Κοσμάς Βίδος
Η προφητεία;«... σου φέρνουν λαχάνιασμα καθώς τις διαβάζεις. Ή σαν να τρέχεις να ξεφύγεις... από τι; Από το μέλλον;...»
«Οι δύο τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο... Του είχα σηκώσει το χέρι και το κόκαλο κουνιόταν από τη θέση του. Η σάρκα είχε διαχωριστεί από το οστό. Έβηχε και από το στόμα του έβγαιναν κομμάτια από τα πνευμόνια και το συκώτι του. Ξερνούσε τα σωθικά του. Τύλιγα με επιδέσμους το χέρι μου και του τα έβγαζα από το στόμα. Είναι αδύνατο να τα περιγράψει κανείς όλα αυτά! Και τον αγαπούσα τόσο πολύ... Δεν μπορούσαν να του φορέσουν ούτε ένα ζευγάρι παπούτσια του Βάσια... Τα πόδια του είχαν πρηστεί τόσο πολύ... Τον έθαψαν ξυπόλυτο...» Δεν είναι σίγουρα ο πιο κατάλληλος πρόλογος για μια στήλη που θέλει να βλέπει την αστεία πλευρά των πραγμάτων, εδώ, όμως, δεν υπάρχει περιθώριο για αστεία. Το βιβλίο της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς «Τσέρνομπιλ - Ένα χρονικό του μέλλοντος» (μετάφραση Ορέστης Γεωργιάδης, εκδόσεις «Περίπλους») δεν κρύβει μέσα στις τετρακόσιες και βάλε σελίδες του ούτε μία υποψία χαμόγελου. Οι μαρτυρίες χωρικών, στρατιωτών, μαθητών, πυροσβεστών, επιστημόνων, γυναικών που γέννησαν παραμορφωμένα και βαριά άρρωστα παιδιά κλπ. κλπ. σου φέρνουν λαχάνιασμα καθώς τις διαβάζεις. Ή σαν να τρέχεις να ξεφύγεις... από τι; Από το μέλλον; Η συγγραφέας γράφει: «Mαγνητοφωνώντας αυτούς τους ανθρώπους, είχα την αίσθηση ότι ηχογραφώ το μέλλον». Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ διαβάζοντας στις εφημερίδες για κάτι νέα (ανώφελα;) πυρηνικά προγράμματα: το «Τσέρνομπιλ» της Αλεξίεβιτς μοιάζει με προφητεία για το δυσοίωνο αύριο. Έψαξα επίμονα για να το ξαναβρώ - το είχα διαβάσει πολύ καιρό πριν, δεν ήταν εύκολο να το ανασύρω από τις ακατάστατες βιβλιοθήκες μου. Το βρήκα, άρχισα να το ξεφυλλίζω και βρέθηκα να το διαβάζω από την αρχή ως το τέλος για άλλη μια φορά. Αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία, να διαβάζεται καθημερινά στα Κοινοβούλια όλου του κόσμου, να αντικαταστήσει στις κυριακάτικες λειτουργίες τους ψαλμούς και τις δεήσεις... Αυτό το βιβλίο (μπορεί να) κρύβει μέσα του τη ζωή μας.