέπει να αφομοιώσω όχι μόνο την ουσία, αλλά ούτε τον τύπο της μελαγχολικής προειδοποίησης.
Τα μαθαίνω όλα ημιτελώς, τα θυμάμαι όλα μ’ ένα ισόποσο ποσοστό αμνησίας.
Νιώθω ακίνητος μέσα στην κίνηση της είδησης, όπως ακριβώς είμαι ασάλευτος στα μποτιλιαρίσματα των δρόμων, μέσα στο νέο μου αυτοκίνητο, το οποίο αγόρασα με κριτήριο την επίδοσή του στα 0-100!
Με βάση τις προειδοποιήσεις της Κοινότητας -η οποία, πάντως, επιδοτεί την καλλιέργεια του καπνού-, έκοψα το κάπνισμα!
Μείωσα δραστικά τον καφέ, γιατί διάβασα για τις καταστροφικές του συνέπειες στην υγεία μου!
Εδώ και χρόνια ελαχιστοποίησα την κατανάλωση του κρέατος, λόγω των τρελών αγελάδων, και, προσφάτως, με τη γρίπη των πουλερικών, εγκατέλειψα το κοτόπουλο, καταράστηκα τη γαλοπούλα, αμφιβάλλω νυχθημερόν για το αυγό.
Τα ίδια και χειρότερα για τα ψαρικά και τα λαχανικά: βιολογικά απόβλητα, υδράργυρος, παρασιτοκτόνα και λιπάσματα, καλλιέργειες επηρεασμένες από τη ραδιενέργεια.
Σταμάτησα ακόμα και τα φιστίκια ή το μέλι, γιατί μπορεί να είναι, λέει, καρκινογόνα.
Όμως, κι αν ακόμα τα αγνοήσω όλα, το ερώτημα «πού να φάω;» μένει αναπάντητο.
Τα εστιατόρια και οι ταβέρνες είναι -αν πιστέψω τις κρυφές κάμερες- ρυπαρά, αλλά και τα σουπερμάρκετ -αν εμπιστευτώ τα ρεπορτάζ- ύποπτα, με ληγμένα προϊόντα και επικίνδυνα υλικά.
Αλλά, κι αν μείνω σπίτι (άλλωστε, τα νυχτερινά κέντρα σερβίρουν, λέει, μπόμπες!), ανέστιος και μοναχός, πάλι προβληματίζομαι: η ακτινοβολία της τηλεόρασης βλάπτει, λέει, τα μάτια, όπως και η οθόνη του προσωπικού μου υπολογιστή, και η κινητή τηλεφωνία επηρεάζει, λέει, τον εγκέφαλο.
Πού τελειώνει, σκέπτομαι, η αλήθεια και πού αρχίζει η παραπληροφόρηση, πού το επιστημονικό νοτίζεται από την αγοραία υπερβολή;
Ασφαλώς -λόγω του AIDS- δεν έχω πια καμιά διάθεση για ερωτικές περιπέτειες και, άρα, το μόνο που μου απομένει είναι να κατακλιθώ και να ελπίσω σ’ ένα βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα.
Όμως, πέστε μου, φίλε κύριε Διευθυντά, σε τι στρώμα;_ Γ. E.