Χρήστος Μιχαηλίδης
Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια...«... “Βαδίζεις στα χνάρια του Καββαθά, έχε υπόψη σου”, μου έλεγε τις προάλλες ένας φίλος...»
Και πάνω που, περήφανος σαν παγώνι, ετοιμαζόμουν να τον ευχαριστήσω για το κομπλιμέντο, αντέστρεψε τα δεδομένα και διευκρίνισε ότι η διαπίστωσή του προοριζόταν ως επίπληξη.
«Έχεις γίνει πολύ γκρινιάρης», συνέχισε. «Αναφέρεσαι συνέχεια στα αρνητικά. Οδηγείς στο δρόμο και βλέπεις μόνο την ασχήμια, ποτέ την ομορφιά».
Τον κοίταξα αποσβολωμένος, γιατί τον θεωρούσα σοβαρό και δεν περίμενα μια τόσο ρηχή επίθεση. Από αναγνώστες τα ’χω ακούσει αυτά πολλές φορές. Αλλά οι αναγνώστες πάντα πρέπει κάτι να λένε...
Προσπάθησα, κάνοντας μια ανόητη υποχώρηση, να σκεφτώ τι θα μπορούσα να ξεχωρίσω ως όμορφο στην καθημερινή μου διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά και πίσω.
Α, να το! Κάποια στιγμή, κατηφορίζοντας πίσω από το ¶λσος Συγγρού, λίγο στο βάθος φαίνεται η Ακρόπολη. Και πιο πολύ στο βάθος, άμα είναι μέρα καθαρή, μια μικρή απλωμένη θάλασσα. Ο Σαρωνικός μας. (Που έχει για καμάρι του τον Ολυμπιακό σας!...)
Έπειτα, α ναι, σκάει μύτη κι ο Υμηττός. Σκέφτομαι Χατζηδάκι και Μούσχουρη, για να κρατηθώ από μια θετική αίσθηση. Περιορίζω το βλέμμα μου ως τα τρία τέταρτα του βουνού, γιατί πιο πάνω είναι οι κεραίες των ραδιοφώνων - και θ’ αρχίσω πάλι της γκρίνιες.
Αλλά γιατί; Το ραδιόφωνο είναι ωραίο πράγμα, έτσι δεν είναι; Ακόμα πιο ωραίο για τους τυχερούς που εργαζόμαστε σ’ αυτό και για τους ακόμα πιο λίγους που έχουν την πολυτέλεια να «παίζουν» ό,τι θέλουν.
Συνοδεύω, λοιπόν, την «όμορφη, καθημερινή κατεβασιά μου» με λίγο Παρθενώνα, λίγη Σαλαμίνα, λίγο Υμηττό και λίγο Χατζιδάκι. Ή, όπως έλεγε και η Μαρινέλλα σ’ εκείνο το αλήστου μνήμης αριστούργημα της Γιουροβιζιόν, «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου».
Ζουουουμ! Περνά ξυστά από μπρος ο συνήθης παραβάτης του κόκκινου. Ο μαλ... Όχι! Mην το πεις, μπορεί να πηγαίνει στο νοσοκομείο ο άνθρωπος, να ’ναι σε μεγάλη ανάγκη...
Μάλιστα! ¶λλωστε, το ’πε και η γιατρός μου, απόφοιτη της σχολής του Ρουμελιώτη, ότι «και τη βλακεία πρέπει κάποτε κάποτε να την προσπερνάμε ως χαριτωμένη».
Να τη! Η βλακεία. Ουρλιάζει για τα παρκόμετρα. Εκπρόσωπος, λέει, των πολιτών, κατά της ελεγχόμενης στάθμευσης. Για φαντάσου να έχεις ως δουλειά σου να αγωνίζεσαι για να μπορείς να παρκάρεις όπου γουστάρεις.
Μια χαρά είμαι εγώ, γιατρέ. Δεν γκρινιάζω άλλο._ X. M.