Νίκος Μάργαρης
Καλοκαιρινά«... οδηγεί πνιγμένος στα τσίπουρα την “μπετονιέρα” κι έχει από πίσω του ένα καραβάνι “ερασιτεχνών”...»
Είναι πλέον παράδοση, που ξέχασα πώς ξεκίνησε, να οδηγώ τα καλοκαίρια Opel. Φέτος με ένα Meriva 1600 πρέπει να ομολογήσω ότι έκανα καλή παρέα. Όπως είπε και η κόρη μου, «φαίνεται μικρό απέξω και μεγάλο από μέσα». Και, ενώ το Agila της Opel ή το Atos της Hyundai κυκλοφορούν, ιδιαίτερα το δεύτερο, σε μεγάλους αριθμούς, κάτι τέτοιο δε φαίνεται να ισχύει με το Μeriva, μολονότι κυκλοφορεί εδώ και χρόνια και προσφέρει και όλα εκείνα που τα δύο «μικρά» αδυνατούν να δώσουν. Πριν από δύο χρόνια, είχα μεταφέρει με το Meriva του κόσμου τα μεγάλα καφάσια (στο χωριό τα λέμε κλούβες) με όλη την παραγωγή των φιρικιών μου. Ιδιαίτερα όταν κάποιος κινείται σε στενούς ορεινούς δρόμους, το μικρό του μέγεθος σε συνδυασμό με την ισχυρή μηχανή των 1.600 κ.εκ. του δίνουν μεγάλα πλεονεκτήματα. Ιδιαίτερα όταν θέλετε να προσπεράσετε κάποιον «επαγγελματία» που οδηγεί πνιγμένος στα τσίπουρα την «μπετονιέρα» κι έχει από πίσω του ένα καραβάνι «ερασιτεχνών», μεταξύ των οποίων και κάποιους στόκους που οδηγούν γαντζωμένοι και καταϊδρωμένοι Audi, ή BMW, ή Mercedes με ταχύτητα αντίστροφη των δυνατοτήτων του αυτοκινήτου. Είναι οι «οικογενειάρχες» που επένδυσαν τα πάντα στη «μάρκα» του αυτοκινήτου που οδηγούν κι έχουν περάσει τα «σήματα» με λάδωμα. Που, όταν φτάσουν στο χωματόδρομο της παραλίας, θυμούνται να αυξήσουν ταχύτητα, πνίγοντας όσους λιάζονται στη σκόνη. Όταν «παρκαρίσουν», βγαίνουν στην ακρογιαλιά με την «οικογένεια», με την οποία πλατσουρίζουν στα ρηχά, μιας και δεν ξέρουν μπάνιο. Ανήκουν σαφέστατα στην ομάδα του 60% των Nεοελλήνων που, αν τους ρωτήσεις με ποιες χώρες συνορεύει η Ελλάδα, (είναι πραγματικότητα!) τις αγνοούν. Βεβαίως, κοιτάζουν με οίκτο τον κάτοχο του Meriva. O οποίος μειονεκτεί τόσο στο αυτοκίνητο όσο και στα σύνεργα της παραλίας, στις φωνές, στα τσιγάρα, στα σκουπίδια που πετά και στα προκοίλια._ N. M.