Χρήστος Μιχαηλίδης
Περί γραφής«... Ας μην πυροβολούμε την τεχνολογία και ας μη δαιμονοποιούμε εκείνα που από άγνοια φοβόμαστε...»
Η υστερία εναντίον της τεχνολογίας έχει ένα πολύ συγκεκριμένο πρόσωπο - άλλοτε χαριτωμένο και συμπαθητικό (με την κακή έννοια!), άλλοτε τρομακτικό και απεχθές (με την καλή!). Σε κάθε, σχεδόν, περίπτωση (γιατί υπάρχουν και οι... ιδεολογικώς αντιδρώντες), το πρόσωπο αυτό χρωματίζεται με όλα εκείνα τα γνώριμα υλικά της άγνοιας.
Ιδιαιτέρως με ενοχλούν κάποιες επιφανειακές γκρίνιες του τύπου «με τα e-mail και τα chat τα παιδιά μας συνηθίζουν σε μια τυποποιημένη, κωδικοποιημένη γλώσσα».
Ωραία! Ας αφήσουμε τη... λογοτεχνική διάσταση του πράγματος και ας κοιτάξουμε λίγο την ουσία του. Τα μέσα αυτά είναι εργαλεία επικοινωνίας, γρήγορα και αποτελεσματικά. Για πρώτη φορά, θαρρώ, μετά από πολλά χρόνια, βλέπουμε νέους ανθρώπους, παιδάκια σχολικής ηλικίας, αλλά ακόμα και μεγαλύτερους, επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες, ακόμα και ποδοσφαιριστές, να επικοινωνούν μέσω της ΓΡΑΦΗΣ.
Θυμάστε, αλήθεια, πότε ήταν για τελευταία φορά μέρος της καθημερινής μας λειτουργίας η γραφή; Επιστολές πόσοι γράφουν; Πόσοι πάνε στο ταχυδρομείο;
Το e-mail μάς έβαλε ξανά στη διαδικασία να συνθέτουμε προτάσεις. Πείτε τις μικρές, κοφτές, τυποποιημένες, copy-paste, πείτε τις όπως θέλετε, αλλά είναι διαδικασία γραφής. Γραφής που δε διεκδικεί λογοτεχνικές δάφνες, αλλά βάζει τον άνθρωπο στη διαδικασία να γυρεύει και να βρίσκει λέξεις, να σκέφτεται πώς θα γράψει καλύτερα αυτό που θέλει να πει.
Τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα, πολύ περισσότερα σε άλλες χώρες (κυρίως στην Ευρώπη και την Αμερική), γνωρίζουν τεράστια άνθηση τα ηλεκτρονικά ημερολόγια, που ακούν στο όνομα blogs. Εκεί, ο χρήστης, που δεν είναι ούτε λογοτέχνης, ούτε δημοσιογράφος, ούτε μεταφραστής, ούτε καθηγητής και δάσκαλος, κάθεται και γράφει τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, περιγράφει, κρίνει. Σ’ αυτό το θαυμάσιο καινούργιο επικοινωνιακό χωριό υπάρχουν αριστουργήματα που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε.
Ας μην πυροβολούμε, λοιπόν, την τεχνολογία και ας μη δαιμονοποιούμε εκείνα που από άγνοια φοβόμαστε. Ας αφήσουμε, επίσης, ήσυχα τα παιδιά να επικοινωνήσουν με τη γλώσσα που εκείνα δημιουργούν, έχοντας βεβαίως τις βάσεις από το σπίτι ή το σχολείο. Μακάρι να συνεχίσουν να μιλάνε μέσω MSN ή να στέλνουν e-mail. Είναι και αυτό μια άσκηση μυαλού, ίσως χρησιμότερη από το να αποστηθίζουν πότε έγινε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ή ποιο είναι το γενεαλογικό δέντρο του Κάιν και του ¶βελ._ X. M.