Χρήστος Μιχαηλίδης
Σκόρπιες σκέψεις και εικόνες του καλοκαιριού που έφυγε«... Να κρέμονται από ένα ποτό κι ένα χαμόγελο, πιο πολύ της φαντασίας τους παρά αληθινό...»
Διάβασα στις εφημερίδες την είδηση ότι το μωρό της Αντζελίνας Τζολί και του Μπραντ Πιτ έγινε το πρώτο που εκτίθεται ως κέρινο ομοίωμα στο μουσείο της Μαντάμ Τισό της Ν. Υόρκης. Για να το δεις, όμως, θα πρέπει, λέει, να δώσεις 1 δολάριο παραπάνω, το οποίο είναι για την οικονομική ενίσχυση των παιδιών της Ναμίμπια. Δε μου αρέσει καθόλου αυτός ο... διακανονισμός. Eίναι πολύ μέσα στο «γενικό πνεύμα» της εποχής. Όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται. Έστω με καλές προθέσεις...
Πήγα να βγάλω καινούργιο διαβατήριο. Ο αστυνόμος με κοίταξε με αλαζονεία και έσκασε εκείνο το γνώριμο χαμόγελο που Άχουν οι μπάτσοι όταν ξέρουν ή αισθάνονται ότι σΆ έχουν στριμώξει.
«Τι έγινε;» τον ρώτησα με αφέλεια.
«Απορρίπτεσαι, λόγω φωτογραφίας» μου κάνει.
«Γιατί, καλέ αστυνόμε;» απόρησα (διευκρινίζοντας ότι το «καλέ» το εκφέρω ως επίθετο θετικόν και όχι ως εκφώνηση βλάχικη).
«Διότι δεν έχεις κατάλληλη έκφραση» μου απαντά θριαμβευτικά.
«Και ποια είναι, καλέ, η κατάλληλη έκφραση;» (και, εδώ, το «καλέ» το εννοώ βλάχικο πια).
«Η ουδέτερη» μου κάνει. Και μου πετάει τα δικαιολογητικά στα μούτρα.
Ως εκ τούτου, πληγωμένος βαθύτατα, καθότι ουδέτερη έκφραση δε διαθέτω, ούτε και μπορώ να πλάσω, περιέπεσα σε μελαγχολία απύθμενη κι έμεινα σπίτι ακούγοντας τα Βραδεμβούργια Kονσέρτα του Μπαχ....
Το βράδυ, βρέθηκα στο μπαρ. Μόνιμο στέκι των εποχιακών εργένηδων. Ντροπαλά παλικαράκια, στο μεταίχμιο της τόλμης και του φόβου. Να κρέμονται -τι λέω;- να κρεμόμαστε από ένα ποτό κι ένα χαμόγελο, πιο πολύ της φαντασίας μας παρά αληθινό.
Αλλά, έτσι είναι. Κι έτσι πρέπει να είναι αυτό το παιχνίδι. Ελάχιστα αληθινό αρχικά και, όσο περνά η νύχτα, κάτι σαν ρουλέτα αισθημάτων και φαντασίας.
Οι εργένικες νύχτες στο «Μπαλτάζαρ» αποκτούν ενδιαφέρον όταν αρχίσουν να σκορπούν οι κουρασμένοι, οι απαισιόδοξοι και οι βολεμένοι. Μένουν πίσω αυτοί που έχουν γονίδια αντίθετης ενέργειας:
Οι ακούραστοι (κι ας είναι πτώμα).
Οι αισιόδοξοι (κι ας μην υπάρχει λόγος).
Οι αβόλευτοι (κι ας τους ενοχλεί αυτό).
Αυτοί που μένουν είναι οι υπέροχοι τζογαδόροι του εφήμερου έρωτα. Δεν παραδέχονται ποτέ ότι η νύχτα τους μπορεί να τελειώσει χωρίς χάδι κι αγκαλιά. Ελπίζουν ως το τέλος ότι κάτι καλό θα κάτσει.
Κάτι, έστω απεγνωσμένο! Ή κάτι τόσο όμορφο κι απροσδόκητο, που ούτε η φαντασία τους μπορεί να πλάσει...