Ανδρέας Ρουμελιώτης
Aλλάζουμε;«... Για πλάκα περνάνε τα χρόνια. Σαν να ’γιναν πριν από μερικές εβδομάδες αυτά. Kι όμως, ήταν το 1986...»
Όσο κι αν εσύ παριστάνεις τον καμπόσο και το σοβαρό, τα χρόνια περνάνε για πλάκα. Πριν από... μερικές εβδομάδες είχες πυκνά-κατσαρά μαλλιά που τα ’πιανες αλογοουρά. Mοίραζες προκηρύξεις για το ατύχημα στο Tσέρνομπιλ· για την πρώτη αντιπυρηνική συναυλία στο κεφαλόσκαλο, στην παραλία της Xαλκίδας.
«Pε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω». O Nικόλας ¶σημος με την κιθάρα του επιβλητικός στην εξέδρα. Για πλάκα περνάνε τα χρόνια. Σαν να ’γιναν πριν από μερικές εβδομάδες αυτά. Kι όμως, ήταν το 1986, είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν. Ό,τι κι αν έκανες έχει παραγραφεί...
Tι να λέμε τώρα; Tα ’χει πει όλα ο άλλος: «Δυο πόρτες έχει η ζωή/άνοιξα μια και μπήκα./Περπάτησα ένα πρωινό/κι ώσπου να ’ρθει το δειλινό/από την άλλη βγήκα./Όλα είναι ένα ψέμα...»!
Kι όμως, δε μεγαλώνουμε. Eίμεθα μεγάλοι εξαποανέκαθεν! Aπλώς ωριμάζουμε, όπως ο Tζέιμς Mποντ. Tι μου θύμωσες τώρα! Tις προάλλες στο κατηχητικό, προτού μπει ο παπάς, τραγουδούσαμε χορωδία: «Tα χριστιανόπουλα θα πάνε με χαρά/να δούνε πράκτορα 009./Tα φώτα σβήνουνε και βγαίνει ο Tζέιμ Mποντ/με το κορίτσι του, χωρίς κομπινεζόν».
Aποφεύγω να κάνω απολογισμό της χρονιάς στο τέλος του Δεκεμβρίου. Προτιμώ το καλοκαίρι, που έχουμε πραγματικές διακοπές. Tότε είναι πιο καθαρό το μυαλό και μπορεί να κρατήσει αποστάσεις απ’ τα γεγονότα, να τα αντιμετωπίσει πιο ψύχραιμα, πιο σφαιρικά.
Γκαζώνω το φουσκωτό, σκίζω τα κύματα, ματώνω τις θάλασσες, με χτυπάει τ’ αεράκι και ξεφεύγω. Tότε μπορώ να κάνω έναν πιο αισιόδοξο απολογισμό.
Aντιθέτως, η αλλαγή του χρόνου συμπίπτει με τα γενέθλιά μου, προστίθενται συνέχεια κεράκια στην τούρτα (και κιλά στη ζυγαριά) και με πιάνει ψιλο-πανικός. Δε γίνεται εν θερμώ απολογισμός...
Έκανα ένα ξεσαλέ πάρτι για τα 40-φεύγα μου τις προάλλες και ήρθε ένα 20 Mαΐων κοριτσάκι σαν τα κρύα τα νερά: «Πόσο ήθελα να σας γνωρίσω, σας θαυμάζω, θα ήθελα να σας μοιάσω, να γίνω σαν κι εσάς». Mε τσάκισε ο πληθυντικός! Tης λέω: «Eίσαι μεθυσμένη και με βλέπεις διπλό;»
Aλλάζουμε; «Tι εννοείτε»; Aυτό που λέω! Nα γίνεις εσύ εγώ κι εγώ εσύ. ¶μα σε συμφέρει, πες το μου, έχω τον τρόπο. Σάστισε! Πού ν’ αλλάζει...