Βλάσης Μάρας
The golden boyKορυφαίος αθλητής της ελληνικής ενόργανης γυμναστικής, ο Βλάσης Μάρας έχει κατακτήσει αμέτρητα μετάλλια σε διεθνείς κι εγχώριους αγώνες και πέντε χρυσά σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Και να σκεφτεί κανείς πως είναι μόλις 23 ετών!
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΠΑΘΕΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓIANNHΣ AΛMΠANEΛΛHΣ, EUROKINISSI
Γυμναστής, με την πραγματική έννοια του όρου, ο Βλάσης Μάρας προπονείται και αγωνίζεται και στα έξι όργανα που απαρτίζουν το άθλημα, όντας ο μόνος Έλληνας αθλητής με διεθνή διάκριση στο σύνθετο ατομικό (κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων της Βρέμης, το 2000). Τρία χρόνια νωρίτερα, 14 ετών, είχε αναδειχθεί Πρωταθλητής Ελλάδας στους Eφήβους και τότε, το 1997, μπορεί να πει κανείς πως ήταν η απαρχή μιας μεγάλης διεθνούς καριέρας, που διαρκεί έως σήμερα κι έχει ακόμη... πολύ μέλλον.
Ο Βλάσης γεννήθηκε στην Αθήνα την τελευταία ημέρα του Μαρτίου του 1983 και μεγάλωσε στο Αιγάλεω. «Υπεύθυνος» για όλα είναι ο πατέρας του, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, ο οποίος, αντί για το συνηθισμένο κολυμβητήριο, αποφάσισε να πάει το γιο του στον Πρωτέα Αιγάλεω για ενόργανη γυμναστική.
«Στην αρχή δεν ήθελα με τίποτα. Είχα βάλει τα κλάματα, θυμάμαι, και ήθελα να γυρίσω σπίτι. Ευτυχώς, όμως, ο πατέρας μου επέμενε...» λέει ο ίδιος για την πρώτη του επαφή με το αντικείμενο, στα 4,5 χρόνια του.
Εκτός από τη γυμναστική, το δεύτερο μεγάλο πάθος της ζωής του είναι το αυτοκίνητο. «Παθιάζομαι με τα δυναμικά σπορ, αυτά που παράγουν αδρεναλίνη. Γι’ αυτό θα ήθελα κάποια στιγμή να αγωνιστώ και με αυτοκίνητο. Ήδη φτιάχνω ένα Citroen ΑΧ για αναβάσεις...», μας εκμυστηρεύεται. Και τι οδηγεί καθημερινά; Ένα Mitsubishi Lancer EVO IX, ένα αυτοκίνητο που πραγματικά μπορεί να ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη.
Το Βλάση τον γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια του πρόσφατου Ράλλυ Ακρόπολις, στο Ολυμπιακό Στάδιο. Από τότε συναντηθήκαμε στα Μέγαρα, στο High Speed Festival, και, αργότερα, στο γυμναστήριο και στους ξενώνες των αθλητών στον ¶γιο Κοσμά. Και η συζήτησή μας ξεκίνησε κάπως έτσι:
Γιατί θέλεις να μιλήσουμε, για αυτοκίνητα ή για γυμναστική;
Και για τα δύο. Εγώ βάζω τη γυμναστική, εσύ βάλε το αυτοκίνητο...
Ωραία, μύησέ μας λίγο στη γυμναστική...
Είναι ένα σύνθετο, δυναμικό και, κυρίως, τεχνικό άθλημα, το οποίο αποτελείται από έξι διαφορετικά όργανα. Γυμναστής, για εμένα τουλάχιστον, είναι αυτός που βρίσκεται σε καλό επίπεδο και στα έξι. Αναπόφευκτα, σε κάποιο όργανο είσαι καλύτερος, όμως πρέπει να τα βγάζεις πέρα σε όλα.
Και εσύ, λοιπόν, διάλεξες το μονόζυγο, το πιο θεαματικό.
Όχι απαραίτητα γι’ αυτό. Απλώς, το μονόζυγο ταιριάζει καλύτερα στο σωματότυπό μου, αφού έχω λίγο μακρύτερα χέρια από το κανονικό.
Δηλαδή...;
Είναι θέμα φυσικής. Μπορώ να πετύχω μεγαλύτερη ταχύτητα περιστροφής και να κάνω ψηλότερα άλματα. Συνολικά, πάντως, η γυμναστική έχει σχέση με τη φυσική. Για να φτάσεις σε κορυφαίο επίπεδο, χρειάζεται να κατανοήσεις πλήρως πώς αντιδρά η μπάρα, πώς αντιδρά ο βατήρας, πώς αντιδρά ακόμη και το ταπί στη πίεση που ασκείς με το σώμα σου. Αυτήν την αντίδραση πρέπει να καταφέρεις να πάρεις και να ελέγξεις.
Ό,τι κάνετε φαίνεται πολύ δύσκολο. Αισθάνεσαι και ακροβάτης;
Πράγματι, αυτά που κάνουμε μοιάζουν πολλές φορές απίθανα. Όμως, τα κάνουμε. Και, αφού τα κάνουμε, μπορούν να γίνουν. Χρειάζεται σκληρή δουλειά, κατάλληλα σωματικά προσόντα, βαθιά κατανόηση του αθλήματος και αποφασιστικότητα. Πάντα, όμως, και πάνω απ’ όλα πρέπει να ξέρεις ακριβώς τι δυνατότητες σου δίνει το κάθε όργανο, για να καταφέρεις να κάνεις μια δύσκολη άσκηση.
Όπως η δική σου στο μονόζυγο, που είναι μοναδική και φέρει το όνομά σου;
Πράγματι, είναι μοναδική. Για να βγει σωστά, θέλει απόλυτη ακρίβεια. Είναι η εξέλιξη της άσκησης Πεγκάν, από συσπείρωση σε δίπλωση. Τρεις φορές πιο δύσκολη, αλλά, αν βγει το πρόγραμμα, είσαι αγκαλιά με το χρυσό.
Φοβάσαι όταν κάνεις αυτά τα απίθανα άλματα πάνω από την μπάρα, στα 4 μ. από το έδαφος;
Αν φοβάμαι λέει! Δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να παλεύεις με τους φόβους σου. Πολλές φορές τρέμεις, όχι από κούραση, αλλά από αδρεναλίνη. Θέλει τρομερή αποφασιστικότητα το να αφήσεις την μπάρα. Πολλές φορές έχω φοβηθεί και πολλές φορές έχω χάσει ασκήσεις ή και μετάλλια. Αν δεν καταφέρεις να ξεπεράσεις τους φόβους σου, το μόνο που θα κάνεις είναι να περιστρέφεσαι γύρω γύρω.
Θυμάσαι πόσα μετάλλια έχεις πάρει στο μονόζυγο;
Πού να τα θυμάμαι όλα; Έχω ξεκινήσει τη συλλογή από μικρός, στις εγχώριες διοργανώσεις. Θυμάμαι, βέβαια, τα σημαντικά, τα δύο χρυσά στο Παγκόσμιο και τα τρία στο Ευρωπαϊκό. Μου λείπει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, το οποίο νομίζω πως θα κατακτούσα στην Αθήνα. Όμως, κάποιοι κριτές με αδίκησαν εμφανώς και δεν έφτασα στον τελικό. Απογοητεύτηκα, μου πέρασε από το μυαλό να σταματήσω, όμως τελικά... πείσμωσα ακόμα περισσότερο. Το Πεκίνο, άλλωστε, δεν είναι μακριά! Ελπίζω εκεί να έχω καταφέρει να εξελιχθώ όσο θέλω και στο άλμα και να διακριθώ και στο σύνθετο. Πρώτα, όμως, η πρόκριση.
Τι θυσίες χρειάζεται να κάνει κάποιος αθλητής για να φτάσει σε κορυφαίο επίπεδο;
Για να φτάσεις στην κορυφή, χρειάζεται να θυσιάσεις σχεδόν τα πάντα. Χρειάζεται σκληρή, καθημερινή προπόνηση, πρωί και απόγευμα, χρειάζεται ψυχικό σθένος για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και τις όποιες αποτυχίες και απογοητεύσεις και, βέβαια, χρειάζεται σωστή καθοδήγηση. Με τον προπονητή μου, το Δημήτρη Ράφτη, είμαστε μαζί πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Aυτός με έκανε ό,τι είμαι.
Ποια είναι η αντιμετώπιση της πολιτείας προς τους αθλητές των εθνικών ομάδων;
Δεν είναι ό,τι καλύτερο. Για παράδειγμα, το Αθλητικό Κέντρο του Αγ. Κοσμά, που φιλοξενεί εκατοντάδες αθλητές σε διάφορα αθλήματα, δε διαθέτει γιατρό και ασθενοφόρο. Ακούγεται απίστευτο, όμως είναι πραγματικότητα. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους παγκόσμιους πρωταθλητές και τους Ολυμπιονίκες· εγώ, για παράδειγμα, είμαι αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, όμως χρειάζονται πολλά ακόμη να γίνουν, ειδικά στα αθλήματα που δε χαρακτηρίζονται ως επαγγελματικά, οπότε το να βρεις χρήματα από χορηγίες είναι σχεδόν αδύνατον. Έχω, βέβαια, εξασφαλισμένη στέγη εδώ, στον ¶γ. Κοσμά, όμως, από την άλλη, έχω να πληρωθώ τέσσερις μήνες από την ομοσπονδία, αφού οι επιχορηγήσεις καθυστερούν...
Κι όμως, οι Έλληνες αθλητές σχεδόν σε όλα τα σπορ πρωταγωνιστούν.
Αυτό έχει να κάνει με τη νοοτροπία και τον εγωισμό των αθλητών κυρίως και όχι με τον προγραμματισμό της πολιτείας.
Μήπως είναι, τελικά, στα γονίδια του Έλληνα το πάθος για τη νίκη;
Πιθανόν, ναι. Είμαστε, άλλωστε, λαός με παράδοση στον αθλητισμό. Φαντάσου, λοιπόν, να υπήρχαν και οι ιδανικές συνθήκες. Τελικά, ίσως να μας κάνουν πιο δυνατούς οι δυσκολίες. Δεν ξέρω...
Ώρα να μιλήσουμε λίγο και για το άλλο σου πάθος...
Το αυτοκίνητο λέτε. Ναι, μου αρέσει πολύ, είχα πάθος από μικρός για τα αυτοκίνητα και τους αγώνες.
Ποιο είδος προτιμάς;
Τα ράλλυ νομίζω πως ταιριάζουν περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου. Κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, θα δοκιμάσω. Έχω ένα AX GTi που μετατρέπεται σε αγωνιστικό και σύντομα θα συμμετάσχω σε αγώνες. Λέω να αρχίσω από τις αναβάσεις και μετά να περάσω στα ράλλυ.
Αν σου έλεγαν να διαλέξεις ανάμεσα στο WRC, όπως κάνει ο «συνάδελφός» σου ο Λεμπ (πρώην γυμναστής), και σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα γυμναστικής, τι θα έκανες;
Σέβομαι απεριόριστα τους οδηγούς του WRC και τους ζηλεύω κάποιες φορές γι’ αυτά που κάνουν. Όμως, νομίζω πως, αν με έβλεπαν στην μπάρα, σίγουρα θα ζήλευαν και αυτοί. ¶ρα, τα μετάλλιά μου δεν τα αλλάζω με τίποτα. Με αυτοκίνητο θα αγωνιστώ καθαρά για το κέφι μου.
Οδηγείς γρήγορα στο δρόμο;
Κάποιες φορές ναι, όταν βρίσκομαι εκτός Αθηνών. Στην πόλη το να κάνεις υπερβολές είναι το πιο εύκολο, όμως είναι και ηλίθιο, αφού κυρίως πρέπει να σεβόμαστε και τους γύρω μας. Αν θέλω να ξεδώσω, μπορώ να πάω στα Μέγαρα - αν και... τα λάστιχα του Lancer κοστίζουν ακριβά. Η καλύτερη λύση για όποιον αγαπά τη γρήγορη οδήγηση είναι οι οργανωμένοι αγώνες!
Το Lancer πώς προέκυψε;
Με τα χρήματα που έλαβα από την πολιτεία λόγω των χρυσών μεταλλίων. Έπρεπε να πάρω κάτι καλύτερο από το παλιό μου ΑΧ, οπότε διάλεξα το EVO. Είναι ένα αυτοκίνητο που πάντα ονειρευόμουν.
ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ
Γεννήθηκε
Στην Αθήνα, στις 31 Μαρτίου 1983.
Γυμνάστηκε για πρώτη φορά
Tο Σεπτέμβριο του 1988, στον Πρωτέα Αιγάλεω.
Η πρώτη του σημαντική διάκριση εντός συνόρων
Στα 14 του, όταν ανακηρύχτηκε Πρωταθλητής Ελλάδας στους Eφήβους.
Η πρώτη του σημαντική διάκριση εκτός συνόρων
Στα 18 του, χρυσό στο μονόζυγο στους Μεσογειακούς Αγώνες στην Τυνησία και Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο ίδιο όργανο στη Γάνδη.
Παγκόσμια χρυσά
Γάνδη 2001, Ντέμπρετσεν 2002.
Ευρωπαϊκά χρυσά
Πάτρα 2002, Λουμπλιάνα 2004, Βόλος 2006.
Διασκεδάζει
Oδηγώντας και χορεύοντας.
Χαλαρώνει
Aκούγοντας ξένη μουσική και βλέποντας τηλεόραση.
Έχει πει...
«Ηρεμώ μόνο πάνω στο βάθρο...»
Έχουν πει γι’ αυτόν...
Τα καλύτερα λόγια, όλοι οι Έλληνες αθλητικογράφοι, που το 2001 τον ανακήρυξαν δεύτερο «Έλληνα Aθλητή της Xρονιάς».