Ρέα Βιτάλη
Kομμώσεις Soula«... Από τη μια κουρτίνα “Σημασία έχει να είσαι αληθινή”, από την άλλη “Kαλά, το νησί ήταν σούπερ!”...»
Ξαπλωμένη στο γυναικείο άβατο. Στο υπόγειο του κομμωτηρίου. Εκεί όπου εξολοθρεύεται κάθε υπόνοια τρίχας. Ξαπλωμένες στη σειρά, με παραβάν ενδιάμεσα... Ούτε γέννα! Πόδια ψηλά, στάσεις τύφλα να ’χει ο Μελισσανίδης, εξελίξεις στην ιστορία του αιδοίου... Πλέον, δίνονται σχήματα... Καρδιά, πεταλούδα. Όλα τα ’χε η Μαριορή, το brazilian της έλειπε, να μην έχει ησυχασμό με τίποτα! Και καλά τα νιάτα... Εκείνα τα πανέμορφα πλάσματα με τη σφιχτή σάρκα που όλο «κλαίγονται», φιλάρεσκα, για ατέλειες... Οι άλλες, όμως, τι ζόρι τραβάνε; Πού θα παρηγορήσουν τη λαχανιασμένη τους «αθανασία»; Ανιαρές, κοινότοπες ερωτήσεις «Πήγατε διακοπές;», κοινότοπες απαντήσεις «Eμείς θα πάμε και λίγο Μύκονο» και στο καπάκι «Πώς αντέχει αυτή η μάνα του ¶λεξ!». Σ’ αυτό ευαισθητοποιούνται όλες οι κουρτίνες. Μετά πάλι διαχωρίζονται. Η κυρία δίπλα μου παίρνει το λόγο: «Αν δε χάσω τα κιλά που πήρα, δεν μπαίνω στη θάλασσα! Πού να βγω με τόση κυτταρίτιδα;» Για φαντάσου! Ένα μεγαλειώδες μηχάνημα το ανθρώπινο σώμα, ένας τερατωδώς ακούραστος εγκέφαλος να σεργιανάει σε παρελθόν, παρόν, μέλλον, να δίνει εντολές, να αισθάνεσαι, να διαισθάνεσαι, να ονειρεύεσαι... Χιλιάδες δώρα. Γεύσεις, εικόνες, αγγίγματα, ήχοι... Και η μαντάμ τ’ ακυρώνει όλα! Κυβερνάται από δικό της πολίτευμα. Βασιλευομένη κυτταρίτιδα! Απόλυτα σίγουρη ότι και το επόμενο λεπτό θα μπορεί να περπατάει, να βλέπει, να μιλάει... Δεδομένα όλα! Η θάλασσα μπορεί να περιμένει την εξάλειψη της κυτταρίτιδάς της. Θλιβεροί οι ανυποψίαστοι!
Ξαπλωμένη στο γυναικείο άβατο με τα πόδια σηκωμένα... Από τη μια κουρτίνα «Σημασία έχει να είσαι αληθινή», από την άλλη «Kαλά, το νησί ήταν σούπερ!». Αν ακούγονταν κι ένα «μαλάκα», θα είχαμε εξαντλήσει όλο το λεξιλόγιο του σύγχρονου ανθρώπου. Ο χώρος του κομμωτηρίου ήταν πάντα το πιο αθώο άλλοθι στη ματαιοδοξία, την ελαφράδα, τη ρηχή ανάλυση. Μα, αυτό που με συντρίβει είναι ότι, μέρα με τη μέρα, όλα γύρω μας μοιάζουν ένα απέραντο κομμωτήριο, που συνδιαλέγεται με μονολόγους και καταλήγει σε αμπελοφιλοσοφίες «Eίμαι αληθινός». Αντιγράφω από το βιβλίο «Μήπως;» των Καραπάνου και Τσαλίκογλου. Ένα βιβλίο που λάτρεψα. «Αυθεντικός είναι να είσαι αθώος, κι έκπληκτος, κι εύπιστος σαν μωρό και σαν γέροντας υποψιασμένος. Να βλέπεις το θάνατο, να τον συλλογίζεσαι και “δεν υπάρχει” να λες. Αφού ο θάνατος δεν υπάρχει για τα παιδιά. Αλλά, ταυτόχρονα, ως γέροντας “είναι εδώ κοντά μου, επίκειται” να λες. Ίσως και τούτη τη στιγμή. Κι αυτό το διπλό σε κάνει αληθινό. Γεννά την προϋπόθεση ενός αυθεντικού λόγου. ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΤΑ “ΥΠΕΡΗΛΙΚΑ ΒΡΕΦΗ”»._ P. B.