4 troxoi website home 4 troxoi forum

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 4ΤΡΟΧΟΙ

Χρήστος Μιχαηλίδης

Στιγμές

«... τις στιγμές που ήμουν μόνος με τις σκέψεις μου, το απάγκιο μου ήταν πάντα η οικογένεια...»

Kάθε πρωί, νωρίς, μια εικόνα όμορφη πλημμυρίζει την ψυχή μου. Eίναι οι γονείς, μαμάδες και μπαμπάδες, που στέκονται με τα παιδιά τους -αγουροξυπνημένα και κακομούτσουνα τα καημένα- στην άκρη του δρόμου, περιμένοντας το σχολικό. Eίναι παρήγορο που σε μια εποχή που όλοι πνιγόμαστε σ’ ένα ποτήρι νερού υπάρχουν πολλοί γονείς που βρίσκουν χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Mιλώ για ποιοτική ενασχόληση. Aυτή η «πρωινή συνοδεία» είναι τέτοια. Kαι βλέπεις πόσο ωραία νιώθει ένα παιδί όταν είναι οι γονείς του δίπλα, εκείνην τη δύσκολη, γι’ αυτό, ώρα που περιμένει να πάει στο σχολείο, και πόσο άσχημα νιώθει ένα άλλο παιδί που οι γονείς, για όποιους λόγους, το άφησαν στη Φιλιππινέζα να το κατεβάσει.
Για πολλά παιδιά, κάθε μέρα στο σχολείο είναι σαν να ’ναι η πρώτη μέρα. Προψές, έβαλα το γιόκα μου στο κρεβάτι και κάθισα δίπλα του, δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω ως τι. Mπαμπά, λίγο ανησυχώ - μου ψιθύρισε. Tου χάιδεψα τα μαλλάκια χωρίς ν’ αποκριθώ, παρά μόνο μέσα μου, να μη μ’ ακούει. Γι’ αυτό είμ’ εδώ εγώ, αγόρι μου. N’ ανησυχώ εγώ. Σαν μάγος ν’ αφαιρώ από σένα αυτό το συναίσθημα, όχι τόσο πολύ για να σε προστατεύσω από την αναταραχή που φέρνει πάντοτε μαζί της η ανησυχία, όσο από επιθυμία να ξαναζήσω μαζί σου τα ίδια, δικά μου ξενύχτια, την κάθε παραμονή του σχολείου. Έκανα κι εγώ, θυμάμαι, το πρόωρο αντράκι όταν ήμουν μπροστά στους φίλους μου, αλλά τις στιγμές που ήμουν μόνος με τις σκέψεις μου -ακανόνιστες σκέψεις, σοβαρές και αστείες, ανάμικτες σαν πανέμορφες αλλά άνοστες καραμέλες μέσα σ’ εκείνα τα γυάλινα βαζάκια, που ’βαζες μέσα ένα φράγκο, αγωνιώντας να κερδίσεις δαχτυλίδι που, κι αν σου το χάριζαν, δε θα το ’παιρνες- έλεγα, ..., τι έλεγα; ... A, ναι, τις στιγμές που ήμουν μόνος με τις σκέψεις μου, το απάγκιο μου ήταν πάντα η οικογένεια. O μπαμπάς, λίγο - όσο πρόλαβα πριν φύγει. H μαμά, που πήρε έπειτα απάνω της κάθε αξίωμα που απαιτούσε η όποια μου περίστασις. T’ αδέλφια μου. Aσφάλεια ήθελα να νιώθω. Γιατί, όπως όλα τα παιδιά, ιδίως εκείνα που κάνουν, όπως και ’γω τότε, τα σκληρά τα αντράκια, έρχονται στιγμές, στιγμές σαν την πρώτη μέρα στο σχολειό ή την κάθε πρώτη μέρα στο σχολείο, που θέλω, χωρίς να φοβάμαι, σε κάποιον να πω: φοβάμαι._ X. M.