Δημήτρης & Μίλτος Κύρκος
Νέοι, ωραίοι, με άποψη και τρέλα για το αυτοκίνητο και τους αγώνες, οι Δημήτρης και Μίλτος Κύρκος μας αποκαλύπτουν πώς το κληρονομικό... μικρόβιο για τους τέσσερις τροχούς μπορεί να εκφραστεί μέσα από τη δίοδο της προσωπικής εξέλιξης.
ΑΠOΔOΣH: ΓIANNHΣ ΧAPΠIΔHΣ
ΦΩTOΓPAΦIEΣ: TZIANA MANΩΛOΠOYΛOY, KΩΣTAΣ PHΓAΣ
ΤΟ άκουσμα του οικογενειακού τους ονόματος παραπέμπει κατευθείαν στους αγώνες, όμως η φράση «εμείς δεν είμαστε οδηγοί αγώνων...» που ακούσαμε όταν συναντήσαμε τον 22χρονο Δημήτρη Κύρκο μαζί με το μόλις κατά δεκαπέντε μήνες μικρότερο αδελφό του, Μίλτο, μας υποψίασε πως για τα δύο μέλη της νέας γενιάς Κύρκων τα πάντα δεν περιστρέφονται γύρω από ένα μπάκετ. Όχι βέβαια πως λείπει η αγάπη για τους αγώνες και το αυτοκίνητο. Αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια αναπόφευκτη κληρονομιά δύο ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον με ιδιαίτερα έντονο το αγωνιστικό στοιχείο. Ο Δημήτρης δεν κρύβει την αγάπη του για τα ράλλυ και τις αναβάσεις, έχοντας ξεκινήσει τη δική του αγωνιστική εμπλοκή στο Yaris Cup του 2002, ενώ ο Μίλτος, ένα χρόνο αργότερα, επέλεξε το χώρο των καρτ, κερδίζοντας μάλιστα διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Το σημαντικό όμως είναι ότι στα λόγια των δύο εικοσάρηδων διακρίνει κανείς την ωριμότητα του ορθολογισμού και μια κατασταλαγμένη άποψη για τα όρια μεταξύ ευχαρίστησης, διασκέδασης και πραγματικών αναγκών. «Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν έχουμε... κολλήσει με τους αγώνες» μας λέει ο Μίλτος. «Μεγαλώσαμε κοντά τους και ο καθένας με το δικό του τρόπο έχει αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς με αυτούς και γενικότερα το αυτοκίνητο. Μας αρέσει να τρέχουμε, όπως εμένα μου αρέσει να ασχολούμαι και με τα αγωνιστικά. Ακόμα και τα σαββατοκύριακα που δεν έχω αγώνα καρτ και τρέχει κάποιος από την οικογένεια, προσπαθώ να είμαι παρών και να βοηθάω. Το να πεις όμως ότι είσαι οδηγός αγώνων, επειδή τρέχεις σε αυτούς, είναι διαφορετικό. Για να δηλώσεις κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι έχεις προοπτική, ότι ασχολείσαι σοβαρά και περιμένεις κάποια πράγματα από αυτό, σε επίπεδο είτε οικονομικό είτε προσωπικής εξέλιξης. Για εμάς δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Σίγουρα θα θέλαμε να είμαστε οδηγοί αγώνων με την πραγματική έννοια που θα έπρεπε να έχει ένας τέτοιος όρος. Όμως ποιος στην Ελλάδα μπορεί να το ισχυριστεί σήμερα; Κανένας. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν την ευκαιρία να εμπλακούν σε πιο επαγγελματικό επίπεδο». Ο Δημήτρης συμπληρώνει: «Στην περίπτωση που έχεις ταλέντο, γνώση και ικανότητες, ίσως με κάποιο Eνιαίο μπορείς να βγάζεις χαρτζιλίκι, αλλά μέχρι εκεί. Μόνο έτσι μπορείς να πεις ότι τρέχεις και κερδίζεις από αυτό ορισμένα χρήματα, όμως και πάλι τα ποσά δεν είναι τόσο μεγάλα, ώστε να σου επιτρέπουν να ζεις χωρίς να κάνεις τίποτε άλλο. Και βέβαια αυτό ισχύει για τις ιδανικές περιπτώσεις, όπου το αυτοκίνητο ανήκει σε κάποιον ντίλερ και η συντήρησή του γίνεται από τον ίδιο. Σε διαφορετική περίπτωση ουσιαστικά το κέρδος που έχεις από τα έπαθλα απλώς καλύπτει τα έξοδα που κάνεις για να τρέχεις».
Παρά το γεγονός ότι και οι δύο βρίσκονται ακόμα στην ηλικία που δικαιολογεί την υπερίσχυση της... τρέλας έναντι της ψυχρής λογικής και που το βάρος των υποχρεώσεων δεν καθορίζει τις όποιες αποφάσεις, είναι ξεκάθαρο ότι οι δύο Κύρκοι γνωρίζουν καλά τα όρια που υπάρχουν ανάμεσα στο «θέλω» και το «πρέπει». Δεν κρύβουν, μάλιστα, ότι το ίδιο οικογενειακό περιβάλλον που τους έχει μυήσει στη μαγεία των αγώνων τούς έχει μεταδώσει και την ωριμότητα να καθορίζουν και να διατηρούν τις ισορροπίες. Βασικό ρόλο σε αυτό έχει παίξει η καθοδήγηση από τον πατέρα τους, τον «πρόεδρο», Βασίλη Κύρκο, και φυσικά από τη μητέρα τους Θεοδώρα (Σ. X.: πρόκειται για εξαιρετική κυρία, «κλειδί» στην εξέλιξη των δύο). Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Μίλτου: «Οι αγώνες αρέσουν του πατέρα μας πάρα πολύ. Όμως πάντα μας έσπρωχνε στο να φροντίζουμε πρώτα για την επαγγελματική μας κατάρτιση και εξασφάλιση και μετά να επενδύουμε στο οποιοδήποτε χόμπι. Εάν οι αγώνες είχαν επαγγελματική υπόσταση στην Ελλάδα, εάν ήταν προσοδοφόρο επάγγελμα, τότε φυσικά δε θα υπήρχε καμία αντίρρηση να δώσουμε βάρος σε αυτούς. Στην Ελλάδα όμως, για να τρέξεις, πρέπει αναγκαστικά να πληρώσεις. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να εξασφαλίσεις την οικονομική ευχέρεια σε σένα και στην οικογένειά σου και, στη συνέχεια, αν καταφέρεις να έχεις τα επιπλέον χρήματα που απαιτούνται, μπορείς να ικανοποιήσεις την αγάπη για το χόμπι σου. Είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος θα ήθελε να τρέχουμε, παρ’ όλα αυτά έχει την εμπειρία να ιεραρχεί τις προτεραιότητες και το ίδιο έχει περάσει σε εμάς. Αν μπεις στη διαδικασία να εξισώσεις την αγάπη σου για τους αγώνες με τις πραγματικές ανάγκες, τότε είναι πολύ εύκολο να εθιστείς, να ζεις και να λειτουργείς μόνο γι’ αυτούς· να ξοδεύεις χρήματα, ακόμα και αν δε σου περισσεύουν, κόβοντας από άλλα βασικά πράγματα, με αποτέλεσμα ίσως να κάνεις κακό σε σένα και τους κοντινούς σου ανθρώπους. Οι γονείς μας λοιπόν μας έχουν μάθει να κρατάμε τις σωστές ισορροπίες. Μας βοήθησαν, μας έδωσαν τα ερεθίσματα να ασχοληθούμε με τους αγώνες, αλλά μας κράτησαν στην απόσταση που πρέπει».
Την ίδια στιγμή ο Δημήτρης τονίζει ότι αντιστοίχως σημαντικά είναι τα στοιχεία που έχουν υιοθετήσει μεγαλώνοντας μέσα σε ένα περιβάλλον με ιδιαίτερα έντονους οικογενειακούς δεσμούς. «Πιστεύω ότι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που έχουμε πάρει από τον πατέρα αλλά και τους θείους μας είναι ο έλεγχος της παρορμητικότητας. Δεν εννοώ να φτάνεις στο άλλο άκρο, αυτό του συντηρητισμού, αλλά να σκέφτεσαι και να λειτουργείς με βάση τη λογική. Να μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα, να είσαι προσγειωμένος και να μη φοβάσαι τη δουλειά. Ό,τι και να γίνει, είτε είσαι πρώτος, είτε τελευταίος, είτε χρειάζεται να προσπαθείς για να κερδίσεις χρήματα, είτε έχεις μια πολυκατοικία και εισπράττεις, πρέπει να δουλεύεις. Να κάνεις κάτι δημιουργικό και ουσιαστικό. Έτσι μάθανε, έτσι μεγαλώσανε και αυτό έχουν περάσει σε εμάς. Μάλιστα, με το δικό τους παράδειγμα μας έχουν κάνει να βιώσουμε πόσο σημαντική είναι η δουλειά, όχι απλώς η ομαδική, αλλά η οικογενειακή· το να είμαστε δεμένοι και κοντά ο ένας στον άλλο. Η συμβουλή τους είναι πάντα: “... ό,τι κάνετε να το κάνετε μαζί”. Το θεωρούν αυτονόητο ότι θα δουλέψουμε με το Μίλτο και οι δύο μαζί με τους υπoλοίπους». Δεν είναι τυχαίο που ως αδέλφια είναι ακόμα δεμένοι, παρά το γεγονός ότι είναι σχεδόν όλη την ημέρα μαζί. ¶λλωστε, ακόμα και στους αγώνες η λογική τους είναι ότι τρία κεφάλια είναι καλύτερα από ένα και έξι χέρια καλύτερα από δύο.
Πάνω από τους αγώνες λοιπόν έρχεται η προετοιμασία για το μέλλον. Σπουδές αλλά παράλληλα δουλειά, με κοινό παρονομαστή φυσικά το αυτοκίνητο, όμως σε διαφορετικό επίπεδο εμπλοκής από αυτό της μηχανολογίας, που έχει εξελιχτεί σε οικογενειακή παράδοση. «Δεν μπορώ να πω ότι δε μου αρέσει η μηχανολογία» παραδέχεται ο Μίλτος. «Το καρτ, για παράδειγμα, με το οποίο τρέχω το λύνω και το δένω μόνος μου. Μου αρέσει όμως να ασχολούμαι σε αυτό το επίπεδο με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, γιατί έχουν τεχνολογία, έχουν μια μαγεία. Αντιθέτως, τα πολιτικά, στα οποία είχα την ευκαιρία να δουλέψω για τρία χρόνια στο συνεργείο Alfa Romeo που έχουμε, δεν μπορώ να πω ότι με τράβηξαν. Για να κάνεις κάτι πολύ καλά πρέπει να το αγαπάς πραγματικά. Εάν υπήρχε η προοπτική να σταθεί κανείς οικονομικά ασχολούμενος αποκλειστικά με αγωνιστικά, σίγουρα θα το είχα κάνει. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι διαφορετική. Aπό τη στιγμή λοιπόν που μου άρεσαν οι υπολογιστές, βρήκα τρόπο να τους συνδυάσω με το αυτοκίνητο μέσα από τον προγραμματισμό εγκεφάλων. Ξεκίνησα τις σπουδές μου στο τμήμα Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων του ΤΕΙ Πειραιά, ενώ, παράλληλα, στις κενές ώρες δούλευα στο συνεργείο. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα ξεκίνησα να δουλεύω με το Γιάννη Λέκκα, ο οποίος μας φτιάχνει τα προγράμματα στα αγωνιστικά, για να μάθω καλύτερα την αγορά και να αποκτήσω εμπειρία σε αυτόν τον τομέα, που με ενδιαφέρει σε επαγγελματικό επίπεδο». Όμως και ο Δημήτρης, παρ’ ότι ακολουθεί ένα δρόμο αρκετά διαφορετικό, δεν κρύβει τους άμεσα συνδεδεμένους με το αυτοκίνητο στόχους του. «Πέρα από τους αγώνες, το ίδιο το αυτοκίνητο είναι τρόπος ζωής· είναι έρωτας. Από την άλλη πλευρά, ποτέ δε με τράβηξαν οι μηχανές και το να ασχοληθώ μαζί τους. Είχα περάσει ΤΕΙ Μηχανολογίας στην Καβάλα και δεν πήγα ποτέ. Επέλεξα να σπουδάσω Οργάνωση και Διοίκηση, ώστε να ασχοληθώ με την οικογενειακή επιχείρηση και να βοηθήσω στον εκσυγχρονισμό και στην περαιτέρω ανάπτυξή της. Κάποιο διάστημα δούλευα παράλληλα με τη σχολή και θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει μέχρι σήμερα. Τώρα σταμάτησα, προκειμένου να επικεντρωθώ στη σχολή, να τελειώσω και με το στρατό και να ασχοληθώ με τη δουλειά. Νιώθω ότι τα χρόνια περνάνε γρήγορα».
Πέρα από την επαγγελματική διέξοδο, οι δύο Κύρκοι, μέσα από τα μάτια της νέας γενιάς, μας δίνουν και μια άλλη διάσταση του ρόλου και της προσφοράς που μπορεί να έχει τόσο το αυτοκίνητο όσο και η αγωνιστική εμπλοκή σε προσωπικό επίπεδο. «Το αυτοκίνητο μπορεί να σου προσφέρει πολλές μικρές καθημερινές χαρές. Ο συνδυασμός του με τη διασκέδαση αυξάνει κατακόρυφα την ευχαρίστηση που λαμβάνεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο στο Μερκούρη, για να οδηγήσουμε, αλλά και να κάτσουμε για φαγητό. Αν το αυτοκίνητο μιλάει στην καρδιά σου, ακόμα και μια βραδινή σβέλτη βόλτα μπορεί να σε ξεκουράσει και να σε ηρεμήσει» μας λέει ο Δημήτρης, σχολιάζοντας στη συνέχεια τις ισορροπίες ανάμεσα στο χώρο των αγώνων και της βελτίωσης, που αναμφίβολα ελκύει τη νέα γενιά. «Σίγουρα όλοι, ακόμα περισσότερο οι νέοι, θέλουμε ένα καλό, γρήγορο αυτοκίνητο. Επομένως είναι λογικό να θέλουμε να βελτιώσουμε το αυτοκίνητό μας. Όμως με μέτρο, καθώς σπαταλιούνται πολλά χρήματα για κάθε είδους βελτιώσεις. Υπάρχουν παιδιά που με τα χρήματα που έχουν ξοδέψει θα μπορούσαν να έχουν φτιάξει αγωνιστικό, όμως ούτε καν σκέφτονται μια τέτοια περίπτωση. Δε συμφωνώ με αυτήν τη νοοτροπία. ¶λλο είναι να βελτιώνεις λίγο το αυτοκίνητό σου και άλλο να ξοδεύεις μια περιουσία για να φτιάξεις κάτι τελείως διαφορετικό. Αν θέλεις κάτι τέτοιο, τότε γιατί να μη φτιάξεις ένα αγωνιστικό και να ζεις τη μαγεία της ταχύτητας με ασφάλεια και κάποιο στόχο; Για παράδειγμα, ένας νέος που δίνει χιλιάδες ευρώ για να φτιάξει ένα Rallye των 180 ίππων θα μπορούσε να φτιάξει ένα αυτοκίνητο για αναβάσεις και έτσι να διασκεδάσει και να βελτιωθεί ως οδηγός. Είναι θέμα προκλήσεων που λαμβάνουν τα παιδιά και δυστυχώς τα ερεθίσματα για εμπλοκή στους αγώνες είναι πολύ λίγα. Οι εμπειρίες σε έναν αγώνα είναι πολύ πιο έντονες, ακόμα και με ένα πιο αδύναμο αυτοκίνητο». Σε ό,τι αφορά το ρόλο των αγώνων, ο Μίλτος συμπληρώνει: «Φταίει και το γεγονός της λανθασμένης ενημέρωσης. Στις παρέες μας, παραδείγματος χάριν, τα παιδιά που δεν έχουν σχέση με τους αγώνες θεωρούν ότι το να τρέχεις είναι κάτι εξωπραγματικό, μερικοί επικίνδυνο και άλλοι κάτι αδύνατο να πραγματοποιηθεί, αν δεν είσαι μέσα στο χώρο. Και όμως, για κάποιον που αγαπάει το αυτοκίνητο οι αγώνες προσφέρουν όχι μόνο προσωπική ευχαρίστηση αλλά πολλά περισσότερα. Καταρχάς, επηρεάζουν την εξέλιξή σου ως οδηγού. Συμμετέχοντας σε αγώνες, ξεδίνεις, γίνεσαι πιο ήρεμος και πιο λογικός στο δρόμο. Σε μαθαίνουν να σκέφτεσαι, να είσαι σε εγρήγορση, να προλαμβάνεις τους κινδύνους. Από εκεί και πέρα, το να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί σε βοηθά να νιώθεις γεμάτος ενέργεια, να αισθάνεσαι ισορροπημένος και αυτό είναι βασικό για καθετί άλλο που κάνεις στη ζωή»._ Γ. Χ.
«Θα πρέπει να υπάρχουν ισορροπίες σε όλα. Για παράδειγμα, είναι γεγονός ότι οι αγώνες απαιτούν θυσίες. Χάνεις από το χρόνο που διαθέτεις για τους ανθρώπους σου. Στερείσαι τις στιγμές μαζί τους και το καταλαβαίνεις. Ό,τι κάνεις έχει κάποιο τίμημα.»_ Μίλτος Κύρκος
«Το ιδανικό θα ήταν να μπορώ να βγάζω χρήματα από το χόμπι μου. Επειδή όμως κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό, θα ήθελα να πετύχω σε αυτό που έχω επιλέξει επαγγελματικά, ώστε να έχω τη δυνατότητα να κάνω και αυτό που μου αρέσει.»_ Δημήτρης Κύρκος