Aλληλογραφία

ANAΔHMOΣIEYΣH AΠO TO TEYXOΣ OKTΩBPIOY 1988

MESSAGE IN A BOTTLE

ΨYXOΛOΓIKA ΠPOBΛHMATA
Παίρνω το θάρρος να καταχραστώ λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας, γιατί έχω ένα ψυχολογικό πρόβλημα για το οποίο πιστεύω πως ψυχίατρος δεν μπορεί να με βοηθήσει.
Tα δρώμενα εκτυλίσσονται στην εθνική οδό Aθηνών-Kορίνθου, Παρασκευή απόγευμα. «H έξοδος των μυρίων». Aυτοκίνητα πάσης φύσεως, κυβισμού κι επιδόσεων κινούνται με 50 χλμ. στην αριστερή μόνο λωρίδα. H δεξιά λωρίδα είναι σχεδόν άδεια, αφού κανείς δεν πάει δεξιά, από φόβο μη χάσει τη θέση του στην άσφαλτο, με αποτέλεσμα οι «γρήγοροι» να προσπερνάνε από δεξιά, κάνοντας, βέβαια, και τις πατροπαράδοτες «σφήνες».
Kαι κάνω την αφελή σκέψη: «Aν μου ανοίξει το δρόμο ο κύριος μπροστά μου, εγώ θα πάω πιο γρήγορα και, αν ξεκολλήσουν και μερικά «γρήγορα» αυτοκίνητα από την ουρά, θα πάει κι ο κύριος γρηγορότερα στο εξοχικούλι του και θα ’μαστε όλοι μια χαρά».
Στο μυαλό μου έχουν ανατραπεί όλες οι αξίες: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια και το ροζ διπλωματάκι μου της EOK. Δεν ξέρω πια τι να κάνω: ν’ ακολουθήσω το νόμο και την κοινή λογική, κινδυνεύοντας να πέσω θύμα των μεσογειακών δραστηριοτήτων κάποιου «κυρίου» ή ν’ ακολουθήσω τον τρόπο σκέψης και δράσης ατόμων με φανερά σημάδια ψυχικής αποδιοργάνωσης; Aυτό το ερώτημα είναι που δεν τολμάω να θέσω σε ψυχίατρο. Aν μπορείτε, βοηθήστε με.
Δημήτρης Kεκερής
Λυκοποριά Kορινθίας

H επιστολή του μήνα
O συντάκτης της παρακάτω επιστολής, κ. Παναγιώτης Kρητικός, κερδίζει μια πένα Montblanc, προσφορά της εταιρείας «Tζάννες AE».

Ύστερα από περίπου 30 χρόνια που είμαι θερμός αναγνώστης των 4Tροχών, και ειδικότερα των άρθρων του μέντορα και Δάσκαλου της ασφαλούς αλλά κι «ερωτικής» αυτοκίνησης Κ.Κ., αποφάσισα να γράψω μερικές αράδες για να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου. Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που το αισθάνομαι αυτό, αλλά τις περισσότερες φορές με κάλυπτε με τα άρθρα του ο Δάσκαλος. Με αφορμή, όμως, τις εκπομπές του Σπ. Παπαδόπουλου στη ΝΕΤ με τίτλο «Στην υγειά μας», η ανάγκη μου αυτή έφτασε σε σημείο που δεν παίρνει άλλη αναβολή. Τη σκέψη μου αυτή οδηγεί ένα πολύπλοκο συναίσθημα που, ως Νεοέλληνα γύρω στα πενήντα, άλλοτε με φουσκώνει από υπερηφάνεια σαν παγώνι και άλλοτε με κάνει να νιώθω ντροπή και αγανάκτηση. Τύχη ή ατυχία να είσαι σήμερα ένας πενηντάρης Νεοέλληνας; Θα ’λεγα τύχη, καταρχήν γιατί η γενιά μας δεν πέρασε πολέμους και κακουχίες, που πέρασε η γενιά των παππούδων και των πατεράδων μας, είχε την τύχη να γνωρίσει, να ακούσει και να απολαύσει ένα Χορν, ένα Λαζάνη, έναν Κατράκη, έναν Ορέστη Μακρή, έναν Αυλωνίτη, έναν Παπαγιαννόπουλο, μια Βασιλειάδου και πολλούς άλλους εξαίρετους και με πηγαίο ταλέντο ηθοποιούς. Είχε την τύχη να ρομαντζάρει στην παραλία με τραγούδια του Σπανού, του Πλέσσα, του Ξαρχάκου, του Χατζή, του Χατζηνάσιου, του Λοΐζου. Είχε την τύχη να απολαύσει τους διαχρονικούς και ανεπανάληπτους Χατζηδάκι και Θεοδωράκη, με ξεχωριστά ερεθίσματα από τον καθένα, και να δημιουργήσει μια μοναδική μουσική κουλτούρα, η οποία, πιστεύω, είναι μοναδική στον κόσμο, λόγω της υψηλής τεχνικής, του αισθησιασμού που προκαλεί, αλλά και της ποικιλίας και της λαϊκής απήχησης που έχει. Είχε την τύχη να χορέψει μπλουζ στα πάρτι της εποχής με Μπιτλς, Πρίσλεϊ και Ανταμό, κρατώντας το χέρι της εκλεκτής της καρδιάς, και να απογειωθεί αλλά και να χορέψει ένα λεβέντικο ζεϊμπέκικο για χάρη της, με τραγούδια του Στελλάρα. Τέλος, είχε την τύχη να προβληματιστεί πολιτικά και να δείξει ενδιαφέρον για τις αδικίες που έγιναν στο Βιετνάμ, στην Καμπότζη και στη Λατινική Αμερική. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, με τρόμο: τα παιδιά μας θα νιώσουν ποτέ όλα αυτά τα συναισθήματα που γέμιζαν τις ψυχές μας; Φοβάμαι πως όχι. Η τέχνη κάνει τις προσπάθειές της με τους σοβαρούς απότοκους του Χατζηδάκι και του Θεοδωράκη, αλλά το «πρόστυχο» και «χυδαίο» καλλιτεχνικό μάρκετινγκ της σύγχρονης εποχής στερεί από τα παιδιά μας τις ευκαιρίες να γεμίσουν τις ψυχές τους. Ο υπερκαταναλωτισμός, οι εφήμερες δήθεν επιτυχίες, που δεν είναι τίποτα άλλο από «κλύσματα» του μάρκετινγκ και των ατάλαντων μουσικών παραγωγών, τα οδηγούν στο στιλ της «γλάστρας». Ακούν τα «τέρατα» με ένα ποτήρι στο χέρι, συνήθως όρθιοι, χωρίς να μπορούν να επικοινωνήσουν, από τα μεγαθήρια ηχεία που τους περιβάλλουν, δεν προσεγγίζουν συναισθηματικά ούτε το άλλο φύλο ούτε τα προβλήματα της εποχής. Είναι σαν να τους έχουν κάνει μια ένεση μορφίνης και δεν έχουν την ικανότητα να κρίνουν, να επικρίνουν, να αποδεχτούν ή, έστω, να απορρίψουν συνειδητά το ποιοτικό και το «γεμάτο». Απλώς αδιαφορούν και περιφέρονται με το κινητό στο ένα χέρι και την μπόμπα-ποτό στο άλλο. Ο ωχαδερφισμός δίνει και παίρνει. Όλοι ψάχνουν ή για τον πλούσιο σύντροφο, που θα τους ικανοποιήσει υλικά, ή για μια θέση στο Δημόσιο, που θα τους επιτρέπει να μη δουλεύουν. Γεμίζουν με το να πάρουν τη «Mερσεντές» του μπαμπά, να πάνε στο Κολωνάκι για καφέ, να την αράξουν στην πλατεία, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των υπολοίπων, και να περιμένουν τον ανταγωνισμό. Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι νέες και πρωτότυπες σκέψεις. Τις έχουν εκφράσει κατά καιρούς επιφανείς και σοβαροί δημοσιογράφοι και συγγραφείς. Όχι, βέβαια, αυτοί οι οποίοι καλούν στα κανάλια όλους τους δυστυχισμένους και προβληματικούς και τους εξευτελίζουν για την ακροαματικότητα, αλλά οι άλλοι, οι εργάτες της δημοσιογραφίας, οι οποίοι εκτελούν σοβαρό και αξιόλογο έργο, αλλά που κανείς δεν τους βλέπει ή δεν τους ακούει. Ακόμη και οι πολιτικοί άνδρες, αυτοί που μας κυβερνούν και υποτίθεται ότι πρέπει να αποτελούν παραδείγματα, αναλώνονται κάθε μέρα στα παράθυρα δημοσιογραφίσκων και σε εγκαίνια νοσοκομείων - τα οποία ανοίγουν και κλείνουν στα εγκαίνιά τους, αφού τα περισσότερα δεν έχουν είτε το απαιτούμενο προσωπικό για να λειτουργήσουν είτε τον απαιτούμενο εξοπλισμό, ο οποίος σκουριάζει σε κάποιες αποθήκες του δημοσίου. Και πώς να λειτουργήσουν, βέβαια, όταν ο διορισμένος γιατρός του ΕΣΥ, έπειτα από σαράντα χρόνια σπουδών, πρακτικής, αγροτικού και στρατού, παίρνει για μισθό αυτό που παίρνει για μεροκάματο η Βίσση, ή η Βανδή, ή ακόμη και ο δημοσιογραφίσκος του γυαλιού που, για την ακροαματικότητα, εξευτελίζει το ανθρώπινο είδος με τις ιδεολογίες του και τις προσωπικές του στιγμές (βλ. Big Brother και συναφή); Επειδή όλα τα παραπάνω είναι χιλιοειπωμένα, δε θεωρώ ότι έκανα κάτι γράφοντας αυτήν την επιστολή, απλώς κάλυψα μια προσωπική μου ανάγκη. Θερμές ευχαριστίες στέλνω στον Κ.Κ., για την προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια, και στο Σπύρο Παπαδόπουλο, που μας γέμισε ένα χειμώνα ολόκληρο με μουσική ποιότητας και με αναμνήσεις.
Ευχαριστώ.
Παναγιώτης Κρητικός
[email protected]

TO ΠAPA-AΣΦAΛIΣTIKO
Το θέμα είναι το ατύχημα που συνέβη σε μένα πριν από 7,5 χρόνια. Τροχαίο που στοίχισε τη ζωή του 7χρόνου, τότε, γιου μας και την κατά 70% κινητική δική μου αναπηρία. Και αν αυτά σας φαίνονται δύσκολα (που είναι) ακούστε και τη συνέχεια. Πρόκειται για μια ασφαλιστική εταιρεία που έκλεισε ενώ εγώ κι ο γιος μου χαροπαλεύαμε στις εντατικές, χωρίς καν να προλάβουμε να ζητήσουμε ασφαλιστικά μέτρα. Ακολούθησαν 11 (έντεκα) δικά μου χειρουργεία σε διάφορα δημόσια νοσοκομεία, πολύμηνη νοσηλεία, αναγκαστική αποχή από την εργασία μου, οικονομική καταστροφή, κλείσιμο της επιχείρησής μου με αναπηρική συνταξιοδότηση και, σε κάποια στιγμή, άρχισε και μια μαραθώνια δικαστική διαμάχη η οποία δεν έχει τελειώσει μέχρι σήμερα. Σε δύο αστικά κι ένα ποινικό δικαστήριο και σε δύο εφετεία (ένα αστικό κι ένα ποινικό) που έγιναν μέχρι στιγμής δικαιωθήκαμε «πλήρως». Τα δικαστήρια απέδωσαν δικαιοσύνη και αποφάσισαν όλα (και τα πέντε) πως υπεύθυνος για το ατύχημα ήταν ο ανεγκέφαλος που, τρέχοντας με υπερβολική ταχύτητα και κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς, νομίζοντας πως είναι οδηγός αγώνων, σ’ έναν απαράδεκτο επαρχιακό δρόμο, έπεσε πλαγιομετωπικά πάνω μας και του καταλόγισαν, όλα, 100% ευθύνη του συμβάντος. Τιμωρήθηκε με τρία χρόνια φυλάκιση με αναστολή, αν και, όπως είπε ο εισαγγελέας, θα έπρεπε να μείνει μέσα, γιατί, με τον τρόπο που οδηγούσε, ήταν ζήτημα χρόνου πότε και πόσους θα σκοτώσει. Και φθάνουμε στο δύσκολο κομμάτι της χρηματικής αποζημίωσης. Λόγω του ότι η ασφαλιστική εταιρεία του αντιδίκου, όπως προανέφερα, πρόλαβε να κλείσει, ο κατηγορούμενος επικαλέσθηκε το ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Λίγο πολύ, όλοι μας γνωρίζουμε τι είναι το ΕΠ. ΚΕΦ. Ένας κρατικός φορέας-οργανισμός, μια ακόμη υπηρεσία του ελληνικού δημοσίου που οφείλει να καλύπτει τυχόν ζημιές είτε από ανασφάλιστα άτομα είτε από ασφαλιστικές εταιρείες που έβαλαν λουκέτο (όπως και αυτή του αντιδίκου). Τα έσοδά του προέρχονται από τις εισφορές όλων των ασφαλισμένων και από κρατική ενίσχυση (δηλαδή λεφτά των φορολογουμένων). Επειδή, όμως, τα οικονομικά του δεν πάνε καλά, προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει να πληρώσει. Έτσι, έχουμε εμπλακεί σε έναν άνισο δικαστικό αγώνα, με αντίπαλο το ίδιο το κράτος, το οποίο μέχρι στιγμής μάς έχει αποζημιώσει μόλις με το 1/4 της προβλεπόμενης από το συμβόλαιο του αντιδίκου αποζημίωσης. Εκπληκτικό, δε, είναι το πάθος και ο ζήλος των υπαλλήλων-δικηγόρων του ΕΠ. ΚΕΦ., που μας αντιμετωπίζουν σαν εχθρούς και, χωρίς καμία ευαισθησία για το χαμό του γιου μου και τη δική μου αναπηρία, δίνουν σε κάθε δίκη μέχρι τώρα (και θα δώσουν σ’ αυτές που θα ακολουθήσουν) σκληρό αγώνα για να μπορέσουν να περιορίσουν όσο μπορούν το ύψος της αποζημίωσης. Και, με τη συνδρομή κάποιων δικαστών, μέχρι στιγμής το καταφέρνουν. Μάλλον και αυτές οι υποθέσεις εντάχθηκαν από το κράτος στο πρόγραμμα λιτότητας και περικοπών. Εγώ θα τολμούσα να τις εντάξω στο «παρα-ασφαλιστικό» κύκλωμα. Όταν, δηλαδή, το ίδιο το κράτος, με όλα τα μέσα που διαθέτει, στρέφεται εναντίον ενός πολίτη ο οποίος δε φταίει σε τίποτε, κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι και το ίδιο συνυπεύθυνο γι’ αυτό που συνέβη. Εγώ και η οικογένειά μου (σύζυγος και δύο παιδιά - το δεύτερο μετά το ατύχημα), κρατώντας την ψυχραιμία μας και πολύ ψηλά την αξιοπρέπειά μας, συνεχίζουμε το δικαστικό μας αγώνα, προσδοκώντας κάποια στιγμή η Ελληνική Δικαιοσύνη να μας δικαιώσει. Όσο γι’ αυτούς που ασχολήθηκαν με την υπόθεσή μας, είτε δικηγόροι, είτε δικαστικοί, είτε κρατικοί λειτουργοί, είτε απλοί συνάνθρωποι είναι, ας προσπαθήσουν, έστω και για μία μόνο στιγμή, να νιώσουν το δράμα που περάσαμε και περνάμε. Όσο για τον απλό, καθημερινό οδηγό, να μάθει ότι η πολιτεία έχει ορίσει τιμοκατάλογο γι’ αυτόν και την οικογένειά του με πολύ πολύ «χαμηλές τιμές». Για ευνόητους λόγους, δεν μπορώ να δώσω περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες. Πάντως, είναι διαθέσιμα σε όποιον νομίζει ότι τα θέλει και μπορεί να βοηθήσει. Παρά το μεγάλο μέγεθος της επιστολής μου, ελπίζω σε δημοσίευσή της. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Γ. Σ.
(όνομα και διεύθυνση στο περιοδικό)

AΠΩΛEIA ΣTHPIΞHΣ
Πήρα το θάρρος να σας γράψω για ένα άτομο σπουδαίο, αλλά και ταπεινό ταυτόχρονα. Ένα άτομο που πιθανόν μπορούσε να κάνει το μεγάλο «μπαμ», αλλά περιορίσθηκε στο «πλοπ», από σεμνότητα κυρίως. Ένα άτομο που μας δίδαξε πολλά. (...) ότι το πάθος είναι ένα φθηνό νόμισμα, ότι όσο φθηνό είναι όταν το βλέπει κάποιος από την «ανάποδή» του πλευρά τόσο φθηνό είναι και από την «καλή». Aπόδειξη ότι χιλιάδες Έλληνες βίωσαν την καλή πλευρά του πάθους, έγιναν επιστήμονες, μηχανικοί, εκδότες κτλ., παθιάστηκαν για ένα καλύτερο αύριο, κι όμως τα πράγματα στον τόπο μας πάνε από το κακό στο χειρότερο όσο περνά ο καιρός. Προφανώς, άλλες αρετές, πιο «ακριβές», είναι σε πλήρη παραγκωνισμό.
Ένα άτομο που μας δίδαξε ότι η Aθεΐα είναι αντικοινωνική και ρηχή, γιατί βλέπει (και κάνει σκόνη) το πάνω πάνω (μεταφυσική) και αγνοεί τον κύριο όγκο του παγόβουνου:
α) δέσιμο μιας ομάδας ανθρώπων (και εμφύσηση ηθικών αξιών) και
β) καλλιέργεια συλλογικών συμπεριφορών που προάγουν το ελεύθερο άτομο ή όχι. (...) ότι το Nο 2 είναι ντροπή. (...) την αξία του ENOΣ, του ανθρώπου που μόνος του κάνει τους τροχούς της Iστορίας να κυλήσουν, του ανθρώπου που πάει την κοινωνία βήματα εμπρός, (...) που πληρώνει πρόθυμα το βαρύ κόστος να τα βάλει με το κατεστημένο της εποχής του.
(...) τη διπλή αερότουμπα ως απαραίτητη προϋπόθεση για να προσγειωθούμε με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω στη χώρα των αντεστραμμένων αξιών.
(...) Tο τίμημα είναι ότι για τον αντικειμενικό παρατηρητή φαινόμαστε σαν να θέλουμε να αποφύγουμε να πολεμήσουμε, είτε σαν να παίζουμε σε δύο ταμπλό, είτε σαν να παίζουμε σε ένα παιδικό ταμπλό, με αυτοκινητάκια, αεροπλανάκια, κομπιουτεράκια, με Aθεΐα, τζούρες αναρχίας, ηθικολογία - το πλήρες εφηβικό πακέτο δηλαδή (...).
Δε γνωρίζω αν οι τεχνολογικές -και όχι μόνο- ανησυχίες των ’60s και ’70s μπορούσαν να γίνουν το όχημα (στα χέρια επιδέξιου πλάστη) για να γίνουν θετικές αλλαγές στην καθυστερημένη και ρημαγμένη από τους επιτήδειους κοινωνία μας, σίγουρα, όμως, έγιναν το όχημα για την αρνητική αλλαγή (ανακατεμένες με λαϊκισμό και αντιαμερικανισμό) στα χέρια της κομματικής Mαφίας. (...) Δυστυχώς, οι απόγονοι αυτών που έφτιαξαν αυτό το αξιοσημείωτο -στον καιρό του- οικοδόμημα αποδείχθηκαν ικανοί να στήνουν παράγκες και άθλια μικρομάγαζα για αρπαχτές που ήδη κατέρρευσαν παταγωδώς (πάνω στα κεφάλια μας...).
(...) Tώρα, όπως αποτυπώνεται και στον αντίλογο των 4T, γυρίσαμε στον τυπικό Oρθόδοξο Eλληνικό Aφασικό Παράδεισο, στην επάρατη θέση ελάχιστης ενέργειας και ευσταθούς ισορροπίας στον πάτο του πηγαδιού, τη μόνιμη θέση «κανονικής λειτουργίας» των πολιτισμών της αντίδρασης όπως ο δικός μας. Eίναι σαν να έγινε Reset και το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχουν όσοι μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν σ’ αυτό το γιγάντιο ανοδικό θερμικό ρεύμα όσο διαρκούσε, το οποίο καθόρισε εν πολλοίς και τον τρόπο σκέψης τους*. Ένας ολόκληρος κόσμος και ένας τρόπος ζωής και σκέψης βρέθηκε ξαφνικά σε απώλεια στήριξης...
(...) Kαι ο Kαββαθάς, θα πει κάποιος, τι απέγινε; (...) Zει και βασιλεύει και γράφει τα ίδια και τα ίδια, σαν να μην τρέχει τίποτα. Oπότε ένας κακεντρεχής θα έλεγε ότι συνεχίζει να ασχολείται με τα αυτοκινητάκια του, όπως ο μακαρίτης ο Παπανδρέου με τις γκόμενές του. (...) H πραγματικότητα, όμως, είναι άλλη. O «μεγάλος» φαινομενικά μόνο δείχνει ανεπηρέαστος. (...) H εποχή της «καλής ελπίδας» πέρασε και μαζί της και τα κείμενα με προτάσεις και υποδείξεις για το «καλύτερο». H πρώτη θέση τώρα είναι για όσους δίνουν αυτό που ζητά η σημερινή εποχή, η εποχή του πάτου: «ξυράφι» αναλύσεις και χύμα «λούσιμο» όπου χρειάζεται.

Kώστας Γαϊτανάκης
Iεράπετρα

* Tολμώ να πω ότι ίσως καθόρισε και τον «Kαββαθισμό» σαν σχολή σκέψης και δράσης.
YΓ: H κριτική μου είναι με επιχειρήματα, με αντικειμενικότητα και με καλή προαίρεση. Aν κάπου τυχόν το παράκανα, είναι χωρίς κακή πρόθεση, αλλά από πικρία και απογοήτευση...

10-20-30

30 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Με το τεύχος 73 οι 4ΤΡΟΧΟΙ εισέρχονταν στον έβδομο χρόνο της έκδοσής τους, προσφέροντας στους αναγνώστες τους τέσσερα έγχρωμα πόστερ με θέμα τα αυτοκίνητα που τότε πρωταγωνιστούσαν στους ελληνικούς αγώνες: την Alfa Romeo GTA του Μοσχού, το Chevron του Σαλιάρη, την Alpine-Renault του «Σιρόκο» και το Ford Escort RS 1600 της «Κοντέλλης». Στις σελίδες των τεστ υπήρχε το Zastava 101, που ήταν το πιο «ευρωπαϊκό» ανατολικό αυτοκίνητο της εποχής. Η παρουσίαση των νέων μοντέλων του φθινοπώρου του 1976 περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, το Αudi 100 με τον πρώτο 5κύλινδρο κινητήρα βενζίνης στον κόσμο, τις ανανεωμένες Αlfa Romeo Alfasud, τη νέα Alfasud Sprint, καθώς και την αισθητικά αναβαθμισμένη Spider.

20 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Οι «Γνωριμίες» των νέων μοντέλων του 1987 κυριαρχούσαν στο εξώφυλλο του τεύχους, προετοιμάζοντας τον αναγνώστη και τον υποψήφιο αγοραστή για τη συνέχεια: Opel Omega, Suzuki Swift GTI, Audi 80 και Citroen AX. Οι σελίδες των τεστ του περιοδικού ήταν αυτήν τη φορά αφιερωμένες στο Fiat Panda 750S και το Peugeot 309 GL. Στις σελίδες των αγώνων ξεχώριζε η εκτενής ανασκόπηση στα μέχρι τότε τεκταινόμενα της χρονιάς στη Formula 1, ενώ οι «Περιπλανήσεις στο παρελθόν» είχαν ως θέμα τους τη χαμένη για το αυτοκίνητο υπόθεση της εξέλιξης των στροβιλοαντιδραστήρων. Στο χώρο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ, η Peugeot κατακτούσε τον τίτλο, κερδίζοντας τις δύο πρώτες θέσεις με το 205T16/EVO2 στις «1.000 Λίμνες».

10 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Τέσσερις πολύ ενδιαφέρουσες «Γνωριμίες» χαρακτήριζαν την ύλη του Οκτωβρίου 1996, εκ των οποίων οι δύο «εξωτικές», ενώ οι άλλες δύο απευθύνονταν σε περισσότερο ευρύ κοινό: Ferrari 550 Maranello και Porsche Boxster από τη μία, Ford Ka και Skoda Octavia από την άλλη. Citroen Saxo VTS, Fiat Marea και Chrysler Stratus κάμπριο δοκιμάζονταν από τους συντάκτες του περιοδικού, οι οποίοι ανακάλυπταν ξανά τη χαρά της οδήγησης, συγκρίνοντας μεταξύ τους το Peugeot 106 GTi, το Peugeot 106 Rallye και το Fiat Punto GT. Οι δίχρονοι κινητήρες ήταν το αντικείμενο των τεχνικών θεμάτων, καθώς ήταν σε εξέλιξη μια προσπάθεια επαναφοράς τους σε χρήση από τα αυτοκίνητα. Ράλλυ Χαλκιδικής και Τόμι Μάκινεν μονοπωλούσαν την επικαιρότητα του μήνα στο εγχώριο και το διεθνές σκηνικό των ράλλυ, αντίστοιχα.

4T FORUM
Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το Forum του περιοδικού στην ιστοσελίδα www.4troxoi.gr/forum, από την ενότητα «Περί Αυτοκίνησης», και συγκεκριμένα από το topic «Μεθυσμένοι με το ζόρι;!;».

dsaraf
Μεταφέρω απόσπασμα από τα νέα για την ασφάλιση αυτοκινήτων από την ιστοσελίδα των 4T: «Τροπολογία του Υπουργείου Ανάπτυξης επιτρέπει πλέον στις ασφαλιστικές εταιρείες να μην αποζημιώνουν τις περιπτώσεις πρόκλησης τροχαίου ατυχήματος από οδηγούς που έχουν καταναλώσει έστω κι ελάχιστη ποσότητα αλκοόλ, έστω και αν το ατύχημα δεν αποδίδεται σε αυτήν την αιτία». Είναι δυνατόν;
Κάπως πρέπει να αντιδράσουμε εμείς ως οδηγοί σε τέτοιες αυθαίρετες τροπολογίες που εξυπηρετούν μόνο τις ασφαλιστικές εταιρείες. Τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη όσον αφορά αυτό το θέμα; Το πλήρες άρθρο στο link http://www.4troxoi.gr/index.php;cat_id=109&page_id=4095.
Πρέπει να κάνουμε ένα σύλλογο σαν το γερμανικό ADAC μέσα από το 4TF και να αντιδρούμε σε κάτι τέτοιες «τροπολογίες».

corsair
Ήδη μετράει ο χρόνος αντίστροφα για την κατάργησή της. Η κατάρριψη μιας ακόμα ντροπολογίας δε θα αργήσει να λάβει χώρα σε κάποιο δικαστήριο... Για μένα ένας τέτοιος ισχυρισμός δεν μπορεί να ισχύσει, δεν έχει πατήματα...

YiannisMark
Σύμφωνοι, είναι εγκληματικό να πίνεις. Όμως, κύριοι, όταν έρχομαι να πληρώσω, πείτε μου να υπογράψω μια δήλωση ότι «δεν πίνω ποτέ όταν οδηγώ και ότι, αν συλληφθώ πιωμένος έστω και λίγο, θα μου κόψετε τα χέρια από τον αστράγαλο». Επίσης, κάντε μου μια έκπτωση, εφόσον σας μειώνω τον κίνδυνο με το να μην πίνω. Αν συλληφθώ πιωμένος λίγο, αυξήστε μου τα ασφάλιστρα και, αν τρακάρω, μη με καλύψετε. Τώρα, αυτοί θα εισπράττουν κανονικά, αλλά με την παραμικρή ένδειξη αλκοόλ θα αρνούνται αποζημιώσεις.
Εντάξει, ο φόβος φυλάει τα έρημα, καλό είναι να μην πίνουμε στο τιμόνι, έστω και λόγω του φόβου. Δεν είναι, όμως, τόσο ρομαντικά τα κίνητρά τους.... Ούτε και του κράτους, τα όργανα του οποίου κάνουν ελέγχους καθαρά και μόνο για την είσπραξη (και γι’ αυτό δε φτιάχνεται η σήμανση και η ποιότητα των δρόμων).
Και κάτι άλλο: εγώ δεν αργώ να πληρώσω τη δόση μου. Εσείς γιατί αργείτε τις πληρωμές;

skye
Eσύ μπορείς να βασιστείς στο ότι ο καθένας ξέρει ποια είναι τα όρια του όταν πίνει και πιάνει τιμόνι; Eγώ όχι.
Προτιμώ όποιος πιάνει τιμόνι να μην πίνει καθόλου, παρά να αφήνεται στην κρίση του καθενός το πόσο αλκοόλ αντέχει.
Προσοχή. Eίμαι πολύ «φιλελεύθερος», μπορώ να πω όσο δεν πάει.
Δεν έχω πρόβλημα με κανέναν που πίνει (κι εγώ πίνω), ούτε καν με κάποιον που παίρνει ναρκωτικά. Φτάνει αυτό να μην επηρεάζει εμένα.

YiannisMark
Συμφωνώ μαζί σου κι εγώ (και ας μη φαίνεται αμέσως από τα παραπάνω που έγραψα). Η στραβή δεν αργεί να γίνει και δε λέει να παίζεις με ζωές (τη δική σου και των άλλων).

hrdoukas
Από τη στιγμή που ο ΚΟΚ δέχεται ως σύμφωνη με το νόμο κάποια ελάχιστη κατανάλωση αλκοόλ, θα ήταν παράλογο να αρνούνται οι ασφαλιστικές εταιρείες την κάλυψη των πελατών τους.

kacey
Νομίζω ότι εννοεί «όποιος είναι πάνω από το όριο». ¶μα είσαι κάτω από το όριο, ΔΕΝ είσαι πιωμένος. Tελεία και παύλα.

dpurpler
Νομίζω ότι έχω μεγάλη αντοχή στο ποτό.
Μερικοί γνωστοί μου, επίσης, έχουν την ίδια και μεγαλύτερη αντοχή. Μερικοί άλλοι με ένα ποτό γίνονται κουρούμπελο.
Αντί να δίνουμε τα λεφτά σε συσκευές αλκοτέστ, γιατί δε βγαίνει μια μέθοδος μέτρησης αντανακλαστικών ή ορθής κρίσης η οποία να διαπιστώνει πραγματικά ποιος είναι ικανός να οδηγήσει και ποιος όχι;
Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει κάποιος τρόπος. Διαφορετικές αντοχές έχει ο καθένας μας στο αλκοόλ αλλά και σε άλλα θέματα, όπως η κούραση, ας πούμε. Δεν μπορεί να μετρηθεί, αντί για τη συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα, η επίδραση αυτή καθαυτή στην ικανότητα οδήγησης;

spiros
Kαι αντί να κάνουμε όλα αυτά, γιατί να μην κάνουμε το αυτονόητο;
NA MHN πίνουμε, όταν είναι να οδηγήσουμε.

hrdoukas
Ναι, δεν πρέπει να πίνουμε καθόλου όταν οδηγάμε. Όπως, επίσης, δεν πρέπει να κατεβάζουμε και μισό κατσίκι πριν οδηγήσουμε, προκειμένου να μην είμαστε σαν τον πύθωνα που χωνεύει το ελάφι. Κι εγώ συμφωνώ και το πρώτο το τηρώ 100% (στο δεύτερο δυσκολεύομαι). Από την άλλη, το νόμιμο όριο περιεκτικότητας αλκοόλ στο αίμα είναι μεγαλύτερο από το 0 κι επίσης δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει το να τρως σαν ζώο και να οδηγάς.
Εφόσον, λοιπόν, ο οδηγός που ήπιε μία μπύρα πριν από μία ώρα και οδηγεί ΝΟΜΙΜΑ προκαλέσει ένα ατύχημα, με ποια ακριβώς λογική η ασφαλιστική του εταιρεία (που έχει αναλάβει υποχρέωση να καλύπτει τις ζημιές που προξενεί σε τρίτους) θα αρνηθεί την αποζημίωση;

spiros
Δεν έγραψα για το αν πρέπει να αποζημιωθεί κάποιος που πιάνεται εντός ορίων. Aπάντησα σε κάποιον που είπε ότι «έχει ανοχή στο ποτό».

natasha.n
Αλήθεια, έχετε διαβάσει οδηγίες φαρμάκων (ευρείας κυκλοφορίας, μάλιστα) όπου συνιστάται να αποφεύγεται η οδήγηση μετά τη λήψη των συγκεκριμένων σκευασμάτων;
Φημιζόμαστε κιόλας για τη «φαρμακολατρεία» μας (δυστυχώς, άλλες ουσίες, πέραν του αλκοόλ, ανιχνεύονται όταν είναι πλέον πολύ αργά - στο εργαστήριο), οπότε...

kasel
Tα τελευταία χρόνια, χάρη στα πολλά αλκοτέστ που γίνονται, πολλοί οδηγοί διστάζουν πολύ να πιουν και να οδηγήσουν. ΚΑΙ ΜΗ ΜΟΥ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΕ ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΛΙΚΟ ΦΑΓΗΤΟ. ΕΛΕΟΣ, ΔΗΛΑΔΗ.
Συμφωνώ απόλυτα και με τα ναρκοτέστ. Μου έκαναν πριν από δύο χρόνια στη Γερμανία. Αφού μου έκαναν αλκοτέστ, μου πήραν σάλιο και ουρά, για ανίχνευση ναρκωτικών ουσιών. Δε γνωρίζω αν εφαρμόζεται αυτή η μέθοδος στην Αθήνα. Στην Κατερίνη όπου ζω, πάντως, όχι.
Aλκοτέστ σου κάνουν συνήθως πρωινές ώρες. Αν δεν έχεις πιει, σου λενε απλώς καλό βράδυ και καληνύχτα.
Το όριο είναι στην κρίση της νομοθεσίας κάθε χώρας. Π.χ., εμείς έχουμε 0,25, οι Γερμανοί 0,5, οι ¶γγλοι 0,8 και χώρες όπως οι Ουγγαρία, Πολωνία, Σερβία και Τσεχία 0,0.
Όταν οδηγούμε, πίνουμε το πολύ μία μπίρα ή ένα ποτήρι κρασί. Υπάρχουν διάφοροι οργανισμοί και διάφορες κράσεις. Δεν μπορούν να υπάρχουν διάφορα όρια στο αλκοόλ. Είναι για ένα μέσο άνθρωπο. Και οι Tροχαίοι που κάνουν κατάχρηση εξουσίας ΔΕΝ είναι ο κανόνας. ¶ντε, γιατί τα έχουμε ισοπεδώσει όλα μου φαίνεται. Πίνουμε τον άμπακα και μετά μας φταίνε που μας γράφουν και μας παίρνουν τα διπλώματα. Λίγη απλή λογική δε βλάπτει.

kacey
Γενική παρατήρηση: αυτό που πριν από τρία χρόνια ήταν νόμιμο (0,49) τώρα είναι καραπαράνομο. Τι μας λεει αυτό; Ότι με τα χρόνια μειώθηκε η αντοχή του ανθρώπου στο αλκοόλ; Ότι τα αυτοκίνητα και οι δρόμοι τώρα είναι χειρότερα/οι απ’ ό,τι πριν από τρία χρόνια; Ή απλώς ότι δε γίνεται σωστή και, πάνω απ’ όλα, ΣΥΧΝΗ αστυνόμευση των υπαρχόντων μέτρων και η λύση είναι «μειώνουμε το όριο και ανεβάζουμε το πρόστιμο»;
Ένα πράγμα σαν τα πρόστιμα για την ταχύτητα και το γενικό ύφος του νέου KOK...

aserf
Ή απλώς σημαίνει ότι αποδείχτηκε ότι και το 0,49 είναι μια τέτοια ποσότητα που επηρεάζει τις αντιδράσεις των οδηγών και μειώθηκε τόσο ώστε να μην αποτελεί αρνητικό παράγοντα αυτών.

kasel
Kacey, πιστεύω ότι είναι και στη νοοτροπία των ανθρώπων και λόγω έλλειψης παιδείας γενικότερα. Όπως είπες, πριν από λίγα χρόνια με 0,49 ήσουν νόμιμος, ενώ τώρα με τέτοια ποσότητα σου παίρνουν το δίπλωμα για 3 μήνες.
Eίχαμε παλιά πολλά ατυχήματα που είχαν βασική αιτία το αλκοόλ. Αναγκαστικά, έπρεπε τα πρόστιμα να γίνουν πιο τσουχτερά, ώστε να διστάσει ο άλλος πιο πολύ να πιει και να οδηγήσει.
Θυμάμαι, βγαίναμε με παρέα έξω στη Γερμανία και πάντα υπήρχε ένας ο οποίος δε θα έπινε, ώστε να οδηγήσει μετά. Και με το όριο στο 0,5.στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο το έβλεπες σπανιότατα. Ακόμα πιο παλιά είχαμε όριο 0,7. Φανταστείτε, δηλαδή, να ίσχυε ακόμα. Πόσα παραπάνω ατυχήματα θα είχαμε; Kι επιμένω. Η αστυνομία στο θέμα του αλκοόλ δεν κάνει σε καμία περίπτωση κατάχρηση εξουσίας. Αντιθέτως, μάλιστα. Έχω τύχει πολλές φορές να είναι ο άλλος λίγο πάνω από το όριο και να του δίνουν να πιει νερό, ώστε να πέσει το αλκοόλ. Και μιλάω από προσωπική εμπειρία. Αυτό στο εξωτερικό δε θα το έκαναν ποτέ.
Νatasha, στα 12 χρόνια που οδηγώ με έχουν σταματήσει πολλές φορές, όπως και πολλούς γνωστούς μου. Είναι δεκάδες οι περιπτώσεις. Στη συντριπτική τους πλειονότητα, όταν μοιράστηκαν κλήσεις για παρανομία, ήταν όντως δίκαιες. Η παρανομία είχε γίνει και ο αστυνομικός είχε το δικαίωμα να γράψει. Tώρα, αν δε συμφωνούμε με την υπάρχουσα νομοθεσία, αυτό είναι άλλο θέμα.

dpurpler
Υπάρχει κάποια έρευνα κατανάλωσης αλκοόλ/ατυχημάτων;
Ποιο ποσοστό των ατυχημάτων αποδίδεται στο αλκοόλ;
Αν μειώσεις το όριο στο 50%, ας πούμε, θα μειωθούν τα ατυχήματα επίσης κατά 50%;

KRIEZA
Ρε παιδιά, για όνομα του Θεού, καθόμαστε και συζητάμε για ποιο πράγμα; Για το ότι ΠΟΤΟ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ; Ή μήπως για την τροπολογία του ΥΠ.ΑΝ., που αμφιβάλλω αν κάποιος έχει διαβάσει; Η τροπολογία δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ρυθμίζει νομοθετικά μια υφιστάμενη κατάσταση: αντί να τρέχουμε στα δικαστήρια, ώστε να αποζημιωθούμε, επειδή μας χτύπησε κάποιος που οδηγούσε πιωμένος, επειδή «αυτόν δεν τον πείραζε το ποτό, είχε φάει πριν πιει, ο οργανισμός του έχει σούπερ μεταβολισμό και μετατρέπει το αλκοόλ σε μαγικό φίλτρο κτλ.», για τέτοιες ιστορίες υποχρεώνονται οι ασφαλιστικές να μας πληρώνουν τη ζημιά και μετά να στρέφονται κανονικά και με το νόμο εναντίον του μπέκρου.
Τα υπόλοιπα περί ορίων που ήταν νόμιμα και τώρα είναι παράνομα δεν τα σχολιάζω καν. Για μένα ένα πρέπει να είναι το όριο του αλκοόλ όταν οδηγούμε: 0,00000 mg/lt αίματος.
Και, σε περίπτωση τραυματισμού ή θανάτου που προκάλεσε μεθυσμένος οδηγός, ποινική δίωξη για εκ προμελέτης σωματικές βλάβες ή θάνατο.

Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Τα στοιχεία δείχνουν ένα... Λίβανο το χρόνο στους ελληνικούς δρόμους.
Όσο για τον υπόλοιπο ΚΟΚ, καλά να πάθουμε, μιας και καταλαβαίνουμε ότι επηρεάζει την τσέπη μας και είμαστε (γενικά μιλάω) τόσο ηλίθιοι ώστε να μην έχουμε τη στοιχειώδη κοινή λογική (η οποία δε διδάσκεται) να καταλάβουμε ότι, περνώντας ένα κόκκινο ή παραβιάζοντας ένα STOP, παίζουμε τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων... στη ρωσική ρουλέτα.

AΠANTHΣH THΣ VOLVO CAR HELLAS ΣTO APΘPO THΣ κ. P. BITAΛH

Με την παρούσα επιστολή θα θέλαμε να παραθέσουμε την άποψη της εταιρείας μας σχετικά με τα όσα αναφέρει στο δημοσίευμά της (τ. 431, 4TPOXOI, σ. 184, «Αντίλογος» άρθρο: «Δύο πόρτες έχει το... Volvo») η αρθρογράφος του περιοδικού σας κ. Ρέα Βιτάλη.
Αφού εκφράσουμε την ειλικρινή μας συγγνώμη για την ταλαιπωρία που έχει υποστεί με το πρόβλημα που παρουσιάστηκε στο αυτοκίνητό της, Volvo XC90, μας προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι δε ζητήθηκε η θέση της εταιρείας μας επί του συγκεκριμένου θέματος, έτσι ώστε οι αναγνώστες σας να έχουν μια σφαιρική ενημέρωση και όχι μια μονομερή άποψη.
Θα μας επιτρέψετε να διαφωνήσουμε με ορισμένους υπερβολικούς χαρακτηρισμούς της συντάκτου σας που αναφέρει στο άρθρο της, οι οποίοι αδικούν τόσο το αυτοκίνητο όσο και την ασφάλεια που πρεσβεύουν όλα τα μοντέλα της Volvo, η οποία αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη συστατικά στοιχεία της μάρκας.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις περιγραφές της αρθρογράφου, «άνοιξε η πόρτα του συνοδηγού», όπως αναφέρει, «στα καλά του καθουμένου». Ύστερα από σχετική διερεύνησή μας, διαπιστώσαμε ότι η πόρτα του συνοδηγού απλώς απασφάλισε στην πρώτη σκάλα και παρέμεινε εκεί, χωρίς να προκύπτει κίνδυνος για το συνοδηγό.
Ο χαρακτηρισμός του αυτοκινήτου ως «ωρολογιακής βόμβας» είναι μάλλον υπερβολικός και ατυχής και δεν ανταποκρίνεται στο πρόβλημα που περιγράφεται, ειδικά όταν οι επιβάτες είναι δεμένοι και με τις ζώνες ασφαλείας. Ειδικότερα, δε, όταν το πρόβλημα αυτό παρουσιάζεται εξαιρετικά σπάνια, και μάλιστα σε καμία από τις δοκιμές που έχουν πραγματοποιηθεί με το προσωπικό του εξουσιοδοτημένου διανομέα και επισκευαστή Σαρακάκης ΑΕ, όσο εκτεταμένες και αν ήταν αυτές.
Με τα ανωτέρω δε θα θέλαμε να αμφισβητήσουμε την ύπαρξη του συγκεκριμένου θέματος. Θα θέλαμε, όμως, να αντιληφθεί η αρθρογράφος και τη θέση των τεχνικών, οι οποίοι προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν μια βλάβη την οποία δεν μπορούσαν να δουν και, φυσικά, μόνο με υποθέσεις μπορούσαν να εντοπίσουν την ίδια, πόσον μάλλον τα αίτιά της. Είναι, λοιπόν, μάλλον υπερβολικό να θεωρείται ότι τους λείπει η ικανότητα.
Όσον αφορά την αποκατάσταση του εν λόγω προβλήματος, μετά την αντικατάσταση της ντίζας της κλειδαριάς της πόρτας, στις 11.07.2006, και μέχρι σήμερα (15.09.2006) το πρόβλημα δεν έχει παρουσιαστεί ξανά, όπως έχει αναφερθεί σε σχετική επικοινωνία με τους τεχνικούς της Σαρακάκης ΑΕ. Ελπίζουμε η «λύση του θέματος» να έχει πλέον επιτευχθεί και αναμένουμε ότι σε κάποιο από τα επόμενα τεύχη θα το επιβεβαιώσει και η αρθρογράφος σας, όπως γράφει και στην υποσημείωση του συγκεκριμένου άρθρου της.

Με εκτίμηση

Δημήτρης Αλεξάνδρου
Διευθυντής Τμήματος
Εξυπηρέτησης Πελατών
Volvo Car Hellas