4 troxoi website home 4 troxoi forum

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 4ΤΡΟΧΟΙ

Ρέα Βιτάλη


Mε κλειστή μπουκαπόρτα

«... Κοίταζα γύρω μου... Και τότε διαπίστωσα ότι κανενός η ματιά δε “στόχευε” την έξοδο, αλλά το διπλανό του...»

Δεν ήμασταν πολλοί μέσα στο πλοίο. Πόσοι να ταξιδεύουν χειμωνιάτικα! Και σίγουρα η απόλυτη πλειονότητα ήταν νησιώτες. Πόσοι να έχουν τη δική μας ανωμαλία, με τα ταξιδάκια αναψυχής στα νησιά το χειμώνα! Σ’ όποιον αρέσουμε... Είχα βαρεθεί, λοιπόν, μέσα στο καράβι και είπα να βγω να πάρω λίγο αέρα. Περπάτησα με προσοχή και άνοιξα τη βαριά πόρτα. Αεράκι! Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και είδα και άλλους ανθρώπους να καταφθάνουν. Ούτε στεριά ούτε φως στον ορίζοντα! Κάποιος πίσω μου είπε «έχουμε ακόμα κανένα μισάωρο ως τη Ραφήνα» και συγχρόνως μου τράβηξε μια σπρωξιά. Μια μάνα κούμπωσε με μανία το μπουφάν του παιδιού της, εκείνο δυσανασχέτησε, «θα με πνίξεις ρε μάνα!», εκείνη απάντησε «κοίτα μην πουντιάσεις, κακομοίρη, αλίμονο σου» και τοποθέτησε το παιδί δίπλα μου, παρακάμπτοντας και όλη τη σειρά. Δεύτερο βαρβάτο σπρώξιμο! Ούτε στεριά ούτε φως στον ορίζοντα! Σε λίγο κατέφθασε στην πομπή της προσμονής κι ένας κουτσός. Δίπλα του, μια γυναίκα με τσεμπέρι τον συνόδευε, ενώ τον νοιαζόταν, «κρατήσου καλά μη και σκοτωθείς» (πού να κρατηθεί μη και σκοτωθεί;). Και δώσ’ του και κατέφθανε κόσμος. Βγήκαν και κάνα δυο ναυτικοί και πήραν θέση στα σχοινιά. Ο ένας, μάλιστα, πέταξε κι ένα σχοινάκι σαν κουβαρίστρας. Τότε ήταν που έπεσε το επόμενο σπρωξίδι. Και κάπου εκεί φάνηκαν και μερικά φώτα από στεριά κι έπεσε και το επόμενο βαρβάτο. Κοίταζα τον κόσμο δίπλα μου. Με κλειστή την μπουκαπόρτα, κι όμως ήμασταν όλοι έτοιμοι, σαν αθλητές, να ξαμοληθούμε για την πρωτιά. Βλέμματα σκληρά, συνοφρυωμένα, σώματα με ελαφρά κάμψη προς τα εμπρός... Τύφλα να ’χει ο Κεντέρης και η Θάνου με όλα τα αξεσουάρ στον οργανισμό... Τι σόι λαός είμαστε, ρε παιδί μου! Πώς γίνεται να ενεργούμε με τόση «προνοητικότητα», κι όμως να είμαστε τόσο απροετοίμαστοι; Πώς γίνεται να πιάνουμε αμέσως θέσεις στην εκκίνηση, κι όμως να μην οριοθετούμε το τέρμα; Πώς σκοτωνόμαστε να ψηφίσουμε πολιτικούς για να μην ενεργούν; Τόσο απόλυτα μάχιμοι και συγχρόνως τόσο αδιάφοροι... Κοίταζα γύρω μου... Και τότε διαπίστωσα ότι κανενός η ματιά δε «στόχευε» την έξοδο, αλλά το διπλανό του. Το ένα μας μάτι σε ετοιμότητα... Μην και μας τη φέρει. Μην και μας πάρει τη σειρά. Μην και βγει πριν από μας. Με κλειστή την μπουκαπόρτα... Ένα βράδυ στο λιμάνι της Ραφήνας... Στην αρχή γέλασα, μετά μ’ έπιασε νευρικό γέλιο. Στο τέλος, μελαγχόλησα..._ P. B.