Κοσμάς Βίδος
Τελικά, να πιστέψω τη Σκάρλετ Ο΄ Χάρα;Τον τελευταίο καιρό τον πέρασα δύσκολα, πολύ δύσκολα, στριμωγμένος ανάμεσα σε δύο τεράστιες φωτιές. Από τη μια ήταν εκείνη που κατάκαιγε την Πελοπόννησο και την Εύβοια, το περιβάλλον -κοντολογίς- που με περιτριγυρίζει και από το οποίο εξαρτάται η ποιότητα της ζωής μου. Από την άλλη ήταν η εμπρηστική προσπάθεια να κατακάψουν τα κέντρα αντίληψης του εγκεφάλου μου όλοι εκείνοι -έστω, οι περισσότεροι εξ αυτών- που έθεσαν υποψηφιότητα στις εκλογές, με τα απίστευτα -και κάτι παραπάνω- που έλεγαν μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα.
Οι φωτιές της Ηλείας και της Εύβοιας, λόγω απόστασης, δε με έπληξαν άμεσα: ούτε περιουσίες είχα στις μαρτυρικές περιοχές, ούτε κοπάδια, ούτε σπίτια, ούτε συγγενείς και φίλους. Οι φωτιές -της απόγνωσης- που άναψαν στο μυαλό μου οι πολιτικάντηδες των «παραθύρων», όμως, πολύ φοβάμαι ότι μου το άφησαν το κουσούρι τους: κάτι κρίσεις πανικού, όποτε ακούω να μιλούν περί πολιτικής, κάτι ξαφνικές υστερίες, όταν το αυτί μου πιάνει τα ονόματα «Βούλα», «Φώφη», «Ντόρα», «Γιωργάκης», «Κωστάκης», κάτι βασανιστικές καταβυθίσεις σε έναν κόσμο καταθλιπτικό και σκοτεινό, κάθε φορά που κάποιος κάνει λόγο για «αλλαγή», «συστράτευση», «κράτος πρόνοιας». Ο γιατρός λέει ότι έχω πέσει θύμα «ασύμμετρης απειλής», ότι έχω υποστεί κι εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μου, προ- και μετεκλογικό σοκ. «Έχει» υποστηρίζει «και ο ανθρώπινος οργανισμός τις αντοχές του, οι οποίες αντοχές ενίοτε δοκιμάζονται άγρια και καταρρέουν». Υπάρχει πιο άγρια δοκιμασία από την προεκλογική περίοδο που διανύσαμε; Πότε άλλοτε είχαμε να αντιμετωπίσουμε συσσωρευμένες τόση αναισθησία και τόση βλακεία; Νομίζω, ποτέ. «Έφταιξαν» και οι φωτιές που προηγήθηκαν, αποκαλύπτοντας την αδιαφορία και το ζαμανφουτισμό των πολιτικών κομμάτων σε όλο τους το μεγαλείο: στην κρίσιμη την ώρα, τότε που έπρεπε όλοι να λάμψουν με την παρουσία τους, έλαμψαν διά της απουσίας τους, για να μην εκτεθούν -περισσότερο;-, να μη δημιουργήσουν κακές εντυπώσεις -ακόμα πιο κακές από εκείνες που είχαν ήδη δημιουργήσει;- που θα τους στοίχιζαν πιθανώς σε ψήφους. Ήταν και η προεκλογική περίοδος μικρή και έπαθαν όλοι μια λύσσα να φανούν, να ξεχωρίσουν, να πείσουν, με αποτέλεσμα να χάσουν τον έλεγχο, το μέτρο. Χόρτασα από έξαλλους εκπροσώπους όλων των κομμάτων να μαλλιοτραβιούνται νυχθημερόν στα τηλεοπτικά παράθυρα, αναδεικνύοντας την απόλυτη αναξιοπρέπεια, κατινιά, ακόμα και χυδαιότητα ως τα κυριότερα προσόντα εκείνου που θέλει να διακριθεί στον πολιτικό στίβο. Μια κατάσταση αποκαρδιωτική. Τα καμένα από τη μια, οι καμένες συνειδήσεις των φιλόδοξων αρχόντων του Κοινοβουλίου από την άλλη και... στη μέση εγώ να σκέφτομαι ότι είναι προτιμότερο να πέσεις οικειοθελώς στη φωτιά της Ηλείας παρά να ρίξεις ψήφο στην κάλπη. Μέσα σε όλο αυτό το σύστριγκλο: «η Βουλή μας θέλει κέφι, βάλε ένα σταυρό στην Έφη». H διασκεδάστρια των μεταμεσονύκτιων ωρών, Έφη Σαρρή, υποψήφια με το ΛΑΟΣ! Κερασάκι σε μια τούρτα παρασκευασμένη από ξινισμένα και επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία υλικά; Nαι, την οποία καλούμαι να φάω! Τι έκανα, για να αξίζω κάτι τέτοιο; Τους ανέχομαι εδώ και χρόνια, έχω ξαναψηφίσει κάποιους από αυτούς, τους ανέχομαι και τώρα... Και τώρα! Μήπως, τελικά, έκαναν λάθος που έσβησαν τις φωτιές; Μήπως έπρεπε να τις αφήσουν να εξαπλωθούν σε όλη τη χώρα, για να τελειώνουμε; Θα ήταν μια λύση... Κάτι τέτοια έλεγα και στο γιατρό και μου απαγόρεψε διά ροπάλου την οποιανδήποτε ενασχόληση με την πολιτική. «Δεν την αντέχετε. Aγνοήστε τη, γιατί oι συνέπειες θα είναι μοιραίες!» Πόσο πιο μοιραίες; Τι πιο μοιραίο από αυτό που ζω; Κι έρχονται και χειρότερα, λένε μερικοί. Γιατί πάντα υπάρχουν χειρότερα. Πάντα; Μια παλιά φίλη πάλι, η Σκάρλετ Ο΄ Χάρα, κοιτάζει κάθε απόγευμα το ηλιοβασίλεμα και αναφωνεί με -συγκρατημένη;- αισιοδοξία «αύριο είναι μια άλλη μέρα», εννοώντας ότι είναι μια καλύτερη μέρα... Να την πιστέψω τη Σκάρλετ; Η αλήθεια είναι πως μόνο αν πιστέψεις ότι εκείνο που έρχεται είναι καλύτερο από εκείνο που άφησες πίσω σου μπορείς να συνεχίσεις. Κακά τα ψέματα, γεννηθήκαμε για να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί το φάρμακο και θα αποθεραπευτούμε από τον εγωκεντρισμό, την αδιαφορία και τη βλακεία που έχει πλήξει αυτήν τη χώρα. Ελπίζω κι εγώ, ελπίζοντας την ίδια στιγμή ότι δεν είμαι εξίσου βλάκας με εκείνους που κατηγορώ.
Λόγια σοφά...
... περί ευτυχίας
Ίνγκριντ Μπέργκμαν, ηθοποιός: «Ευτυχία είναι καλή υγεία και κακή μνήμη».
Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, συγγραφέας: «Μια ζωή γεμάτη ευτυχία; Μα... δε θα την άντεχε κανείς!».
Κομφούκιος, φιλόσοφος: «Η ευτυχία βρίσκεται μέσα σε όλα τα πράγματα, αρκεί να μπορείς να τη διακρίνεις».
Έντιθ Γουάρτον, συγγραφέας: «Αν σταματούσαμε να κυνηγάμε την ευτυχία, θα περνούσαμε πολύ καλύτερα!».
Τζον Στιούαρτ Μιλ, φιλόσοφος: «Ρώτα τον εαυτό σου αν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος και ακριβώς την ίδια αυτή στιγμή θα σταματήσεις να είσαι ευτυχισμένος!».
Τζον Μπάριμορ, ηθοποιός: «Η ευτυχία είναι κάτι που δραπετεύει από μια πόρτα που έχεις αφήσει ανοιχτή».
Έντγκαρ ¶λαν Πόε, συγγραφέας: «Η ευτυχία δε βρίσκεται στη γνώση, αλλά στο δρόμο προς την κατάκτηση της γνώσης».
Μπέρτραντ Ράσελ, μαθηματικός-φιλόσοφος: «Το μυστικό της ευτυχίας είναι να αποδεχτείς ότι ο κόσμος είναι φρικτός και κάτι περισσότερο!».
Σαράντα λόγοι για να μη γίνετε γονείς
«Αν δεν είχα παιδιά, θα ταξίδευα σε όλο τον κόσμο με τα λεφτά που κερδίζω. Αντί γι’ αυτό, αναγκάζομαι να μένω κλεισμένη στο σπίτι, να ξυπνώ κάθε πρωί στις εφτά, να σερβίρω πρωινά και γεύματα, να πλένω, να συγυρίζω... Και όλα αυτά για δύο παιδιά που με αντιμετωπίζουν σαν να είμαι υπηρέτριά τους. Υπάρχουν σίγουρα μέρες που μετανιώνω που τα έκανα και δεν ντρέπομαι να το πω!» Πράγματι, η ψυχαναλύτρια και συγγραφέας Κορίν Μαϊέρ δεν ντρέπεται να το πει, σηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων με το βιβλίο της «Κανένα παιδί: Σαράντα λόγοι για να μην κάνετε παιδιά». Πρόκειται για ένα τολμηρό σύγγραμμα μέσα από το οποίο η μητέρα Μαϊέρ «επιτίθεται» στη μητρότητα (αλλά και στην πατρότητα, το βιβλίο αφορά και τους δύο γονείς), κατηγορώντας την ότι της κατέστρεψε τη ζωή. Όχι χωρίς επιχειρήματα... Τα επιχειρήματα της συγγραφέως είναι αποστομωτικά αλλά και τόσο ακραία, που σε κάνουν να μην μπορείς να καταλάβεις αν πρέπει να την πάρεις στα σοβαρά. Tη μια συμφωνείς μαζί της, την άλλη διαφωνείς, τη μια τη θεωρείς σχεδόν σοφή, την άλλη παρανοημένη... Όπως και να ’χει, η κυρία διαθέτει τόλμη -ή τρέλα;- και το βιβλίο της είναι τόσο αιρετικό, που ώρες ώρες διαβάζεται σαν μια σουρεαλιστική, θεότρελη κωμωδία. Μια κωμωδία που, ακόμα κι αν δεν μπορείς να την πάρεις στα σοβαρά, κρύβει μέσα της -και- σοφές κουβέντες. Ιδού, όμως, μερικοί λόγοι για να μην κάνετε παιδιά, πάντα σύμφωνα με τη... φευγάτη ψυχαναλύτρια: Για να μη γίνετε ένα κινητό μπιμπερό. Για να μη σταματήσετε να διασκεδάζετε όποτε θέλετε. Γιατί θα έχετε περισσότερα έξοδα. Γιατί τα παιδιά σκοτώνουν τη σεξουαλική επιθυμία. Γιατί θα σας κλείσουν στο σπίτι. Γιατί είναι αχάριστα και δε θα σας επιστρέψουν αυτά που τους δίνετε. Γιατί υπάρχουν ήδη υπερβολικά παιδιά στον πλανήτη...
(Είμαι περίεργος να γνωρίσω τα δύο παιδιά της κ. Μαϊέρ, για να δω, τέλος πάντων, τι σόι πλάσματα είναι αυτά που την έκαναν να γράψει τέτοια πράγματα...)
¶μμος ήτανε, προτού γυαλί να γίνει!
Με μικροσκοπικούς κόκκους ανακυκλωμένου γυαλιού σκοπεύουν να εμπλουτίσουν ή και να αντικαταστήσουν την άμμο των διαβρωμένων παραλιών της Φλόριντα! Ούτως ή άλλως, όπως ισχυρίζονται οι εμπνευστές του φιλόδοξου σχεδίου, «από τη στιγμή που η άμμος είναι βασικό συστατικό του γυαλιού, δε νομίζουμε ότι το εγχείρημά μας είναι τόσο παράξενο όσο αρχικά ακούγεται». Να αναμένουμε και παραλίες για πλουσίους φτιαγμένες από ανακυκλωμένους κόκκους κρυστάλλων Σβαρόφσκι; Όλα μπορεί να τα δουν τα μάτια μας. Όπως κι αν έχει, το τραγούδι «άμμος ήτανε, προτού γυαλί να γίνει» (και τούμπαλιν), που έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου για τη Μαρινέλλα, αποδεικνύεται εξαιρετικά επίκαιρο και για τις παραλίες των ΗΠΑ!
(Ψεύτικος κόσμος ο κόσμος μας...)
Τα πατατάκια ήταν λύσσα!
Παιδιά σηκώνονται στη μέση της παράστασης και πηγαίνουν να αγοράσουν πατατάκια. Τα ίδια παιδιά και οι υπερήφανοι γονείς τους τρώνε με θόρυβο -κατά τη διάρκεια της παράστασης πάντα- τα πατατάκια τους. Λίγο πιο μετά κι ενώ η πρωταγωνίστρια στη σκηνή τα δίνει όλα, τα παιδάκια ξανασηκώνονται, για να φέρουν νερό στη μανούλα, που έχει κορακιάσει από το αλάτι που είχαν τα πατατάκια. Με την ευκαιρία αγοράζουν και μια σοκολάτα, την οποία ανοίγουν με θόρυβο, καταστρέφοντας την πιο ατμοσφαιρική σκηνή του έργου. Την ίδια στιγμή η μεγαλύτερη αδελφή τους, καθισμένη παρά δίπλα, στέλνει μηνύματα με το κινητό της. Μπιπ, μπιπ και ξαναμπίπ, ώσπου τα νεύρα μας γίνονται κάτι χειρότερο από κρόσσια. Όλα αυτά, ένα βράδυ, στο θεατράκι που βρίσκεται στο Αττικό ¶λσος, όπου, τη στιγμή της παράστασης (η Ιφιγένεια εν Αυλίδι ήταν), ακούγαμε πεντακάθαρα και τη μουσική από το γειτονικό αναψυκτήριο. Να κλειστείς σπίτι σου και να μην ξαναβγείς έξω! Ακούγομαι υπερβολικός, ε;
Ποιος θυμάται τις ζώνες ασφαλείας;
Τις πρώτες ημέρες κατά τις οποίες ίσχυαν τα νέα μέτρα της Τροχαίας είχα εντυπωσιαστεί με την υπακοή που έδειχνε το υπερήφανο ελληνικό έθνος. Δεν υπήρχε ταξιτζής που να μη μου ζητάει να δέσω τη ζώνη μου, όπως το απαιτούσε ο νόμος. ¶λλοι σχολιάζοντάς τον αρνητικά, άλλοι λέγοντας ότι ήταν σωστός... Όπως κι αν έχει, η δουλειά γινόταν όπως έπρεπε. Τρεις εβδομάδες έλειψα για διακοπές και επέστρεψα σε άλλη χώρα, με άλλη νομοθεσία... Κανένας από τους οδηγούς ταξί που χρησιμοποίησα δε μου ζήτησε να δεθώ. Ένας, μάλιστα, στον οποίο σχολίασα το γεγονός, με κοίταξε σαν να ήμουν τρελός και μου είπε «και δε χαίρεσαι που δε σε δένουν πια σαν το σφαχτάρι; Πάνε, τέλειωσαν αυτά!». Πότε πρόλαβαν και τέλειωσαν; «Ρε φίλε, δεν τους ξέρεις; Λένε κάτι, ρίχνουν δύο πρόστιμα και μετά τα ξεχνάνε. Είναι και λόγω εκλογών που θέλουν να τα έχουν με όλους καλά... Ποιος τους κοιτάζει τους νόμους;». Ζούγκλα;
(Παρεμπιπτόντως, όλο λιγότεροι οδηγοί δικύκλων φορούν την απαραίτητη -και με το νόμο- για την ασφάλειά τους κάσκα. Ή, μήπως, είναι η ιδέα μου;)
Νεοελληνικές αρετές
«Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;» ρώτησαν το συγγραφέα Πέτρο Μάρκαρη σε συνέντευξή του στα Νέα. «Το να βάζει εύκολα τα κλάματα και να εγκαταλείπει γρήγορα το μητρικό σπίτι του» απάντησε εκείνος. «Και σε μια γυναίκα;». «Το να μη βάζει εύκολα τα κλάματα και να εγκαταλείπει γρήγορα το πατρικό σπίτι της». Μεταφέρω τους συλλογισμούς του, γιατί τους θαύμασα, τους βρήκα έξυπνους και εύστοχους. Δίνουν -νομίζω- άφθονο υλικό για προβληματισμό σχετικά με τις νεοελληνικές οικογένειες και τα βλαστάρια τους...