Χρήστος Μιχαηλίδης
Mηδενική ανοχή«... ενώ έχουν την ευκαιρία να είναι καλύτεροι, επιλέγουν να βολευτούν με το λίγο και το μέτριο ή ακόμα και να το επιβάλουν...»
Βρίσκομαι στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης, στον έλεγχο αποσκευών. Επιστρέφουμε στην Ελλάδα τρία άτομα - μια οικογένεια.
Η κοπέλα που βρίσκεται πίσω από το γκισέ είναι από εκείνα τα αγέλαστα πλάσματα που ξέρεις ότι κάτι θα σοφιστεί, υπαρκτόν ή ανύπαρκτον, για να σου κάνει τη ζωή δύσκολη. Ζυγίζει τις βαλίτσες μας και τις βρίσκει, και τις τρεις, 68 κιλά. Την περίμενα την αστραπή της. «Έχετε 8 κιλά παραπάνω». «Ναι, αλλά είμαστε τρία άτομα. Δηλαδή, κάτι παραπάνω από 2,5 κιλά έκαστος». «Δεν επιτρέπεται. Πρέπει να πληρώσετε». «Πόσα»; «Σύνολο 80 ευρώ - 10 ευρώ το κιλό». «Αστειεύεστε. Όλες οι εταιρείες κάνουν τα στραβά μάτια, όταν πρόκειται για τόσο λίγα κιλά παραπάνω». «Όχι η Lufthansa. Μηδενική ανοχή. Με καταλαβαίνετε;»
Κατάλαβα, βεβαίως. Πολύ καλά. Και η φράση «μηδενική ανοχή» σφηνώθηκε σαν σουγιάς, θαρρείς, μες το μυαλό μου, προκαλώντας μου πόνο ανείπωτο.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δεν εκτιμούν την οργάνωση, που δε σέβονται τους κανόνες και που πιστεύουν πως όλα πρέπει να ’ναι χύμα. Ίσως και να προτιμώ να ταξιδεύω με μια εταιρεία που χρεώνει 10 ευρώ για κάθε επιπλέον κιλό, αλλά που φεύγει στην ώρα της και προσφέρει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, παρά με μια που μπορείς να φορτώσεις όλο το σπιτικό σου στο αεροπλάνο και κατά τα λοιπά είναι σκέτο τσίρκουλο. Όμως, αυτό το «μηδενική ανοχή», που δεν ξέρω εάν είναι μότο της εταιρείας που το επανέλαβε η υπάλληλος ή δικής της έμπνευσης... πρωτοβουλία, προσωπικά θα το δεχόμουν μόνο σε περιπτώσεις έλλειψης ήθους και παιδείας εκ μέρους ενός συνομιλητή ή μιας ομάδας ανθρώπων που, ενώ έχουν την ευκαιρία να είναι καλύτεροι, επιλέγουν να βολευτούν με το λίγο και το μέτριο ή ακόμα και να το επιβάλουν.
Γενικά, με απασχολεί πολύ η τραμπούκικη νοοτροπία και συμπεριφορά πολλών ανθρώπων. Μου τη θύμισε η Γερμανίδα του γκισέ της Φρανκφούρτης, αλλά τη βιώνουμε συχνά στην καθημερινή μας ζωή. Υπάρχει πάντα ένας ισχυρός που θέλει να επιβληθεί επί ενός ανίσχυρου. Ή ακόμα και να τον εκμεταλλευτεί.
Δεν καταλαβαίνει, ο ανόητος, αυτός δηλαδή που η... κοσμοθεωρία του βασίζεται ακριβώς στο «μηδενική ανοχή», ότι το όμορφο παιχνίδι που λέγεται ζωή τελειώνει για όλους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: ανάποδα τα βλέπουμε τα ραπανάκια, είτε μας σκεπάζει μάρμαρο Πεντέλης και μνημείο θεόρατο είτε χώμα σκέτο μ’ ένα μικρό σταυρουδάκι..._ X. M.