Χρήστος Μιχαηλίδης
Πανηγυρίζουμε που έχουμε πεντακομματική Βουλή και που, κατά πώς το ’λεγε και το ’πεθυμούσε η κ. Παπαρήγα, «κόντυναν οι δυο μεγάλοι».Τα συναισθήματα αυτά πολύ εύκολα, όμως, θα αποδειχθούν... τζούφια, καθότι φοβούμαι πως η ποιότητα της... διεύρυνσης αλλά και το «ύψος των νέων περιστάσεων» θα φανερώσουν, αρκετά γρήγορα μάλιστα, σοβαρότερες αδυναμίες από εκείνες που υποτίθεται πως ήρθαν να γιατρέψουν.
Ανιχνεύοντας διερευνητικά, έχοντας μόνο... παλαιότερα δείγματα γραφής, το πολιτικό πρόσωπο των τριών παρατάξεων που κατάφεραν, όπως λένε, να χτυπήσουν τον επάρατο δικομματισμό (που, αναμφίβολα, είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ και του ’πρεπε ένα... κόντεμα!), δε βρίσκει κάποιος πολλά στοιχεία -ή, μάλλον, βρίσκει ελάχιστα- που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι καινούργιο και φρέσκο.
Καλά, για τον Καρατζαφέρη δε συζητάμε. Ένα φάντασμα επέστρεψε απ’ τα παλιά, θα κάνει το μπούγιο του και στην επόμενη αναμέτρηση, αν δε σαλέψει εντελώς ο εγκέφαλος του Έλληνα, θα πάει σε χωματερή.
Όμως, ούτε το ΚΚΕ ούτε -ακόμα περισσότερο- ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να περιλαμβάνουν κάτι άλλο από διαρκή απόρριψη και καταγγελία στην πολιτική τους φαρέτρα. Οι προτάσεις τους ή θα είναι αρτηριοσκληρωτικές και ύποπτα δογματικές (γιατί τις πουλάνε ως προοδευτικές, άρα υποβόσκει εδώ το στοιχείο της απάτης) ή θα είναι κομμένες και ραμμένες σ’ αυτά που θέλουν να ακούσουν όσοι αποφασίζεται ότι θα αποτελούν το target group τους.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, το target group είναι η σπουδάζουσα νεολαία που περίπου θέλει τα πανεπιστήμια όπως είναι (το απορρίπτει αυτό, βέβαια, αλλά ποτέ με πειστικά επιχειρήματα), η γενιά των «500 τόσων ευρώ», οι blogger (που προσπαθεί, αλλά δεν μπορεί να οικειοποιηθεί - άλλωστε, οι πρώτοι blogger, λυπούμαι να πω, ούτε νεολαίοι ούτε... Συνασπισμένοι ήταν) και οι οικολόγοι.
Απέναντι, λοιπόν, από τα κόμματά μας στέκεται ένα πολύ μεγάλο και συντηρητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Εκείνο που, με λίγα και απλά λόγια, θέλει το κεφάλι του ήσυχο. Τη βόλεψή του.
Το ’πε με την ψήφο του στον Καραμανλή. «Πού να αλλάζουμε τώρα; Δώσ’ τους μιαν άλλη ευκαιρία.» Το ’πε με την απόρριψη της πρότασής του στον Παπανδρέου. «Καλός είσαι, συμπαθής, αλλά περίμενε λίγο ακόμα.» (Mην ξεχνάτε ότι σφόδρα επικρίθηκε το ΠΑΣΟΚ το 2002, όταν επιχείρησε να ανοίξει -έστω και δειλά- το εκρηκτικό ασφαλιστικό, και ακόμα πιο σφόδρα του την πέσανε, όταν ψέλλισε ότι είναι υπέρ των μη κρατικών πανεπιστημίων και τα μάζεψε.) Το ’πε, τέλος, και στο ΚΚΕ από την προηγούμενη αναμέτρηση, όταν «επιβράβευσε» και μια... εθνικοπατριωτική νότα στην αριστεροσύνη του, με επωνύμους της δημοσιογραφίας και της, εν γένει, διανόησης - σόρι!
Χαμηλή ταχύτητα, λοιπόν, στην αριστερή λωρίδα, λάου λάου και πάρλα στο κινητό για το «πώς τα βλέπεις τα πράγματα, χρυσή μου;».
Έτσι σχηματίζονται οι ουρές της Ελλάδος..._ X. M.