Κοσμάς Βίδος
Ασθενούμε βαρέως;«... Πώς μπορείς να επανενταχθείς στην κοινωνία, όταν σε εξορίζουν; Πρόβλημά τους, ας μην αρρώσταιναν...»
Ο κύριος από το Εύοσμο Θεσσαλονίκης είναι κατηγορηματικός: «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, να πάνε όμως αλλού!» Κι εγώ δεν είμαι ρατσιστής, δεν τους θέλω όμως ούτε στη δική μου γειτονιά - εκείνους που αποθεραπεύτηκαν από ψυχολογικές ασθένειες και τους οποίους το Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης προσπαθεί να στεγάσει κάπου. Δεν έχουν θέση δίπλα μου, δίπλα μας. Να πάνε να επανενταχθούν αλλού, μακριά από τους νοικοκύρηδες, τους οικογενειάρχες, τους υγιείς - έτσι είμαστε, αν έτσι νομίζουμε... Πώς μπορείς να επανενταχθείς στην κοινωνία, όταν σε εξορίζουν; Πρόβλημά τους, ας μην αρρώσταιναν. Ούτως ή άλλως, δεν είμαστε εμείς ρατσιστές, εκείνοι είναι τρελοί, για να παραφράσω ένα γνωστό, εξαιρετικά αστείο ανέκδοτο. Όπως δεν είμαστε εμείς ρατσιστές, εκείνοι είναι Αλβανοί, εκείνοι είναι Ρουμάνοι, εκείνοι είναι Αιθίοπες. «Ρατσισμός: το μέγιστο μίσος για τον ελάχιστο λόγο», κατά το θεολόγο και φιλόσοφο Abraham Joshua Heschel. Αυτός μάλλον δε θα είχε δίπλα στο σπίτι του κέντρο επανένταξης ψυχασθενών. Ούτε θα έχει συναναστραφεί Αλβανούς - ως εργοδότης τους πάντα. Ενώ εγώ... Που, όμως, δεν είμαι ρατσιστής... Πώς, αλήθεια, μπορώ να καυτηριάσω το χτικιό, όταν, ώρες ώρες, πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται ο Νο 1 ρατσιστής; Πόσο καλά μπορώ να υποκριθώ τον υπεράνω; Πόσο διαφορετικός είμαι από τον κύριο που φώναζε «δεν έχω τίποτα μαζί τους, δεν τους θέλω όμως στη γειτονιά που μεγαλώνουν τα παιδιά μου»; Μεγαλώνουν τα παιδιά του και γίνονται ίδια με εκείνον. Όλο και κάποιον αναξιοπαθούντα δε θα θέλουν κι εκείνα. Όλο και σε κάποιον θα κλείσουν την πόρτα, και τα δικά του και τα δικά μου παιδιά. Και τα παιδιά των παιδιών μας. Ανθρωπάκια. Τρομάζουμε με επιδημίες σαν την γρίπη των πτηνών, που, όπως έρχονται, έτσι φεύγουν, και δε βλέπουμε πόσο βαθιά μολυσμένοι είμαστε από ασθένειες που μας κατατρώνε ύπουλα εδώ και αιώνες. Ο ρατσισμός είναι μόνο μία από αυτές. Έχουμε κι άλλες..._ K. B.