Χρήστος Μιχαηλίδης
Zώνες«... Δεν είναι θέμα τιμωρίας το πρόστιμο. Είναι απλώς ένας τρόπος να σας πούμε να μην το ξανακάνετε...»
Ξεκίνησα τη φετινή θερινή μου περιπέτεια με μια μικρή, αλλά χορταστική, δόση τεσσάρων αγώνων στο Μουντιάλ της Γερμανίας, στην Κολωνία, στο Ντόρτμουντ, στη Νιρεμβέργη και στο Καϊζερσλάουτεν.
Ταξιδεύαμε μ’ ένα 7θέσιο πολυμορφικό της VW, προς τη Νιρεμβέργη, όταν πέρασε μπροστά μας ένα αυτοκίνητο της τροχαίας και μας έκανε νόημα να σταματήσουμε.
Η ταχύτητά μας ήταν κανονική, δεν είχαμε κάνει κάποιο παράνομο προσπέρασμα και αναρωτιόμασταν, λοιπόν, τι να συνέβαινε.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα πλησίασαν το αυτοκίνητό μας από τη μεριά του οδηγού, ζήτησαν την άδεια οδήγησής του και αμέσως του υπέδειξαν την παρανομία μας: το παιδί που καθόταν στο πίσω πίσω κάθισμα δε φορούσε ζώνη ασφαλείας.
Το αυτοκίνητο οδηγούσε φίλος μου, γιατρός, ο οποίος παραδέχτηκε το λάθος μας και ζήτησε συγγνώμη από τους δύο της τροχαίας, οι οποίοι ετοιμάζονταν κιόλας να μας κόψουν το βαρύ μας πρόστιμο - 150 ευρώ.
«Εσείς, γιατρέ, θα έχετε δει πολλές φορές θύματα τροχαίων δυστυχημάτων. Θα έπρεπε να είστε πιο προσεκτικός και να προστατεύετε τους συνεπιβάτες σας. Δεν είναι θέμα τιμωρίας το πρόστιμο. Είναι απλώς ένας τρόπος να σας πούμε να μην το ξανακάνετε. Φύγετε τώρα, επειδή σας βλέπουμε χαρούμενους που πάτε στο ποδόσφαιρο, και μην πείτε σε κανέναν ότι σας τη χαρίσαμε ετούτη τη φορά».
Μετά το Μουντιάλ, βρέθηκα σε δημοσιογραφική αποστολή στον Αμαζόνιο. Μια μέρα, στο Μανούς, πήρα ταξί από το λιμάνι για την πόλη.
Ο ταξιτζής ήταν δεμένος και μου ζήτησε, πριν προχωρήσει έστω ένα εκατοστό, να δεθώ κι εγώ. Μου έκανε εντύπωση που η ζώνη ασφαλείας ήταν υποχρεωτική και για τους ίδιους τους ταξιτζήδες.
Εδώ, οι δικοί μας δε θέλουν να τις φοράνε, γιατί, εκτός των άλλων πολλών δικαιολογιών που έχω ακούσει, όταν τους επιτεθεί κάποιος, δεν προλαβαίνουν να πεταχτούν έξω και να σωθούν!
Δεν είναι εκπληκτικό, αλήθεια, ότι για καθετί, από τις ζώνες μέχρι και το νόμο για τα πανεπιστήμια, όταν γίνεται σύγκριση με το τι γίνεται στο εξωτερικό, έχουμε πάντοτε έτοιμη τη δικαιολογία «εμείς είμαστε διαφορετικοί»;
Αυτό, νομίζω, τελικά, πως είναι και το πρόβλημά μας!_ X. M.