Χρήστος Μιχαηλίδης
Eκδρομή της συμφοράς«... η Τροχαία έκανε 45 λεπτά - ακριβώς επειδή εκατοντάδες γίδια επιμένουν να οδηγούν στις λωρίδες έκτακτης ανάγκης...»
Τετραήμερη απόδραση από την Αθήνα - να κάνουμε, λέει, τα κούλουμα στο Πήλιο. Πόσο ευτυχής θα ’μουν, αλήθεια, αν έλειπε το βύσσινο, κι ας ήταν η παρέα μου η πιο πολύτιμη που έχω.
Πεντέμισι ώρες κάναμε Αθήνα-Βόλο την Παρασκευή το απόγευμα. Στη μεγάλη ευθεία του Ορχομενού συναντήσαμε το πρώτο μας, εντελώς ανόητο, μποτιλιάρισμα. Δύο αυτοκίνητα είχαν συγκρουστεί ελαφρά, αλλά δεν μπόρεσαν οι οδηγοί τους να τα τραβήξουν στη λωρίδα επειγόντων περιστατικών, γιατί, ως συνήθως, η λωρίδα αυτή ήταν κατειλημμένη από άλλα αυτοκίνητα. Έτσι, λοιπόν, αντί να κάνει 3 λεπτά να φτάσει εκεί από τα διόδια του Σχηματαρίου, η Τροχαία έκανε 45 λεπτά - ακριβώς επειδή εκατοντάδες γίδια επιμένουν να οδηγούν στις λωρίδες έκτακτης ανάγκης, αδιαφορώντας για το εάν κάποια στιγμή, όταν θα συμβεί το κακό, δε θα μπορέσει ούτε ασθενοφόρο να πλησιάσει για να σώσει ζωές. Το επόμενο άγριο μποτιλιάρισμα το συναντήσαμε από ¶γιο Κωνσταντίνο και μετά, στο περίφημο Πέταλο του Μαλιακού, και κράτησε μέχρι και τη Λαμία. Στην επιστροφή, απόγευμα Καθαράς Δευτέρας, ήταν ακόμα χειρότερα εκεί τα πράγματα, αφού η ουρά ξεκινούσε πολύ πριν τη Λαμία, με αποτέλεσμα να διανύσουμε απόσταση περίπου 35 χιλιομέτρων χωρίς να βάλουμε ούτε μία φορά 2η ταχύτητα.
Το ’γραψα και στην Ελευθεροτυπία την επόμενη μέρα. Αν οι υπουργοί ΠΕΧΩΔΕ, ο τωρινός και όλοι οι προηγούμενοι, έμπαιναν ποτέ στον κόπο να κάνουν την ίδια διαδρομή, τις ίδιες μέρες και ώρες που ξεφεύγουν όλοι οι άλλοι, απλοί, εργαζόμενοι Έλληνες, θα συνειδητοποιούσαν το μέγεθος του εγκλήματός τους να ενδώσουν στα συμφέροντα ολίγων και να μην προχωρήσουν στην τόσο συζητημένη ζεύξη του Μαλιακού.
Αλλά η περιπέτεια συνεχίστηκε και πάνω στο χιονοδρομικό, στα Χάνια. Tρομάρα μας, το σκι μάς έλειπε. Όλοι ήθελαν να φτάσουν στο πάρκινγκ που ήταν πιο κοντά στο χιονοδρομικό κέντρο. Ήταν, όμως, γεμάτο από τις 8 το πρωί. Αν ήθελαν να παρκάρουν εκεί, ας ξύπναγαν από τις 7, όχι στις 12. Τους το ’λεγε κι ο παρκαδόρος ο καημένος: «Παιδιά, αφήστε τα εδώ και περπατήστε λιγάκι, δέκα λεπτά είναι μόνο». Όχι! Σιγά μην περπατήσει ο... σκιέρ με τη Celica. Μα το Θεό σας λέω, η εξάτμισή του μου ’σπασε όλα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Και, βεβαίως, όταν φτάσαμε πάνω, πρώτος αυτός, αλλά μαζί και όλοι οι άλλοι, είχαν μπλοκαριστεί ανεπανόρθωτα.
Μέσα από την τσέπη μου, ξέμπλεξα τα δάχτυλά μου που τα ’χα σφικτά, γιατί κρύωνα, κι έκανα τη χειρονομία την απρεπή. Ααααααχ!_ X. M.