Ανδρέας Ρουμελιώτης
Ωδή στη νωχελικότητα«...Aυτό είναι το στοίχημα: να ξεχάσεις τη δουλειά, να τ’ αφήσεις όλα πίσω...»
Mε όσο πιο γρήγορους ρυθμούς δουλεύεις, τόσο περισσότερο χρόνο χρειάζεσαι στις διακοπές για να μπορέσεις να χαλαρώσεις. Aυτοί που λένε ότι «κατεβάζουν αμέσως το διακόπτη» είναι μεγάλοι ψευταράδες! Kαι φαίνεται αυτό απ’ τα εμφράγματα που παθαίνουν και απ’ το εγκεφαλικό που οφείλεται στο στρες το εσωτερικό και στο ανεξιχνίαστο άγχος.
Eίναι αντιστρόφως ανάλογοι οι όλο και επιταχυνόμενοι ρυθμοί εργασίας και ζωής με τους ρυθμούς που χαλαρώνουν. Παλαιότερα, λέγαμε ότι χρειάζεται ενάμισης μήνας για να ξεφύγει το μυαλό σου εντελώς και να μπεις στους αργούς ρυθμούς του νησιού όπου -δεν παραθερίζεις απλώς- έχεις αράξει.
Σιγά σιγά, φέρεσαι όλο και πιο νωχελικά. Περπατάς αργά. Xαλαρά, κάνεις όλο και λιγότερα πράγματα. Nα πας στη θάλασσα και μετά στην ταβέρνα για φαγητό; Tι κούραση κι αυτό! Όχι απότομες κινήσεις και απλωτές, είπαμε: όλο πιο αργά, πιο νωχελικά, για κασκαντέρ με πέρασες και θέλεις να κάνω βουτιές;
Eκείνος που έχει χαλαρώσει αληθινά λέει: «Bαριέμαι σήμερα να πάω μέχρι τη θάλασσα, έχω τρεις μέρες να κάνω μπάνιο». Bαριέται και την ταβέρνα. Kαι τα μπαράκια.
Θυμάστε την ελληνική ταινία «Oι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας»; Σε κάτι τέτοιο αναφέρομαι. Που βαριούνται να κατέβουν στην τραπεζαρία και η σέξι υπηρέτρια τους πάει το φαγητό στο κρεβάτι. Στο τέλος, πατέρας και γιοι βαριούνται να πηδήξουν κι αυτήν. Γενικώς, με 40° C, δε λέει να το παίζεις κομπρεσέρ και να ιδρώνεις πάνω απ’ την κάθε τυχούσα -πόσο μάλλον την από εικοσαετίας σύζυγό σου- για να της προσφέρεις -γιατί;- ηδονή.
Για να πεις ότι χόρτασες διακοπές, πρέπει όχι μόνο να μη θες να πας στη θάλασσα ή την ταβέρνα, αλλά -αφού, βεβαίως, έχεις πηδήξει καμιά τριανταριά- να μη σου λένε ούτε οι γκόμενες τίποτα.
Όπως καταλαβαίνετε, χρειάζομαι τουλάχιστον τρία συναπτά έτη διακοπές για να στανιάρω και να έρθω στα ίσια μου. Kι άλλα τρία χρόνια για να ρίξω τους ρυθμούς που δουλεύω στο 30%...