Τέρμα Γκάζι
Αγαπημένε μου «μοντίφα»...Μου τη δίνουν οι τύποι με τα φτιαγμένα. Όχι όλοι. Τον τυπάκο που θέλει να φτιάξει το Iμπιζάκι του, να του βάλει μια ιδέα φαρδύτερο λαστιχάκι, δύο τακάκια, τέσσερα αμορτισέρ της προκοπής κι έναν short shift επιλογέα τον εκτιμώ, υπό προϋποθέσεις. Λιποθυμώ απ’ τα γέλια με τα σπόιλερ που σέρνονται στην άσφαλτο και με τα μεταλλαγμένα σε Ferrari S Coupe. Βγάζω σπυριά με τις εξατμίσεις-μπουριά σόμπας, τις συστοιχίες ηχείων στις πόρτες και τα subwoofer-ντουλάπες στις αποσκευές. Όσο για τις αλουμινένιες αεροτομές, τις «φλόγες», τις επιγραφές «Entasis Club», τα τύπου ράλλυ αυτοκόλλητα στις πόρτες και τα μπλε λεντάκια που φέγγουν το δρόμο, τους γυαλοκαθαριστήρες, τις πινακίδες ή όλα μαζί, τι να πω; Μπλιαχ - εμετός μου έρχεται!
Είναι η μόδα της εποχής. Καλά... Μόδα είναι θα περάσει, λέγαμε μέχρι πριν από κάνα δυο χρόνια, αλλά μπα, εκεί! Όπου γυρίσεις το βλέμμα σου, να κι ένας «μοντίφας» να σου κάνει σφήνα στην κίνηση. Προσωπικά, δεν ενοχλούμαι, ούτε τους συνερίζομαι, αλλά θα ήθελα να δω έναν -μόνο ΕΝΑΝ!- από δαύτους να τη βρίσκει μόνος του ή με τον κολλητό του σε ορεινή διαδρομή. Ειλικρινά, δεν έχω δει και διαψεύστε με. Αλλά τι λέω; Αυτός είναι του θεαθήναι. Της πόζας, της επίδειξης. Αφού ξεφυλλίσει το αγαπημένο του «Fast and Pussy» από τα δεκάδες που κυκλοφορούν στα περίπτερα, βγαίνει παγανιά σε στέκια της κόντρας, για να κάνει τα ίδια. Τι δηλαδή; Να βγάλει γκόμενα το... κεντρικό σαλόνι του περιοδικού. Όχι την ξανθιά Αγγλίδα που ρίχνει ηδυπαθώς σαπουνόνερα στα βυζιά της, αλλά το «σκυλί» από το Αιγάλεω με το δικτυωτό, που από κόντρες το μάζεψε ο μπόγιας -συγγνώμη, ο συντάκτης- του «Fucks Power» για τζάμπα φωτογράφιση. Και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Να μια κοντρίτσα στην παραλιακή, πάρε κι ένα burn out-doughnut (ό,τι πιο τζάμπα - μαγκιά ο συνδυασμός) στην αλάνα, τσίτα και το «Kερνάω απόψε εγώ» (Πετρέλης forever!) στο black panel «πιονεράκι» και, αν είσαι θαμώνας, το έβγαλες το γκομενάκι. Αν σου βγει και το όνομα -αποκτήσεις ψευδώνυμο, δηλαδή-, ακόμη καλύτερα.
Κι εσένα τι σε πειράζει, θα μου πείτε, που τη βρίσκουν έτσι τα παιδιά; Δε με πειράζει. Ως γραφικούς, ως φυλή, τους συμπαθώ. Ούτε με ενοχλεί ο συνδυασμός «γκάζι και γκόμενα». Από πιτσιρικάδες, εξάλλου, αυτό δε θέλαμε όλοι; Είναι καθαρά θέμα αισθητικής. «Πόσα άλογα έχει;» λένε αυτοί, «πόσο τα ελέγχεις;» λέμε εμείς. Για κιλοβάτ μιλούν αυτοί, για ταξιδιάρικη μουσική εμείς. Για «ανάρτηση-τραπέζι» τρελαίνονται αυτοί, για το «τέλειο στρίψιμο» εμείς. Σαν να μιλάμε για σεξ και να μην καταλαβαινόμαστε. Για το «πόσο μεγάλη την έχουν» καίγονται αυτοί, για το «πόσο καλά το κάνουμε και αν το απολαμβάνουμε» εμείς. Φθηνό το παράδειγμα; ¶ντε να τους μιλήσεις για την ομορφιά της ιδανικής γραμμής στη στροφή, για την αρμονία μιας ελεγχόμενης πλαγιολίσθησης ή για «ουκ εν τω πολλώ το ευ» κάτω απ’ το καπό. Αλλά τι λέμε τώρα; Αυτό είναι σαν να μιλάς για συμφωνική μουσική σε μπουζουκόβιους της εθνικής οδού. Ελιτίστικο το «Tέρμα γκάζι» αυτόν το μήνα, φίλε «μοντίφα»; Ε, τότε μια συμβουλή θα σου δώσω μόνο, αν μου επιτρέπεις: αν δεν ψάξεις πίσω από άλογα και κιλοβάτ, δε θα τη βρεις ποτέ στ’ αλήθεια, δικέ μου!_ Α. Τ.