Γιάννης Ευσταθιάδης
Ισπανική ψυχή«... οι πρωταθλητές και οι προπονητές τους μιλούν λίγο, πατώντας στη γη με σεμνότητα και σύνεση...»
Αν πιστέψουμε όλους εκείνους που απέδιδαν τις μεγάλες νίκες της Eθνικής μπάσκετ στην «ελληνική ψυχή», τότε πολύ αδίκησαν οι ίδιοι αυτήν την «ψυχή».
Γιατί, αν πράγματι η «ελληνική ψυχή» είναι η κινητήριος δύναμη της ομάδας, τότε θα πρέπει να δεχθούμε πως η «ισπανική ψυχή» είναι μεγαλύτερη, και μάλιστα κατά 23 ολόκληρους πόντους.
Αν, πάλι, πιστέψουμε όλους εκείνους που απέδιδαν την καταπληκτική εμφάνιση στο «Θεό της Ελλάδας», τον ευτελίζουν εξίσου, μια και ο πανταχού παρών Θεός των Καθολικών υπερέχει επίσης κατά 23 πόντους!
Αξιογέλαστα πράγματα!
Όπως εκείνες οι «επιστημονικές» θεωρίες περί του «DNA των Ελλήνων» που διατύπωσε προ διετίας μια πραγματικά μεγάλη αθλήτρια και που σίγουρα βρήκαν απήχηση σε πάμπολλους ομοϊδεάτες (αν και το «μεγαλοϊδεάτες» θα ταίριαζε καλύτερα).
Αξιογέλαστα πράγματα!
Αν για τις μεγάλες νίκες επικαλεστούμε το «εθνικό μας DNA», το «Θεό των Ελλήνων» ή την «ελληνική ψυχή», θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τις μεγάλες ήττες -συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, βλέπε και ΗΠΑ- σαν μεγίστη εθνική τραγωδία.
Πληθωρικό ταλέντο ναι, δύναμη και πάθος ναι, εξαίρετη τεχνική ναι, σωστό σύστημα και τεχνική σίγουρα. Αυτά είναι γνωρίσματα που διαθέτουν οι πρωταθλητές και οι προπονητές τους και, αντίθετα με τους «παραληρηματίες», μιλούν λίγο, πατώντας στη γη με σεμνότητα και σύνεση.
Αλλάζοντας αθλητικό χώρο, δεν μπορώ να μη θυμηθώ τον υποδειγματικό, βαθιά συναισθηματικό, αλλά και γεμάτο χιούμορ (σπάνιο είδος) τρόπο με τον οποίο σχολίασε το θρίαμβό του ο Περικλής Ιακωβάκης.
Τον είδα πριν από την κούρσα να κάνει το σταυρό του (κάτι που είναι και ανθρώπινο και όμορφο), αλλά είμαι σίγουρος πως δεν ήταν επίκληση στο «Θεό της Ελλάδας», αλλά προσφυγή στην εσωστρέφεια της προσευχής.
Μια άλλη μεγάλη αθλήτρια, η Δεβετζή, πριν από τις προσπάθειές της φιλούσε τον ξύλινο σταυρό στο λαιμό της, αλλά κι ένα δαχτυλίδι με φίδι - το γούρι της, προφανώς.
Με παραξένεψε λίγο αυτός ο ιδιότυπος συνδυασμός χριστιανοσύνης και μαγγανείας (το κορίτσι, σκέφθηκα, θα έζησε ως έφηβη την περίοδο της «βασιλείας» της Δήμητρας Λιάνη), αλλά ήμουν σίγουρος πως αντιμετώπιζε κατά μέτωπο μια εξίσου σημαντική αθλήτρια και όχι τα άλματα της «ρωσικής ψυχής».