Συνέντευξη: Ελένη Μαλακτάρη - Ξένια Παπαγεωργίου - Μαρία Χατζηρήγα
Οι κυρίες... προηγούνται!Εάν νομίζετε ότι οι αγώνες είναι αντρική υπόθεση, τότε μάλλον θα πρέπει να γνωρίσετε την Ελένη, την Ξένια και τη Μαρία, οι οποίες μας υπενθυμίζουν τη δύναμη του ασθενούς (;) φύλου και μέσα από το μπάκετ.
ΑΠOΔOΣH: ΓIANNHΣ ΧAPΠIΔHΣ
ΦΩTOΓPAΦIEΣ: ΤZIANA ΜANΩΛOΠOYΛOY, ΚΩΣTAΣ ΡHΓAΣ
ΔΕΝ ήταν η πρώτη φορά που είδαμε τα ονόματά τους στις συμμετοχές ενός αγώνα. Στην έναρξη, όμως, του φετινού Πρωταθλήματος Ταχύτητας στα Μέγαρα, η Ελένη Μαλακτάρη, η Ξένια Παπαγεωργίου και η Μαρία Χατζηρήγα όχι μόνο συναντήθηκαν στον ίδιο αγώνα, αλλά έζησαν την «κόντρα» της Α/0 με τα λιλιπούτεια Cinquecento και Seicento από το μπάκετ του οδηγού. Μάλιστα, η 1η θέση της Ελένης, με παρόντες όλους τους συνδυασμούς της κατηγορίας, αποδεικνύει, με τον καλύτερο τρόπο, τη δυναμική που έχει αποκτήσει η γυναικεία παρουσία στους αγώνες. Αυτό που άλλοτε αποτελούσε την εξαίρεση σε ένα χώρο με ανδροκρατούμενο χαρακτήρα σήμερα τείνει να γίνει δεδομένο· γεγονός που άλλωστε μαρτυρά τόσο ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των γυναικών στους αγώνες όσο και η απελευθέρωση του ρόλου τους στο δεξί και το αριστερό μπάκετ.
Εν μέσω, λοιπόν, εργασίας και σπουδών (σ.σ.: η μικρότερη της παρέας, η 22χρονη Μαρία, σπουδάζει μάρκετιγκ, ενώ η κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη Ελένη έχει σπουδάσει ηχοληψία και η 28χρονη Ξένια ιατρικά επαγγέλματα), η διασκέδαση και η ευχαρίστηση για τις τρεις κυρίες της Α/0 δε συνδέονται με τις δημοφιλείς γυναικείες δραστηριότητες, όπως το... shopping, αλλά με την αδρεναλίνη και την τρέλα των αγώνων. Οι ίδιες συμφωνούν ότι πρόκειται για ένα μικρόβιο που, εάν το κολλήσεις, δε θεραπεύεται. Η αρχή μάλιστα της γνωριμίας τους με τους αγώνες είχε να κάνει, σε μεγάλο ποσοστό, και με την τύχη. Η Ελένη Μαλακτάρη μάς εξηγεί ότι βρέθηκε στο μπάκετ του οδηγού σχεδόν χωρίς να το καταλάβει. «Υπήρξε μια περίοδος που δεν εργαζόμουν και έτυχε τότε να φτιάχνει ο αδελφός μου ο Σωτήρης (Σ. X.: εξαιρετικός κύριος, με ήθος και ταλέντο) το αγωνιστικό του στο Νίκο Χρυσάφη. Είμαι από τους ανθρώπους εκείνους που δεν μπορούν να κάθονται χωρίς να ασχολούνται με κάτι, οπότε πήγαινα και εγώ στο συνεργείο για να βοηθήσω. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή, μου είπε ο Νίκος να βγάλω και μια λισάνς, σε περίπτωση που χρειαστεί. Έτσι και έκανα. Ήταν Τετάρτη, θυμάμαι, και την ίδια Παρασκευή μου είπε, και πάλι, να πάω μια βόλτα στη Ριτσώνα, για να δω τη διαδρομή. Την επόμενη μέρα βρέθηκα στον πρώτο μου αγώνα, χωρίς να ξέρω τίποτα προηγουμένως· σαν να έγινε κατά λάθος. Δεν μπήκα σε κάποιο αγωνιστικό για να οδηγήσω και να ζητήσω να τρέξω ή για να δώσω την αφορμή να μου εμπιστευθούν κάποιο αυτοκίνητο. Ο Νίκος Χρυσάφης πήρε το ρίσκο, μου έδωσε την ευκαιρία να καθίσω στο μπάκετ του οδηγού και, τελικά, από εκείνη τη στιγμή μέχρι και σήμερα, ό,τι έχω κάνει αγωνιστικά το οφείλω σε αυτόν. Δε θα είχα καμία σχέση με τους αγώνες, αν δεν υπήρχε ο Χρυσάφης ως ενδιάμεσος κρίκος, ενώ, πέρα από τα όποια αποτελέσματα έχω πετύχει, θα πρέπει να τονίσω ότι πάντα αγωνιζόμουν κάτω από ιδανικές συνθήκες, με ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο, που είναι από τα κορυφαία της κατηγορίας, και με την υποστήριξη μιας έμπειρης αγωνιστικής ομάδας. Νιώθω λοιπόν πολύ τυχερή, αφού σίγουρα τις ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί θα τις ζήλευαν όλοι όσοι ασχολούνται με τους αγώνες. Ύστερα από τον πρώτο εκείνον αγώνα το 2001, οι αγώνες έγιναν... αρρώστια. Μάλιστα δεν μπορώ να πω ότι ήμουν από τους ανθρώπους που γεννήθηκαν με το όνειρο των αγώνων. Ο παράγοντας που συνέβαλε καθοριστικά στο να γνωρίσω και να αγαπήσω τόσο πολύ το συγκεκριμένο χώρο ήταν οι εννιά μήνες που πέρασα δίπλα στα αγωνιστικά και σε ανθρώπους που τα λατρεύουν και τα δημιουργούν». Αντίστοιχα, για την Ξένια Παπαγεωργίου η επαφή με τους αγώνες και οι εμπειρίες της ως συνοδηγού και πιο πρόσφατα ως οδηγού μπορούν να θεωρηθούν αποτέλεσμα συγκυριών. «Αφορμή για να έρθω σε επαφή με τους αγώνες υπήρξε η γνωριμία μου με τον Παναγιώτη Χαλάτση, όταν ακόμα έτρεχε με μηχανές. Το 2003 ξεκίνησε να αγωνίζεται με Micra στο τότε Ενιαίο και σε κάθε αγώνα πήγαινα στην πίστα και παρακολουθούσα ως θεατής από τα πιτ. Από τότε μου άρεσε να βρίσκομαι κοντά σε αυτήν τη μαγική ατμόσφαιρα των αγώνων. Η αγάπη και των δύο για τους αγώνες καλλιεργήθηκε με τον καιρό, αφού κανένας μας δεν προέρχεται από οικογένεια με αγωνιστική παράδοση που θα μπορούσε να μας επηρεάσει. Την επόμενη χρονιά που ο θεσμός του Micra Cup απέκτησε και αγώνες ράλλυ ξεκινήσαμε να τρέχουμε μαζί. Ο πρώτος μας αγώνας ήταν το Eυρωπαϊκό Ράλλυ ΕΛΠΑ. Τρέξαμε χωρίς να έχουμε καμία προηγούμενη εμπειρία σε ράλλυ. Δεν ξέραμε πώς να γράφουμε, πώς να διαβάζουμε, ώστε ο ένας να βοηθήσει τον άλλο. Με τον καιρό δέσαμε ως πλήρωμα και μέχρι σήμερα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τα μυστικά που υπάρχουν. Είναι μια μεγάλη πρόκληση. Σε ό,τι αφορά τη δική μου εμπειρία δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι που κυνήγησα. Δεν είχα σκεφτεί να τρέξω ως οδηγός· μου άρεσε μόνο και μόνο το ότι ήμουν στο χώρο των αγώνων. Ξαφνικά, πέρσι το καλοκαίρι ο Παναγιώτης μου είπε να τρέξω στην ανάβαση Δημητσάνας. Εκεί γνώρισα την Ελένη και τα παιδιά της Α/0, που πραγματικά αποτελούν μια παρέα. Πρόσφατα λοιπόν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Νίκος Χρυσάφης, ο οποίος μου είπε ότι υπάρχει ένα Cinquecento για να τρέξω στον αγώνα στα Μέγαρα, και έτσι βρέθηκα και πάλι στη θέση του οδηγού. Η εμπειρία πίσω από το τιμόνι ενός αγωνιστικού πραγματικά προσφέρει μοναδικά ερεθίσματα. Βέβαια, το πιο σημαντικό για μένα είναι να βρίσκομαι κοντά στους αγώνες. Δε θα με πειράξει αν δεν οδηγήσω ξανά. Θα μπορούσα να πω μάλιστα ότι προτιμώ το ρόλο του συνοδηγού, αφού γνωρίζω ότι εγώ δεν μπορώ να πάω τόσο γρήγορα, οπότε απολαμβάνω τις γρήγορες βόλτες από το δεξί μπάκετ. Φέτος θα τρέξουμε με την Ελένη στα ράλλυ του πρωταθλήματος της Α/0, ενώ είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι, πέρα από τις συναντήσεις μας εκτός κόκπιτ, θα είμαι δίπλα σε μια φίλη και στους αγώνες». Από την άλλη πλευρά, η Μαρία Xατζηρήγα, η οποία βρέθηκε κοντά στους αγώνες χάρη και στην εμπλοκή του αδελφού της Γιώργου, δεν κρύβει την προτίμησή της στις συγκινήσεις που προσφέρει το μπάκετ του οδηγού. «Η πρώτη μου επαφή με τους αγώνες ήταν από τη θέση του συνοδηγού, δίπλα στη Χριστίνα Σταθάκη. Πάντα όμως ήθελα να νιώσω και την εμπειρία ως οδηγός. Από μικρή μου άρεσε να οδηγώ· πολλές φορές έπαιρνα το αυτοκίνητο και πήγαινα βόλτα μόνο και μόνο για να οδηγήσω, ενώ σίγουρα με επηρέασε το γεγονός ότι και ο αδελφός μου τρέχει σε αγώνες. Αρχικά ο ίδιος ήταν αρκετά επιφυλακτικός σε αυτήν την προοπτική, όμως τελικά πείστηκε με τη βοήθεια και του Γιάννη Χεκιμιάν, οπότε βρέθηκα οδηγός για πρώτη φορά στον αγώνα στα Μέγαρα. Η εμπειρία είναι μοναδική, και δεν αναφέρομαι μόνο στη διασκέδαση. Το να προσπαθείς συνεχώς να ανακαλύψεις πώς μπορείς να κινηθείς ταχύτερα είναι μια διαδικασία ιδιαίτερα εθιστική, και βέβαια η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήταν ότι, από το Σάββατο εκείνο που μπήκα στην πίστα για πρώτη φορά, γύρο με το γύρο κατάφερνα να βελτιώνομαι και να είμαι ταχύτερη».
Την ίδια στιγμή, οι τρεις κοπέλες δεν κρύβουν ότι η αγάπη τους για τους αγώνες δεν υπερβαίνει τα όρια της υγιούς ενασχόλησης με μια δραστηριότητα που συνδυάζει τη διασκέδαση με την ευχαρίστηση και, φυσικά, δεν αποβαίνει εις βάρος βασικών προτεραιοτήτων, όπως είναι η δουλειά και οι προσωπικές σχέσεις. Σημαντικό στοιχείο είναι ότι μέσα από τους αγώνες έχουν καταφέρει να εδραιώσουν δυνατές φιλίες. Τα ενδιαφέροντά τους δεν περιορίζονται στους αγώνες, αλλά συνδέονται και με άλλες πτυχές του χαρακτήρα τους, όπως, για παράδειγμα, είναι η αγάπη της Ελένης για τα ζώα (έχει έξι σκυλιά!) ή η... μανία της Ξένιας για τα ηλεκτρονικά gadget. Ωστόσο, οι ίδιες έχουν διαπιστώσει ότι η ασχολία τους με τους αγώνες αντιμετωπίζεται σαν κάτι περίεργο από ανθρώπους που βρίσκονται μακριά από το χώρο. «Το κακό είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη σωστή υποδομή και νοοτροπία. Όταν οι άντρες που ασχολούνται με τους αγώνες αντιμετωπίζονται από τον περισσότερο κόσμο ως περιθωριακοί, φαντάζεστε τι ισχύει για μια γυναίκα. Οι δικοί μας άνθρωποι το έχουν δεχτεί, έχουν καταλάβει τι σημαίνουν οι αγώνες και πόσο σημαντικοί είναι για εμάς» μας λέει η Ξένια, ενώ η Ελένη και η Μαρία συμπληρώνουν: «Για τους κοντινούς μας ανθρώπους που έχουν σχέση με τους αγώνες θεωρείται κάτι απολύτως φυσιολογικό. Μας ενθαρρύνουν, χαίρονται και ενθουσιάζονται με αυτό που κάνουμε. Όταν όμως βρισκόμαστε εκτός της παρέας μας, αποφεύγουμε να αναφερόμαστε στη σχέση μας με τους αγώνες, για να μη θεωρηθεί ως προσπάθεια εντυπωσιασμού». Το γεγονός αυτό, για μια κοπέλα που σκέφτεται να μπει στην οικογένεια των αγώνων, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα. Η προτροπή της Ελένης, της Ξένιας και της Μαρίας είναι ομόφωνη: «Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει οποιαδήποτε διστακτικότητα. Οι αγώνες σου προσφέρουν σημαντικές εμπειρίες, σε βελτιώνουν ως οδηγό και είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να ξεδώσεις και να εκτονωθείς. Από την άλλη πλευρά, η συμπεριφορά των συναθλητών προς εμάς τις γυναίκες είναι άψογη. Μας αντιμετωπίζουν με σεβασμό και δημιουργούν ένα ιδιαίτερα φιλικό περιβάλλον». Μάλιστα δεν παραλείπουν να τονίσουν ότι η Α/0 προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα για την πρώτη επαφή με το χώρο των αγώνων, κάτι που επιβεβαιώνεται από την παρουσία αρκετών γυναικών σε αυτήν. Η Ελένη είναι ένας από τους ανθρώπους που πάλεψαν για τη θέσπιση της κλάσης και αγωνίζεται πολλά χρόνια σε αυτήν. «Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι αρκετές γυναίκες έχουν αγωνιστεί και αγωνίζονται στην Α/0. Το σπουδαιότερο είναι ότι, πάνω απ’ όλα, είμαστε μια πραγματική παρέα. Το έχουμε καταφέρει, γιατί η Α/0 ξεκίνησε από εμάς που αγωνιζόμαστε με τα μικρά Cinquecento και Seicento και την αγαπάμε πραγματικά. Συγκεντρωθήκαμε σιγά σιγά, τα καταφέραμε με κόπο, πετύχαμε την καθιέρωσή της και προσπαθούμε συνεχώς για το μέλλον της. Έχουμε ορίσει από κοινού κάποιους άγραφους κανόνες, με τη λογική ότι τρέχουμε για να διασκεδάσουμε. Πριν από κάθε αγώνα, μαζευόμαστε, βλέπουμε πόσοι θα συμμετάσχουμε και πολλές φορές έχουμε αποφασίσει να μην τρέξει κανένας, όταν κάποιοι έχουν πρόβλημα. Οι αγώνες είναι χόμπι, όχι επάγγελμα. Βγαίνουμε όλοι μαζί, διασκεδάζουμε μαζί, πάμε διακοπές μαζί. Μεταξύ μας δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά συναγωνισμός. Όλοι χαιρόμαστε με τη νίκη του άλλου και στεναχωριόμαστε με την ατυχία του». Η Μαρία και η Ξένια, μετά την πρόσφατη επαφή τους με την Α/0, συμπληρώνουν: «Είναι εξίσου σημαντικό ότι η εμπλοκή δεν έχει μεγάλες οικονομικές απαιτήσεις, όπως σε κάποιες μεγαλύτερες κατηγορίες, ενώ και τα αυτοκίνητα είναι μικρά και σχετικά πιο εύκολα στο χειρισμό, με αποτέλεσμα να διευκολύνουν αυτήν την πρώτη επαφή. ¶λλωστε είναι και πολύ καλό σχολείο για να μάθεις να οδηγείς σωστά ένα αγωνιστικό. Δεν έχουν δύναμη για να βοηθήσουν να πετύχεις μια καλή επίδοση, οπότε σε βάζουν στη διαδικασία να σκεφτείς και να ανακαλύψεις τον τρόπο με τον οποίο θα εκμεταλλευτείς το μέγιστο των δυνατοτήτων τους».
Από εκεί και πέρα, η Ξένια μας τονίζει και τη σημαντική επίδραση που έχουν οι αγώνες στην καθημερινή συμπεριφορά στο δρόμο. «Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τους αγώνες, και ακόμα περισσότερο από τότε που κάθισα στο μπάκετ του συνοδηγού, έχω γίνει πολύ πιο ήρεμη και προσεκτική στην οδήγηση. Το ίδιο έχω παρατηρήσει ότι ισχύει γενικότερα σε όσους ασχολούνται με τους αγώνες. Δε βελτιώνεις μόνο την οδήγησή σου, αλλά σου δίνεται η ευκαιρία να εκτονώσεις την ενέργεια και την ανάγκη για ταχύτητα. Είναι πολύ επικίνδυνο να τρέχεις και να ρισκάρεις στο δρόμο. Όσο καλός οδηγός και αν είσαι, όσο μπροστά και αν κοιτάς, υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν μπορείς να προβλέψεις, κυρίως τις αψυχολόγητες αντιδράσεις ανθρώπων που είτε δεν ξέρουν να οδηγούν είτε είναι αφηρημένοι ή απορροφημένοι με κάτι άσχετο. Ακόμα και αν ακούγεται περίεργο σε κάποιους, η ασφάλεια στους αγώνες είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι στην καθημερινή οδήγηση». Σε ό,τι αφορά μάλιστα τις αντιδράσεις των περισσότερων οδηγών απέναντι σε μια γρήγορη και σωστή γυναίκα οδηγό, η Μαρία σημείωνει: «Είναι γεγονός ότι, στο πρόσωπο εκείνων που βλέπουν κάποια γυναίκα να οδηγεί σβέλτα, σχηματίζεται μια έκφραση έκπληξης», ενώ η Ελένη συμπληρώνει: «Στο δρόμο δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ άντρα και γυναίκας. Έχω δει οδηγούς και των δύο φύλων να οδηγούν τέλεια, γρήγορα και σωστά, όπως έχω δει και το αντίθετο. Απλώς το θέαμα μιας πολύ καλής γυναίκας οδηγού είναι πιο περίεργο, γιατί το αυτοκίνητο παραμένει, λανθασμένα, στο μυαλό των περισσοτέρων ως αντρική υπόθεση»._ Γ. X.
«Είναι πολύ σημαντικό ότι πλέον οι φίλοι μου είναι μέσα από τους αγώνες, συνεπώς ο χρόνος που αφιερώνω στους αγώνες αφιερώνεται και στους φίλους» Ελένη Μαλακτάρη
«Οι αγώνες είναι ένα μικρόβιο. Είτε το έχεις είτε όχι. Από τη στιγμή όμως που θα το κολλήσεις, δεν υπάρχει... θεραπεία». Ξένια Παπαγεωργίου
«Οι αγώνες απαιτούν χρόνο. Όμως, σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να θεωρηθεί θυσία ο χρόνος που αφιερώνεις σε κάτι που σου αρέσει». Μαρία Χατζηρήγα