Κοσμάς Βίδος
«...Καλωσήλθατε στα ραδιοταξί “Καραμπόλα”. Είστε σε γραμμή προτεραιότητας. Παρακαλώ, περιμένετε...»Περίμενα. ¶κουσα το «Σαν άνεμος» του Ρέμου, το «Nόημα» της Ζήνα, άκουσα Πλούταρχο, Γιαγκούση, μια (ξώφαλτση) Γαλάνη... Ακόμα και Τριαντάφυλλο άκουσα - ναι, ζει! Τη φωνούλα της τηλεφωνήτριας που θα με εξυπηρετούσε δεν άκουσα ποτέ. Ξαφνικά, έπεσε η γραμμή και ήταν αδύνατον να την ξαναπιάσω. Κάλεσα άλλον αριθμό. «Καλωσήλθατε στα ραδιοταξί “Σημειωτόν”. Είστε σε γραμμή προτεραιότητας. Παρακαλώ, περιμένετε.» Εδώ το πρόγραμμα ήταν πιο του γούστου μου: Μαρινέλλα, Μοσχολιού, Μακεδόνας, Τσανακλ... «Όνομα και διεύθυνση», διέκοψε το «η Φωφώ, που ’χει έναν ποπό, ποπό!...» μια βαριεστημένη φωνή. Τα έδωσα. «Πάτε;». Και πάμε και ερχόμαστε. «Για τώρα;» Oh, yes! «Ένα λεπτάκι». Και το ένα λεπτάκι πρέπει να έγινε πεντάλεπτο... Τότε, έπεσε το μαγνητοφωνημένο μήνυμα: «Αυτήν τη στιγμή, δεν υπάρχει κάτι διαθέσιμο, τηλεφωνήστε αργότερα». ¶λλη δουλειά δεν έχω, να τους τηλεφωνώ ώσπου να δεήσουν να μου βρουν ταξί. Και αυτό το «όχι»-κονσέρβα... Τι αγενές! Δεν μπορούσε να μου το πει με το στόμα της η γαϊδούρα που υποτίθεται ότι θα με εξυπηρετούσε; Κοντολογίς, οι υπηρεσίες των ραδιοταξί όλο και λιγότερο εξυπηρετούν. Όχι πως λειτούργησαν ποτέ στην Ελλάδα με τον άψογο τρόπο που λειτουργούν στο εξωτερικό. Tελευταίως, όμως, θαρρώ ότι έχει παραγίνει το πράγμα. Αδιαφορία απόλυτη! Έτσι είναι όταν δεν κυνηγάς εσύ τους πελάτες, αλλά σε κυνηγάνε εκείνοι. Τους «παίζεις», τους κλείνεις και το τηλέφωνο στα μούτρα. Πρέπει να είμαι τακτικός πελάτης για να με προσέξουν περισσότερο; Κι αν, δηλαδή, είμαι... άτακτος, δεν τους πληρώνω την κάθε κούρσα; Πληρώνω. Πληρώνω την ατυχία μου να έχω γεννηθεί στην Ελλάδα, και δη στην Αθήνα. Όπου ακόμα και τα ραδιοταξί, που ήρθαν για να κάνουν τις μετακινήσεις μου πιο εύκολες, με κρατάνε καθηλωμένο στο σπίτι, «...σε γραμμή προτεραιότητας. Παρακαλώ, περιμένετε.» Περιμένω..._ K. B.