Κοσμάς Βίδος
Κακομαθημένοι θεατές«... δεν τους ένοιαζε καθόλου που εγώ και μερικοί ακόμη, συνεπείς ως προς την ώρα προσέλευσης, θεατές ξεροσταλιάζαμε στις θέσεις μας...»
Κάτι αργίες, κάτι υπόλοιπα άδειας... Έτσι, και τις θεατρικές παραστάσεις που ήθελα να δω στην Αθήνα είδα και στο Λονδίνο πετάχτηκα (αν έχεις βγάλει το εισιτήριο τρεις, τέσσερις μήνες πριν, πληρώνεις λιγότερο από το να πας στη Θεσσαλονίκη) για να παρακολουθήσω τα μιούζικάλ μου. Με ενοχλούσε από πάντα, αυτήν τη φορά όμως, που η σύγκριση ανάμεσα σε Ελλάδα και Αγγλία ήταν αναπόφευκτη, με ενόχλησε ακόμη περισσότερο: Η συμπεριφορά των θεατρόφιλων συμπατριωτών μου. Που όταν η παράσταση άρχιζε στις εννιά, έμπαιναν στην αίθουσα στις εννιάμισι, που όταν η παράσταση άρχιζε στις εννιάμισι έμπαιναν στην αίθουσα στις δέκα... Δεν έδειχναν, δε, ούτε βιαστικοί, ούτε αγχωμένοι. Μέσα στο κέφι ήταν. Πράγματι, δεν τους ένοιαζε καθόλου που εγώ και μερικοί ακόμη, συνεπείς ως προς την ώρα προσέλευσης, θεατές ξεροσταλιάζαμε στις θέσεις μας περιμένοντάς τους, μπας και αρχίσει η ρημάδα η παράσταση. Το ακριβώς αντίθετο, βεβαίως, στο Λονδίνο. Ώρα ενάρξεως επτά; Επτά παρά ένα έκλειναν οι πόρτες, επτά ακριβώς ο μαέστρος υποκλινόταν στο κοινό. Στο κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά την αίθουσα. Κανένας δεν είχε καθυστερήσει; Κανένας δεν είχε μείνει έξω; Μήπως, αν και τα ελληνικά θέατρα τηρούσαν τα ωράριά τους, έκλειναν τις πόρτες τους την προκαθορισμένη ώρα, αφήνοντας εκτός τους αργοπορημένους, μάθαιναν και οι Έλληνες να είναι Εγγλέζοι στα (θεατρικά) ραντεβού τους; Κι αν δεν το μάθουν, ας μην ξαναδούν θεατρική παράσταση. Πρόβλημά τους! Αν μη τι άλλο, βρίσκω πιο δίκαιο παραγωγοί και ηθοποιοί να σέβονται το συνεπή θεατή που τους σέβεται με τη συνέπειά του και όχι τον (μονίμως) καθυστερημένο που συμπεριφέρεται λες και η παράσταση είναι ιδιωτική, οπότε θα αρχίσει όποτε εκείνος γουστάρει. Δεν είναι έτσι... Δεν μπορεί να είναι έτσι. Έχει, επιτέλους, και το θέατρο το σαβουάρ βιβρ του. Στας Αγγλίας. Στας Ελλάδας;_ K. B.