Αποστολή στη Βολιβία - Land Rover G4 Challenge - Stage 4
Μετά τις ζούγκλες του Λάος και την υγρασία της Ταϊλάνδης, το μεγάλο καραβάνι «ανάσανε» για λίγο στο κοσμοπολίτικο Ρίο ντε Zανέιρο, για να καταλήξει στα υψίπεδα της Βολιβίας για το τελικό στάδιο ενός τεράστιου εγχειρήματος: του G4! Ένα ταξίδι περιπέτειας. Διάσχιση σχεδόν της μισής υδρογείου! 65 αυτοκίνητα Land Rover. 40 ημέρες σε διαφορετικές μεριές του κόσμου, διαφορετικούς πολιτισμούς και διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες.
KEIMENO-ΦΩTOΓPAΦIEΣ: ΔHMHTPHΣ AΘANAΣOYΛOΠOYΛOΣ
ΠAPAKOΛOYΘΩNTAΣ το τέταρτο και τελευταίο στάδιο αυτού του τεράστιου εγχειρήματος μέσα από ένα Range Rover Sport, πήραμε μια γεύση από τα υψίπεδα της Βολιβίας στα 4.500 μ., όπου 18 συμμετέχοντες-sportsmen από όλον τον κόσμο πάλεψαν με το κρύο και την ένδεια οξυγόνου...
Ο εκπρόσωπός μας, ο Μιχάλης Τσαούτος, έμπειρος και καταξιωμένος, πάλεψε με την ατυχία και το τραυματισμένο πόδι του, έχοντας σε αυτό το τέταρτο στάδιο για «ζευγάρι» τον Τούρκο Tolga Senefe. Ήταν σταθερά μέσα στην πρώτη τετράδα πριν από την ατυχία τους. Την τελευταία εβδομάδα, όμως, έκαναν μια δυνατή αντεπίθεση, που τους έφερε τελικά στην 12η θέση.
Η οδύσσεια του μεγάλου αυτού «καραβανιού» ολοκληρώθηκε μετά από έναν και πλέον μήνα σκληρού... συν-ανταγωνισμού, που περιελάμβανε κάθε είδους ασκήσεις και παιχνίδια, τα οποία δοκίμαζαν τη φυσική κατάσταση των συμμετεχόντων: τρέξιμο σε ανώμαλο δρόμο, mountain bike, καγιάκ, canyoning και δοκιμασίες ικανοτήτων ηγεσίας και προσανατολισμού, αλλά -πάνω από όλα- αντοχής στη συνεχή, απαιτητική και δύσκολη οδήγηση εκτός δρόμου με τα νέα Discovery III, Range Rover και Range Rover Sport της αγγλικής εταιρείας που έχει καθιερώσει χρόνια τώρα αυτόν το θεσμό ως τη μεγαλύτερη global περιπέτεια, που δοκιμάζει τα όρια μηχανών και ανθρώπων.
Κοντά τους -συχνά δίπλα τους, ακόμα και μαζί τους- διασχίσαμε τη νότια Βολιβία, παρακολουθώντας την περιπέτεια ή συμβάλλοντας σε αυτήν!
Η είσοδος στη Βολιβία έγινε από την πόλη Σούκρε, που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.700 μ., ένα τουριστικό θέρετρο, από το οποίο ξεκινήσαμε την επομένη με τα ολοκάθαρα πορτοκαλί Range Rover και Discovery. Πού να ξέραμε πως θα τα αφήναμε δέκα μέρες μετά γεμάτα λάσπη, αλάτι (!), χώμα και σκόνη να έχουν τρυπώσει παντού!
Μετά από 120 ασφάλτινα χλμ. φτάσαμε στο Ποτοσί. Χτισμένο αμφιθεατρικά στα 4.100 μ., με περισσότερους από 100.000 κατοίκους, έχει την τιμή να είναι η ψηλότερη πόλη του κόσμου!
Από εκεί δεν ξανασυναντήσαμε άσφαλτο για την επόμενη εβδομάδα! Χώμα και πάλι χώμα· σκόνη και λάσπη· πέτρα και άμμος! Εδάφη ιδανικά για τα φουλ εξοπλισμένα και βαρυφορτωμένα -με ένα σχεδόν τόνο το καθένα- Land Rover. Αλλά ακόμα και ο πανίσχυρος κινητήρας V8 των 4.4 λίτρων βαρυγκωμούσε και «έχανε» μέρος της απόδοσής του· ζητούσε κι αυτός περισσότερο οξυγόνο!
Η αντίθεση του άγριου εξωτερικού χώρου και του μονόχρωμου, λιτού και φτωχικού τοπίου με τη χλιδή, την πολυτέλεια, το δέρμα και το hi-end stereo του εσωτερικού του αγγλικού αυτοκινήτου εντυπωσίασαν τους πάντες! Τόσο εμάς όσο και τα μικρά παιδιά στα χωριά, που έτρεχαν να μας προϋπαντήσουν με γιορτές και τραγούδια, εκλιπαρώντας να σκαρφαλώσουν για λίγο στο καπό!
Η πρώτη βραδινή κατασκήνωση μας βρήκε στα 3.800 μ. να προσπαθούμε να εγκλιματιστούμε στη γρήγορη πτώση της θερμοκρασίας, αφού μέσα σε μία ώρα, με τη δύση του ήλιου, η θερμοκρασία έφτασε από τους 20° C στους 0° C! Βιαστικό «προκάτ» φαγητό, ζεσταμένο στον κινητήρα του αυτοκινήτου, και γρήγορα στις σκηνές να κουκουλωθούμε στα sleeping bag, για να προλάβουμε την επιπλέον πτώση της θερμοκρασίας που έφτανε ακόμα και τους -19° C! ¶λλωστε, η επόμενη μέρα αναμενόταν ζόρικη.
Ξύπνημα στις 5 το πρωί, αλλά, μέχρι να φανεί ο ήλιος, η παγωνιά ήταν αφόρητη. Γρήγορο φόρτωμα σκηνών και μπαγκαζιών, για να κουρνιάσουμε όσο γινόταν γρηγορότερα στη ζεστασιά του κλιματισμού...
Σειρά είχε το Oυγιούνι, μια πόλη που είχε ξεφύγει από τον «Λούκυ Λουκ» των παιδικών μας χρόνων, θυμίζοντας έντονα Mεξικό και... άγρια Δύση. Μια πόλη με κυρίαρχο χρώμα το καφέ της σκόνης. Σπίτια πλινθόκτιστα και λιτά, που δύσκολα τα ξεχώριζες από τα ερειπωμένα. Τετραγωνισμένα μπλοκ, φαρδιοί δρόμοι και ο ήλιος να χτυπά ανελέητα! Τάσεις φυγής μας κυρίευσαν όλους και σπεύσαμε να εξαφανιστούμε από την «ανοιχτή φυλακή» για τη Salar De Uyuni, την τεράστια Salt Lake (Λίμνη από αλάτι) που ανοιγόταν μπροστά μας.
Οι Βολιβιανοί είναι ένας λαός διαφορετικός, μικρόσωμος και μελαχρινός, που προσπαθεί, μασώντας φύλλα κόκας, να αυξήσει την αιμοσφαιρίνη του... χαλώντας τα δόντια του. Οι νεαρές μαμάδες κουβαλούν μονίμως τα μωρά στην πλάτη τους με κουρελού, ενώ οι άντρες με μόνιμο αξεσουάρ ένα καπέλο παλεύουν με τη γη στη μέση του πουθενά! Είναι έντονα μελαμψοί, αφού η φυσική επιλογή τείνει να τους προστατεύει από τον ήλιο. Ένας κόσμος πολύχρωμος, ντυμένος με ρούχα έντονων χρωμάτων, σε μια προσπάθεια να ξεγελάσει τη μονοτονία της φύσης και του τοπίου. Από το καφετί Oυγιούνι περάσαμε στην κάτασπρη Salar... σαν μικρές πορτοκαλί κουκίδες σε ένα απέραντο λευκό σκηνικό! Από πάνω ο ουρανός να σπάει τη μονοτονία όταν ήταν καθαρός και από κάτω τα λάστιχα να τρίβουν το αλάτι που κάλυπτε μια επιφάνεια σαν τις Κυκλάδες, με μικρά νησάκια να ξεπηδούν κάθε τόσο. Μια απέραντη έκταση, ένας τεράστιος ανοιχτός αυτοκινητόδρομος, όπου μόνη σήμανση ήταν οι βουνοκορφές και μόνος χάρτης το... GPS. Ακόμα κι έτσι, όμως, φαινόταν η μαγευτική δύναμη της φύσης, που ζωγράφισε -ακόμα και χωρίς χρώματα- με τον καλύτερο τρόπο τις αισθήσεις μας...
Σε ένα τέτοιο σκηνικό άρχισαν οι δοκιμασίες για τους αγωνιζομένους, που πάνω σε 4.000 «αλατισμένα» τ.μ. έπρεπε να τρέξουν, να κάνουν mountain bike, να σκαρφαλώσουν σε ένα νησάκι, να προσανατολιστούν σε κρυμμένα σημεία (orienteering) και να δοκιμάσουν το κράτημα των Goodyear στο αλάτι!
Ο ήλιος, όμως, το μεσημέρι ζέσταινε και μετρίαζε τη συσσωρευμένη κούραση, πριν οι «πολικές» θερμοκρασίες της νύχτας παγώσουν τα πάντα! Τη νύχτα, το μπιβουάκ έμοιαζε να έχει στηθεί πάνω σε πάγο!
O δρόμος την επόμενη μέρα δυσκόλεψε. Χαράς ευαγγέλια για τους οδηγούς αλλά και για τα αυτοκίνητα που θα... ξεσκούριαζαν, αναδεικνύοντας τις δυνατότητές τους. Οι σκονισμένοι χωματόδρομοι έδωσαν τη θέση τους στα βραχώδη off-road περάσματα, στις διασχίσεις ποταμιών και τις αμμώδεις διαδρομές, που συχνά βάλτωναν από τη λάσπη. Οι «εργάτες» με τα συνθετικά πανίσχυρα σχοινιά έβγαλαν τα λεφτά τους μέχρι τελευταίας δεκάρας, ενώ το συσσωρευμένο αλάτι και η σκόνη ξεπλύθηκαν με την αμμοβολή και το νερό! Τα δύσκολα περάσματα σε πλάγιες κλίσεις δεν πτόησαν τις πνευματικές αναρτήσεις του... πορτοκαλί στόλου, αλλά έδωσαν απλώς θεαματικά στιγμιότυπα στους αδηφάγους φωτογράφους!
Οι οδηγικές «ασκήσεις» (tasks) του G4 Challenge έφεραν το ελληνοτουρκικό δίδυμο στην κορυφή της κατάταξης, ανεβάζοντάς το θέσεις στη Γενική! Οι ικανότητες των νέων Discovery ΙΙΙ είναι εντυπωσιακές, και μάλιστα τη στιγμή που συνδυάζουν την πολυτέλεια με την extreme απόδραση.
Η κοίτη του ποταμού πάγωσε το βράδυ... Αργά το πρωί, ξεκινώντας την προτελευταία μας -χωμάτινη- μέρα, ίσα που άρχισε να σιγοτρέχει το νερό, σπάζοντας την αδιαλλαξία του πάγου... Λίγο πιο πάνω στα 5.500 μ. είδαμε τα πρώτα χιόνια. Bρισκόμενοι στο νότιο ημισφαίριο, αφήσαμε το φθινόπωρο και μπήκαμε στο χειμώνα.
Σε λίγο ξεκινούσε ο «τελικός»! Ο Γάλλος Jean Baptiste Calais, ο Βέλγος Kris Janssens, ο Ρώσος Dmitri Timokhin και ο Νοτιοαφρικανός Martin Dreyer βρίσκονταν αντιμέτωποι σε ένα απίστευτο σκηνικό, στημένο μέσα στην κοίτη ενός ποταμού, μέσα σε ένα τεράστιο φαράγγι, το οποίο ήταν λες και είχε ξεφύγει από το Xόλιγουντ. Ένα τεράστιο rappel τους έστελνε σε orienteering, μετά καγιάκ, ποδήλατο, κολύμπι, τρέξιμο και αναρρίχηση σε αερόστατο, για να ολοκληρώσουν τον αγώνα τους με μια άσκηση πνευματικής διαύγειας, μετά από 30 μέρες στα πιο μαγικά μέρη του πλανήτη. Αυτός που έτρεξε και αγκάλιασε πρώτος στη μέση του ποταμού το πολυπόθητο τρόπαιο ήταν ο Νοτιοαφρικανός Martin Dreyer, ο οποίος, όντας επαγγελματίας sportsman, κατάφερε να πάρει το πανάκριβο δώρο, ένα ολοκαίνουργιο Range Rover!
Το ίδιο βράδυ πάρτι με τους χωρικούς δίπλα στις καλύβες τους, δοκιμάζοντας το νόστιμο λάμα και το άψητο κρασί τους. Η μουσική των ¶νδεων από τα παιδιά του σχολείου, οι παραδοσιακές φορεσιές, οι ηλιοκαμένοι γέροι μουσικοί και οι δυναμικές γυναίκες με τα μωρά στην αγκαλιά είναι εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες βαθιά στη μνήμη μας...
Mπήκαμε, πλέον, στην εθνική οδό, αφού μάλιστα περάσαμε και διόδια, και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τον πιο επικίνδυνο δρόμο που έχουμε οδηγήσει! Πηγαίναμε προς την Tαρίχα, μια πόλη 2.700 μ. χαμηλότερα, κάτω από τα σύννεφα που φαίνονταν στο βάθος... Κατεβαίνοντας από τα 4.500 μ., το οξυγόνο άρχισε να ξανακυκλοφορεί στις φλέβες μας, αλλά οι χαώδεις γκρεμοί μας έκοβαν και πάλι την ανάσα! Χωματόδρομος, φυσικά στενός, με αρνητικές κλίσεις, και... εκκλησάκια σε κάθε κλειστή στροφή!
200 χλμ. μακρύτερα και άλλα 2,5 πιο κάτω ξαναβρεθήκαμε στον «πολιτισμό», πατήσαμε πάλι άσφαλτο και επιστρέψαμε στην «πραγματικότητα».
Το ταξίδι στο πιο άγονο κομμάτι της Βολιβίας, μιας χώρας φτωχής, που προσπαθεί να ορθοποδήσει οικονομικά, ήταν μια μοναδική εμπειρία. 10 μέρες, 65 εκπληκτικά Land Rover, 220 άνθρωποι, ένα πολυεθνικό «καραβάνι» που συνταξίδεψε, συνοδήγησε κι έζησε στιγμές μοναδικές...