Τέρμα γκάζι
Ξέρεις από μηχανάκι;Χωρίς να έχω στη διάθεσή μου σχετικές μελέτες (έχουν γίνει, άραγε;), πιστεύω πως οι αναβάτες μοτοσικλέτας είναι και καλύτεροι οδηγοί αυτοκινήτου. Γιατί αλήθεια; Επειδή είναι «καβάλα στον κίνδυνο» καθημερινά; Αυτή θα μπορούσε να είναι μια απλοϊκή -αν όχι λαϊκίστικη- απάντηση. Εάν, όμως, αναλύσουμε τα χαρίσματα που αναπτύσσεις ως μοτοσικλετιστής, θα δούμε ότι υπάρχουν περισσότεροι λόγοι:
1. Σέβεσαι απόλυτα την έννοια του ορίου. Ένα αυτοκίνητο εύκολα το φτάνεις στο όριο της πρόσφυσης, τουλάχιστον σε αλάνα. Στη μηχανή, ακόμα κι εκεί, θέλει πολλή δουλειά για να βρεις τη μέγιστη κλίση στη στροφή. Και αν την ξεπεράσεις, πέφτεις!
2. Αποκτάς αίσθηση ταχύτητας. Μια μοτοσικλέτα επιταχύνει πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε αυτοκίνητο, αλλά στρίβει και φρενάρει περίπου το ίδιο, και μάλιστα όχι πάντα (βλ. όταν γλιστράει). Έτσι, το να διαβάζεις πόσο ανοιχτή ή κλειστή είναι η επόμενη στροφή δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά προϋπόθεση για να επιβιώσεις!
3. Μαθαίνεις να αντιδράς στο φόβο. Ακριβώς επειδή η μοτοσικλέτα πέφτει για χίλιους δυο λόγους αλλά κι αφήνει ακάλυπτο το σώμα σου στο περιβάλλον, πάει πακέτο με το συναίσθημα του φόβου. Όμως, ο φόβος δημιουργεί «αντιδράσεις επιβίωσης»* στον αναβάτη, οι οποίες «καταστρέφουν» την οδήγηση: σφίξιμο του τιμονιού, κλείσιμο του γκαζιού ή φρένο μέσα στη στροφή, κακή θέση του σώματος, περιορισμός της περιφερειακής όρασης, βλέμμα που κολλάει στον κίνδυνο κ.ά. Αν μάθει ο οργανισμός σου να αντιμετωπίζει το φόβο, ενεργοποιώντας όσο το δυνατό λιγότερες «αντιδράσεις επιβίωσης», τότε η μοτοσικλέτα αντιδρά πολύ καλύτερα. Με άλλα λόγια, όσο καλύτερα νιώθεις, τόσο καλύτερα οδηγείς. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και στο αυτοκίνητο!
4. Αναπτύσσεις καλύτερη περιφερειακή όραση. Μέσα από το κράνος, έστω κι όταν κοιτάς μπροστά, πάντα έχεις το νου σου στο τι γίνεται τριγύρω. Ακόμα και τους καθρέπτες βλέπεις με την άκρη του ματιού.
5. Αναπτύσσεις στερεοσκοπική όραση, με άλλα λόγια μαθαίνεις να βλέπεις και μακριά και κοντά. Την ίδια στιγμή που ακολουθεί κλειστή στροφή και ένα αυτοκίνητο μπροστά μπαίνει στη λωρίδα σου, ένα νεκρό σκυλί μπορεί να βρίσκεται κάτω από τους τροχούς σου. Και τα τρία μπορούν να αποτελέσουν θανάσιμο κίνδυνο, κάτι που δε θα συνέβαινε αν οδηγούσες αυτοκίνητο...
6. Αναγνωρίζεις καλύτερα την πρόσφυση του δρόμου. Το κράτημα μιας μοτοσικλέτας στη στροφή μεταβάλλεται δραματικά, ανάλογα με την κατάσταση της ασφάλτου και τη θερμοκρασία των ελαστικών, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι του αυτοκινήτου. Έτσι μαθαίνεις να «διαβάζεις» τόσο την άσφαλτο όσο και τη φθορά και τη θερμοκρασία των ελαστικών σου.
7. Περιμένεις κάθε στιγμή το χειρότερο! Η γριούλα θα πεταχτεί από το πεζοδρόμιο, ο ταρίφας θα αγνοήσει το Stop, ο βιαστικός θα περάσει με «βαθύ» πορτοκαλί και όλα αυτά είναι αιτίες τραυματισμού ή θανάτου. Και το «φρενάρω και αποφεύγω το εμπόδιο» δεν είναι τόσο εύκολο με μοτοσικλέτα...
8. Οδηγείς γνωρίζοντας ότι είσαι... αόρατος! Με τη μοτοσικλέτα -ειδικά στην Ελλάδα- είσαι! Αλλά ακόμα και με το αυτοκίνητο η επίγνωση αυτή είναι ένα θαυμάσιο εφόδιο προληπτικής ασφάλειας.
9. Εκτιμάς την αξία της ιδανικής γραμμής. Με τη μοτοσικλέτα, αν δεν αρχίσεις να πλαγιάζεις στο σωστό σημείο πριν από τη στροφή, θα χάσεις τη γραμμή σου. Και, αν τη χάσεις, δύσκολα την ξαναβρίσκεις. Με το αυτοκίνητο, αρκεί μια τιμονιά για να επανέλθεις στη λωρίδα σου. Γι’ αυτό, τη νύχτα, προπάντων όταν είσαι νυσταγμένος ή μεθυσμένος, δύσκολα επιβιώνεις με μοτοσικλέτα.
10. Ποτέ δεν είσαι αδιάφορος. Όλα τα παραπάνω αλλά και η θέση του σώματος πάνω στη μοτοσικλέτα σε υποχρεώνουν να είσαι πάντα σε εγρήγορση, με το βλέμμα στραμμένο στο δρόμο και τα δύο χέρια στο τιμόνι. Αν «περάσεις» αυτήν τη συνήθεια και στο αυτοκίνητο, ποτέ δε θα γίνεις... ραγιάς στο τιμόνι. Ξέρετε, σαν κι αυτούς με τον αγκώνα στο παράθυρο, το τσιγαράκι στο στόμα και το άλλο χέρι στον επιλογέα ή στα μπουτάκια της κυρίας δεξιά!_ Α. Τ.
* Η έννοια αυτή (survival reactions στα αγγλικά) ανήκει στον Κιθ Κόουντ, το συγγραφέα της σειράς βιβλίων «Twist of the Wrist» (πραγματική βίβλος για κάθε αναβάτη) και ιδρυτή της σχολής οδήγησης California Superbike School, η οποία λειτουργεί και στην Ελλάδα με πρωτοβουλία του περιοδικού «0-300».