Θέμος Αναστασιάδης
Η χαρά της απόλυσης και μια βόλτα«... Προσωπικά, μου ’χει συμβεί τρεις φορές να εκδιωχθώ κακήν κακώς και παταγωδώς...»
Διάβασα ένα περίεργο άρθρο στον Independent, για ένα θέμα που, κατά σύμπτωση, έτυχε να με απασχολεί: «Η χαρά τού να απολύεσαι». Και μάλιστα «ON AIR»! Εκ πρώτης άποψης, μοιάζει λίγο σχιζοφρενικό. Τι χαρά υπάρχει στο να απολύεσαι; Αν είσαι υπάλληλος που τον διώχνουν απ’ τη δουλειά στα 45 του και δε βρίσκει πουθενά αλλού να εργαστεί, να ζήσει τα παιδιά του, «βράσε όρυζα». Ποια χαρά; Δυο τρομάρες μάλλον. Αν είσαι πιτσιρίκα ή πιτσιρίκος γεμάτος όνειρα και... απαιτήσεις και σε πετάξουν έξω γιατί δε γουστάρεις να στην «πέφτει» το (ο, η) αφεντικό σου, τότε υπάρχει μόνο αηδία και αποστροφή. Αν θες απλώς να κάνεις τη δουλειά σου, αλλά δεν ανέχεσαι κάτι τύπους που σε ανεβοκατεβάζουν «μαλακισμένο» ή σε βρίζουν για να δείξουν ότι είναι «προϊστάμενοι», τους τραβάς ενίοτε και μια μπουνιά στα μούτρα και φεύγεις. Φεύγεις μάγκας. Αν δεν έχεις «υποχρεώσεις»... Δεν υπάρχει γενικός κανόνας, δηλαδή, αλλά αρκετοί, πολύ «ειδικοί», ανάλογα με τις περιπτώσεις του επαγγέλματος και την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Προσωπικά, μου ’χει συμβεί τρεις φορές να εκδιωχθώ κακήν κακώς και παταγωδώς. Έγινε φασαρία πιο μεγάλη απ’ ό,τι θα ’πρεπε. Οι τρεις φάσεις ήταν τελείως διαφορετικές... Iδίως στο τι έγινε μετά! Στην πρώτη, αρχές δεκαετίας του ’90, «δεν είχα στον ήλιο μοίρα» - θεωρητικά. Έτσι, πήρα ένα... σκούτερ και τη Βασιλική και πήγαμε διακοπές. Βρήκα δουλειά τηλεφωνικά. Τη δεύτερη φορά που μου συνέβη, περίμενα να γεννηθεί και η μεγάλη κόρη μου. Είχα, βέβαια, 25 εκατομμύρια δραχμές στην τράπεζα. Πήρα τα 19 και αγόρασα την επομένη μια Maserati μεταχειρισμένη. Έτσι, για το γούρι. Για να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια. Έξι μήνες μετά, αναγκάστηκα να την πουλήσω, γιατί δεν είχαμε αρκετά λεφτά. Όμως, όλα είχαν μπει σε μια καλή, όπως αποδείχθηκε μετά, σειρά. Την τελευταία φορά που έμαθα «νύχτα» από τηλεοράσεως ότι απολύομαι, έτυχε να μου ’χει ήδη δανείσει η αντιπροσωπεία το «θεϊκό» Μ5 της BMW για δοκιμή. Βγήκα νύχτα στην εθνική και διαπίστωσα ότι ο κόφτης είναι λάθος. Πιάνει 270.
Στην επόμενη απόλυση ελπίζω να τα «τρακοσαρίσω», μια που σίγουρα ποτέ δεν θα τα ’χω «τετρακόσια»!_ Θ. A.