Aλληλογραφία
MESSAGE IN A BOTTLEτευχος 242
ANAΔHMOΣIEYΣH AΠO TO TEYXOΣ NOEMBPIOY 1990
«Σκηνή 1η:
Πριν από λίγους μήνες, η μαμά αποφάσισε να βγάλει δίπλωμα.
H μαμά 55 χρόνων και δεν είχε την αντίληψη ούτε να ξεχωρίσει ένα φορτηγό από ένα IX.
Πείσμα η μαμά, ύστερα από πέντε φορές για σήματα, με αγχολυτικά χάπια, τα περνάει. Έπειτα από 52 ώρες μαθημάτων, δίνει εξετάσεις. Mια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις του νοικοκύρη. H μαμά παίρνει το δίπλωμα μόλις με 15.000 δρχ.
Όταν ο έξυπνος και κακός γιος ρώτησε τη σχολή οδηγών «γιατί, ρε παιδιά, δε μας λυπάστε;», η απάντηση ήταν «θα της το έδινε άλλη σχολή με περισσότερα».
Σκηνή 2η:
Tο χάρχαλο του μπαμπά Ford Escort 1971 μετατροπή (γάτος ο μπαμπάς) σε 1.600 κ.εκ. έπρεπε να είχε περάσει KTEO εδώ και κάτι χρόνια.
Mόλις ακρίβυνε το πρόστιμο, το παίρνει απόφαση να πάει.
Xοντρό λάδι στο μοτέρ, χοντρές βαλβολίνες στο διαφορικό, ρύθμιση του κινητήρα με περίεργη βενζίνη (μηχανικός γάτος) και 7.000 στον υπάλληλο - και το Escort είναι κατάλληλο και νόμιμο για όλους.
Σκηνή 3η:
H μαμά ψήνει τον μπαμπά να παίρνει το Escort να πηγαίνει για ψώνια, γιατί κουράστηκε τόσα χρόνια περπατώντας. O γιος φωνάζει και ωρύεται: «Pε παιδιά, για το Θεό!»
Tι να κάνω, κύριοι, κρατάω ανωνυμία γιατί ο μπαμπάς με προειδοποίησε για οικονομικό εμπάργκο και η μαμά για αποκλήρωση, μιας και έχει άλλους δυο λεβέντες που δεν τους νοιάζουν αυτά. Eγώ απελπισμένα γράφω στους 4T, μιας και τους διαβάζω 18 συναπτά έτη.
Kρατώ ανωνυμία, γιατί δεν τολμώ να μείνω άνεργος-άστεγος και απέναντι στην μπανανία που λέγεται ελληνικό κράτος.»
(Tα στοιχεία του επιστολογράφου στη διάθεση των 4T)
H επιστολή του μήνα
O συντάκτης της παρακάτω επιστολής, κ. Δημήτριος K., κερδίζει μια πένα Motblanc, προσφορά της εταιρείας «Tζάννες AE».
Τον τελευταίο καιρό με «βασανίζουν» σκέψεις, τις οποίες τελικά δεν κατάφερα να κρατήσω μέσα μου, θεωρώντας ότι δεν είναι κακό να ακουστούν. Να ακουστούν ίσως γιΆ άλλη μια φορά, παραβλέποντας την αίσθηση που ίσως κάνουν και η οποία σε κλάσματα του δευτερολέπτου θα ξεχαστεί, μόλις γυρίσει η σελίδα. Αφορμή υπήρξαν τα γεγονότα της πολιτικής σκηνής των τελευταίων ημερών.
Είμαι φοιτητής στο Πολυτεχνείο της Πάτρας. Αγαπώ πάρα πολύ αυτό με το οποίο ασχολούμαι (μηχανολογία) και είμαι παράφορα ερωτευμένος με την αυτοκίνηση. Πριν από τρεις μήνες, λάβαμε με μια ομάδα από τη σχολή μέρος σε ένα διαγωνισμό στην Αγγλία, όπου συναγωνιστήκαμε (με την καθαρή έννοια του όρου «συναγωνισμός», αφού η απόκτηση γνώσεων και εμπειριών ήταν τρομερή) συμφοιτητές μηχανολόγους από ΟΛΟΝ τον κόσμο στη μελέτη (και αργότερα κατασκευή) ενός αγωνιστικού μίνι μονοθεσίου. Ύστερα από σχεδόν μία εβδομάδα παραμονής, στην επιστροφή από το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος στο σπίτι με την οικογένειά μου, είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με το μέλλον μου (ζητώ ταπεινά συγγνώμη, αν φανώ εγωιστής με τα «μου» και τα «εγώ» - σε καμία περίπτωση δεν το επιθυμώ), στην οποία συζήτηση είπα στους δικούς μου ότι δε νομίζω πως η Ελλάδα θα καταφέρει να με κρατήσει στο εσωτερικό της μετά το τέλος των προπτυχιακών σπουδών μου, καθώς με έχει απογοητεύσει τα μέγιστα. «Μα, είναι η πατρίδα σου, δεν είναι τόσο εύκολο να την απαρνηθείς», ακούστηκε από τα χείλη της αγαπημένης μου μητέρας, για την οποία, βέβαια, ως μάνα, μια τέτοια αναγγελία δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο. Μπορεί να είναι η πατρίδα μου, αλλά δε θυμάμαι να μου το έχει δείξει στα είκοσι χρόνια της μέχρι τώρα ζωής μου. Και το τελευταίο «μου» σίγουρα δεν αναφέρεται μόνο σε μένα, αλλά στα αμέτρητα μυαλά τα οποία φεύγουν άρον άρον από τη «χώρα μας», με όνειρα κι ελπίδες τα οποία η ίδια ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ, αλλά και σε άλλα τόσα, τα οποία τώρα καλλιεργούνται και σκέπτονται -απογοητευμένα/πικραμένα/αγανακτισμένα- με τον ίδιο τρόπο. Σίγουρα, βέβαια, υπάρχουν και πολύ θετικά στοιχεία, τα οποία, όμως, είτε αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις είτε καλύπτονται και εξαφανίζονται στη δίνη της ανηθικότητας, της σαπίλας και αμέτρητων άλλων αρνητικών παραγόντων, οι οποίοι με αηδιάζουν και τους οποίους αποφεύγω να αναφέρω (ανοίξτε την τηλεόραση - σε ώρα ειδήσεων ή όχι...).
Όταν έγιναν οι τελευταίες εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάποιο δημόσιο πρόσωπο είχε δηλώσει ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών (αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι εξέλεξαν για άλλη μια φορά ως πρόεδρό τους αυτόν τον οποίο τις προηγούμενες μέρες γιούχαραν για τη στάση του στα πολιτικά-πολεμικά γεγονότα) έχουν δείκτη IQ χαμηλότερο του κανονικού. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δε θα έπρεπε να ισχύει αυτό και για τους Έλληνες. Ή, για να το θέσω καλύτερα και να γίνω πιο κατανοητός -ίσως και να ενοχλήσω κάποιους (στην ουσία, όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται)-, ΚΑΙ η πλειοψηφία (οι ψηφοφόροι των δύο μόνιμα κυβερνητικών κομμάτων) των Ελλήνων είναι ΑΝΟΗΤH και ΠΑΝΑΘΛΙA, αφού ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ψηφίζουν αυτούς τους οποίους ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΜΕΡΕΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ κατηγορούν! (Θα μπορούσα να γράψω σελίδες, αλλά είναι πολλά μέχρι στιγμής...). Δεν έχω ασχοληθεί (και μάλλον ούτε θέλω) με την πολιτική, απλώς, όπως ο καθένας, έχω μια προσωπική άποψη, την οποία θέλησα να εκφράσω. Παρακαλώ θερμά, λοιπόν, να σκεφτούμε με ΛΟΓΙΚΑ κριτήρια (τίποτε περισσότερο) και με ΑΓΑΠΗ για τον τόπο μας από την επόμενη φορά που θα μπούμε στο παραβάν (για μένα θα είναι η πρώτη) και να αφήσουμε στην άκρη χρώματα και ονόματα...
Ζητώ συγγνώμη για το χρόνο που σας στέρησα και ευελπιστώ στο καλύτερο...
Φιλικά
Δημήτριος Κ.
[email protected]
Aυτοκινητοδρόμιο Mεγάρων
Όπως αρκετοί αναγνώστες σας, έτσι κι εγώ, με κάθε ευκαιρία πάω στα Μέγαρα και σε άλλες πίστες στην Ελλάδα, είτε ως θεατής, είτε ως συμμετέχων σε κάποιο event, είτε μεμονωμένα.
Θέλω να κάνω μια παρατήρηση όσον αφορά την πίστα των Μεγάρων. Πήγα την Κυριακή 24/9/06 να παρακολουθήσω το πανελλήνιο πρωτάθλημα και, δυστυχώς, έκανα μια τραγική διαπίστωση, για την οποία ελπίζω να κάνω λάθος. ΚΑΜΙΑ, ΜΑ ΚΑΜΙΑ μπαριέρα δεν πρέπει να είναι σωστά τοποθετημένη.
Αν δεν κάνω λάθος, πέρα από κάποιες τεχνικές προδιαγραφές που θα πρέπει να έχουν ως προς το μέγεθος, την απόσταση από το έδαφος και το υλικό που θα χρησιμοποιηθεί (και που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω), θα πρέπει οι καταλήξεις τους να βρίσκονται «θαμμένες» μέσα στο χώμα. Έλα, όμως, που στην πίστα των Μεγάρων δεν είναι... θέτοντας σε κίνδυνο οδηγούς και συνοδηγούς αυτοκινήτων και μοτοσικλετών!
Υποτίθεται πως το περιβάλλον της πίστας είναι πιο ασφαλές από το δρόμο και έτσι πρέπει να είναι..., αλλά με μπαριέρες με λανθασμένη τοποθέτηση τελικά διατρέχουμε έναν ακόμη κίνδυνο που υπάρχει και εκεί έξω. Θεωρώ, επίσης, πως είναι πολύ πιο πιθανό ο κάθε ανίδεος οδηγός που μπαίνει μέσα στην πίστα σε κάποιο track day κάποιου club να χάσει ακόμη και τη ζωή του γιΆ αυτόν το λόγο (μιας και νομίζει πως είναι ο Έλλην Shumi, στην καλύτερη των περιπτώσεων).
Ελπίζω να μου απαντήσει κάποιος και, ειλικρινά, εύχομαι να κάνω λάθος και οι προδιαγραφές να είναι οι σωστές, γιατί και εγώ ακόμα μπαίνω μέσα με το αυτοκίνητό μου και δε θα ήθελα κάποια δυσάρεστη έκπληξη έπειτα από ένα οδηγικό λάθος.
Σας ευχαριστώ
Γιάννης Κοτσομύτης
[email protected]
Aττική Oδός
Την Κυριακή 1 Οκτωβρίου, περί τις 18:30, στην είσοδο της Αττικής Οδού από Ελευσίνα και περίπου 1 χλμ. πριν τα διόδια, η Tροχαία είχε στήσει φωτογραφικό ραντάρ. Αυτό που μου προξένησε αγανάκτηση είναι το γεγονός ότι το όχημα της αστυνομίας και το ραντάρ καλύπτονταν πίσω από όχημα της Αττικής Oδού, στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Δεν ξέρω πόσους θα φωτογράφισαν-εξάλλου, λόγω εκλογών, το κράτος έχει έξοδα και πάλι καταφεύγει στο αυτοκίνητο για να βρει χρήματα, αλλά θεωρώ απαράδεκτη τη στάση της εταιρείας Αττική Oδός να συνδράμει την εισπρακτική τακτική, και μάλιστα παρανομώντας (κατάληψη λωρίδας ασφαλείας).
Ευχαριστώ
Ηλίας Μπουρίκας
[email protected]
Eυχαριστίες
Θα ήθελα μέσα από τις σελίδες του περιοδικού σας, το οποίο διαβάζω από τα πρώτα του χρόνια, να ευχαριστήσω τη Viamar-Skoda για τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα που έδειξε σε μηχανική βλάβη του αυτοκινήτου μου (Octavia 4x4 ), η οποία προκλήθηκε σχεδόν τρία χρόνια μετά τη λήξη της εγγύησης.
Σας ευχαριστώ
Iωάννης Καλογήρου
[email protected]
Kαλημέρα, Eλλάδα!
¶λλο ένα καλοκαίρι πέρασε... ¶λλη μια χρονιά αρχίζει...
Γιατί για εμάς, τους γονείς, η χρονιά αρχίζει το Σεπτέμβριο μαζί με τα σχολεία. Κάποτε..., πριν από πολλά χρόνια, ερχόταν τον Ιανουάριο.
Ετοιμασίες, τσάντες, μολύβια, τετράδια παίρνουν τη θέση τους.
Κι εμείς καλούμαστε να βάλουμε στις «θέσεις» τους τους μικρούς ταραξίες.
Ώρα για μελέτη, αντίο ξεγνοιασιά. Πώς να πείσεις για την ομορφιά του σχολείου μετά τα μακροβούτια και το αργοπορημένο πρωινό ξύπνημα...
07:00 εγερτήριο, 08:10 σχολείο, πολλές φορές με προσωρινό δάσκαλο, γιατί ο κανονικός δεν ήρθε ακόμα... Πολλές φορές οι αίθουσες χημείου και υπολογιστών μετατρέπονται σε αίθουσες κανονικής διδασκαλίας και τα εργαστηριακά όργανα στριμώχνονται σε κάποιο κλειδωμένο ντουλάπι. Το ολοήμερο (όπου αναγκαστικά καταφεύγουν οι εργαζόμενοι γονείς) δε λειτουργεί, λόγω έλλειψης προσωπικού, και, αν πάλι λειτουργεί, είναι πιο πολύ ως φύλαξη και όχι για να ετοιμαστούν τα μαθήματα της επόμενης ημέρας. Και αμέσως μετά απεργία, για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους. Και σαν «σωστός» γονιός βάζεις στην άκρη όλα αυτά που σε κάνουν να εκραγείς και προσπαθείς να βρεις τις ομορφιές και να τις διοχετεύσεις σαν γλυκό παραμύθι στα αυτιά του αγουροξυπνημένου πιτσιρικά... Και μεγαλώνει... Αρχίζουν οι ξένες γλώσσες, η αλλαγή διδασκαλίας, τα νέα βιβλία και ο χρόνος ο «δικός» του όλο και πιο πολύ μικραίνει. Χρειάζεται βοήθεια, ενώ ήδη στις 04:00, οπότε επιστρέφετε σπίτι μετά το ολοήμερο και τη δουλειά, το κεφαλάκι του «απεργεί». Και σου λέει ΣΚΑΩ! Θέλω ΑΕΡΑ!
Αν υπάρχει οικονομική δυνατότητα, πληρώνεις για δάσκαλο στο σπίτι. Γιατί, έτσι κουρέλι που είσαι μετά τη δουλειά, χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να τον βοηθήσεις ουσιαστικά. Οπότε αυτήν τη δύναμη την κρατάς για αγκαλιά, συζήτηση και, ίσως, παιχνίδι. Αν πάλι δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα, επιστρατεύεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να του δώσεις βοήθεια στις απορίες του και λιγοστεύει ο χρόνος που είχες ως γονιός...
Αναπολώ... Δεν είναι δα και αιώνας! Ο μπαμπάς στη δουλειά. Η μαμά μάς περίμενε στο σπίτι με το ζεστό φαγητό. Αγράμματοι, καλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Μέχρι τις 05:00 είχαμε τελειώσει μόνοι μας όλα τα μαθήματα. Δύο φορές την εβδομάδα Αγγλικά και τις υπόλοιπες ώρες στο δρόμο για ατέλειωτο παιχνίδι. Xωρίς το φόβο των αυτοκινήτων, χωρίς ηλεκτρονικά και τηλεόραση.
Τώρα, πώς τα καταφέραμε έτσι... Τι λάθος κάναμε ή δεν κάναμε... Aναρωτιέμαι.
Δεν υπάρχουν παιδιά πια στο δρόμο. Αναγκαζόμαστε και κάνουμε χιλιόμετρα για λίγο καθαρό αέρα και μια αλάνα για μπάλα.
Μας βομβαρδίζουν καθημερινά ότι τώρα είναι η ηλικία που θα χτίσουν το μέλλον τους. Τώρα πρέπει να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερη γνώση.
(Εγώ θυμάμαι ότι από 20 και κάτι με 35 γέμισα με βιβλία κι έχτισα τον κόσμο μου με γνώση που πραγματικά εγώ επέλεξα και άδραξα.)
Εμείς, οι γονείς, ρίχνουμε δολώματα και περιμένουμε. Αφουγκραζόμαστε τα καλέσματα του παιδιού κι ευελπιστούμε να μας δείξει τι θέλει να ακολουθήσει. Μόνο που φοβόμαστε μήπως τα δολώματα γίνουν δίχτυα και το πνίξουν.
Οι γιοι μου τραγουδούν το «Kαλημέρα, Ελλάδα» και νιώθω την καρδιά μου να σπάει! «Ελλάδα, συγγνώμη, αν θες νΆ αλλάξω γνώμη, πρέπει κι εσύ να μάθεις νΆ αγαπάς», «πού είναι η υγεία, πού είναι η παιδεία σας, κύριε υπουργέ, (μπιπ) τα υπουργεία σας». Βροντοφωνάζουν τις «απαγορευμένες» λέξεις κι εμείς καθόμαστε να τους εξηγήσουμε τι ακριβώς εννοεί ο... ποιητής. (Λόγια που στα χρόνια μας τα έλεγαν με το δικό τους, διαχρονικό τρόπο ο Τζίμης και οι άλλοι, για όσους θυμούνται.) Τις περισσότερες φορές μένουμε μόνο στο να εξηγήσουμε, κάποιες φορές ίσως και να μικροεπαναστατήσουμε... με τις μικρές μας απεργίες, φοβούμενοι μη χάσουμε έστω κι αυτό που έχουμε, ευελπιστώντας για την κατάκτηση αυτού που ονειρευόμαστε...
Εύχομαι να βγάλουμε έξυπνους, υγιείς νέους πολίτες.
Είναι χρέος μας, είναι η ιστορία μας.
Να μπορούν να διεκδικούν και να προοδεύουν.
Μην εγκλωβιστούν πίσω από πιστωτικές κάρτες και δάνεια για μια ψεύτικη πραγματικότητα με πλάσμα ΤV, κινητό τηλέφωνο και μουράτο αυτοκίνητο (που δε θα μπορούν να κινήσουν) και να αγωνιστούν χωρίς να φοβούνται να χάσουν ακόμα και τη δουλειά τους, γιατί δε θα χρωστάνε σε κανέναν!
Να επαγρυπνούν και να απαιτούν ποιοτική ζωή μέσα από τη γνώση και την προσπάθεια.
Καλή χρονιά!
Με τιμή
Μαρία Μάκου-Μιχαήλ
Κορυδαλλός
[email protected]
Kιβώτιο ταχυτήτων
Σας συγχαίρω για την έξοχη και πολυετή πρόσφορα σας στο χώρο και σας ευχαριστώ, γιατί είστε μια χείρα βοηθείας στον απλό αγοραστή, στη ζούγκλα της αγοράς στη χώρα μας.
Aντιμετωπίζω το εξής πρόβλημα. Είμαι από τις 10/8/06 κάτοχος ενός Opel Astra GTC 1.6 Easytronic και, δυστυχώς, τυχαίνει ήδη να αντιμετωπίζω ένα σποραδικό (περιέργως), αλλά σοβαρό πρόβλημα με το κιβώτιο. Στην όπισθεν, σε δρόμο με κλίση, όπως π.χ. σε (ξε)παρκάρισμα σε κατηφορικό κομμάτι με όπισθεν, το αυτοκίνητο δεν ανεβάζει στροφές, ανεξαρτήτως πίεσης γκαζιού, προφανώς λόγω μη σωστής αυτόματης σύμπλεξης-αποσύμπλεξης, με αποτέλεσμα την ακινητοποίηση του στη διαδικασία αυτή και την έντονη μυρωδιά του δίσκου. Το περίεργο είναι πως, ακόμα και στον ίδιο δρόμο (κατηφορικο), το πρόβλημα δεν παρουσιάζεται πάντα, οπότε υποθέτω ότι είναι θέμα κάποιας ηλεκτρονικής δυσλειτουργίας.
Tο χειρότερο είναι ότι, παρόλο που το αυτοκίνητο είναι ενός μηνός και κάτι, σχεδόν όλοι οι επίσημοι κατασκευαστές με αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και με απαντήσεις του τύπου «δεν είναι φτιαγμένα για ανηφόρες τα Easytronic»!
Eντωμεταξύ, σε μια «off the record» συνομιλία μου με έναν τεχνικό της Opel, μου είπε ότι σχεδόν όλα τα κιβώτια του τύπου αυτού αντιμετωπίζουν προβλήματα και πολύ χειρότερα από το δικό μου, με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία των άτυχων νέων ιδιοκτητών.
Παρακαλώ πολύ, ερευνήστε το θέμα ή κάντε μια δοκιμή επίσημη ενός τέτοιου GTC με Easytronic σε τέτοιες συνθήκες.
Eίμαι σίγουρος πως δεν είμαι ο μόνος άτυχος νέος ιδιοκτήτης. Τέλος, πρέπει η επίσημη αντιπροσωπεία να πάρει υπεύθυνα θέση και να στηρίξει τους πελάτες της και όχι να καταφεύγει σε τέτοιες δηλώσεις δυσπιστίας και άρνησης αναγνώρισης του προβλήματος, που έχουν ως αποτέλεσμα την έλλειψη εμπιστοσύνης σε μια εταιρεία με το κύρος και την ιστορία της Opel.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων
Mάριος Παπαδημητρίου
[email protected]
AΣΦAΛIΣTIKH ETAIPEIA-OΔHΓOΣ, ΣHMEIΩΣATE 1
Aφορμή της επικοινωνίας μας είναι το χρόνιο πρόβλημα των ασφαλιστικών εταιρειών στη χώρα μας. Kαταρχάς, να σας πω ότι είμαι αναγνώστης σας εδώ και 22 χρόνια και συμμετέχω στις περισσότερες δραστηριότητες του περιοδικού σας. Tην 22/6/2006 η σύζυγός μου ΕΝΕΠΛΑΚΗ σε τροχαίο ατύχημα στην περιοχή της Πάτρας, με υπαίτια μια κύρια ξένης καταγωγής. H κύρια αυτή πέρασε σε ευθεία με πλήρη ορατότητα στο αντίθετο ρεύμα, με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στη σύζυγό μου και να μας προκαλέσει τόσο τον τραυματισμό της όσο και υλικές ζημίες που φθάνουν το ποσό των 5.672 ευρώ. Aφού απεστάλησαν τα δικαιολογητικά στην ασφαλιστική εταιρεία General Union, την 24/7/2006, ξεκίνησε ένας μεγάλος Γολγοθάς για την αποζημίωσή μας. Eνημερωτικά, σας πληροφορώ ότι πρώτη φορά εμπλεκόμαστε εγώ και η σύζυγός μου σε τροχαίο και μέχρι τώρα δε γνωρίζαμε τι ταλαιπωρία πρέπει να περάσεις μέχρι να έρθεις στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Για να μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, από τις 16/8/2006 και μετά είχαμε επικοινωνία με την εταιρεία δύο (2) φορές την ημέρα, προσπαθώντας να δούμε πού βρίσκεται ο φάκελος του συμβάντος. H απάντηση του εκπρόσωπου της εταιρείας καθημερινά ήταν ότι δεν έχει συνταχθεί ολόκληρος και ότι εκκρεμούν κάποια στοιχεία, προκειμένου να περάσει από επιτροπή. Aυτά μέχρι την 28/8/2006, οπότε πλέον επιλήφθηκε ο δικηγόρος μας και την αμέσως επόμενη ημέρα η εταιρεία μάς τηλεφώνησε, προκειμένου να μας ενημερώσει ότι εγκρίθηκε το ποσό των 5.600 ευρώ. Δηλ. 162 ευρώ λιγότερα. Γιατί; Γιατί το λάστιχο που αντικαταστάθηκε είχε 15.000 χλμ. και αυτό που βάλαμε ήταν καινούργιο κι έπρεπε να βάλουμε ίδιας χιλιομετρικής κατάστασης. Eπιπλέον, όμως, επειδή το λάστιχο που αντικαταστάθηκε ήταν εμπρός δεξιά, εμείς αλλάξαμε και το αντίστοιχο εμπρός αριστερό, λόγω κίνησης-τιμονιού του ΙΧ μας. Aπάντηση της εταιρείας; «Aυτά είναι δικά σας, δε θα σας τα πληρώσουμε εμείς». Tέλος πάντων, δεχθήκαμε την έγκριση του ανωτέρω ποσού, προκειμένου να μην προσφύγουμε δικαστικώς κατά της εν λόγω ασφαλιστικής εταιρείας, επειδή η διαδικασία είναι χρονοβόρα και οικονομικά θα κόστιζε παραπάνω από τη διαφορά μας. Tελικά, μήπως θα πρέπει να κλείσουν όλες, μα όλες οι προβληματικές εταιρείες, καθώς επίσης και να εμπλακεί ο αρμόδιος υπουργός, προκειμένου να μην ταλαιπωρείται τόσος κόσμος; Ναι μεν, μας αναγκάζουν σε υποχρεωτική ασφάλιση για όλα τα ΙΧ, αλλά αυτοί για εμάς τι κάνουν; Ποια είναι η μέριμνά τους; Όλα τα ανωτέρω παράπονα σας τα γράφω, επειδή, προπάντων, η υγεία της συζύγου μου είναι μια χαρά και επειδή είμαι ένας αγανακτισμένος, ταλαιπωρημένος πολίτης. Kύριε υπουργέ, μετά τις εκλογές, ασχοληθείτε λίγο και με αυτά τα θέματα που καθημερινά ταλαιπωρούν τον κόσμο.
Eυχαριστώ για την υπομονή σας.
Δημήτριος Στασινόπουλος, στρατιωτικός ΠΑ
[email protected]
Navigation System
Χαίρετε,
Eίμαι κάτοχος ενός Toyota Rav4 Diesel, μοντέλο 2004, από τον Οκτώβριο του 2004. Το αυτοκίνητο αυτό το είχα παραγγείλει με extra το Navigation System, το οποίο πλήρωσα 3.000 ευρώ επιπλέον.
Η Toyota, λοιπόν, δεν ενημέρωνε τον κόσμο ότι το DVD που συνοδεύει το σύστημα δεν περιέχει το χάρτη της Ελλάδας. Επικοινώνησα με την Toyota Hellas επανειλημμένως μέσω e-mail και η απάντησή τους ήταν αρχικά (τηλεφωνικά) ότι το GPS δε λειτουργεί στην Ελλάδα (Θεέ μου, άγνοια). Tο επάγγελμά μου είναι μηχανικός τηλ/νιών ηλεκτρονικών αεροσκαφών και τα τελευταία δύο χρόνια εργάζομαι στην 111ΠΜ σε Μοίρα F-16, οπότε τους απάντησα αναλόγως για το σύστημα (βέβαια, ποτέ δε μίλησα με κάποιον τεχνικό, αλλά με την «εξυπηρέτηση» πελατών).
Τις επόμενες δύο φορές που τους ενόχλησα, με e-mail πάλι, μου απάντησαν, επίσης μέσω e-mail, ότι το ψάχνουν το θέμα και ότι έχουν πρόβλημα με την εταιρεία που κάνει τη χαρτογράφηση της Ελλάδας.
Με το πλήρωμα του χρόνου και δύο έτη μετά, βγαίνει το νέο RAV4, το οποίο στην Ελλάδα δεν έρχεται με extra to Navigation System, αλλά στο DVD που το συνοδεύει (σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) ο χάρτης της Ελλάδας περιλαμβάνεται (δεν ξέρω με τι ποσοστό κάλυψης, πάντως περιλαμβάνεται).
Είναι δυνατόν μια εταιρεία που καυχιέται για τη λειτουργικότητά της και χρησιμοποιεί το Management που εφαρμόζει ως παράδειγμα που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια να μην μπορεί να δώσει λύση σε αυτό το θέμα;
Ελπίζω να μη σας κούρασα, αλλά δεν είμαι ο μόνος που αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο πρόβλημα.
Παρακαλώ, αν μπορείτε, να δημοσιεύσετε το mail μου στο περιοδικό σας, για να ενημερωθεί ο κόσμος για το θέμα. Ελπίζω, αν προσπαθήσετε να επικοινωνήσετε με την Toyota, να σας δώσει μια καλύτερη απάντηση από αυτήν που έλαβα εγώ.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Βασίλης Μηλιώτης
[email protected]
Aπάντηση του N.T. στην επιστολή:
«Aυτοκινητοδρόμιο Mεγάρων»
Σε καμιά περίπτωση δεν ισχυρίζεται κανείς ότι η πίστα των Mεγάρων είναι ιδανική σε όλα τα επίπεδα, κάτι που δεν απενοχοποιεί κανέναν αλλά είναι και εν γνώσει όλων.
Προσωπικά, ούτε κι εμείς είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε επακριβώς αν -μεταξύ άλλων- οι μπαριέρες είναι σωστά τοποθετημένες. Aυτός είναι και ο λόγος που στην αρχή κάθε χρονιάς ζητάμε από την Eθνική Eπιτροπή Aυτοκινήτου και Mοτοσικλέτας να πιστοποιήσει την επάρκεια του χώρου, προκειμένου να διεξαχθούν αγώνες αυτοκινήτου/μοτοσικλέτας. Aυτό γίνεται από το 2003, που διαχειριζόμαστε ως TE ή Safetrack την πίστα, και, αφού οι αρμόδιες τεχνικές επιτροπές της EΘEA δίνουν το πράσινο φως, πιστεύουμε -ή, έστω, πιθανολογούμε- πως τα βασικά μέτρα ασφάλειας, μεταξύ των οποίων και οι μπαριέρες, δεν εγκυμονούν κινδύνους για τους αγωνιζομένους και, κατΆ επέκταση, για όσους χρησιμοποιούν το χώρο στα track days._ N. T.