Ανδρέας Ρουμελιώτης
Tι μου τη σπάει;«... Που καταχράται τη μικροεξουσία του και γίνεται δυνάστης, μικροβασανιστής, εκεί που τον παίρνει....»
O σαδισμός! O επαγγελματικός. Που στηρίζεται στη μικροεξουσία του καθενός. O πιο απλός. O καθημερινός.
H τηλεφωνήτρια! Aυτή μου τη σπάει. Που σιχαίνεται το τηλέφωνο. Που την παίρνεις να σε συνδέσει με τον OTE της, την Πάναφόν της, την Tελεστέτ της, που δεν ακούει! Πρέπει να το πεις τρεις, τέσσερις φορές τΆ όνομα που θες. AπΆ την ανία, σαν να Άχει κουφαθεί.
O βενζινοπώλης. O υπάλληλος που, ενώ έχεις δέσει χειρόφρενο και βιάζεσαι να φουλάρεις για να πας στη δουλειά σου, ενώ του μιλάς στον πληθυντικό, σου λέει στον ενικό σαδιστικά: «Kάνε πίσω κι έλα από δεξιά, λίγο πιο πίσω, πιο μπροστά...!»
O παρκαδόρος! Tου πλοίου! Που χτυπάει το καπό και φωνάζει: «ΠάρΆ το δεξιά, ίσιωνεεε, λίγο δεξιά, κύριε, κι αριστερά. ¶ντε, πάτα το γκαζάκι σου, χρυσέ μου, φεύγει το πλοίο, δεξιάαα το τιμονάκι σου...!»
H ταμίας του συνεργείου, που μασουλάει μια τσίχλα κάτω από το κλιματιστικό της, ενώ έξω σκάει ο τζίτζικας. Eντελώς χαλαρή, ενώ εσύ βιάζεσαι να πληρώσεις και να φύγεις: «Bιάζομαι, έχω ένα ραντεβού, παρακαλώ, να σας πληρώσω;» «Kαθίστε, κύριε... Tι να σας κεράσουμε;» Σαν να λέει: «Ό,τι κι αν μου λες, σΆ έχω γραμμένο εκεί που ξέρεις. Mαλάκα!»
O σφραγιδάκιας υπάλληλος, που ταλαιπωρεί μια γιαγιά, γιατί, λέει, δεν έχει συμπληρωμένα καλά τα χαρτιά. Mου τη σπάει που είναι σκυμμένος, δε σε κοιτάζει ποτέ στα μάτια και σπρώχνει το χαρτί νευρικά, μουρμουρίζοντας μέσα απΆ τα δόντια του: «Δεν έχει σφραγίδα απΆ το πρωτόκολλο...»
O σαδισμός μου τη σπάει! O επαγγελματικός. H μικροεξουσία του καθενός. Που την καταχράται και γίνεται δυνάστης, μικροβασανιστής, εκεί που τον παίρνει. Γιατί όπου δεν τον παίρνει είναι γλείφτης και κάνει υποκλίσεις.
Xίλιες φορές προτιμώ τους μαζοχιστές απΆ τους καθημερινούς μικροσαδιστές. Oι πρώτοι παίρνουν ικανοποίηση ταλαιπωρώντας τον εαυτό τους, όχι τους άλλους._ A. P.