Εφημερίδα
{ ΟΥΡΑΝΙΟ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ }ΠΥΡΑΣΜΟΣ!
Φλερτάρουν με τη δημιουργία εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας στην Ελλάδα.
«Για την Ελλάδα δεν τίθεται θέμα δημιουργίας πυρηνικών εργοστασίων», ξεκαθάρισε προ μηνών ο υπουργός Ανάπτυξης (δηλαδή: και Ενέργειας) Δημήτρης Σιούφας. Έσπευσε, όμως, να συμπληρώσει ότι στα Βαλκάνια, «με ατμομηχανή τη συνεργασία σ’ αυτόν τον τομέα, αναμένονται επενδύσεις άνω των 21 δισ. ευρώ».
Αυτά είχε πει στις 3/4/2006, στο πλαίσιο της «Διαδικασίας για τη δημιουργία της Ενεργειακής Κοινότητας των χωρών της ΝΑ Ευρώπης» (SEECP). Πάντως, οι υπουργοί Ενέργειας της SEECP το πρώτο που συζήτησαν στη συνάντησή τους στη Θεσσαλονίκη ήταν η πυρηνική ενέργεια, με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία να περιγράφουν ανοιχτά το πυρηνικό τους πρόγραμμα.
Πιθανότατα απέχουμε πολύ από το πρώτο πυρηνικό εργοστάσιο στην Ελλάδα, αλλά ο πειρασμός (ή πυρασμός) δειλά δειλά εκδηλώνεται. Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί το δημοσίευμα των ΝΕΩΝ (27/5/2006), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα έχει πλούσια (αλλά ανεκμετάλλευτα) κοιτάσματα σε ουράνιο; «Το ουράνιο που υπάρχει εξασφαλίζει ενεργειακή αυτονομία σε περίπτωση κρίσης» γράφει η εφημερίδα. Το πρόβλημα είναι ότι «τα βεβαιωμένα κοιτάσματα στη Βόρεια Ελλάδα επαρκούν για 20ετή αυτόνομη λειτουργία πυρηνικού αντιδραστήρα, αλλά όχι και για 30 έτη, τα οποία τίθενται ως προϋπόθεση για την κατασκευή του». Σύμφωνα με το διευθυντή Ενεργειακών Πρώτων Υλών του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών, «το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να αυξήσουμε τα βεβαιωμένα κοιτάσματα ουρανίου μέσω ερευνών, οι οποίες καλό θα είναι να αρχίσουν τώρα...».
Αρχές Ιουνίου, ο κ. Σιούφας πραγματοποίησε επίσκεψη στη Φινλανδία, όπου δήλωσε πως «η Ελλάδα πρέπει να ενισχύσει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας». Αλλά το φινλανδικό μοντέλο είναι συγκεκριμένο: η Φινλανδία είναι η πρώτη δυτική χώρα που την τελευταία δεκαετία κατασκευάζει νέο αντιδραστήρα, το μεγαλύτερο στον κόσμο. O διευθύνων σύμβουλος της TVO, του φινλανδικού κονσόρτσιουμ που έχει αναλάβει το έργο, έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο: «Η Φινλανδία άνοιξε την πόρτα σε μια πυρηνική εποχή! Πολλές δυτικές χώρες θα μας ακολουθήσουν».
Και η Ελλάδα είναι η μόνη, μαζί με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, στην ΕΕ (προ διεύρυνσης) που δε διαθέτει μονάδα πυρηνικής ενέργειας.
{ SEX TEST }
Διασταύρωση πάση θυσία
Είναι γνωστό ότι οι Σκανδιναβοί ό,τι κάνουν το κάνουν πολύ σοβαρά, αλλά μήπως αυτήν τη φορά το παράκαναν;
Ο λόγος για μεγάλο εκδοτικό συγκρότημα της Δανίας που εκδίδει τις δύο μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας, την Πολιτίκεν και τη Γίλαντς Πόστεν. Το συγκρότημα, λοιπόν, επιδεικνύοντας... υπευθυνότητα απέναντι στους αναγνώστες του, θέλησε, προτού δημοσιεύσει κάποιες «υπηρεσίες» γυναικών, να στείλει συντάκτες του να τις... δοκιμάσουν. Εφαρμόζει, δηλαδή, τα ίδια μέτρα με την κατηγορία Ψυχαγωγία/Εστιατόρια, όπου, πριν συστήσει στους αναγνώστες πού να διασκεδάσουν ή πού να φάνε, στέλνει συντάκτες οι οποίοι κάνουν τεστ, δοκιμάζουν την κουζίνα και βαθμολογούν την ποιότητα του φαγητού. Μέχρι τώρα έχουν τεστάρει τρεις γυναίκες που δημοσίευσαν αγγελία για «προσφορά υπηρεσιών» σε άνδρες.
«Αίσχος», φωνάζουν οι γυναικείες οργανώσεις, «οι γυναίκες δεν είναι εμπορεύματα για να τα δοκιμάζεις». «Πείτε το όπως θέλετε», απάντησε ο εκπρόσωπος του εκδότη, αλλά «οι αναγνώστες μας έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν τι θα αγοράσουν».
{ ΛΑΤΙΦΕ ΧΑΝΙΜ }
¶ρση του εμπάργκο για την άγνωστη σύζυγο του Κεμάλ Ατατούρκ
Αυτόν η Ιστορία τον κατέγραψε ως τον «πατέρα των Τούρκων». Ο λαός του τον λατρεύει ακόμα σαν θεό. Αυτήν η Ιστορία τη διέγραψε από τη μνήμη της. Ο λαός την αγνοεί ή την περιφρονεί.
Η Λατίφε Χανίμ υπήρξε η μοναδική σύζυγος του Κεμάλ Ατατούρκ. Όταν χώρισαν, ύστερα από δύο χρόνια γάμου, η επίσημη τουρκική ιστορία την αντιμετώπισε, για πολιτικούς λόγους, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ. Ένα νέο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, με μεγάλη επιτυχία, στην Τουρκία, από τη δημοσιογράφο Ιπέκ Καλισλάρ, αποκαθιστά την αλήθεια και υποστηρίζει ότι, χωρίς την 23χρονη τότε Λατίφε, ίσως ο Μουσταφά Κεμάλ να μην είχε ποτέ προχωρήσει σε τέτοιες μεταρρυθμίσεις.
Στις «επίσημες» βιογραφίες του Κεμάλ, στη Λατίφε δεν αφιερώνονται παρά λιγοστές ουδέτερες λέξεις. Η εικόνα της στο τουρκικό συλλογικό υποσυνείδητο είναι, σύμφωνα με το περιοδικό Economist, μιας γυναίκας «δύστροπης, δεσποτικής, άσχημης».
Η 25ετής ιστορική έρευνα της Καλισλάρ διαψεύδει τον εθνικό μύθο. Η Λατίφε Χανίμ ήταν όμορφη, χαρισματική, γεμάτη αυτοπεποίθηση. Κόρη πλούσιου εμπόρου από τη Σμύρνη, σπούδασε νομικά στην Ευρώπη και μιλούσε πολλές ξένες γλώσσες. Όταν παντρεύτηκε τον Κεμάλ, το 1923, ήταν 23 ετών, 20 χρόνια νεότερή του. Στη γαμήλια τελετή οι προσκεκλημένες Δυτικές γυναίκες φορούσαν μαντίλα, αλλά η νύφη όχι!
Αμέσως μετά το γάμο, ο Κεμάλ την πήρε μαζί του σε μια περιοδεία με τρένο στην Ανατολία, για να την επιδείξει στο λαό ως παράδειγμα της σύγχρονης Τουρκάλας. «Αυτό δεν είναι μήνας του μέλιτος, είναι μάθημα μεταρρύθμισης», έγραψε ένας παρατηρητής. Οι New York Times της εποχής ανέφεραν: «Τα παντελόνια ιππασίας που φοράει δείχνουν την πρόθεσή της να σαρώσει τα έθιμα του χαρεμιού».
Στα δύο χρόνια που παρέμειναν παντρεμένοι, ήρθαν τα πάνω κάτω: ο Κεμάλ κατάργησε τη Σαρία (ισλαμικό νόμο), ενθάρρυνε την υιοθέτηση των δυτικών ενδυμασιών, υιοθέτησε το δυτικό ημερολόγιο και απαγόρευσε κάθε θρησκευτική δραστηριότητα στην πολιτική.
Ωστόσο, το αίσθημα είχε σύντομη διάρκεια. Το 1925 ο Κεμάλ χώρισε τη Λατίφε. Η ίδια υποχρεώθηκε να ιδιωτεύσει, χωρίς να μιλήσει ποτέ για τη συζυγική τους ζωή ή για τους λόγους του χωρισμού. Μια εκδοχή λέει ότι δεν ανεχόταν τα ξενύχτια που έκανε ο Κεμάλ, πίνοντας με τους φίλους του. (Ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση του ήπατος.) Μια άλλη πως δεν ανέχτηκε τις απιστίες του, ιδίως την επανεμφάνιση μιας παλιάς ερωμένης, της Φακρίγιε, που τελικά αυτοκτόνησε στο προεδρικό παλάτι. Ίσως, τελικά, ο ίδιος ο Κεμάλ να μην άντεξε τη συμβίωση με μια τόσο χειραφετημένη σύντροφο. Ίσως στην προσωπική του ζωή να μην ήταν τόσο μεταρρυθμιστής όσο στην πολιτική.
Θα γνωρίζαμε την αλήθεια, αν οι τουρκικές αρχές δεν είχαν κατασχέσει όλο το προσωπικό της αρχείο (ημερολόγια, επιστολές, σημειώματα) αμέσως μετά το θάνατό της, το 1975. Μόλις πέρυσι έληξε η ισχύς μιας δικαστικής απόφασης που απαγόρευε τη δημοσίευση του αρχείου. Αλλά η οικογένεια της Λατίφε επέλεξε το αρχείο να παραμείνει στα υπόγεια του «Ιδρύματος Τουρκικής Ιστορίας», από φόβο μήπως αμαυρωθεί η εικόνα του Κεμάλ. (Ακόμα και σήμερα, η προσβολή του Ατατούρκ επισείει έως τρία χρόνια φυλάκισης. Πάντως, η Λατίφε τολμούσε να κατσαδιάζει τον Κεμάλ παρουσία τρίτων...)
Στις 10 Νοεμβρίου 1938 ο Μουσταφά Κεμάλ πέθανε και την επομένη οι New York Times έκλεισαν τη νεκρολογία του με την εξής παράγραφο: «Ο Γκάζι (ο “Kατακτητής”) πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του το 1925, με την απλή και παλαιά διαδικασία ενώπιον μαρτύρων: προφέροντας απλώς τις λέξεις: “Σε χωρίζω”».
{ ΕΜΙΝΕ vs ΛΑΤΙΦΕ }
Η μάχη της μαντίλας - ανάποδα
Oγδόντα χρόνια μετά τη Λατίφε, μια άλλη γυναίκα Τούρκου ηγέτη, η Εμινέ Ερντογάν, δίνει νέα μάχη με το κατεστημένο - αλλά από την ανάποδη. Ενώ η Λατίφε ήθελε να απελευθερώσει τις Τουρκάλες από τη μαντίλα, η Εμινέ φορά η ίδια την απαγορευμένη μαντίλα, ώστε οι Τουρκάλες να απελευθερωθούν από την κεμαλική κληρονομιά που την απαγορεύει.
Όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό, το κύριο επιχείρημά της είναι «εκσυγχρονιστικό»: η απαγόρευση της μαντίλας στα σχολεία, όπως υποστηρίζει η κ. Ερντογάν, παραβιάζει την ισότητα των φύλων. Πολλές κοπέλες υποχρεώνονται από την οικογένειά τους να μην πηγαίνουν σχολείο, επειδή τους απαγορεύεται να φορέσουν μαντίλα.
{ ΣΑΤΑΝΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ }
«Satisfaction» σημαίνει πράγματι
μερικές φορές «Θα τη σφάξω»!
Το ροκ είναι ιδέα, επανάσταση, μάχη με τη συντήρηση, σεξουαλική απελευθέρωση, γροθιά στο κατεστημένο. Ναι, αλλά όχι πάντα!
Το γνωστό για τις ακραίες συντηρητικές του θέσεις αμερικανικό περιοδικό National Review βάλθηκε να διαψεύσει τα στερεότυπα και ζήτησε από τους αναγνώστες του, βασικά ρεπουμπλικάνους που ακούνε ροκ, να προτείνουν τραγούδια που να τους εκφράζουν. Κάτι σαν δεξιό ροκ, δηλαδή.
Μέσα από εκατοντάδες προτάσεις, έφτιαξε το ΤΟP 50 των πιο συντηρητικών ροκ τραγουδιών που γράφτηκαν ποτέ! Πολλοί από τους καλλιτέχνες είναι δεδηλωμένοι φιλελεύθεροι (ή απλώς ελευθερίων ηθών). Αλλά οι στίχοι τους λένε άλλα. Παρουσιάζουμε 10 από τα 50, αφήνοντας έξω «προοδευτικά» ονόματα, όπως τους U2, David Bowie, Iron Maiden, Cranberries, Beach Boys, Kinks, Pretenders, Eagles...
1. Sympathy for the Devil, The Rolling Stones
Φυσικά, το National Review δε ρώτησε τους Stones πριν τους βάλει στη λίστα. ¶λλωστε, το τραγούδι σηκώνει πολλή ανάλυση. Αλλά φαίνεται να τοποθετεί στην ίδια πλευρά τον Πιλάτο, το Χίτλερ και τους κομμουνιστές που σκότωσαν «τον τσάρο και τους υπουργούς του», ενώ «μάταια ούρλιαζε η Αναστασία».
2. Sweet Home Alabama, Lynyrd Skynyrd
Ύμνος στον αμερικανικό Nότο και τις συνήθειές του. Ή, αν το δει κανείς από πολιτική πλευρά, στην πολιτεία που περιφρονούν περισσότερο οι Aμερικανοί προοδευτικοί ως οπισθοδρομική και συντηρητική.
3. Revolution, The Beatles
Οι Μπιτλς αντεπαναστατικοί. «Λες ότι θες την επανάσταση. / Όλοι θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, / αλλά να ξέρεις πως εγώ δε θα σε ακολουθήσω» Και: «Αν συνεχίσεις να κουβαλάς την εικόνα του Μάο, / δε θα καταφέρεις ποτέ τίποτα.»
4. Bodies, The Sex Pistols
Το γκρουπ είναι πανκ, το τραγούδι βίαιο και χυδαίο, αλλά, παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για ένα λίβελο κατά του δικαιώματος στις αμβλώσεις. «Δεν είναι ζώο. / Είναι έκτρωση.»
5. Don’t Tread on Me, Metallica
Το περίεργο δεν είναι ότι ένα χέβι μέταλ τραγούδι είναι υπέρ της ειρήνης με φιλοπόλεμο τρόπο, αλλά το γεγονός ότι υποστηρίζει το δόγμα του προληπτικού πολέμου, πολλά χρόνια πριν τον Μπους το νεότερο. Γράφτηκε μετά τον πόλεμο στον Κόλπο: «Τέρμα οι απειλές. / Για να έχεις ειρήνη, πρέπει να ετοιμαστείς για πόλεμο.»
6. Neighborhood Bully, Bob Dylan
Ο «τραμπούκος της γειτονιάς» είναι το Ισραήλ, αλλά ο Ντίλαν (του 1983) το εννοεί ειρωνικά, διαμαρτυρόμενος που όλοι τα βάζουν μαζί του: «Οι εχθροί του λένε πως πατάει στη γη τους. / Αυτοί είναι ένα εκατομμύριο κι αυτός μόνος του. / Δεν έχει πού να πάει, πού να κρυφτεί. / Τον κατηγορούν μόνο και μόνο που ζει. / Δεν έχει δικαίωμα να αντισταθεί, πρέπει να πεθάνει καρτερικά, / ακόμα κι όταν μπουκάρουν στο σπίτι του.»
7. Rock the Casbah, The Clash
«Κάσμπα» σε ελεύθερη μετάφραση είναι το παλιό κέντρο της πόλης, η πιο πολύβουη γειτονιά. Φυσικά, αφού η λέξη είναι αραβική, το τραγούδι προκαλεί ανάλογους συνειρμούς: «Σάρωσε τη γειτονιά». Κόπηκε από τους ραδιοσταθμούς μετά την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά ήταν το πρώτο τραγούδι που έπαιξε το ραδιόφωνο του στρατού των ΗΠΑ στο Ιράκ μετά την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου».
8. The Battle of Evermore, Led Zeppelin
Κυκλοφόρησε το 1971, εποχή που ο Ρόμπερτ Πλαντ είχε κόλλημα με τη Μέση Ανατολή και ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν στο φόρτε του. Ποιον να εννοεί, άραγε, όταν λέει ότι «το πρόσωπο του τυράννου είναι κόκκινο»;
9. Janie’s Got a Gun, Aerosmith
Φυσικά, υπέρ της οπλοκατοχής. Ηθικό δίδαγμα: αν μια κοπέλα κρατά όπλο, μπορεί να προστατευτεί από τους σεξουαλικά ανώμαλους: «Τι έκανε ο μπαμπάς της; / Αυτή είναι η τελευταία εκδίκηση της Τζέινι. / Αναγκάστηκε να τον φάει με τη μία. / Tου φύτεψε μια σφαίρα στο μυαλό. / Tο ’κανε γιατί κανείς δεν την πίστευε. / Aυτός ήταν αηδιαστικός, / αλλά όχι πια.»
10. Wind of Change, Scorpions
Η μπαλάντα των Σκόρπιονς, τεράστια επιτυχία στην Ελλάδα, γιόρταζε όχι τόσο το τέλος του Ψυχρού Πολέμου όσο την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων: «Ο κόσμος έρχεται πιο κοντά. / Το πίστευες ποτέ / ότι θα ’ρχόμασταν τόσο κοντά, σαν αδέρφια; / Το μέλλον είναι στον αέρα. / Tο νιώθω παντού / να φυσά με τον άνεμο της αλλαγής.»
{ ΝΟΝΟΣ Νο 4 }
Ο τελευταίος των Νονών της Κόζα Νόστρα πούλαγε προστασία, έπασχε από... προστάτη.
Στο έργο «Ο Nονός», ο Ντον Κορλεόνε ήταν πάντοτε ντυμένος στην τρίχα.
Στην πράξη φαίνεται ότι οι Νονοί είναι πιο... νεγκλιζέ. Tουλάχιστον, αυτό έδειξε η πρόσφατη σύλληψη του Μπερνάρντο Προβεντσάνο, 73 ετών, που ξάφνιασε αστυνομικούς, εισαγγελέα και κοινή γνώμη. Μα, αυτό το καλοσυνάτο γεροντάκι με τα καστανά χαμογελαστά μάτια, με ύψος γύρω στο 1,64 μ. και παντόφλες στα πόδια, αυτή η φαινομενικά ακίνδυνη φυσιογνωμία, είναι δυνατόν να είναι ο αρχηγός της σικελικής μαφίας, της Κόζα Νόστρα, που ευθύνεται για σωρεία εγκλημάτων και διακίνηση δισεκατομμυρίων; Είναι δυνατόν.
Ο Προβεντσάνο γεννήθηκε στο Κορλεόνε στις 31 Ιανουαρίου του 1933. Γιος αγρότη, φοίτησε σε σχολείο μόνο μία χρονιά, ενώ στα είκοσί του μπήκε στη μαφία. Ενεπλάκη στις εσωτερικές διαμάχες της και από το 1995 έχει τον πλήρη έλεγχο της οργάνωσης. Καταζητούνταν εδώ και 45 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ζούσε ως φυγάς. Τα περισσότερα τα έζησε γύρω από το Παλέρμο, με εξαίρεση ένα ταξίδι στη Γαλλία, το 2003, όπου χειρουργήθηκε από γιατρό της εμπιστοσύνης του για προστάτη. Εντοπίστηκε εξαιτίας μιας σακούλας με καθαρά ρούχα που του είχε πλύνει η αγαπημένη του.
Τα ιταλικά του, σπαστά. Mιλά μόνο την τοπική διάλεκτο - τι να μάθει με μόνο ένα χρόνο σχολείο; Στα νιάτα του τον αποκαλούσαν Τρακτέρ, για τον άγριο και αδίστακτο τρόπο με τον οποίο δολοφονούσε. Τα τελευταία, όμως, δέκα χρόνια, όταν έγινε αρχηγός των αρχηγών, έγινε... ρεβιζιονιστής. Η «γραμμή» του ήταν χαμηλοί τόνοι, προσήλωση στην επιχειρηματική δραστηριότητα, χωρίς άσκοπες αιματοχυσίες, ξέπλυμα των δισεκατομμυρίων από τα ναρκωτικά και την παροχή «προστασίας» σε νόμιμες επενδύσεις και, προπαντός, καλλιέργεια πολιτικών επαφών. Χωρίς τις πολιτικές επαφές, ο Προβεντσάνο δε θα μπορούσε να επιβιώσει όλα αυτά τα χρόνια και η πολιτική συγκυρία με Μπερλουσκόνι και Σία ήταν πρόσφορη.
Μέσα από το κελί της απομόνωσης, εξέφρασε δύο επιθυμίες: πρώτον, να παντρευτεί την αγαπημένη του, Σαβέρια Μπενεντέτα, 65 ετών, και, δεύτερον, να του επιστραφεί η Βίβλος του. «Γιατί όχι;», θα σκεφτόταν κανείς, «ας ασχοληθεί με την άφεση αμαρτιών του, που είναι, άλλωστε, ουκ ολίγες». Ωστόσο, οι ανακριτικές αρχές αρνήθηκαν κατηγορηματικά να του παραδώσουν το δικό του αντίτυπο της Βίβλου. Ευχαρίστως να του δώσουν άλλα αντίτυπα, όχι όμως το δικό του, διότι αυτήν τη στιγμή ακριβώς αυτό εξετάζουν και πιστεύουν ότι από την έρευνά τους θα προκύψουν χρήσιμα στοιχεία. Κάτω από το λόγο του Θεού φαίνεται ότι βρίσκεται κωδικοποιημένος ο... λόγος του Νονού.
Αυτό προκύπτει και από σωρεία σημειωμάτων που βρέθηκαν στην κρυψώνα του Προβεντσάνο, που όλα τους καταλήγουν με φράσεις του τύπου «ο Θεός μαζί σας» και άλλα παρεμφερή. Από τα σημειώματα αυτά προκύπτει, επίσης, ότι ο Προβεντσάνο ήταν το νούμερο ένα στην ιεραρχία κι ότι οι άμεσοι συνεργάτες του ανέρχονται στους 163. Βρέθηκαν και ονόματα, ακολούθησαν και πολλές άλλες συλλήψεις, δεν είναι, όμως, γνωστή η θέση που ο καθένας τους έχει στην ιεραρχία της Κόζα Νόστρα.
Όσο για τον Προβεντσάνο, υπήρξε λακωνικότατος. Το μόνο που είπε ήταν «καταστράφηκα», συν κάτι ευχές θρησκευτικού χαρακτήρα, όπως «ο Θεός ας μας ευλογήσει», που εικάζεται ότι αποτελεί κωδικοποιημένο μήνυμα προς τους έξω.
Κατά τη σύλληψή του, πάντως, υπήρξε τζέντλεμαν. Έδωσε το χέρι του στους αστυνομικούς και τους συγχάρηκε, επειδή έκαναν πολύ καλή δουλειά. Στο μεταξύ, από ό,τι φαίνεται, έξω μαίνεται η μάχη για τη διαδοχή ανάμεσα σε δύο οικογένειες: αυτήν του Τράπανι κι εκείνη του Παλέρμο.
Ο ανύπαρκτος Γκασπάρ Τρόια
Στα ίχνη του Νονού οδήγησαν, εκτός από τη σακούλα με τα καθαρά ασπρόρουχα, και η περιπέτεια της υγείας του.
Χρειάστηκε άμεση χειρουργική επέμβαση και μεταφέρθηκε κρυφά σε κλινική της Ομπάν, έξω από τη Μασσαλία, με το ψευδώνυμο Γκασπάρ Τρόια. Εν συνεχεία, από το Δημόσιο Ταμείο καταβλήθηκαν στον ανύπαρκτο κύριο Τρόια τα έξοδα για την εγχείρηση! Όσο για το γιατρό που τον χειρούργησε, το δόκτορα Μάνκα, βρέθηκε περιέργως νεκρός, από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Προφανώς, υπήρξε λιγότερο διακριτικός απ’ όσο απαιτούσε η περίσταση.
Μέσω της ανάλυσης του DNA, αποδείχθηκε ότι ο ασθενής κύριος Τρόια του γαλλικού νοσοκομείου και ο Μπερνάρντο Προβεντσάνο ήταν ένα και το αυτό πρόσωπο.
{ ΝΕΑ ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ }
Πιο μικρή, πλούσια και λευκή
Περίπου ένα χρόνο μετά τον καταστροφικό τυφώνα Κατρίνα, στη γαλλική συνοικία στο Γκαρντ Ντίστρικτ, κύριοι και κυρίες με τα καλά τους απολαμβάνουν ένα κοκτέιλ πάρτι. Φαίνεται σαν να μην έγινε τίποτα. Κι όμως, έγιναν πολλά.
Σύμφωνα με την επίσημη έκθεση του δημάρχου, η νέα πόλη σε δύο χρόνια θα έχει το πολύ 250.000 κατοίκους, δηλαδή λιγότερους από τους μισούς σε σχέση μ’ αυτούς που είχε πριν από την καταστροφή. Το κεντρικό πρόσωπο στο όλο σκηνικό, κάποιος Κανιτζάρο, ιδιοκτήτης οικοδομικής εταιρείας με στενές διασυνδέσεις στο Λευκό Οίκο, δηλώνει: «Οι φτωχοί δεν έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν, όπως δεν είχαν τη δυνατότητα να απομακρυνθούν».
Η προοπτική είναι μια Νέα Ορλεάνη μικρότερη, πλουσιότερη και λευκότερη. Στις εργατικές συνοικίες των μαύρων τα περισσότερα σπίτια είναι εγκαταλειμμένα, μη κατοικήσιμα, χωρίς ρεύμα, τηλέφωνο και πόσιμο νερό. Ελάχιστα έχουν ανακαινιστεί. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες εθελοντικών οργανώσεων και τμήματος της Εκκλησίας, η πορεία φαίνεται μη αναστρέψιμη. Το κρατικό νοσοκομείο έκλεισε, λόγω φθορών, και τώρα υπάρχουν σκέψεις για ιδιωτικοποίησή του. Στην πραγματικότητα, τέτοιες σκέψεις υπήρχαν και πριν, μόνο που τώρα οι συνθήκες είναι ευνοϊκότερες. Ο τυφώνας ήταν μια φυσική καταστροφή, η πολιτική, όμως, που ασκήθηκε κατά τη διάρκειά του και ύστερα απ’ αυτόν ισοδυναμεί με την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, αλλά από οικεία βέλη.
Η Νέα Ορλεάνη χάνει το χρώμα της, τον κόσμο της, την πολυμορφία της, τη μουσική της, τις παραδόσεις της, αυτό που την έκανε μοναδική. Για παράδειγμα, μια γιορτή που έκανε διάσημη την πόλη ήταν το Μαρντί Γκρας, που, με τις μπάντες και τις παρελάσεις, δεν είχε και πολλά να ζηλέψει από το καρναβάλι του Ρίο. Γιορτάστηκε κι εφέτος, αλλά έλειπε το βασικό της στοιχείο, η διάσημη και προσφιλής στους κατοίκους μπάντα των γυμνασίων - κι αυτό, γιατί τα περισσότερα γυμνάσια δε λειτουργούν.
{ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ }
Επικίνδυνη κατάθλιψη στη Νέα Ορλεάνη
«Στο French Quarter τα πάντα έχουν αλλάξει - και όλα παραμένουν τα ίδια». Στις 29 Αυγούστου του 2005, ο κυκλώνας Κατρίνα συνέτριψε τη Νέα Ορλεάνη και την ευρύτερη περιοχή... «Αλλά εμείς είμαστε εδώ, πρόθυμοι να σας δείξουμε τι πραγματικά σημαίνει “joie de vivre” (η χαρά της ζωής) στη Νέα Ορλεάνη...».
Στην επίσημη ιστοσελίδα (www.frenchquarter.com), οι πρώτες αράδες για το ιστορικό κέντρο της καρδιάς του αμερικανικού Νότου προσπαθούν, μάλλον χωρίς επιτυχία, να δείξουν στον έξω κόσμο ότι η ζωή έχει επιστρέψει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Ότι όλα τα ίδια μένουν.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι αλλιώς. Η Νέα Ορλεάνη, ένα χρόνο μετά τον Κατρίνα, βιώνει μια πανδημία κατάθλιψης και μετατραυματικού στρες. Ο αριθμός των αυτοκτονιών έχει τριπλασιαστεί σε σχέση με πέρυσι και η εγκληματικότητα έχει ξεφύγει. Οι άνδρες της Εθνοφρουράς έχουν επιστρέψει στους δρόμους της πόλης, αφού οι αστυνομικές αρχές έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Όπως τα έχει σηκώσει και το σύστημα ιατρικής περίθαλψης της πόλης. Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι το σύστημα ψυχικής υγείας έχει οριστικά καταρρεύσει, σε σημείο που πολλά περιστατικά παραπέμπονται για να αντιμετωπιστούν στα... αστυνομικά τμήματα.
{ TWINS }
Ξενάγηση από πρώτο χέρι
Επιζώντες και συγγενείς των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου διηγούνται εθελοντικά την αληθινή ιστορία.
Υπάρχουν τουριστικοί προορισμοί που ο κόσμος τούς επισκέπτεται όχι για να θαυμάσει τα αξιοθέατα ή να ψυχαγωγηθεί. Τους επισκέπτεται για να σταθεί σιωπηλά και να αποτίσει φόρο τιμής σε άγνωστους συνανθρώπους που έπεσαν μαζικά θύματα είτε φυσικών καταστροφών είτε ανθρώπινου λάθους ή θυσιάστηκαν στο όνομα κάποιων ιδεών και κάποιων σκοπιμοτήτων. Τέτοιοι τόποι είναι, για παράδειγμα, η Πομπηία, η Via Dolores, ο δρόμος του Ιησού προς το Γολγοθά, το ¶ουσβιτς, η Χιροσίμα, το Τσερνομπίλ.
Σ’ αυτούς προστέθηκαν προσφάτως οι δίδυμοι πύργοι της Νέας Υόρκης.
Πολλοί οι επισκέπτες που συρρέουν καθημερινά, η πληροφόρηση, όμως, είναι κακή ή ελλιπής, χέρι χέρι με το εμπορικό δαιμόνιο, που έκανε αμέσως την εμφάνισή του, με πληθώρα μακάβριων σουβενίρ.
Αρκετοί επιζώντες, αγανακτισμένοι με την εμπορευματοποίηση της τραγωδίας, αποφάσισαν να αντιδράσουν. Πριν από δύο μήνες, δίπλα στα κιτσάτα περίπτερα των εταιρειών που κάνουν ξεναγήσεις στήθηκε ένα μικρό λιτό κιόσκι. Είναι επιζήσαντες και συγγενείς θυμάτων, οι οποίοι με εθελοντική εργασία ξεναγούν καθημερινά εντελώς δωρεάν τους επισκέπτες.
Μια απ’ αυτούς, η Ελία Ζεντένο, στις 11 Σεπτεμβρίου βρισκόταν από νωρίς στο χώρο εργασίας της, στον 73ο όροφο. Η Ελία πηγαίνει κάθε μέρα μετά τη δουλειά της στο Σημείο 0 και αφηγείται στους τουρίστες αυτά που έζησε. Αρχίζει λέγοντας πως δε θυμάται πολλά, μόνο ότι έτρεχε. Έτρεχε συνεχώς και ήταν απλώς τυχερή που γλίτωσε, αφού από τους 100 που δούλευαν στην ίδια επιχείρηση οι 75 χάθηκαν.
{ ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ }
Μάθημα Αυτοάμυνα
Η γυναικεία αυτοάμυνα μπαίνει από φέτος στα σουηδικά σχολεία. Oι νεαρές Σουηδέζες θα μαθαίνουν πολεμικές τέχνες για να αντιμετωπίσουν τους επίδοξους βιαστές τους!
Η πρόταση είναι του κόμματος της Σουηδικής Αριστεράς και, απ’ ό,τι φαίνεται, θα ψηφιστεί, δεδομένου ότι την υιοθέτησε και το κυβερνών κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών. Συνισταται η εισαγωγή στη βασική εκπαίδευση του μαθήματος της αυτοάμυνας ως υποχρεωτικού, κατά κύριο λόγο για τα κορίτσια, χωρίς να αποκλείονται και τα αγόρια, εφόσον το επιθυμούν.
Το μέτρο θεωρήθηκε απαραίτητο, διότι τα κρούσματα βίας -ιδίως εναντίον νέων κοριτσιών- αυξάνονται. Έρευνες αποδεικνύουν ότι οι κοπέλες που έχουν πάρει μαθήματα αυτοάμυνας αισθάνονται περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Κάποιοι, ωστόσο, παραμένουν σκεπτικοί, φοβούμενοι μήπως οι γνώσεις και τεχνικές που θα διδάσκονται πλέον τα παιδιά σε ευρεία κλίμακα δε χρησιμοποιούνται μόνο για αυτοάμυνα, αλλά και για επίθεση, με αποτέλεσμα, αντί να μειώσουν, να αυξήσουν, εντέλει, τη νεανική εγκληματικότητα.
{ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ }
Αντιαλλεργική γάτα!
Αγαπάτε τις γάτες, αλλά είστε αλλεργικοί σ’ αυτές; Η αμερικανική εταιρεία βιοτεχνολογίας Alerca έχει τη λύση.
Σύμφωνα με ανακοίνωσή της, «κατασκεύασε» την πρώτη γάτα στον κόσμο για αλλεργικούς. Η εταιρεία έχει την έδρα της στο Σαν Ντιέγκο, στην Καλιφόρνια, και από τις αρχές του επόμενου έτους θα πουλά γάτες που δε θα προκαλούν αλλεργίες. Και αυτό, διότι, όπως ισχυρίζονται οι υπεύθυνοι, από τις συγκεκριμένες γάτες θα απουσιάζει το γονίδιο που ευθύνεται για την έκκριση αλλεργιογόνων ουσιών από το τρίχωμα και το σάλιο τους.
Τα χαριτωμένα τετράποδα θα είναι κάπως «αλμυρούτσικα», αφού θα στοιχίζουν 4.000 δολάρια, αλλά, για όσους τα αγαπούν, χαλάλι τους. Θα ακολουθήσουν και άλλα τετράποδα για αλλεργικούς, σύμφωνα με δηλώσεις της εταιρείας.
{ ΠΟΡΤΡΕΤΟ }
Ο Κώδικας του Μωάμεθ
Κι όμως, η απεικόνιση του Προφήτη επιτρέπεται, και μάλιστα με τις ευλογίες των μουλάδων.
Ο «Αντίλογος» γίνεται σήμερα το πρώτο ΜΜΕ στην Ελλάδα που δημοσιεύει πορτρέτο του Μωάμεθ - χωρίς, μάλιστα, να κινδυνεύουμε να φάμε ξύλο. Παρά τον αισθησιασμό της, η εικόνα έχει την έγκριση του ανώτατου πνευματικού οδηγού του Ιράν, αφού, αντίθετα με το σουνιτικό Ισλάμ, οι σιίτες επιτρέπουν την απεικόνιση του Προφήτη.
Το συγκεκριμένο πορτρέτο ήταν της μόδας στη δεκαετία του ’90 στην Τεχεράνη και σε άλλες περσικές πόλεις, σε δεκάδες παραλλαγές - πάντα, όμως, με την επιγραφή: «Μωάμεθ, αγγελιαφόρος του Αλλάχ».
Το πιο αναπάντεχο, όμως, είναι η «αποικιοκρατική» προέλευσή του, που μοιάζει με αίνιγμα βγαλμένο από τον Κώδικα Ντα Βίντσι... Αν ο Μωάμεθ αυτός μοιάζει, όπως αναφέρει το γαλλικό περιοδικό Courrier International, με τα έργα της ύστερης Αναγέννησης και θυμίζει τους εφήβους του Καραβάτζο, αυτό δεν είναι σύμπτωση. Δύο Ελβετοί εθνολόγοι ανακάλυψαν ότι πρόκειται για αναπαραγωγή μιας φωτογραφίας του Γάλλου Lehnert, που τραβήχτηκε στην Τύνιδα στις αρχές του αιώνα και κυκλοφόρησε ως καρτ ποστάλ στο Παρίσι της δεκαετίας του ’20! Ανάμεσα στις καρτ ποστάλ του Lehnert, η υπ’ αριθμ. 106, με τη λεζάντα «Μοχάμεντ», που απεικόνιζε ένα λάγνο νεαρό με γυμνό ώμο και λουλούδια στα μαλλιά, είναι αυτή που -αλλαγμένη στις λεπτομέρειες- χρησιμοποιήθηκε από τους Πέρσες σιίτες 70 χρόνια αργότερα.
Για την ιστορία, η λεζάντα στο πορτρέτο του Μωάμεθ γράφει: «Ευλογημένο πορτρέτο του Λατρεμένου Μωάμεθ, στην ηλικία των 18 ετών, κατά τη διάρκεια ταξιδιού του από τη Μέκκα στη Δαμασκό, όπου συνόδευε το λατρεμένο θείο του στη διάρκεια εμπορικής αποστολής. Έργο Χριστιανού ιερέα.»
{ ΚΛΕΒΟΥΝ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ }
Η Wall Street ανησυχεί για το παγκάρι
Πληθαίνουν στις ΗΠΑ τα κρούσματα υπεξαιρέσεων από ιερείς. Μήπως η λύση βρίσκεται στα ενιαία λογιστικά πρότυπα;
Σε «τελευταίο πειρασμό» εξελίχθηκε το παγκάρι της εκκλησίας για έναν καθολικό ιερέα στις θρησκόπληκτες ΗΠΑ. Τελευταίο, τουλάχιστον με την ιδιότητά του ως ιερατικού προϊσταμένου της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη στο Κονέκτικατ - St John’s Catholic Church.
Ο μισθός του Μάικλ Φέι δεν ξεπερνούσε τα 40.000 δολάρια ετησίως, είχε, όμως, το αβαντάζ ότι η αρχιεπισκοπή κάλυπτε τα έξοδα στέγασης και σίτισής του.
Ωστόσο, και πάλι τα νούμερα δεν έβγαιναν. Συνάδελφος ιερέας έθεσε υπόψη των αστυνομικών αρχών της περιοχής την εν γένει συμπεριφορά του και η έρευνα για τις δραστηριότητές του ξεκίνησε.
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά: ο ιερέας είχε αγοράσει ένα διαμέρισμα στη Φλόριντα (αξίας 600.000 δολαρίων) κι ένα στο Μανχάταν, ενώ με την πιστωτική κάρτα της εκκλησίας είχε προβεί σε ιδιωτικές αγορές ύψους 268.000 δολαρίων. Μεταξύ αυτών ήταν κι ένα ταξίδι στην Καραϊβική με τον γκέι σύντροφό του.
Με την αφορμή αυτή, οι Sunday Times θυμήθηκαν την περίπτωση του ιερέα Λάρι Ντέιβις από το Νορθ Κεντάκι, ο οποίος καταδικάστηκε στις αρχές του 2006 σε φυλάκιση 2,5 ετών για υπεξαίρεση 968.000 δολαρίων.
Το εντυπωσιακό είναι ότι το πρόβλημα τίθεται πλέον με λογιστικούς και όχι με ηθικούς όρους. Κύκλοι της Wall Street (!) θέτουν σοβαρά ερωτήματα σε σχέση με τις... λογιστικές διαδικασίες που τηρούνται στις εκκλησίες των ΗΠΑ, με δεδομένο ότι το κόστος των εκκλησιαστικών πρότζεκτ (ανέγερση νέων εκκλησιών, γηροκομείων κ.ά.) ξεπερνά τα 37,5 δισ. δολάρια!
{ ΕΞΟΜΟΙΩΣΗ }
Ραβίνοι κρατικοδίαιτοι
Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να πληρώνει τους μισθούς των ραβίνων που λειτουργούν στις συναγωγές της χώρας μας, σύμφωνα με τον πρόεδρο της εβραϊκής κοινότητας, κ. Μωυσή Κωνσταντινίδη.
Σε ανταπόκρισή του από την Αθήνα, το Ευρωπαϊκό Εβραϊκό Πρακτορείο (European Jewish Press) φιλοξενεί δηλώσεις του κ. Κωνσταντινίδη, ο οποίος υποστηρίζει ότι, από τη στιγμή που το ελληνικό κράτος πληρώνει τους μισθούς των ορθοδόξων και μουσουλμάνων θρησκευτικών εκπροσώπων, θα πρέπει, για λόγους ισονομίας, να πληρώνει και τους μισθούς των ραβίνων. Ζητά, επίσης, την κατάργηση του αναχρονιστικού μεταξικού νόμου του 1936, βάσει του οποίου η εβραϊκή κοινότητα θα πρέπει να παίρνει την άδεια των κατά τόπους μητροπολιτών για την ανέγερση νέων συναγωγών.
Πάντως, ο ίδιος υπογραμμίζει ότι οι Εβραίοι στην Ελλάδα ανέκαθεν απολάμβαναν πλήρους θρησκευτικής ελευθερίας.
{ ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗ }
H «Φωνή της Αμερικής» εκπέμπει... PCB
Μια αθώα προκήρυξη αποκαλύπτει σοβαρό πρόβλημα περιβαλλοντικής μόλυνσης από τον αμερικανικό σταθμό στην Καβάλα.
Eπί δεκαετίες, έπαιξε το ρόλο του προπαγανδιστικού βραχίονα των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη. Η ζημιά που προκαλούσε ήταν στο μυαλό των ανθρώπων, όπως κάθε προπαγάνδα, ανεξαρτήτως ιδεολογικού περιεχομένου. Τώρα, που, λόγω του τέλους του Ψυχρού Πολέμου, η σημασία της «Φωνής της Αμερικής» έχει εξασθενήσει, αποκαλύφθηκε ότι η ζημιά ήταν πιο... μετρήσιμη.
Ο «Αντίλογος» αναδημοσιεύει από το δελτίο πληροφόρησης «Ο Αναρχικός» (Ιούνιος 2006) την αποκάλυψη πως ο σταθμός αναμετάδοσης της «Φωνής της Αμερικής» (VOA) στην Καβάλα είναι μολυσμένος από τη χημική ουσία PCB, και γι’ αυτό το αμερικανικό κράτος (και όχι βέβαια το ελληνικό...) προχωρά στην «απολύμανσή» του.
Στις 10/4/2006, το Διεθνές Γραφείο Εκπομπών των ΗΠΑ δημοσίευσε προκήρυξη μειοδοτικού διαγωνισμού για επισκευές στο σταθμό αναμετάδοσης της Καβάλας. Αντικείμενο του έργου είναι «η αλλαγή συσκευών που περιέχουν διηλεκτρικό υγρό τύπου PCB, εργασίες απολύμανσης, αφαίρεσης του μολυσμένου υγρού και επαναγόμωση των συσκευών με διηλεκτρικό υγρό που δε θα περιέχει PCB».
Το PCB δε χρειάζεται πολλές συστάσεις. Πρόκειται για το «πολυχλωριωμένο διαφαινύλιο», οργανική ένωση που προκαλεί σοβαρές βλάβες στον ανθρώπινο οργανισμό και στο περιβάλλον. Πρωτοκυκλοφόρησε στην αμερικανική αγορά τη δεκαετία του ’30, όταν η χημεία θεωρήθηκε πανάκεια για τη λύση κάθε τεχνικού προβλήματος. Η Monsanto, γίγαντας των μεταλλαγμένων, το χρησιμοποιούσε στα ζιζανιοκτόνα, ενώ η General Electric σε πυκνωτές, μπαταρίες και μετασχηματιστές. Παρ’ ότι στις ανεπτυγμένες χώρες έχει απαγορευτεί, χρησιμοποιείται ακόμα σε δεκάδες εφαρμογές - από μπογιές μέχρι αντιγραφικά χαρτιά.
Ο σταθμός αναμετάδοσης της Καβάλας άρχισε να λειτουργεί το 1972, ύστερα από συμφωνία της κυβέρνησης των ΗΠΑ με τη χούντα. Στις αρχές του 2006, δημοσιεύματα -αμερικανικών κυρίως- εφημερίδων μιλούν για επικείμενο κλείσιμο του σταθμού. Όμως, από τον Οκτώβριο του 2005, το State Department (σύμφωνα και πάλι με δημοσίευμα του Αναρχικού) προκήρυξε διαγωνισμό για την ένοπλη φύλαξη εγκαταστάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων και της Καβάλας. Η φύλαξη άρχισε την 1/6/2006...
Θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι το PCB χρησιμοποιήθηκε επί δεκαετίες και στην Ελλάδα - η «Φωνή της Αμερικής» είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι, υπό το ισχύον καθεστώς λειτουργίας τους, κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τις εγκαταστάσεις αυτές, που λειτουργούν -ακόμη και σήμερα- ως κράτος εν κράτει. Ο «Αναρχικός», πέραν της ζημιάς από τη συσσώρευση επί 24 ετών ποσοτήτων PCB στην Καβάλα, θέτει άλλο ένα ερώτημα: καθώς οι τρόποι απολύμανσης του PCB θεωρούνται διεθνώς επικίνδυνοι, ποιος θα εγγυηθεί ότι η το νέο έργο δε θα προκαλέσει περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι θα λύσει;
20 χρόνια «Αναρχικός»
Τεύχος 282. «8 Ιούνη 1986 - 8 Ιούνη 2006. Ο Αναρχικός συμπληρώνει 20 χρόνια κυκλοφορίας... και, φυσικά, ευχαριστεί όλους εκείνους που τον βοήθησαν να συνεχίσει». Στην προμετωπίδα του επετειακού τεύχους διαβάζουμε: «Στους τρεις πρόσφατους και σ’ όλους τους προηγούμενους δραπέτες ευχόμαστε: καλό δρόμο προς την ελευθερία!»
Τι είναι ο «Αναρχικός», απ’ όπου ο «Αντίλογος» άντλησε τη σημαντική αποκάλυψη για τη «Φωνή της Αμερικής»; Αυτοπροσδιορίζεται ως «δελτίο πληροφόρησης». Αντιγράφουμε από την ταυτότητα του εντύπου: «O “Αναρχικός” δεν είναι όργανο καμιάς συγκεκριμένης αναρχικής ομάδας. Όσοι συμμετέχουν στην έκδοσή του αγωνίζονται για μιαν ελεύθερη, αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία, απαλλαγμένη από κάθε μoρφής εξουσία και εμπορικούς - κερδοσκοπικούς “νόμους”. Στο παραπάνω πλαίσιο δεν απαιτείται η καταβολή κανενός είδους αντιτίμου για την απόκτηση του τεύχους. Οικονομική και κάθε άλλη ενίσχυση (συνεργασίες, υποδείξεις, ειδήσεις) είναι ευπρόσδεκτη από όσους συμφωνούν με τις παραπάνω αρχές μας. Η αναπαραγωγή όλης ή μέρους της ύλης όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά και αποτελεί επιδίωξή μας. Η αξιοπρέπειά -και μόνο- επιβάλλει την αναφορά της πηγής των αναδημοσιευμάτων.»
{ ΝΕC }
Ολόκληρη εταιρεία-μαϊμού!
Αρχικά, νόμισαν πως είχαν να κάνουν απλώς με κάποια ιμιτασιόν προϊόντα. Αλλά οι πειρατές το είχαν πάει πολύ πιο μακριά.
Εκ πρώτης όψεως, έμοιαζε με υπόθεση ρουτίνας. Στο Τόκιο, στα κεντρικά γραφεία της NEC, της γνωστής εταιρείας-κολοσσού που δραστηριοποιείται στο χώρο των ηλεκτρονικών, είχαν καταφθάσει καταγγελίες για προϊόντα-μαϊμού που έφεραν τη σφραγίδα της.
Ήταν το 2004 και η διεύθυνση της NEC αποφάσισε τη διερεύνηση των καταγγελιών.
Δύο χρόνια και χιλιάδες ώρες έρευνας αργότερα, σε συνεργασία με τις διωκτικές αρχές της Κίνας, της Ταϊβάν και της Ιαπωνίας, η εταιρεία ανακάλυψε πως δεν επρόκειτο απλώς για μια υπόθεση αντιγραφής κάποιων προϊόντων της. Οι πειρατές είχαν, στην ουσία, αντιγράψει ολόκληρη την εταιρεία!
Από τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν, χάρη στις εφόδους των διωκτικών αρχών σε 18 εργοστάσια σε Κίνα και Ταϊβάν, προέκυψε ότι οι εγκέφαλοι της απάτης είχαν στήσει μια... παράλληλη εταιρεία NEC, με διασυνδέσεις σε περισσότερα από 50 εργοστάσια.
Κάνοντας χρήση του ονόματος της NEC, οι πειρατές όχι μόνο αντέγραφαν τα γνωστά προϊόντα, αλλά είχαν φτάσει στο προηγμένο στάδιο σχεδιασμού και παραγωγής νέων προϊόντων (από home cinema μέχρι MP3), συντονίζοντας όλη τη διαδικασία παραγωγής και διανομής και αποκομίζοντας τεράστια οικονομικά οφέλη.
Οι πειρατές έκαναν τις επαφές τους με business cards που έφεραν το σήμα της NEC, ανέθεταν σε ανυποψίαστες εταιρείες έρευνες αγοράς και έργα ανάπτυξης νέων προϊόντων και, ως εκπρόσωποι της εταιρείας, υπέγραφαν νέες παραγγελίες.
Υποχρέωναν, μάλιστα, τα εργοστάσια με τα οποία συνεργάζονταν να τους καταβάλλουν ένα ποσό έναντι των πνευματικών και εμπορικών δικαιωμάτων, τα οποία, ως