F1 2006: οι πρωταγωνιστές
ΔιπολισμόςΗ φετινή χρονιά ήταν μια παράσταση διδύμων: Αλόνσο-Σουμάχερ, Renault-Ferrari και Michelin-Bridgestone συγκέντρωσαν όλο το ενδιαφέρον, συνθέτοντας τις μεγάλες μονομαχίες για την κατάκτηση του τίτλου.
ΚEIMENO: ΦAMΠPITΣIO ΛAZAKIΣ
ΦΩTOΓPAΦIEΣ: AUTOMEDIA, REPORTER IMAGES
Αλόνσο vs Σουμάχερ
Η κόντρα για την κατάκτηση του φετινού τίτλου ανάμεσα στο νεαρότερο πρωταθλητή της F1, Φερνάντο Αλόνσο, και τον πιο επιτυχημένο οδηγό όλων των εποχών, Μίκαελ Σουμάχερ, στην τελευταία του χρονιά στην ενεργό δράση, ήταν μια από τις πιο έντονες και αμφίρροπες των τελευταίων ετών. Απτή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι οι δύο πιλότοι κατέκτησαν τον ίδιο αριθμό νικών (επτά), ενώ στις έξι «πραγματικές» μονομαχίες που έδωσαν στην πίστα ο καθένας επικράτησε σε τρεις από αυτές, προσφέροντας μοναδικές στιγμές σε επίπεδο οδήγησης αλλά και στρατηγικής. Ο 25χρονος Ισπανός ήταν ο μόνος που κατάφερε να απειλήσει και να διακόψει την απόλυτη κυριαρχία των «κοκκίνων», όντας, παράλληλα, ένας από τους σκληρότερους αντιπάλους που είχε αντιμετωπίσει ποτέ ο Σουμάχερ. Συνδυάζει την ταχύτητα με τη σταθερότητα, ενώ έχει επιδείξει και εξαιρετική ικανότητα στην αποφυγή του λάθους, ακόμα και υπό πίεση. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, αποτελεί έναν από τους πιο ώριμους και ολοκληρωμένους πιλότους της σύγχρονης F1. Κατάφερε, άλλωστε, να παλέψει με τον καλύτερο και να τον νικήσει, καθώς ο ίδιος είχε κατ’ επανάληψη τονίσει πως μια μονομαχία με αντίπαλο τον Σουμάχερ έχει ξεχωριστή σημασία. Η φετινή του επιτυχία, μάλιστα, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, αφού για να φτάσει σε αυτήν ο Ισπανός άγγιξε τα όρια του ψυχολογικού του σθένους. Τον Ιούνιο απολάμβανε βαθμολογική διαφορά που έμοιαζε να κάνει την πορεία του περίπατο. Ωστόσο, οι μετέπειτα αποφάσεις της FIA, οι αναγκαστικές αλλαγές στο μονοθέσιο της Renault αλλά και η ταυτόχρονη ανάκαμψη στο στρατόπεδο της Ferrari ανέτρεψαν τις ισορροπίες. Την ίδια στιγμή, ο Αλόνσο ήρθε αντιμέτωπος και με το άλλο πρόσωπο των αγώνων, αυτό που συνδέεται με τους εξωαγωνιστικούς παράγοντες. Επέκρινε ανοιχτά τη FIA για ποινή που δέχτηκε στην Ιταλία με την κατηγορία πως καθυστέρησε το γρήγορο γύρο του Μάσα στις δοκιμές όταν ήδη το πρωτάθλημα βρισκόταν σε κρίσιμη καμπή. Ο δικαιολογημένος -σε αυτήν την περίπτωση- θυμός του διαδέχτηκε τα παράπονα για την ίδια την ομάδα του, μετά τη βαθμολογική... ισοφάριση που δέχτηκε από τον Σουμάχερ στην Κίνα. Αυτή η αντίδραση φανερώνει πως η πίεση που δεχόταν εκείνη τη στιγμή άγγιζε τα όρια των αντοχών του. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν επηρέασε ποτέ την απόδοσή του στην πίστα, οδηγώντας τον στην άξια κατάκτηση του τίτλου.
Στο αντίπαλο στρατόπεδο, για τον Μίκαελ Σουμάχερ το 2006 ήταν μια χρονιά που περιείχε όλα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν την καριέρα του: απλή ανωτερότητα (Γαλλία, Γερμανία), εκπληκτικές επιδείξεις οδηγικών ικανοτήτων (Κίνα, Βραζιλία), ευφυείς στρατηγικές (Ευρώπη), συγκινητικές στιγμές (Σαν Μαρίνο, Ιταλία), αμφισβητούμενα περιστατικά (Μονακό) και αδικαιολόγητα λάθη (Ουγγαρία, Τουρκία). Ο ίδιος έδειξε φέτος, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, την ανθρώπινη πλευρά τού χαρακτήρα του. Πιθανότατα, είχε αποφασίσει την αποχώρησή του πολύ νωρίτερα από τη στιγμή που την ανακοίνωσε, οπότε θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι, εκτός από την πίεση που δεχόταν από το μεγάλο του αντίπαλο, ο Γερμανός είχε να αντιμετωπίσει και την έντονη συναισθηματική φόρτιση. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν έδειξε να επηρεάζει την απόδοση, τη μαχητικότητα και τη δίψα του για νίκη. Μάλιστα, στους δύο τελευταίους αγώνες της χρονιάς φανέρωσε τις δύο διαφορετικές πτυχές ενός πραγματικού αθλητή. Η εκπληκτικά ψύχραιμη αποδοχή της ατυχίας και της ήττας στην Ιαπωνία προκάλεσε θαυμασμό, υπενθυμίζοντας ότι ένας μεγάλος οδηγός ξέρει να κερδίζει αλλά και να χάνει. Λίγες ημέρες αργότερα, στη Βραζιλία, μίλησε με πράξεις, φανερώνοντας στους πάντες το μεγαλείο του οδηγού Σουμάχερ, με μια πραγματικά καταιγιστική απόδοση, που κορυφώθηκε δύο γύρους πριν από το τέλος του αγώνα και της καριέρας του με ένα ασύλληπτο προσπέρασμα επί του μελλοντικού του αντικαταστάτη στη Ferrari, Κίμι Ράικονεν.
Renault vs Ferrari
Η Renault πραγματοποίησε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ένα εκπληκτικό ξεκίνημα, με τον Αλόνσο να τερματίζει μόνιμα στο 1ο ή το 2ο σκαλί του βάθρου στους πρώτους εννέα αγώνες. Η κάμψη της γαλλικής ομάδας ξεκίνησε στην Ινδιανάπολη (στον αγώνα όπου φάνηκε η αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων με τη Ferrari), λόγω της συντηρητικής προσέγγισης της Michelin, κι εντάθηκε στη Γερμανία, όπου απαγορεύτηκε η χρήση των συστημάτων αναρτώμενης μάζας, έπειτα από καταγγελία της Ferrari. H Renault είχε στηρίξει το ζύγισμα της R26 στο συγκεκριμένο σύστημα και η αιφνίδια απαγόρευσή του στη μέση της χρονιάς, ακριβώς πριν από την παύση των δοκιμών εξέλιξης, επέβαλε την επιτακτική αλλαγή πλεύσης στον τρόπο εξέλιξης του γαλλικού μονοθεσίου. Η αεροδυναμική εξέλιξη παραμερίστηκε, για να επιλυθεί το εν λόγω πρόβλημα. Η Renault αναγκάστηκε να τροποποιήσει την κατανομή βαρών και να υιοθετήσει καινούργια γεωμετρία στην ανάρτηση, προκειμένου να αντεπεξέλθει στην απώλεια του παραπάνω συστήματος. Εντέλει, κατάφερε να «γιατρέψει» τη R26 και να τη φέρει σε θέση να διεκδικήσει νίκες. Παρ’ όλα αυτά, δεν κατάφερε να την κάνει ξανά σαφώς ταχύτερη από τη Ferrari. Ακόμη, όμως, και με το προβληματικό μπουλόνι στην Ουγγαρία και την εσφαλμένη παρουσίαση του κινητήρα RS26D στη Μόντσα (ο οποίος αστόχησε στην πλάτη του Αλόνσο), η Renault έδειξε ικανότητα αντίδρασης και σωστής αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων, καταφέρνοντας, έτσι, να φτάσει και πάλι στον τίτλο.
Στην αντίπαλη πλευρά, η Ferrari έχει μόνο τον εαυτό της να κατηγορεί για την απώλεια του τίτλου των Κατασκευαστών. Μπορεί η αστοχία του κινητήρα του Σουμάχερ στη Σουζούκα να έθεσε τέλος στις ελπίδες για πρωτάθλημα, ωστόσο δεν ήταν αυτή η αιτία που στέρησε τον τίτλο από τη Scuderia. Τα προβλήματα αξιοπιστίας του κινητήρα στους δύο πρώτους αγώνες, όπως και η εγκληματική συντηρητικότητα στην επιλογή ελαστικών στην Αυστραλία (που οδήγησε τον Σουμάχερ στην έξοδο), της στέρησαν σημαντικούς βαθμούς, τη στιγμή που η Renault, κυρίως λόγω Αλόνσο, έχτιζε διαφορά με ταχύτατο ρυθμό. Έπειτα από μια σύντομη αντεπίθεση (Σαν Μαρίνο και Νίρμπουργκρινγκ), όπου έγιναν οι πρώτες αλλαγές στο μονοθέσιο και στα ελαστικά, η ζυγαριά έδειχνε και πάλι να γέρνει σαφώς προς τη μεριά της γαλλικής ομάδας, αποδεικνύοντας πως η 248 F1 υπολειπόταν ακόμη του μονοθεσίου της Renault. Η αλλαγή του σκηνικού άρχισε να φαίνεται στις ΗΠΑ, καθώς Ferrari και Bridgestone ανέκαμψαν με ένα νέο κύκλο εξελίξεων και, σε συνδυασμό με την απαγόρευση των συστημάτων αναρτώμενης μάζας, ο συνδυασμός έγινε ο ταχύτερος του γκριντ. Αυτό το πλεονέκτημα σε ταχύτητα διατηρήθηκε, μάλιστα, μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, αφού η Ferrari αποδείχτηκε επίσης η κορυφαία ομάδα στον τομέα εξέλιξης του μονοθεσίου μέσα στη χρονιά (αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η γεωμετρία της ανάρτησης άλλαξε τέσσερις φορές από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο αγώνα). Παρά το γεγονός, λοιπόν, πως η βαθμολογική διαφορά από τη Renault κατάφερε να καλυφθεί, οι απώλειες στην αρχή της χρονιάς φάνηκαν καθοριστικές όταν η ατυχία χτύπησε την... πόρτα των «κοκκίνων» στους τελευταίους κρίσιμους αγώνες.
Michelin vs Bridgestone
Η αποχώρηση της Michelin από τη F1 το 2007 σηματοδοτεί και το τέλος του... πολέμου των ελαστικών. Αυτή η εξέλιξη δημιουργεί ερωτηματικά σε σχέση με το μέλλον, καθώς θα χαθεί το στοιχείο του ανταγωνισμού μεταξύ Michelin και Bridgestone, το οποίο λειτουργούσε και ως το βασικό κίνητρο για εξέλιξη και βελτίωση. Φέτος, η καινούργια γενιά ελαστικών ήταν υπερευαίσθητη στις αλλαγές θερμοκρασίας, γεγονός που προβλημάτισε αρκετές ομάδες. Η επαναφορά των αλλαγών ελαστικών κατά τη διάρκεια των αγώνων δε φάνηκε να επηρεάζει τη Michelin στην αρχή της σεζόν, με τη γαλλική εταιρεία να απολαμβάνει εμφανές προβάδισμα έναντι των Ιαπώνων αντιπάλων της. Τα Michelin φαίνονταν να υπερτερούν στην ισορρόπηση της αυξημένης απόδοσης στον πρώτο γύρο (για τις ανάγκες των κατατακτήριων δοκιμών) και της σταθερότητας της καμπύλης απόδοσης κατά τα περίπου 100 χλμ. ζωής τους. Στον αγώνα των ΗΠΑ η Michelin έφερε σκληρότερες γόμες, για να μην επαναληφθούν τα περσινά ευτράπελα αστοχίας και οι ισορροπίες άρχισαν να αλλάζουν. Η Bridgestone βελτίωσε σημαντικά τα ελαστικά της, ενισχύοντας ιδιαίτερα την απόδοσή τους στους πρώτους γύρους, και ακριβώς στη μέση της σεζόν κατάφερε να έχει πλεονέκτημα έναντι της Michelin. Οι Γάλλοι πέρασαν στην αντεπίθεση το συντομότερο δυνατό και διατηρήθηκαν πολύ κοντά στο επίπεδο των Ιαπώνων μέχρι το τέλος. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν, όμως, σε αρκετούς αγώνες, όπως, για παράδειγμα, στην Κίνα, και τα ενδιάμεσα ελαστικά των δύο εταιρειών, που παρουσίαζαν τις μεγαλύτερες διαφορές, με τα γαλλικά να είναι ιδανικά για μέσες ποσότητες νερού, όταν εκείνα της Bridgestone λειτουργούσαν υποδειγματικά όταν η πίστα άρχιζε να στεγνώνει.
ΔIAKYMANΣH BAΘMOΛOΓIKHΣ ΔIAΦOPAΣ
Αλόνσο-Σουμάχερ Renault-Ferrari
Μπαχρέιν +2 +2
Μαλαισία +7 +13
Αυστραλία +17 +27
Σαν Μαρίνο +15 +21
Ευρώπη +13 +16
Ισπανία +15 +19
Μονακό +21 +28
Μ. Βρετανία +23 +31
Καναδάς +25 +34
ΗΠΑ +19 +26
Γαλλία +17 +21
Γερμανία +11 +10
Ουγγαρία +10 +7
Τουρκία +12 +2
Ιταλία +2 -3
Κίνα 0 +1
Ιαπωνία +10 +9
Βραζιλία +13 +5