Συνέντευξη: Νίκος Γκίκας
Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!Η ώρα που KAI οι οδηγοί αγώνων θα μας κάνουν υπερήφανους στο εξωτερικό έχει φτάσει! Ο Νίκος Γκίκας είναι ένας από αυτούς που μας κάνουν να χαμογελάμε...
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Ο 25XPONOΣ οδηγός διαπρέπει στην Ιταλία, συμμετέχοντας στο Corri Con Clio Cup, θεσμό που ξεχωρίζει για το υψηλό επίπεδο του συναγωνισμού. Και, σαν να μην έφτανε η συμμετοχή, ήρθε και η πρώτη νίκη! Αποτέλεσμα αντάξιο του ταλέντου του Γκίκα. Σαφώς ανανεωμένο και προσγειωμένο, τον συναντήσαμε στην πίστα καρτ του Αγίου Κοσμά, φυσικό του χώρο, αφού σε αυτές τις συνθήκες «ανδρώθηκε», και μιλήσαμε μαζί του επί παντός επιστητού, με τη συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από το σήμερα, το χθες αλλά και το αύριο!
A dream come true!
Αν κάποιος έλεγε στο Νίκο πριν από μερικά χρόνια ότι θα αγωνιζόταν στο εξωτερικό, και μάλιστα με την υποστήριξη της ΕΘΕΑ, μάλλον θα χαμογελούσε - και όχι άδικα. Όμως, κάποια στιγμή τα πιο απίθανα σενάρια και όνειρα γίνονται πραγματικότητα. «Είναι ένα όνειρο που υλοποιήθηκε και, αν δεν το έβλεπα, δε θα μπορούσα να το πιστέψω. Αυτό το εγχείρημα το είχα πάντα στο μυαλό μου. Απλώς, ήθελα να γίνει με μια σειρά. Να αποφασίσω πού θέλω να τρέξω, σε ποιο θεσμό, σε ποια επιφάνεια και να βρω ένα χορηγό και μια ομάδα. Να έχουν όλα μια λογική». Και πώς πήρε την απόφαση να προσπαθήσει για το κάτι παραπάνω; «Το 2004 συνέβησαν κάποια γεγονότα που με ώθησαν να μη τρέξω το 2005. Τότε, ταξίδεψα στην Ιταλία, έψαξα και προσπάθησα να βρω έναν τρόπο για να συμμετάσχω σε κάποιο θεσμό. Επειδή, όμως, δεν είχα αρκετά χρήματα για να τρέξω, προτίμησα να πραγματοποιήσω διάφορες σειρές δοκιμών, έτσι ώστε να συγκεντρώσω τα βλέμματα των ανθρώπων του χώρου. Έτσι κι έγινε. Μαζί με το Στέλιο Φάκαλη, ο οποίος με βοηθά σε όλη την προσπάθειά μου, σκεφτήκαμε αρχικά το Subaru Cup. Τελικά, το κόστος ήταν πολύ μεγάλο και καταλήξαμε στο Corri Con Clio Cup». Για να γίνει αυτό, χρειάστηκε και η συμβολή της Εθνικής Επιτροπής Αγώνων, η οποία υποστηρίζει τρεις οδηγούς. Ο ίδιος ήθελε να συμμετάσχει σε ολόκληρο το πρωτάθλημα, αλλά η συμφωνία τελικά κλείστηκε για τους τέσσερις πρώτους αγώνες και, ανάλογα με τις επιδόσεις, θα αποφασιστεί και το πρόγραμμα στη συνέχεια. Πόσο σημαντική είναι, εντέλει, η υποστήριξη της ΕΘΕΑ; Είναι ουσιαστική ή περισσότερο ηθική; «Είναι ουσιαστική, για να κάνεις το πρώτο βήμα, αλλά και ηθική, αφού είναι σημαντικό να δεσπόζει στο αυτοκίνητο η σημαία της χώρας σου, έχοντας και τη στήριξη της εθνικής επιτροπής αγώνων της πατρίδας σου. Παίζει σπουδαίο ρόλο, όσον αφορά την αντιμετώπιση που έχεις από τους άλλους». Φυσικά, εύλογο είναι το ερώτημα σχετικά με τις σχέσεις με την επιτροπή αγώνων, ειδικά μετά το 2004, οπότε είχε αποκλειστεί δύο αγώνες πριν από τη λήξη της σεζόν, με αποτέλεσμα να μη διεκδικήσει τον τίτλο στην Α/5. «Ποτέ δεν πίστεψα ότι εκείνα τα γεγονότα μπορούσαν να επηρεάσουν την απόφαση της ΕΘΕΑ, αφού η σύνθεσή της έχει αλλάξει σε σχέση με τότε που δεν ήταν επικεφαλής ο κ. Μανιατόπουλος. Βλέπετε, ένας άνθρωπος που έτρεχε και τρέχει ακόμα σε αγώνες σκέφτεται τελείως διαφορετικά από έναν άνθρωπο που κάθεται σε μια καρέκλα και γνωρίζει θεωρητικά το άθλημα. ¶λλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Aυτό φαίνεται, εξάλλου, και από τις ριζικές αλλαγές στο Παν.Π.Ρ.». Μεστές κουβέντες από το Νίκο Γκίκα, ο οποίος, αναμφισβήτητα, δείχνει πιο ώριμος από ποτέ. Η μετάβαση στην Ιταλία πόσο εύκολη υπόθεση ήταν; «Το άλμα δεν αποδείχθηκε δύσκολο, όσον αφορά τον τομέα της τεχνογνωσίας. Από εκεί και πέρα, ο συναγωνισμός είναι πολύ υψηλός. Σε κάθε ράλλυ έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο διάφορους σπεσιαλίστες του είδους, αλλά και τις ειδικές διαδρομές! Οι συνθήκες του δρόμου είναι τέτοιες, ώστε χρειάζεται μεγάλη εξοικείωση. Μπορεί να είναι πιο αργές σε σχέση με τις δικές μας, αλλά σίγουρα πιο τεχνικές και απαιτητικές. Το σημαντικότερο είναι ότι μέσα από αυτήν τη διαδικασία εξελίσσεσαι ως οδηγός. Ποτέ δεν έχω πει ότι πάω πολύ γρήγορα. Μαθαίνω!» Έχοντας συμμετάσχει σε θεσμούς και κατηγορίες όπου ο συναγωνισμός ήταν κάτι παραπάνω από έντονος, τι θα μπορούσε να πει ότι λείπει από τους Έλληνες οδηγούς; «Σίγουρα, δε μας λείπει η ταχύτητα. Η αντιμετώπιση είναι διαφορετική. Πρέπει να μάθουμε να ακολουθούμε κάποια συγκεκριμένη τακτική. Και, βασικά, γίνονται καλύτεροι, επειδή συμμετέχουν συνέχεια σε αγώνες, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνουν πολλά αγωνιστικά χιλιόμετρα και εμπειρία». Πόσο διαφορετικοί είναι, εντέλει, οι αγώνες της Ελλάδας και της Ιταλίας; «Οργανωτικά, δεν μπορώ να πω ότι υστερούμε. Βέβαια, σε επίπεδο ασφάλειας, τα στάνταρντ είναι σαφώς υψηλότερα, με κριτές σχεδόν σε κάθε στροφή, ασθενοφόρα και γερανούς. Όταν βάζω το κράνος μου στην Ιταλία, αισθάνομαι ασφαλής, κάτι που, όμως, αισθάνομαι και στην Ελλάδα». Αν και μακριά από τους ελληνικούς αγώνες, γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας... «Δεν ξέρω ποιος φταίει και γιατί. Πιστεύω, και αυτή είναι απλώς η γνώμη μου, ότι δεν μπορείς να βάλεις ένα παιδί σε ένα τεντωμένο σχοινί με γκρεμό από κάτω και να του πεις περπάτα. Πόσες πιθανότητες έχει να πέσει; Πρέπει η μετάβαση να γίνεται σταδιακά. Να αγωνίζεται κάποιος νέος ένα χρόνο σε σπριντ, αναβάσεις και πίστα, πάντα με το ίδιο αυτοκίνητο, και εν συνεχεία να καταλήξει στα ράλλυ. Ο συναγωνισμός είναι παράξενο πράγμα. Δεν μπορείς να μπεις στους αγώνες και να κυνηγήσεις τους πρώτους. Κάτι που είχα κάνει κι εγώ! Προσπαθούσα να περάσω τον Ψύλλο και, όταν τελείωνε η ειδική και σκεφτόμουν τι είχα κάνει, ευχαριστούσα το Θεό που δεν είχα πάθει κάτι. Βέβαια, έκανα πολλές δοκιμές και αυτό είναι κάτι που δεν κρύβω, αφού είναι γνωστό ότι όλοι το κάνουν. Τα περάσματα πρέπει να είναι ελεύθερα, για να μπορούν οι νέοι να αποκτήσουν καλή γνώση του δρόμου. Εγώ το έκανα για να καταλάβω τι είναι αυτό που θα είχα να αντιμετωπίσω αλλά και για να βρω τον τρόπο με τον οποίο θα το περνούσα και στο συνοδηγό μου!» Ακούγοντάς τον να μιλά με τέτοιον τρόπο, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο διαφορετικός είναι ο Νίκος σε σχέση με τότε. Κάτι που έχει συνειδητοποιήσει και ο ίδιος. «Σκέφτομαι πώς οδηγούσα τότε και πώς τώρα και παθαίνω πλάκα! Απορώ πώς έβρισκα τόση τρέλα για να πηγαίνω συνέχεια σε αυτόν το ρυθμό. Τώρα κινούμαι πιο ήρεμα και με περισσότερη ασφάλεια και είμαι σαφώς ταχύτερος! Πιστεύω ότι τα νιάτα και η τρέλα σού προσφέρουν εμπειρία, αλλά μέχρι ενός σημείου. Πηγαίναμε γρήγορα, αλλά για πόσο;» Τι είναι αυτό που λείπει από τη χώρα μας, όμως, σε σχέση με το εξωτερικό; «Δεν υπάρχουν καινούργια αυτοκίνητα και, φυσικά, λείπει το θέαμα. Δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό. Ο κόσμος βλέπει πιο ευχάριστα το Σκαλτσά και το Ρόκκο, τους οποίους και αναγνωρίζει. Τρέχουν τόσα Mitsubishi και Subaru στη χώρα μας και ξεχωρίζει ο Χατζητσοπάνης, επειδή είναι ταλαντούχος και νέος. Οι υπόλοιποι είναι κάποιας ηλικίας. Είναι σαν να βλέπω τον πατέρα μου να τρέχει με Mitsubishi... Το χειρότερο πράγμα είναι νέοι και γρήγοροι, όπως ο Τάκης Καϊτατζής και ο Νίκος Ζάχος, να είναι εκτός αγώνων. Και αισθάνομαι πολύ τυχερός που τρέχω». Τυχερός που τρέχει, αλλά και που σε όλη αυτήν την πορεία του στους αγώνες είχε δίπλα του τον πατέρα του να τον συμβουλεύει. «Η συμβολή του πατέρα μου ήταν απίστευτη. Πέρα από την οικονομική βοήθεια, ήταν αυτός που μου έθεσε τις βάσεις. Πολλές φορές ήταν σωτήριος για μένα, αφού κατάφερε να με συμβουλεύει και να με προσγειώνει. Επειδή έτρεχε σε αγώνες, μου έλεγε ότι στα ράλλυ δεν κερδίζει πάντα ο ταχύτερος. Δεν έχουν καμία σχέση με την πίστα. Του έλεγα τις σημειώσεις που είχα και μου έλεγε ότι έτσι δε θα τρέξω! Έπιανε το συνοδηγό μου και τις άλλαζαν! Ήταν σπουδαία η συμβολή του». Πλέον, ποια είναι η επόμενη μέρα για το Νίκο Γκίκα; «Έχω κάνει τέσσερις αγώνες και θα παλέψω να συμμετάσχω και στον επόμενο. Από εκεί και πέρα, δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να ακολουθήσω ολόκληρο το πρωτάθλημα. Πλέον, προσπαθώ να κάνω κάποια σχέδια για την επόμενη χρονιά, έτσι ώστε να τρέξω σε κάποιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του εξωτερικού». Εν ολίγοις, η πόρτα των ελληνικών αγώνων έχει κλείσει οριστικά για το Νίκο Γκίκα; «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει λόγος να πιέζω τις καταστάσεις, αφού δεν μπορώ να εξελιχθώ άλλο ως οδηγός. Η μοναδική περίπτωση να συνεχίσω είναι αν συνεργαστώ με μια εταιρεία. Μπορώ να οδηγήσω κάποιο αυτοκίνητο, να διακριθώ, να το εξελίξω και να μην έχει ούτε μια γρατσουνιά». Αυτή είναι αλλαγή!_ Π. Τ.
ΤΣΙΤΑΤΟ
«Σκέφτομαι πώς οδηγούσα τότε και πώς τώρα και παθαίνω πλάκα!»
Ποιος είναι
Ημερομηνία γέννησης: 23 Ιανουαρίου 1981
Επάγγελμα: Μηχανικός αυτοκινήτων
Πρώτος αγώνας: 1995, καρτ
Σημαντικότερες διακρίσεις: Κυπελλούχος Yaris Cup 2000, Κυπελλούχος Ν/1 σε αναβάσεις 2000, Κυπελλούχος Yaris Cup 2003 στο Παν.Π.Ρ.