Ρέα Βιτάλη
Ένα κερί«... Όλοι επί σκηνής. Καραγκιόζης, και Χατζηαβάτης, και Μορφονιός, και Σιορ Διονύσιος. Και κάπου εκεί ανάμεσα και μια “αυτοκτονία”...»
Καθόταν απέναντί μου. Γαλήνια ματιά, γλυκό χαμόγελο, σκουφάκι μαύρο στο κεφάλι... Σαν καλόγερος έμοιαζε... Πάνω στο τραπέζι τα ¶παντα του Παπαδιαμάντη και στους τοίχους κρεμασμένα μερικά έργα του. Ο Χρήστος Μποκόρος. Ζωγράφος. Πέντε ολόκληρα χρόνια επιζητούσα να τον συναντήσω... ¶λλοι οι «χρόνοι» των καλλιτεχνών! Πιάσαμε την κουβέντα. Σκόρπιες όμορφες κουβέντες ανάμεσα σε όμορφες σιωπές που η μνήμη μου προσπαθούσε φιλότιμα να συγκρατήσει, να καταχωνιάσει: «Κάποτε κατοικούσα στην Καλλιδρομίου. Κάθε μέρα έβρισκα δίπλα στους κάδους των σκουπιδιών ένα σωρό ξύλα, απομεινάρια των νεοκλασικών που γκρεμίζονταν. Μια μέρα πήρα ένα απ’ αυτά, το επεξεργάστηκα, άρχισα να το τρίβω, να το περιποιούμαι, ενώ φανερώνονταν μπροστά μου όλες οι σειρές χρωμάτων που είχαν συνοδεύσει τη ζωή του. Και τότε θέλησα ν’ ανάψω ένα κεράκι για τη χρήση που επιτέλεσε τόσα χρόνια. Έτσι άρχισε η ιστορία με τις φλογίτσες στα έργα μου». Τι παρηγοριά, τι απέραντη ευλογία η παρουσία των καλλιτεχνών στη ζωή μας! Τι γενναιόδωρο να διαθέτει κάποιος χρόνο και χώρο στη καρδιά του για ν’ ανάψει ένα κεράκι... Για τη χρήση του ξύλου! Από τη συνάντηση αυτή πέρασαν αρκετές μέρες. Η ζωή προχώρησε στους μη «καλλιτεχνικούς» της ρυθμούς. Μέχρι που ξέσπασε η ιστορία του Θεάτρου Σκιών Vodafone και πολιτεία. Όλοι επί σκηνής. Καραγκιόζης, και Χατζηαβάτης, και Μορφονιός, και Σιορ Διονύσιος. Και κάπου εκεί ανάμεσα και μια «αυτοκτονία». Ο Κωνσταντίνος Τσιλικίδης βρέθηκε απαγχονισμένος στο δωμάτιό του. Οι Κωνσταντίνοι... Πιόνια συστήματος. Κότες παραγωγής σε δουλειές με τεράστιες προοπτικές. Ο Κωνσταντίνος Τσιλικίδης. Γνωστός άγνωστος. Κοιτάζω τη φωτογραφία του. Εύλογες απορίες και φιμωμένες ενδείξεις σε ένα παιχνίδι που παίζεται ερήμην μας, σερβίρεται με παιδιάστικο τρόπο και με ολίγον από «Αμερική», γιατί τότε το κοινό «τσιμπάει»... Ατάλαντοι αιώνιοι κομπάρσοι της πολιτικής με φιλοδοξίες... πρωταγωνιστού. Την αλήθεια δε θα τη μάθουμε ποτέ... Αυτά σκεφτόμουν, ενώ κοιτούσα τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου... Και τότε ξεπήδησε η φράση του Χρήστου Μποκόρου: «Eίπα ν’ ανάψω ένα κεράκι, μια φλογίτσα, για τη χρήση που επιτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια, πριν το πετάξουν στο σκουπιδοτενεκέ»._ P. B.