Μάνος Στεφανίδης
Γράφω δύο μέρες πριν από τις εκλογές. Οι φωτιές μόλις έσβησαν, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τα πλήθη να παραληρούν στις πλατείες ακούγοντας τους δύο μονομάχους που πλειοδοτούν. Βλέπετε, ακόμα και σε μιαν εθνική τραγωδία υπάρχουν περιθώρια κέρδους. Και ο μικροαστός πάντα θα δελεάζεται από τα επιχειρήματα του ¶ννα ή του Καϊάφα -έστω και πυρπολημένου-, ενώ θα νίβει τα χέρια του σαν Πιλάτος εμπρός στο κατάντημα του τόπου. Αυτός δε φταίει ποτέ. Είναι μεσημέρι κι αυτός επί ώρες πλένει με το λάστιχο ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει: το ΙΧ του. Το νερό που μας λείπει δραματικά σπαταλιέται με ηλίθια αθωότητα, ενώ θα μπορούσε να διαφυλαχτεί σε ντεπόζιτα, δεξαμενές, βαρέλια για την κακιά ώρα· που θα μας επισκέπτεται πλέον όλο και συχνότερα. Όσο κι αν νανουρίζουν απ’ τα μπαλκόνια το «λαό» τους οι αρχηγοί της συμφοράς, η συμφορά είναι πια κομμάτι της καθημερινότητας.Διαβάζω στο ελβετικό περιοδικό L’Hebdo δηλώσεις του Πέτρου Μάρκαρη: «Η Ελλάδα δε θα είναι ποτέ πια όπως ήταν πριν». Θυμάμαι το σχόλιο του Γιάννη Τσαρούχη: «Η χειρότερη κατοχή που εγνώρισε η Ελλάς είναι η κατοχή των Ελλήνων». Σωστό! Είμαστε ξένοι στην πατρίδα μας, την οποία ορίζουμε ως έναν ασφυκτικό παράδεισο που μοιάζει με τριάρι στα προάστια. Δε μας αφορά τίποτα έξω από την πόρτα μας. Για τους πιο τυχερούς αυτός ο ατομικός παράδεισος περιλαμβάνει και γκαράζ. Τότε η ευτυχία είναι πλήρης. Όταν δεν αφήνεις την «Mπέμπα» απροστάτευτη στο δρόμο. Τότε μπορείς να χαζεύεις τη συμφορά απ’ την τηλεόραση σαν ένα θρίλερ που αναφέρεται σ’ άλλους. Ένα σκοτεινό υπερθέαμα που φτιάχτηκε για να κεντρίσει το θυμικό και να διασκεδάσει με την ανία.
Ανάλογες και οι πολιτικές σου επιλογές. Σφραγισμένες από την τηλεοπτική δικτατορία. Για σένα υπάρχει μόνο όποιος εμφανίζεται, π.χ.: ο κ. Λιάγκας. Αφού το γελοίο έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιό σου όπως επίσης το τραγικό από τη ζωή σου. Στους όρους της τηλεδημοκρατίας δραματικά μεγέθη δεν υφίστανται. Όλα συρρικνώνονται γλυκά, ώστε να καταστούν απλή οπτική εμπειρία, ένα σοκ που ξεπερνιέται αναμένοντας το επόμενο. Ο δημοσιογράφος «των 8» οφείλει κάθε μέρα να έχει στην πραμάτειά του τον τρόμο, έτσι ώστε ο εθισμός να καθιστά τον τρόμο γελοιογραφία. Έπειτα, η δουλειά των πολιτικών είναι πολύ εύκολη. Και η παρακμή όλο και βαθύτερη._ M. ΣT.