Νίκος Αλιάγας
Πριν αναλάβει την παρουσίαση της υπερειδικής στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο Νίκος Αλιάγας καμία σχέση δεν είχε με τα ράλλυ. Τώρα, δηλώνει... ερωτευμένος με το είδος.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΑΚΗΣ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
NIKOΣ Aλιάγας και Ράλλυ Ακρόπολις... Mια σχέση που σε κάθε περίπτωση συζητήθηκε πολύ. Ο Έλληνας παρουσιαστής όχι μόνο παρουσίασε τις δύο υπερειδικές, αλλά έζησε με την ψυχή του τον αγώνα τις πέντε ημέρες που βρέθηκε στην Αθήνα. Δίχως ίχνος υπεροψίας, συνεργάστηκε ταπεινά όσο και υπεύθυνα με τους ανθρώπους της οργάνωσης, έδωσε πολύτιμες ιδέες για το σόου στο ΟΑΚΑ, μελέτησε προσεκτικά ανθρώπους και μηχανές, πήρε συνεντεύξεις από οδηγούς και συνοδηγούς, φόρεσε πυρίμαχη φόρμα για να συνοδηγήσει δίπλα στον Μπγιορν Βάλντεγκαρντ, υποδέχθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια, και την Κυριακή παρουσίασε στο κοινό την Έλενα Παπαρίζου και το χορευτικό της συγκρότημα...
Τι γεύση σου άφησε η πρώτη επαφή με το Ράλλυ Ακρόπολις;
Ήρθα για να κάνω τη δουλειά μου αλλά και για να φλερτάρω με ένα είδος που δε γνώριζα, αλλά πάντοτε με γοήτευε. Το φλερτ έγινε αρραβώνας, νομίζω. Mου άρεσε η φιλοσοφία των οδηγών, των ανθρώπων που δουλεύουν πίσω στα παρασκήνια αλλά και των διοργανωτών. Σας ενώνει κάτι που είναι cool, κάτι πολύ ανδρικό, αλλά και μια σχέση με τη γη.
Τι εννοείς ακριβώς;
Στη Formula 1 ο χώρος είναι κλειστός. Δεν μπόρεσα να πάω να δω τις ειδικές, αλλά αυτό που κατάλαβα μέσα από το Ακρόπολις είναι η σχέση με τη γη. Όταν βγαίνουν οι οδηγοί και λένε «εμένα μου θύμισε Σαφάρι», «εμένα Ντακάρ», ουσιαστικά μας κάνουν να δούμε μια «εικονική» Ελλάδα που δε φανταζόμασταν ότι θα μπορούσε να υπάρχει. Όλοι αυτοί έρχονται από όλον τον πλανήτη και σου... προτείνουν έναν άλλο δρόμο μέσα στην ίδια σου τη χώρα, με μια άλλη, «μετωπική» προσέγγιση, σίγουροι για τον εαυτό τους, τις δυνάμεις και τα όριά τους, γεγονός που μου άρεσε!
Formula 1 ή ράλλυ, λοιπόν;
Μέχρι τώρα ήμουν περισσότερο του... σαλονιού. Ίσως επειδή η εμπορευματοποίηση της Formula 1 είναι πιο σαφής.
Έχω βρεθεί πολλές χρονιές στο Γκραν Πρι του Μονακό, είτε ως δημοσιογράφος είτε ως καλεσμένος σε πλατό, κι έχω κάνει πολλές συνεντεύξεις, με τον Προστ, τον Αλεζί κ.ά. Δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο. H μύηση είναι διαφορετική. Εκείνοι είναι πρίγκιπες σε ένα μικρόκοσμο, με άλλη συμπεριφορά. Εδώ, μιλάμε για μεγάλα παιδιά. Όταν έχεις έναν Γκρένχολμ να σου λέει «θέλω την μπίρα μου απόψε» και να γελά, όπως και να ’χει, το παιχνίδι παίζεται διαφορετικά.
Οι οδηγοί τι εντύπωση σου έχουν αφήσει;
Ότι είναι πάρα πολύ νορμάλ οι τύποι, σε σχέση με εκείνους στην F1, που έχουν μια «αυλή» γύρω τους και είναι πιο επιτηδευμένοι. Στο ράλλυ δεν υπάρχει η ιεροτελεστία της F1. Είναι πολύ πιο άμεση, φιλική και αξιόπιστη η σχέση εδώ. Εντυπωσιάστηκα που βγήκε ο Λεμπ με σπασμένη ανάρτηση και οι μηχανικοί του, οι «γιατροί», του έκαναν καλαμπούρι. Όπως τους είδα, τους πείραζα: «Θα σας πάρω στο Star Academy». «Δεν τραγουδάμε», μου έλεγαν. Kάποια στιγμή, σηκώνονται, σε χρόνο dt αλλάζουν συμπεριφορά και κινούνται σαν τα μυρμήγκια γύρω από το αυτοκίνητο...
Η εμπειρία δίπλα στον Βάλντεγκαρντ;
Μα, ο τύπος είναι ακριβώς στην ίδια λογική με τον Μάρκους! Kαι οι δύο δε λένε πολλά, δεν είναι της επίδειξης, της πόζας. Τους ενδιαφέρει η προσωπική σχέση με το άθλημα, όπως όταν ήταν παιδάκια και ονειρεύονταν να οδηγούν. Ζουν σε άλλο πλανήτη! Μου άρεσε πάρα πολύ η εμπειρία.
Το στάδιο είχε την ίδια αίγλη με εκείνη της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Aγώνων;
Μεγάλη αίγλη! Και δεν απέχει πολύ από αυτό που κάνω στην τηλεόραση - η «αρένα» είναι ίδια.
Είχες αγωνία, όταν ανέλαβες να το κάνεις αυτό;
Είχα, γιατί δεν ήμουν ειδικός. Δε με κάλεσαν, βέβαια, για να κάνω τον σούπερ ειδικό, αλλά ως μεσολαβητή. Είχα αγωνία, όχι να μην ξενίσω, γιατί μαθαίνω γρήγορα, αλλά μήπως έλεγα κάτι και δε με καταλάβαιναν. Πιστεύω ότι στη λήξη με κατάλαβαν.
Στο στάδιο πώς αισθάνθηκες;
Αισθάνθηκα όμορφα. Βέβαια, αν είχε περισσότερο κόσμο, θα ήταν καλύτερα. Όμως, τη δουλειά πρέπει να την κάνεις. Eίτε υπάρχουν τρεις άνθρωποι στις κερκίδες είτε εβδομήντα χιλιάδες, για μένα η αίσθηση είναι ίδια. Στην τηλεόραση, όταν κάνεις μια εκπομπή, ξέρεις ότι σε βλέπουν οκτώ με δέκα εκατομμύρια τηλεθεατές, αλλά εσύ δεν τους βλέπεις...
Τι δε σου άρεσε από την παρουσίαση;
Το γεγονός ότι δεν μπορούσα να αφοσιωθώ όσο θα ήθελα σε αυτό που έβλεπα. Θα ήθελα να έμπαινα περισσότερο μέσα στον αγώνα, για να τον καταλάβω και να έχω την εμπειρία να τον περιγράψω. Τεχνικά, θα μπορούσαμε να ήμασταν καλύτερα οργανωμένοι...
Από τον εαυτό σου είσαι ικανοποιημένος;
Θα μπορούσα να ήμουν καλύτερος, πιστεύω. Να παίξω κανονικά με τον αγώνα και την εκκίνηση και να ξέρω τους οδηγούς περισσότερο. Είχα τα τυπικά. Προτιμώ, όμως, να κάνω οτιδήποτε τυπικά, παρά να παριστάνω κάποιον που δεν είμαι, για να αποδείξω κάτι άλλο. Όταν είσαι σε μια «αρένα», πας να τρέξεις. Στο τέλος ήρθαν κάποιοι τύποι ειδικοί με κονκάρδες και με ρώτησαν: «Εσύ τα ήξερες αυτά που έλεγες;». «Ωχ, τώρα θα με σκίσουν», σκέφτηκα. «Όχι, αλλά έμαθα», τους απάντησα. Kι εκείνοι μου είπαν: «Συγχαρητήρια. Eίπες ακριβώς αυτά που έπρεπε». Και σ’ αυτό με βοήθησαν όλα τα παιδιά, όλοι εσείς με τους οποίους συνεργάστηκα. Με αντιμετωπίσατε χωρίς να με χαϊδέψετε. Είχα κι εγώ τις χαρές μου και τα νεύρα μου.
Γιατί δεν είχε το στάδιο τον κόσμο που περιμέναμε;
Σχολιάστηκε ότι ήταν ακριβά, ότι μια οικογένεια χρειαζόταν 150 ευρώ για να δει την υπερειδική. Την Κυριακή ήταν και δύσκολη η ώρα, ήταν και οι πανελλαδικές εξετάσεις... Από την άλλη, ίσως πρέπει να βρεθεί μια λύση ώστε να σπάσει η αποκλειστικότητα των τηλεοπτικών δικαιωμάτων που έχει η ΕΡΤ και ο αγώνας να πάει σε περισσότερο κόσμο, εμπλουτισμένος με παράλληλες ιστορίες κ.ά. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι το ράλλυ δεν ήταν καλό. ¶λλο είναι να έχεις κάνει μια καταπληκτική διοργάνωση με διεθνή κριτήρια και άλλο να μην έχεις κόσμο. Του χρόνου ίσως πρέπει να ανοίξουμε τις πόρτες παραπάνω στους θεατές. Δηλαδή, αυτό που καταφέρατε πέρυσι...
Θα το ξανάκανες, δηλαδή, αυτό;
Ναι! Στενοχωρήθηκα που τελείωσε. Είχα κάθε μέρα... ραντεβού με το ράλλυ.