Ανάβαση Ριτσώνας
Απλώς,φαινόμενο!Η Aνάβαση Ριτσώνας, μετά τα ράλλυ Ακρόπολις και ΕΛΠΑ, είναι το σημαντικότερο γεγονός του μηχανοκίνητου αθλητισμού στη χώρα μας. Και φέτος γιόρτασε τα πενήντα της χρόνια!
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΡΧΕΙΟ 4Τ
ΧΙΛΙΑΔΕΣ άνθρωποι στις άκρες του βουνού, δίπλα στις μπαριέρες, κρεμασμένοι από τα δέντρα, φωνάζουν κι επευφημούν τις προσπάθειες ενός αυτοκινήτου που περνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα από μπροστά τους. Και όλα αυτά σε μόλις μια φιδωτή διαδρομή, που ξεκινά χαμηλά, στους πρόποδες του βουνού, και καταλήγει στην κορυφή του, έπειτα από περίπου 3 χλμ. γεμάτα στροφές κάθε είδους. Αυτή η εικόνα, είτε σε μαύρο είτε σε πολύχρωμο φόντο, είναι ίδια τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Φυσικά και αναφερόμαστε στην Aνάβαση Ριτσώνας, έναν αγώνα που έχει χαρακτηριστεί ποικιλοτρόπως όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πάντα με επίθετα που καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα: φαινόμενο! Όταν το 1956 πραγματοποιούνταν η πρώτη Aνάβαση Ριτσώνας, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια. Το μέλλον ή -καλύτερα- το σήμερα την έχρισε ακόμα και Μέκκα των βουνών... Χιλιάδες οι θεατές, που κατά καιρούς έχουν αγγίξει και ξεπεράσει τους 50.000 - έναν αριθμό που απολαμβάνουν μόνο τα ποδοσφαιρικά ντέρμπι, ο οποίος, όμως, είναι ρεαλιστικός και πραγματικός. Την ίδια ώρα, το ίδιο εντυπωσιακός -για τα ελληνικά δεδομένα- είναι και ο αριθμός των συμμετεχόντων, που έχει φθάσει ακόμα και το μαγικό νούμερο 160, ενώ, σχεδόν πάντα, είναι τριψήφιος, είτε μιλάμε για μέρες ευημερίας είτε για πιο δύσκολες περιόδους των αγώνων.
Και ποιος είναι ο λόγος; Ποια είναι η αιτία; ¶γνωστο!
Η μόνη λογική εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε είναι ότι διεξάγεται κοντά στην Αθήνα και είναι εύκολα προσβάσιμη για τους θεατές. Κάτι που ισχύει και για τους συμμετέχοντες, φυσικά, που μανιωδώς επιθυμούν να λάβουν μέρος στην «παράσταση». Όμως, αν κάτσει κανείς και το σκεφτεί λίγο καλύτερα, δεν είναι ο μοναδικός αγώνας που πραγματοποιείται δίπλα στα... σύνορα της Αθήνας. Κάτι ανάλογο ισχύει και για αγώνες όπως το Αττικό, ανάμεσα σε όσους, όμως, έχουν επίκεντρο το λεκανοπέδιο σε καμία περίπτωση η προσέλευση θεατών και αγωνιζομένων δεν είναι η ίδια.
Η Aνάβαση Ριτσώνας είναι ένας μύθος, που, όσα χρόνια και αν περάσουν, απλώς θα διαιωνίζεται. Η απόλυτη μάχη ανθρώπου και μηχανής με το χρονόμετρο στην τεχνική και απαιτητική διαδρομή των 3 χλμ. Ακόμα και ύστερα από πενήντα χρόνια, το δέος και η αδρεναλίνη που γεμίζει αυτόν που παρακολουθεί ή ξεκινά να την «κατακτήσει» δεν αλλάζει. Aυτό είναι που κρατά το μύθο ζωντανό για πάντα!_ Π. Τ.
50 χρόνια Ριτσώνα
Ήταν Ιούλιος του 1956 όταν για πρώτη φορά οργανώθηκε αγώνας ανάβασης αυτοκινήτων «εις τμήμα μήκους 4,5 χλμ. επί της ασφαλτινής οδού Χαλκίδος-Θηβών». Νικητής του ήταν ο Αντώνης Κουλεντιανός, που συμμετείχε και στις πρώτες αναβάσεις που έγιναν στη χώρα την περίοδο 1931-1933 στην Πάρνηθα. Eίκοσι τρία χρόνια χρειάστηκε να περάσουν για να ξαναγίνει αγώνας του είδους, ενταγμένος, πια, στο Κύπελλο Ταχύτητας, όπως ονομαζόταν τότε το Πρωτάθλημα, που το 1956 διεξαγόταν, επίσης, για πρώτη φορά. Παρά την ευρωπαϊκή λάμψη της Πάρνηθας, η Ριτσώνα ήταν εκείνη που καθιερώθηκε κατά το πέρασμα του χρόνου στη συνείδηση όλων ως η «μητέρα» των αναβάσεων στην Ελλάδα. Στις 21 στροφές της, στα τέλη της δεκαετίας του Ά50, αντηχούσαν οι κινητήρες των Jaguar XK 140 και της «γουρούνας» του Πεσμαζόγλου, που πρωταγωνιστούσαν, τότε, για να δώσουν αργότερα τη θέση τους στις E-Type της Εcurie Ερμής και τη «στρίγκλα» του Τζόνι.
Οι αναβάσεις αποχωρίστηκαν οριστικά τους αγώνες ταχύτητας το 1969, αποκτώντας για πρώτη φορά το δικό τους πρωτάθλημα. Ωστόσο, η Ριτσώνα έλειψε από αυτό τα πρώτα χρόνια, όχι όμως για πολύ: τον Απρίλιο του 1972 η ΑΛΑ, το όνομα της οποίας έχει συνδεθεί στενά με τον αγώνα, οργάνωσε εκεί και πάλι αγώνα, δίνοντας εκκίνηση σε 36 οδηγούς, που είχαν, πλέον, στη διάθεσή τους νέο ασφαλτοτάπητα και μπαριέρες. Τότε, ήταν η σειρά του «Σιρόκο» να λάμψει, που με την Αlpine Renault κυριαρχούσε σε κάθε είδος αγώνων. Στη Ριτσώνα γράφτηκε και το κύκνειο άσμα αυτού του αυτοκινήτου, καθώς το 1977 έκανε εκεί την τελευταία του νίκη. Μέχρι τότε, βέβαια, είχε ξεκινήσει και στον ελληνικό χώρο η εποχή των πρωτοτύπων, που, εκτός από τα σιρκουί, χαρακτήρισε και τα βουνά της εποχής εκείνης. Οι παλαιότεροι θα τα θυμούνται σαν να ήταν τώρα: το Grac του «Σιρόκο», η Alfa Romeo του Μοσχού, η March του «Λεωνίδα» και, κυρίως, η διασκευασμένη Alfa του «Μπούμπη», με την οποία ο «Ιαβέρης» κέρδισε για πρώτη φορά νίκη σε ανάβαση στη Ριτσώνα του 1974. Και πιο ψηλά από όλα το Chevron και η Lola του Μάκη Σαλιάρη, μόνιμου πρωταθλητή στους αγώνες του είδους μέχρι το 1986. Στις σημαντικές αλλαγές συγκαταλέγεται και η καθιέρωση από το 1983 των δύο σκελών, όπου ως επίσημος χρόνος της ανάβασης θεωρείται το άθροισμά τους.
Η διαδρομή της Ριτσώνας -όπως και οι υπόλοιπες αναβάσεις του Πρωταθλήματος- αποδείχτηκε σωτήρια τη δεκαετία του Ά80, καθώς, με δεδομένο τους παραπαίοντες -ή και ανύπαρκτους- αγώνες ταχύτητας, έδωσε το κίνητρο για την επιβίωση των εκτός του χώρου ράλλυ αγωνιστικών αυτοκινήτων. Στους πρωταγωνιστές συμπεριλαμβάνονται, πλέον, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Αγγλούπας, ο «Νίνο», που έδινε ξεχωριστό χρώμα στις αναβάσεις από το 1959, ο Νίκος Περατινός, οι Γιώργος Καϊτατζής και Τάκης Καϊτατζής, ο «Στρατισίνο», ο Αντώνης Κορφιάτης, ο Γιώργος Παναγιάρης, ο Bαγγέλης Αρβανιτάκης, ο Σάκης Ευσταθίου και άλλοι ξεχωριστοί οδηγοί, που με τις επιδόσεις τους φρόντιζαν να διατηρούν άθικτο το ιδιαίτερο χρώμα της Ριτσώνας. Σε άλλο επίπεδο, φυσικά, ο Λεωνίδας Κύρκος, που από τον Ιούνιο του 1980 μέχρι και σήμερα αποτελεί με τους χρόνους και τις νίκες του το «φαινόμενο» των ελληνικών αναβάσεων, χωρίς να πηγαίνουν πίσω και οι υπόλοιποι της οικογένειας. Μαύρη στιγμή του αγώνα υπήρξε το ατύχημα του 1993, όπου έχασαν τη ζωή τους δύο θεατές, γεγονός που, ίσως, έδωσε το έναυσμα για την αναβάθμιση σε θέματα ασφάλειας στις αναβάσεις.
Η δημοφιλέστερη ελληνική ανάβαση έχει ακόμα πολύ μέλλον μπροστά της, συσπειρώνοντας στο σπορ σε κάθε διεξαγωγή της παλιούς και νέους..._ Σ. Χατ.
Μάκης Σαλιάρης: Ά77, Ά78, Ά79, Ά80, Ά81, ΅82, Ά84, Ά85, Ά86, Ά89
Λεωνίδας Κύρκος: Ά94, Ά95, Ά96, Ά97, Ά98, Ά99, Ά00, Ά01, Ά04
Τζόνι Πεσμαζόγλου: Ά60, Ά61, Ά63, Ά67, Ά68
Λάμπρος Κύρκος: Ά02, Ά03, Ά04, Ά06
«Σιρόκο»: Ά72, Ά73, Ά77
Νίκος Περατινός: Ά01, Ά02, Ά06
Νίκος Αγγλούπας: Ά83, Ά88, Ά90
Γιώργος Καϊτατζής: Ά83, Ά91, Ά05
«Νίνο»: Ά83, Ά89, Ά92
Νίκος Παπαμιχαήλ: Ά57, Ά58
Βασίλης Κύρκος: Ά85
Αντώνης Κουλεντιανός: Ά56
¶λκης Μίχος: Ά59
Γιώργος Δεβερίκος: Ά62
Γιάννης Χρονίδης: Ά64
Μανώλης Κοτσώνης: Ά65
Δημήτρης Μαρκομιχελάκης: Ά66
Γιώργος Μοσχούς: Ά77
«Λεωνίδας»: Ά72
«Ιαβέρης»: Ά74
Γιώργος Μεϊμαρίδης: Ά77
Ριτσώνα...
Δε θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη μου φορά σε ανάβαση, ούτε πότε ήταν η τελευταία. Σε ράλλυ ήταν πρόσφατα με το Σταμάτη και την «911» στο Ιστορικό. Η ιστορία, όμως, του καθενός μας εκεί γράφτηκε, στις αναβάσεις. Διχάζονται οι γνώμες για το αν έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, σε σχέση με την Πάρνηθα. Σε πρώτο πρόσωπο, ψηφίζω τη «μακριά» Πάρνηθα, αλλά με τη Ριτσώνα με συνδέουν πολλές καλές στιγμές σε όλα τα επίπεδα. Βλέπετε οι αγώνες δεν αρχίζουν ούτε τελειώνουν σε χρόνους, πατήματα και αποτελέσματα. Οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά. Τιμή μου που εκεί συναγωνίστηκα με «χεράδες», όπως το Λεωνίδα Κύρκο, το Νίκο Μακρυγιάννη, τον Αντώνη Κορφιάτη, το Νίκο Αγγλούπα, το Νίκο Περατινό, τον αείμνηστο Θάνο Ταμπόση, το μεγάλο, τον πολύ «Ιαβέρη» και άλλους ειδικούς των αναβάσεων, όπως τον ταχύτατο Γιώργη Λιγνό, τον πάντα υπολογίσιμο Σάκη Κυπραίο και τον καλό φίλο Στάθη Γιωργάκη. Καλυτερότερος όλων μας εκεί ήταν ο μοναδικός, μέσα κι έξω από το μπάκετ, Γιώργης Παναγιάρης. Καταπληκτικός οδηγός και σπάνιος, μοναδικός άνθρωπος. Ένας πραγματικός τζέντλεμαν, που με τίμησε με τη φιλία του και, αν και αντίπαλοι, με φιλοξενούσε στην πόλη του, στη Χαλκίδα, όπως μόνο αυτός ήξερε και μπορούσε να κάνει. Κάναμε μαζί δοκιμές, από αυτόν έμαθα πού και πώς πρέπει, εδώ, εκεί, παντού, και μέναμε μαζί, αναλύοντας και σχολιάζοντας αγωνιστικά -και όχι μόνο- γεγονότα. Αποδείχθηκα καλός μαθητής του Γιώργου Παναγιάρη, του «Εύριπου», όπως ήταν το ψευδώνυμό του, όταν τη δεκαετία του Ά70 ανέβαινε εκεί με BMW, και μάλιστα τον είχα κερδίσει. Απίστευτο και όμως αληθινό για το χώρο, αλλά τίποτα δεν άλλαξε στη σχέση μας. Πανηγυρίσαμε μαζί, καμουφλάρισε με αρχοντιά την πίκρα του και μείναμε φίλοι πραγματικοί όσο συμμετείχαμε στους αγώνες. Πικράθηκε και τα παράτησε νωρίς, αλλά θα το θυμάμαι αυτόν το σπάνιο αθλητή για πάντα. Tα ανέλυε όλα με ένα δικό του ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο, που δεν ξεχνιέται. Είπαμε. Ο Γιώργος «Εύριπος» Παναγιάρης, εξαιρετικός αθλητής, μέγας «χεράς» και Κύριος!_ Στρατισίνο
Ο ρέκορντμαν του βουνού!
Η διαδρομή της ανάβασης έχει υποστεί μικρές αλλά ουσιώδεις διαφοροποιήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του Ά90 μέχρι σήμερα. Μέχρι και το 1993 η διαδρομή του αγώνα ξεκινούσε ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερή στροφή, όπου στεγάζονται, πλέον, τα πιτ. Στη συνέχεια, και έως το 2000, η εκκίνηση μεταφέρθηκε λίγα μέτρα ψηλότερα, και συγκεκριμένα πριν από την αριστερή στροφή, μετά την οποία βρίσκεται από το 2000 μέχρι και σήμερα. Πάντως, η τοποθεσία του τερματισμού δεν έχει υποστεί καμιά μεταβολή.
Φυσικά, ένας από τους πλέον ειδικούς ανθρώπους, που μπορεί να μιλήσει για την Aνάβαση Ριτσώνας, είναι ο Λεωνίδας Κύρκος, που, εκτός από αναρίθμητες νίκες, έχει πραγματοποιήσει και τους ταχύτερους χρόνους στο ανέβασμα τόσο της παλαιότερης μεγαλύτερης διαδρομής όσο και της μικρότερης σημερινής. «Η Aνάβαση Ριτσώνας μού ξυπνά πολύ όμορφες αναμνήσεις, αφού εκεί πραγματοποίησα τον πρώτο μου αγώνα, ενώ πήρα και την πρώτη μου νίκη. Βέβαια, η Ριτσώνα είναι η πιο γνωστή ανάβαση, οπότε όλοι οι αγωνιζόμενοι τη γνωρίζουν πολύ καλά. Ουσιαστικά, όποιος παρουσιαστεί καλύτερα διαβασμένος κερδίζει. Η ιδανική συνταγή έχει να κάνει με τις ρυθμίσεις της ανάρτησης, την επιλογή των ελαστικών, καθώς και τον τρόπο οδήγησης, φυσικά. Προσωπικά, πάντως, δε νομίζω πως θα μπορούσα να κάνω το φετινό χρόνο του Λάμπρου (Κύρκου) με το Lancer της κατηγορίας Ν. Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω τη σημασία των Cup. Παλαιότερα, ο Λάμπρος είχε λάβει μέρος με Toyota Yaris στο ομώνυμο Cup. Όταν το αυτοκίνητο είναι πιο αδύναμο, ο κάθε οδηγός πρέπει να ασχοληθεί με την κάθε στροφή ξεχωριστά, ώστε να εκμαιεύσει και το τελευταίο εκατοστό του δευτερολέπτου, κάτι που δε γίνεται με τα μεγαλύτερα αυτοκίνητα. Έτσι, όταν έρθει η στιγμή να συμμετάσχει με πιο δυνατό αυτοκίνητο, θα είναι πιο εύκολο γιΆ αυτόν να κινηθεί ταχύτερα από άλλους χωρίς αντίστοιχη εμπειρία. Αυτό θεωρώ πως είναι και το μυστικό».
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΑΒΑΣΕΩΝ, 7ος ΓΥΡΟΣ, ΡΙΤΣΩΝΑ
Καλή χρονιά!
Ακριβώς! Πήγαμε κατευθείαν στην ευχή για τη νέα περίοδο, αφού ο επίλογος του Πρωταθλήματος Αναβάσεων στη Ριτσώνα μάς δίνει κάθε δικαίωμα...
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΑΛΟΥΡΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΜΠΑΝΕΛΛΗΣ
ΔΕΝ μπορούμε και δε θέλουμε να φανταστούμε ότι το 2007 θα ξεκινήσει -αγωνιστικά, τουλάχιστον- με τα προβλήματα που μας απασχόλησαν την περασμένη χρονιά. Όχι, δεν έγινε κάτι κακό στη Ριτσώνα, ο κόσμος δεν έδειξε να πτοείται, ιδιαίτερα από τις «κόντρες» που ταλαιπωρούν το χώρο τους τελευταίους μήνες, ενώ και οι συμμετοχές, ελέω «Μικραίων» και Ιστορικών, ξεπέρασαν πάλι τις 100. Απλώς, ελπίζουμε σε λίγο καιρό, όταν θα έρθει η ώρα το πρώτο αγωνιστικό να στηθεί στην αφετηρία, έτοιμο να «αναρριχηθεί» σε κάποιο βουνό της χώρας μας, να έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα, έτσι ώστε να μην ξανασυναντήσουμε φαινόμενα όπως της Πορταριάς (αναβλήθηκε), της Μοσχοκαρυάς και της Ομπλού σε ένα θεσμό που πάντα χαρακτηριζόταν από τη μεγάλη παρουσία αγωνιζομένων και θεατών.
Στο αγωνιστικό επίπεδο του τελευταίου γύρου του Πρωταθλήματος Αναβάσεων του 2006, εκτός από τους χρόνους των δύο ανεβασμάτων, υπήρχε αγωνία και για όσους τίτλους δεν είχαν κριθεί μέχρι την τελική αναμέτρηση στο βουνό της Χαλκίδας. Ο Λάμπρος Κύρκος, διατηρώντας την οικογενειακή «αύρα» της φετινής χρονιάς, πραγματοποίησε τον ταχύτερο χρόνο της ημέρας, ενώ, ταυτόχρονα, στέφθηκε Πρωταθλητής της κατηγορίας Ν. Με την ευκαιρία και αυτής της επίδοσης απέναντι σε συνδυασμούς με δυνατότερα αυτοκίνητα, ο ίδιος δεν παρέλειψε να τονίσει το βαθμό εξέλιξης των «νορμάλ» τετρακινήτων, όπως και του δικού του (9άρι EVO), που έχουν εξελιχθεί στις πιο ανταγωνιστικές και ολοκληρωμένες αγωνιστικές προτάσεις των σημερινών αγώνων! Το δεύτερο ταχύτερο χρόνο στον αγώνα σημείωσε ο Πρωταθλητής της κατηγορίας Α και πολλά υποσχόμενος σε βουνά και πίστες (ελπίζουμε σύντομα και σε ε.δ.), Σταμάτης Κατσίμης. Ο 25χρονος οδηγός, που αυτήν τη φορά αγωνίστηκε με Mitsubishi EVO 8, ελέω μηχανικού προβλήματος στο γνωστό 6άρι του, κοντραρίστηκε πολλές φορές φέτος με το 2ο των «Α», και σε αγώνα αλλά και σε πρωτάθλημα, Κώστα Πατσουρέα, και, με εξαίρεση την Ομπλού, σε όλες τις υπόλοιπες αναμετρήσεις βγήκε νικητής! Το τρίτο καλύτερο ανέβασμα στη Ριτσώνα έγινε από το νικητή της κατηγορίας Ε, Νίκο Αγγλούπα (Ford Escort WRC), o οποίος, όμως, δεν μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο της κατηγορίας, τον οποίο είχε εξασφαλίσει από τον προηγούμενο αγώνα ο μεγάλος απών της Ριτσώνας, Λεωνίδας Κύρκος! Η Ριτσώνα, όμως, αποτέλεσε τον επίλογο και των Iστορικών, οι οποίοι φέτος συναντήθηκαν σε πίστες και αναβάσεις. Στη Χαλκίδα, η έκπληξη ακούει στο όνομα Ευθύμιος Κανακάρης, ο οποίος κατάφερε να επικρατήσει με το Ford Escort MKII, χωρίς, όμως, αυτό να εμποδίσει το 2ο του αγώνα, Τάκη Σκαλτσά, να κατακτήσει τον τίτλο με το γνωστό μας –μπλε- Escort RS!
Στις «επιμέρους» –πρωταθληματικές- κατηγορίες, τώρα, ο Γιάννης Ζάγαρης επικράτησε στον αγώνα στην Α/6 αλλά και στο Πρωτάθλημα στην Α έως 2.000 κ.εκ. με Peugeot 106 Rallye. Στη Ν έως 2.000 κ.εκ. η νίκη αλλά και ο τίτλος πήγε στο Βασίλη Κυρίτση, ο οποίος, όμως, έμεινε μόνος του, ουσιαστικά, από την Ομπλού κι έπειτα, εξαιτίας της αποχής του ΣΟΑΑ και, φυσικά, του μεγάλου του αντιπάλου, Μάριου Ξανθάκου, με το έτερο Honda Civic Type-R.
Στις επιμέρους κλάσεις του αγώνα, ο Κώστας Μπάντζος (Peugeot 106) επικράτησε στη Ν/1, o Παναγιώτης Σμυρναίος (επίσης με «106») στη Ν/2, ενώ στην Α/0 νικητής αναδείχθηκε ο Γιάννης Χεκιμιάν (Fiat Seicento) και στην Α/7 ο Σπύρος Λιάκος (Renault Clio Williams).
Και του χρόνου με υγεία, λοιπόν, και, πάνω απΆ όλα, με σύνεση και όρεξη για εποικοδομητικές συζητήσεις ουσίας, και όχι πινγκ πονγκ δηλώσεων..._ Μ. Σαλ.
Πανάξια!
Ο τίτλος του φετινού Micra Racing έμελλε να κριθεί στον 8ο και τελευταίο γύρο του θεσμού, της Aνάβασης Ριτσώνας. Ο επίλογος, μάλιστα, ήταν κάτι παραπάνω από θεαματικός, αφού τέσσερις οδηγοί πήραν θέση στην εκκίνηση, έχοντας όλοι τους πιθανότητες για την κατάκτηση του επάθλου της Nissan.
O Παναγιώτης Χαλάτσης σημείωσε την πέμπτη του νίκη και κατέκτησε πανάξια τον τίτλο, σε μια χρονιά με έντονο ανταγωνισμό κι ένταση μέσα κι έξω από τα μπάκετ. Ο 30χρονος, πλέον, οδηγός, χρειάστηκε, μάλιστα, να ανέβει οριακά το δεύτερο σκέλος του αγώνα, για να κερδίσει τους ταχύτερους στο πρώτο ανέβασμα Γιώργο Καμένο και Γιώργο Γεροδήμο, ώστε να κατοχυρώσει για δεύτερη συνεχή χρονιά την 1η θέση ανάμεσα σε όλους του «Μικραίους» και να εξαφανίσει, ταυτόχρονα, τα όποια –απαξιωτικά- σχόλια για τον ίδιο...
Στη 2η θέση της βαθμολογίας -μόλις 2 βαθμούς πίσω από την κορυφή- τερμάτισε ο σημαντικότερος «αντίλογος» του νικητή για τη φετινή χρονιά, Γιώργος Καμμένος, ο οποίος περιορίστηκε στην 3η θέση της Ριτσώνας. Το γεγονός ότι και ο 3ος της χρονιάς, Γιώργος Αργυρίου, ολοκλήρωσε το 2006, απέχοντας μόλις 3 βαθμούς από την κορυφή, αποδεικνύει τη μάχη που δόθηκε στο φετινό Micra Racing! ¶λλωστε, και οι Νικόλας Χαλιβελάκης, Γιώργος Γεροδήμος και Γιώργος Μπάσδελης, που ακολούθησαν στη βαθμολογία, έδειξαν με τις επιδόσεις τους πως η μάχη της κορυφής είχε πάντα πολλούς διεκδικητές και, βέβαια, αυτή η εικόνα είναι και η καλύτερη για κάθε θεσμό Ενιαίου.
ΟΙ ΤΑΧΥΤΕΡΟΙ
A/α Oδηγός Αυτοκίνητο Κλάση Συν. χρόνος
1 Λάμπ. Κύρκος Mitsubishi Lancer EVO IX N/4 4:20.44
2 Σ. Κατσίμης Mitsubishi Lancer EVO VIII A/8 4:21.89
3 Ν. Αγγλούπας Ford Escort Cosworth E/12 4:23.34
4 Κ. Πατσουρέας Mitsubishi Lancer EVO VI T.M. A/8 4:26.18
5 Δ. Τροβάς BMW M3 E/12 4:33.89
6 Κ. Τσαφαράς Lancia Delta Integrale E/12 4:34.80
7 B. Κυρίτσης Honda Civic Type-R Ν/3 4:35.68
8 Σ. Λιάκος Renault Clio Williams A/7 4:36.37
9 Σ. Σταμέλος VW Golf III Kit Car A 4:38.60
10 Γ. Ζάγαρης Peugeot 106 Rallye A/6 4:38.68
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ & ΚΥΠΕΛΛΟΥΧΟΙ 2006
ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ
Κατηγορία Α: Σταμάτης Κατσίμης (Mitsubishi Lancer EVO VI & VIII, A/8)
Κατηγορία Ν: Λάμπρος Κύρκος (Mitsubishi Lancer EVO VIII & IX, N/4)
Κατηγορία Ε: Λεωνίδας Κύρκος (Ford Escort WRC, E/12)
Κατηγορία Α (έως 2,0 λίτρα): Γιάννης Ζάγαρης (Peugeot 106 Rallye, A/6)
Κατηγορία Ν (έως 2,0 λίτρα): Βασίλης Κυρίτσης (Ηonda Civic Type-R, Ν/3)
Ιστορικά, Αναβάσεις & Ταχύτητα: Παναγιώτης Σκαλτσάς (Ford Escort RS 2000)
ΚΥΠΕΛΛΑ
Α/7: Σπύρος Λιάκος (Renault Clio Williams)
Α/6: Γιάννης Ζάγαρης (Peugeot 106 Rallye)
Α/5: Ρένος Αρβανιτάκης (Suzuki Swift GTI)
A/0: Ελένη Μαλακτάρη (Fiat Seicento)
N/3: Μάριος Ξανθάκος (Honda Civic Type-R, Ν/3)
Ν/2: Παναγιώτης Σμυρναίος (Peugeot 106 Rallye)
Ν/1: ¶γγελος Σταθακόπουλος (Nissan Micra K12)
E/11: Θανάσης Kουρνιάτης (Ford Escort)
E/10: Σταύρος Χατούπης (Peugeot 205)
MICRA RACING
1 Π. Χαλάτσης 5:04.35
2 Γ. Γεροδήμος 5:05.17
3 Γ. Καμμένος 5:05.40
4 Ν. Χαλιβελάκης 5:07.35
5 Γ. Αργυρίου 5:07.59
6 Ν. Παπατσάρας 5:09.16
7 Ν. Βλάχος 5:09.60
8 Γ. Μπάσδελης 5:14.17
9 Δ. Ραζής 5:18.64
10 Κ. Σπύρου 5:22.07
11 Κ. Μπάσδελης 5:22.58
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΜΙCRA RACING
1 Π. Χαλάτσης 69
2 Γ. Καμμένος 67
3 Γ. Αργυρίου 66
4 Ν. Χαλιβελάκης 64
5 Γ. Γεροδήμος 57
6 Γ. Μπάσδελης 51
7 Ν. Βλάχος 38
8 Δ. Ραζής 37
9 Ν. Παπατσάρας 27
10 Κ. Σπύρου 24
11 Κ. Μπάσδελης 23
Απρίλιος 1972: ο αξέχαστος Σπύρος Τσινιβίδης με την ΒΜW στην πρώτη Ριτσώνα του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Αναβάσεων.
Η Chevrolet Corvette Sting Ray... στη δύση, πια, της καριέρας της, με τον «Σερ» στο τιμόνι.
Μια ιστορική, από κάθε πλευρά, φωτογραφία: Ριτσώνα 1977, ο «Σιρόκο» οδηγεί τη «Γαλλίδα» στην τελευταία νίκη της μεγάλης σταδιοδρομίας της.
Ο «Στρατισίνο» επί το έργον, με το Ford Escort MK II.
1981: ο Γιώργος Παναγιάρης ανεβαίνει το βουνό υπό τα βλέμματα των θεατών, με το Escort της «Αυτοκινητούπολης».
Ο Νίκος Περατινός με το Ford Escort στη βροχερή Ριτσώνα του Μαρτίου του 2002.
Ο Μάκης Σαλιάρης με το πιο επιτυχημένο πρωτότυπο στην ιστορία των ελληνικών αγώνων.
Λεωνίδας Κύρκος, ο «πολυπρωταθλητής», εδώ, πλάι στις μπαριέρες, με το Ford Sierra, που έκανε το ρεκόρ της ταχύτερης ανάβασης στη «μακριά» Ριτσώνα.
Ο Γιώργος Καϊτατζής είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της Ριτσώνας από τη δεκαετία του Ά80 και μέχρι τα πρόσφατα χρόνια της ιστορίας του αγώνα.
Ο Βαγγέλης Αρβανιτάκης κέρδισε πολλές φορές τα χειροκροτήματα των θεατών αλλά και τη μάχη με το χρονόμετρο στην πιο διάσημη ανάβαση των ελληνικών αγώνων.