Χάρης Θεοφράστου
ΜY NAME IS «TΡΟΧΩΝ», «ΕΠΙ ΤΡΟΧΩΝ»!Θα τον βρείτε κάθε Κυριακή στην ΕΤ3 και εκτάκτως στο DVD του «4αuto» που κυκλοφόρησε στις 15 Οκτωβρίου στα περίπτερα. Ευτυχώς όχι ως... ντελάλη, επάγγελμα που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει λόγω της στεντόρειας φωνής του, αλλά ως τον αγαπημένο μας «αναποφάσιστο αγοραστή», τον κατά κόσμον Χάρη Θεοφράστου.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΙΤΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Θα πεις επιτέλους τι πραγματικά λέει η Κορεάτισσα εκτός από «Επί Τροχών»;
Αυτή είναι πραγματικά μια αστεία ιστορία. Στο Σαλόνι αυτοκινήτου της Γενεύης -μου φαίνεται-, ανάμεσα σε όλες τις πολύ ωραίες κοπέλες των περιπτέρων, υπάρχει μια κυρία ετών 35 (;), 70 (;) ντυμένη με παραδοσιακή στολή, Απωανατολίτισσα, στο περίπτερο κορεατικής εταιρείας, και γίνεται πανικός γύρω της, την αντιμετωπίζουν με δέος. Είναι κάποια! Ανακαλύπτουμε ότι είναι η μεγαλύτερη καλλιτέχνιδα του δικού τους θεάτρου, σχεδόν εθνική ηρωίδα! Είναι όμως ντίβα. ¶κρως ντίβα. Δε μιλάει σε κανέναν, δεν την ενδιαφέρει τι συμβαίνει γύρω της... Ψάχνουμε λοιπόν τρόπο να της πάρουμε συνέντευξη, τα καταφέρνουμε και πρέπει να την πείσουμε να πει τις λέξεις «Επί Τροχών». Της δίνω το μικρόφωνο, όλοι οι διευθυντές της εταιρείας είναι γύρω της. «Τι θα πει αυτό;», «τι θα πει αυτό;», τελικά το λέει. Τι άλλο λέει δεν ξέρω. Αυτή μπορεί και να μας έβριζε!
Γιατί το «Επί Τροχών» ήταν από την πρώτη στιγμή διαφορετικό;
Επειδή δεν ήμουν παρουσιαστής, δεν ήξερα από τηλεόραση και επειδή είμαι λίγο «κανίβαλος»: θέλω να κάνω αυτό που θέλω και δε δέχομαι επεμβάσεις! Βγήκε έτσι ένα αποτέλεσμα μέσα απΆ την άγνοια, το οποίο είναι πιο ενδιαφέρον από τα τυποποιημένα των ειδικών. Εκεί αποδίδω τη διαφορετικότητα, αν υπάρχει κάποια.
Αυτή η άγνοια, όμως, στάθηκε κάποιες φορές εμπόδιο;
Πάρα πολλές φορές, αρχικά τουλάχιστον, γιατί έπρεπε να μάθω. Η παραγωγή είναι ιδιότροπη. Κάνουμε τουλάχιστον τρία θέματα κάθε εβδομάδα, δεν είναι μια παραγωγή που μπαίνει στο στούντιο και γυρίζει δυο, τρεις εκπομπές σε μια βδομάδα. Η εκπομπή που γίνεται πάντα με τη δική μου παρουσία. Στούντιο, κάμερες, μοντάζ, μουσικές επενδύσεις είναι πράγματα που έπρεπε να τα μάθω από το μήδεν. Δούλευα 20 ώρες το 24ωρο, τουλάχιστον τα δύο πρώτα χρόνια...
Πώς ξεκίνησε, λοιπόν, το «Επί Τροχών»;
Η εκπομπή ξεκίνησε άσχετα, θα έλεγα. Είχα γυρίσει από μια μεγάλη περιπέτεια στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, πληρώνοντας τα σπασμένα για το μεγάλο μου όνειρο, την πίστα αγώνων (σ.σ.: ο Χάρης ήταν ο πρωτεργάτης της πίστας του Αιγινίου, που τον κατέστρεψε οικονομικά). Έβλεπα στην τηλεόραση τις εκπομπές αυτοκινήτου και πάντα πίστευα ότι το θέμα χρειαζόταν ένα άλλο πλησίασμα. Μετά την επιτυχία του ¶ρη Σταθάκη «Από τη Θέση του Οδηγού», που ήταν κάτι καινούργιο, που μας έδειξε νέα πράγματα, εικόνες από δορυφόρους και άλλα παρόμοια, οι υπόλοιπες είχαν λίγο πολύ τυποποιηθεί. Πίστευα ότι το αυτοκίνητο είναι ένα είδος ευρύτερου ενδιαφέροντος απΆ ό,τι ήταν τις δεκαετίες του Ά80 και του Ά90 και ότι απαιτούσε μια άλλη προσέγγιση, πιο light από αυτήν που έκαναν οι ειδικοί. Αυτό το είχα πάντα στο μυαλό μου.
Το 1999, με την επιστροφή μου, διάβασα ότι ο πρόεδρος της ΕΡΤ έκοψε τέσσερις εκπομπές και σίγουρα θα χρειαζόταν καινούργιες. Μου ήρθε λοιπόν η ιδέα, ενώ δεν είχα καμία σχέση με τα τηλεοπτικά δρώμενα -ούτε με παραγωγές, ούτε με παρουσιάσεις, ούτε με τίποτα σχετικό-, να κάνω μια πρόταση για το πώς θα έβλεπα μια κάπως διαφορετική εκπομπή αυτοκινήτου. Εισέβαλα στην ΕΡΤ, όπου με είδαν σαν κανίβαλο: «Τι είσαι, δημοσιογράφος;. Όχι! Τηλεοπτικός παραγωγός; Όχι! Τι είσαι τότε; Κόμικ!». Την παρουσίασα την εκπομπή ως κόμικ, κάπου τους κέντρισε το ενδιαφέρον και την επόμενη χρονιά μου έδωσαν την ευκαιρία και ξεκίνησα την καριέρα μου στην τηλεόραση. Από τότε... έτρεξε πολύ βενζίνη στο ρεζερβουάρ, οδήγησα πολλά αυτοκίνητα -500 ίσως-, έκανα πάρα πολλά ταξίδια και αποστολές, αισθανόμουν σαν να ήμουν στην Ντίσνεϊλαντ! Από πολύ μικρός έχω πάθος με το αυτοκίνητο, το οποίο ευτυχώς ποτέ δεν έγινε... γάμος. Ποτέ δεν έκανα άλλη δουλειά, όπως, για παράδειγμα, να πουλάω αυτοκίνητα. Βλέπω το αυτοκίνητο και ως κοινωνικό φαινόμενο, που μπήκε στη ζωή μας όλο τον προηγούμενο αιώνα, αλλά ιλιγγιωδώς στη ζωή του Έλληνα την τελευταία δεκαπενταετία. Αυτή η εξέλιξη με ενδιαφέρει όσον αφορά το μέσο καταναλωτή και θα προσπαθήσω να την αποδώσω ακόμα πιο έντονα. Έτσι ξεκίνησε. Απλά. Ήταν το 1999 και από την πρώτη εκπομπή είχαμε τον «αναποφάσιστο αγοραστή».
Ποιος είναι ο «αναποφάσιστος αγοραστής»;
Είναι ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου που σκεφτόμουν. Τι έκανε ο ψαρωμένος, ο καθημερινός πελάτης των αυτοκινητοεμπόρων όταν πήγαινε σε έκθεση; Ντρεπόταν, ήταν διστακτικός, γιατί πήγαινε να αγοράσει με δόσεις, αισθανόταν ότι ήταν σε μειονεκτική θέση... Ήθελα να του δώσω μια δυναμική! Να ανοιγοκλείνει ντουλαπάκια, να χτυπάει τα λάστιχα, να ψάχνει τις ρεζέρβες, με έναν τρόπο light και αστείο. Αυτό έφερε πολύ κόσμο κοντά στην εκπομπή. Από την πρώτη φορά ο «αναποφάσιστος αγοραστής» αγαπήθηκε.
Το διασκεδάζετε κι εσείς όσο κι εμείς;
Ο «αναποφάσιστος αγοραστής» είναι μια φιγούρα που κάνει και εμάς να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, διότι δρα ως εξής: κατΆ αρχάς, ξεκινάει ξαφνικά. Λέμε «πού να πάμε;». «Εκεί!». Παίρνουμε εκείνο το αυτοκίνητο. «Το έχετε;». «Ε, δεν το έχουμε». Προσπαθούμε να οργανώσουμε πρώτα τΆ αυτοκίνητο και, όταν το βρούμε, πάμε επιτόπου και κάνουμε τον αναποφάσιστο αγοραστή· όπως άλλωστε και το σενάριο και το στήσιμο και καθετί άλλο. Δεν υπάρχει σενάριο, ούτε τίποτα!
Μα όλα επιτόπου;
Όλα επιτόπου, εκείνη την ώρα. Έχω στο γραφείο διάφορα περίεργα πράγματα, καπέλα, πίπες, μπλουζάκια. Θέλω να ντυθώ γιατρός; Παίρνω τηλέφωνο ένα φίλο γιατρό για να δανειστώ την ιατρική του ποδιά. Όλο αυτό, όμως, νομίζω πως δίνει μια αμεσότητα την οποία έχει χάσει ο κόσμος. Βέβαια, κάποιες φορές, σπανιότερα, έχει γίνει σενάριο, όπως τότε που είχα ντυθεί σεΐχης και έπρεπε να βρούμε κοπέλες να με συνοδεύουν. Γενικά όμως ο «αναποφάσιστος αγοραστής» βασίζεται σε αυτοσχεδιασμούς. Ο κόσμος νομίζω έχει βαρεθεί να βλέπει στημένα πράγματα, του αρέσει η ατέλεια, η ανθρώπινη προσέγγιση. Ακόμα και ο κινηματογράφος πλέον βασίζεται συχνά σε μια ντοκιμαντερίστικη λογική - βέβαια δεν ισχυρίζομαι ότι κάνουμε κινηματογράφο στο «Επί Τροχών»...
Κάνετε όμως πολύ χαβαλέ...
Ποιος καμεραμάν θα ανέβει στο αυτοκίνητο και να τρέχουμε -μην πούμε με πόσα χιλιόμετρα την ώρα-, αν δεν είχε αυτήν την τρέλα; Έχει δημιουργηθεί (και λίγο από μόνο του) ένα team μέσα σΆ αυτά τα επτά χρόνια και έτσι έχουμε καμεραμάν με τρέλα, οργάνωση παραγωγής με πάθος για τα αυτοκίνητο και έναν μοντέρ που δουλεύω μαζί του έξι χρόνια και νομίζω ότι είναι ο πιο ειδικός μοντέρ πάνω στο θέμα του αυτοκινήτου στην Ελλάδα. Είμαστε μια ομάδα σε συνεχή χαβαλέ. Και περνάμε καλά. Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι επτά χρόνια δεν έχει φύγει κανείς.
Ταυτίζεται ο κόσμος με τον «αναποφάσιστο»;
Ταυτίζεται αρκετά, και στις αντιπροσωπείες έχουν βρει τον μπελά τους με τα ντουλαπάκια, με τα χτυπήματα στα ταμπλό και τις ρεζέρβες. Γιατί ο «αναποφάσιστος» θέλει οπωσδήποτε αυτοκίνητο με κανονική ρεζέρβα! Αυτό δεν αρέσει καθόλου στους αντιπροσώπους, αλλά, παρΆ όλα αυτά, και αυτοί διασκεδάζουν με τον «αναποφάσιστο» και έτσι σχεδόν ποτέ δε... φάγαμε πόρτα.
Το πιο αστείο που συνέβει ποτέ στον «αναποφάσιστο αγοραστή»;
Όταν πήγε να δει μια Mercedes που κόστιζε, σε δραχμές τότε, 58.430.560. Του λέει λοιπόν ο πωλητής την τιμή και λιποθυμάει ο «αναποφάσιστος»! Πανικοβάλλεται ο πωλητής, πανικοβάλλεται ο σκηνοθέτης, πανικοβάλλεται και ο καμεραμάν. «Χάρη, τι έπαθες»;
Θα αποφασίσει τελικά ποτέ ο «αναποφάσιστος»;
Δύσκολα να αποφασίσει, γιατί, πρώτον, δεν του φτάνουν τα λεφτά. Δεύτερον, ο Έλληνας είναι αναποφάσιστος ακόμα και όταν αγοράζει αυτοκίνητο. ΓιΆ αυτό και στέλνει επιστολή ρωτώντας ποιο αυτοκίνητο να πάρει, αφού το έχει ήδη αγοράσει. Μετά θα του αρέσει ένα άλλο. Οπότε πιο λογικός είναι ο αναποφάσιστος που δοκιμάζει όλα τα αυτοκίνητα και τη βγάζει μια χαρά. Βέβαια, δεν έχει ζητήσει ακόμα test drive. Αυτό είναι το επόμενο βήμα. Θα δούμε...
Πόσο αντικειμενική μπορεί να είναι μια τηλεοπτική εκπομπή αυτοκινήτου;
Νομίζω ότι είμαστε αντικειμενικοί. Ή, μάλλον, είμαστε υποκειμενικοί προς πάσα κατεύθυνση. Γιατί δεν έχουμε τα μηχανήματα να μετράμε· διαισθητικά δουλεύουμε, σαν ένας ερασιτέχνης, όπως είναι ο «αναποφάσιστος αγοραστής», αλλά και σαν ένας αρκετά έμπειρος οδηγός στα υπόλοιπα θέματά μας. Δηλαδή δεν μπορεί να είμαστε κατηγορηματικοί επί μετρήσεων, καταθέτουμε αυτό που νιώθουμε και βλέπουμε. Είμαστε όμως αντικειμενικοί, το έχει εισπράξει αυτό ο κόσμος, ακόμα κι αν εκθειάζουμε καμιά φορά κάποιο αυτοκίνητο. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχουν κακά αυτοκίνητα πια. Ό,τι δίνεις παίρνεις. Τελείωσε. Είναι πολύ σπάνιο πλέον να βρεις κάτι άσχημο ή κακό σε αυτοκίνητο...
Τι είναι αυτό που κέρδισες αυτά τα επτά χρόνια;
Ικανοποίηση! Όλος ο κόσμος με πλησιάζει και μου μιλάει με μια οικειότητα, που δείχνει ότι είμαι κοντά τους. Δεν έρχονται για να μου ζητήσουν αυτόγραφο, αλλά για να μου μιλήσουν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Ένας κοινωνικός άνθρωπος...