Αλληλογραφία

10-20-30

30 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Η πρώτη γενιά της BMW σειράς 7, με τις «728» και «733», είχε την τιμητική της σε αυτό το επετειακό τεύχος, με το οποίο οι 4ΤΡΟΧΟΙ συμπλήρωναν οκτώ χρόνια εκδοτικής ζωής. Στο τεύχος 85 οι αναγνώστες του περιοδικού έβρισκαν επίσης ένα εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ για την ηχορύπανση στην Αθήνα, που ήταν, μάλιστα, από τα πρώτα του είδους, καθώς τότε δε διέβλεπαν πολλοί τα μεγάλα περιβαλλοντολογικά προβλήματα που έρχονταν να... εγκατασταθούν μόνιμα στο Λεκανοπέδιο. Η δοκιμή των τότε δημοφιλών -περισσότερο εξ ανάγκης- Lada 1300 και 1500, ένα αφιέρωμα πέντε σελίδων στην αεροπορία και μια έρευνα για τα αντιτριβικά πρόσθετα των λιπαντικών ολοκλήρωναν τη συγκεκριμένη μηνιαία μας έκδοση.

20 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Κυρίαρχη θέση στο εξώφυλλο του περιοδικού εκείνον το μήνα είχε το Honda Prelude, του οποίου το σύστημα τετραδιεύθυνσης βελτίωνε αισθητά την οδική συμπεριφορά, όπως χαρακτηριστικά είχε γράψει τότε ο Κ.Κ. Αρκετές ήταν και οι σελίδες που καταλάμβανε η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης, στην οποία είχαν ξεχωρίσει οι Ιάπωνες κατασκευαστές. Το Peugeot 405 και η Alfa Romeo Sprint Quadrifoglio Verde ήταν τα σημαντικότερα μοντέλα στις σελίδες των Γνωριμιών, ενώ στις συνεντεύξεις ο Εντουάρ Ζεντλέρ «ανέκρινε» τον ισχυρό άνδρα της Formula 1 Μπέρνι Έκλεστοουν. Στα ελληνικά δρώμενα -και κακώς κείμενα- οι αρνητικοί πρωταγωνιστές της εποχής ήταν τα ΚΤΕΟ.

10 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
«Μια ψύχραιμη ματιά στη λαίλαπα των αλκοτέστ και των δημεύσεων κι ένα διαφορετικό οδοιπορικό στην πολυτάραχη Εθνική Οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης». Mε αυτές τις φράσεις τονιζόταν στο εξώφυλλο του περιοδικού τον Οκτώβριο του 1997 το σχετικό ρεπορτάζ αλλά και με την υπενθύμιση: «καλώς ήλθατε στον κόσμο της παράνοιας». Στα αμιγώς αυτοκινητικά θέματα η Alfa Romeo 156 ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια στις σελίδες των Γνωριμιών, ενώ στις αντίστοιχες των τεστ δοκιμάζονταν για πρώτη φορά σε ελληνικό έδαφος το Honda CR-V και η Citroen Xsara. Aπό αγωνιστικής πλευράς, ο Κριστόφ Χόλοβιτς νικούσε στο Pάλλυ της Χαλκιδικής, ο Τόμι Μάκινεν στη Φινλανδία και ο Ζακ Βιλνέβ στο Γκραν Πρι της Αυστρίας.

MESSAGE IN A BOTTLE

ANAΔHMOΣIEYΣH AΠO TO TEYXOΣ 49
10/1974

EΛΛEIΨH ANTAΛΛAKTIKΩN

Εις τας αρχάς του μηνός Ιουλίου σάς είχα στείλει επιστολή με παράπονα διά την έλλειψιν ανταλλακτικών εις την αντιπροσωπείαν ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ διά τα αυτοκίνητα τύπου VICTORIA από την 24η Δεκεμβρίου 1973 (δηλ. εδώ και οκτώ μήνες). Ήδη όμως, έπειτα από επιστολή μου, την οποία έστειλα στο εργοστάσιο κατασκευής των αυτοκινήτων τύπου VICTORIA, έλαβα απάντησιν η οποία καλύπτει την εδώ αντιπροσωπεία και βεβαιώνει ότι η LEVLANO ΑUΤΗΙ στην Ισπανία, λόγω ελλείψεως πρώτων υλών και εσωτερικών διαφωνιών, δεν έστελνε ανταλλακτικά. Aκόμα άρχισαν να υπάρχουν στο εδώ κατάστημα της ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ αρκετά ανταλλακτικά, όχι όμως όλα. Παρόλον, λοιπόν, ότι η ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ δε μας έχει πείσει ακόμη διά τη διάθεσιν να συνεργαστή με τους πελάτες της με βάσιν την ειλικρίνεια, πρέπει να δεχθούμε προς το παρόν την βεβαίωσιν των Ισπανών.

Ματθαίου Νίκος

EΛΛEIΨH ANTAΛΛAKTIKΩN No 2
Είμαι ο άτυχος κάτοχος ενός VW Touareg. Και λέω «άτυχος» γιατί το αυτοκίνητο αυτό παρουσίασε πρόβλημα στην αντλία βενζίνης στις 15/07 και από τότε είναι παρκαρισμένο στον Παζαρόπουλο, περιμένοντας να έρθει αντλία από τη Γερμανία. Φυσικά, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφούν οι διακοπές που είχα κανονίσει για τον Aύγουστο και να ξεμείνω στην Aθήνα με ένα Polo που μου έδωσαν ως αυτοκίνητο αντικατάστασης. Για ταξίδι με το Polo και δύο μικρά παιδιά ούτε λόγος, βέβαια, γιατί απλώς δε χωράμε. Κοντεύουν δύο μήνες τώρα και ακόμη τίποτα...

Μουρκογιάννης Γιώργος

ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΦΩΤΙΕΣ
MIA ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ την Πελοπόννησο. Δυστυχώς, δε θα τη δω ποτέ όπως ήταν πριν από την καταστροφή. Έχασα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά μέρη ιστορικά, μέρη πραγματικά παραμυθένια, σαν εκείνα για τα οποία λέγεται σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου ζούσαν ήρωες, βασιλιάδες, θεοί. Για αυτά και τους ανθρώπους τους είναι γνωστή η Ελλάδα· όχι για το τώρα, όχι για εμάς, μα για εκείνους. Λυπάμαι που ζω αυτήν την εποχή της ιστορίας, κατά την οποία συντελείται το μεγαλύτερο και πιο συνεχές έγκλημα εις βάρος της Ελλάδας από εμάς τους ίδιους, που οικειοποιηθήκαμε την προσωνυμία «Έλληνας». Χρόνια ολόκληρα βλέπω τον τόπο αυτό να υποφέρει από τη βάναυση κακοποίησή του από αδιάφορους πολίτες, από ανάλγητους πολιτικούς, από μια ανεξήγητη αυτοκαταστροφική μανία. Μισούμε τόσο πολύ αυτόν τον τόπο, μισούμε. ¶γνωστο το γιατί. Tους εαυτούς μας μισούμε, τη ζωή, την ίδια την ύπαρξη. Καθημερινά βιώνω την ασχήμια, την ασυδοσία, την ανηθικότητα και την αδράνεια σε βαθμό απόλυτο, τόσο απόλυτο που σωπαίνω και κοιτώ τους καπνούς στα δάση, στις πόλεις και στις ψυχές των ανθρώπων μουδιασμένος και απεγνωσμένος. Πολιτικοί που δε δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους γίνονται αρχηγοί, διευθυντές, συνδικαλιστές. ¶λλοι εκλέγονται βουλευτές μόλις επιστρέψουν από τα μεταπτυχιακά τους στο εξωτερικό, χωρίς να έχουν προλάβει ούτε καν να ιδρώσουν με μία -έστω- μέρα εργασίας, και άλλοι με μοναδικό στοιχείο στο βιογραφικό τους τη φοίτησή τους στο Κολέγιο. Την ίδια στιγμή εγκληματίες μπαζώνουν ό,τι βρουν μπροστά τους και, στη συνέχεια, κάποιοι αγοράζουν το καμένο και μπαζωμένο οικόπεδο, για να έχουν ένα σπίτι στη θάλασσα ή στο βουνό. Οι ίδιοι άνθρωποι-εγκληματίες συνωστίζονται τα βράδια στα σκυλάδικα και αγοράζουν λουλούδια για όλους αυτούς τους βεβηλωτές της ίδιας της έννοιας της μουσικής. Έπειτα, όλοι μαζί με πολλά κυβικά τρέχουν στους δρόμους χωρίς ζώνη, χωρίς κράνος, γιατί είναι πολύ μάγκες, και αρχίζουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο, έτσι ανεξήγητα και παράλογα. Μεσημέρι και βράδυ γελούν σαν ανόητοι με κακόγουστες εκπομπές στην τηλεόραση, που υποβαθμίζουν και εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. ¶λλοι καίνε τα πανεπιστήμια και νέοι 18 ετών έχουν όνειρο να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Δίχως προοπτική γενιές ολόκληρες ακρωτηριάζονται, αποχαυνώνονται και όλα αυτά συνεχίζονται χωρίς καμία αντίδραση και, δυστυχώς, χωρίς ελπίδα αντίδρασης. Απορώ τι έχει γίνει και θέλουμε να εξαφανιστούμε από το χάρτη. Aν τελικά αυτό είναι αλήθεια, ας βυθίσουμε για πάντα τη χώρα στο πέλαγος και ας γίνουμε μια δεύτερη Ατλαντίδα, ίσως έτσι η ιστορία να είναι περισσότερο επιεικής με εμάς τους Nεοέλληνες. Εμείς έχουμε το θλιβερό προνόμιο του ξεπουλήματος και της καταστροφής της πατρίδας μας και ως ανάξιοι θα μείνουμε στην ιστορία. Μόνο όταν κλείνω τα μάτια βλέπω την ομορφιά αυτού του τόπου. Tον αγαπώ πολύ αυτόν τον τόπο, τόσο πολύ που δε θέλω να τα ανοίξω. Κάποιες φορές θέλω να φύγω και να μη γυρίσω ποτέ. Δεν μπορώ να βλέπω αυτόν τον αργό και βασανιστικό θάνατο. ¶λλες πάλι οργίζομαι και κάνω όνειρα για την αποκατάσταση της αισθητικής και της ηθικής μας υπόστασης. Mάλλον τώρα είναι αργά. Eίναι πια ώρα να κλάψουμε τους νεκρούς μας και τον τόπο μας. Τουλάχιστον, ας τους αποδώσουμε όλες τις τιμές, σιωπηλά και αληθινά. Aπό αύριο μπορούμε όλοι να συνεχίσουμε την καταστροφή της ζωής μας.

Νίκος Ευθυμιάδης
Θεσσαλονίκη

ΥΓ: Σε αυτές τις εκλογές δε θα ψηφίσω. Θα επισκεφθώ την Πελοπόννησο. Δε θέλω να δω και να ακούσω κανέναν. Θέλω να πάω εκεί όπου όλοι θρηνούν· ίσως ο θρήνος τους να είναι βάλσαμο στη μουδιασμένη μου ψυχή.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ ΑΥΤΟ, κ. ΚΩΣΤΑ ΚΑΒΒΑΘΑ;
Διάβασα τόσο στο «Θέμα» όσο και στο καταστροφικό για τους νέους ένθετο των 4Τροχών του Ιουλίου με τον τίτλο «Ταχύτητα» τα κατορθώματά σας. Σας διαβάζω από το 1970, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι συμμερίζομαι τις απόψεις σας. Υποπέσατε στο ατόπημα της οδήγησης μέρα μεσημέρι σε κεντρική, πολυσύχναστη λεωφόρο με υπερβολική ταχύτητα, προκαλέσατε τρόμο, όπως λέτε, σε μια νομοταγή πολίτη, προσπερνώντας την ιλιγγιωδώς, παραλίγο να τραυματίσετε το όργανο της τάξεως που με τον ιδρώτα του προσπαθούσε να προστατεύσει εμάς από εσάς και τους ομοίους σας και είχατε το θράσος να επικαλεστείτε την ιδιότητά σας, για να αποφύγετε την απονομή της δικαιοσύνης. Ντροπή σας, κ. Κώστα Καββαθά! Εάν περνούσαν παιδιά, σκυλιά, γατιά, ηλικιωμένοι, παιδιά των φαναριών που αναζητούν το μεροκάματο εκείνη τη στιγμή τι θα κάνατε; Θα τα τραυματίζατε; Αυτό είναι το παράδειγμα που δίνετε στους αναγνώστες σας και στους νέους; Να τρέχουν; Να αψηφούν τα σοφά τοποθετημένα από τους αρμοδίους όρια ταχύτητας;

Να μην το ξανακάνετε, κ. Καββαθά!

Παναγιώτης Ν. Γιαννακόπουλος
Ν. Ψυχικό, Αθήνα

ΥΓ 1: Από όσο θυμάμαι, δεν έχω υποπέσει σε ανάλογο με εσάς αδίκημα! Διότι:
― Είμαι τυχερός
― Διαλέγω ώρες και δρόμους
― Ενημερώνομαι από το Ίντερνετ
― Παίρνω πάντα απολογητικό και μισοκακόμοιρο ύφος

ΥΓ 2: Αγαπώ τις μηχανές, τα αυτοκίνητα, τις βάρκες, την οδήγηση και πολλά άλλα πράγματα που γνώρισα από τις σελίδες σου, Κώστα Καββαθά, και σε ευχαριστώ για αυτό. Αρκετές φορές προσπαθώ να μεταφέρω σε λέξεις τις εμπειρίες αυτές. Εάν τις βρίσκεις ενδιαφέρουσες, επικοινώνησε μαζί μου.

ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ
Τόπος: Kόμβος Αιγινίου
Χρόνος: Mεσάνυχτα 14 προς 15 Σεπτέμβρη
Αυτοκίνητο: Ford Focus 1.6 μοντέλο ’05
Παράβαση: Καμένη μπροστινή λάμπα πορείας (κάηκε καθ’ οδόν)
Πρόστιμο: 150 ευρώ (!)
Ερώτηση προς το όργανο της τάξης: Και τι έπρεπε να κάνω εδώ στην ερημιά όπου κάηκε η λάμπα;
Απάντηση («φωτισμένη», άκρως ρεαλιστική, φυσιολογική και εύκολα εφαρμόσιμη): Έπρεπε να κινηθείτε στην άκρη του δρόμου και να επιστρέψετε στην Κατερίνη (περίπου 30 χλμ. απόσταση) με ταχύτητα 10 χλμ./ώρα!
Απίστευτα πράγματα... Αν, δηλαδή, έχεις την ατυχία να καεί μια λάμπα καθ’ οδόν, θα πρέπει ή να έχεις μαζί σου ανταλλακτική, για να την αλλάξεις επί τόπου (πόσοι από μας -αλήθεια- ξέρουν να αλλάζουν μια λάμπα;) ή να γίνεις κινητό εμπόδιο και δημόσιος κίνδυνος μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.
Αλλιώς παίρνεις απόφαση ότι μπορεί να χρειαστεί να δουλέψεις μία εβδομάδα για να πληρώσεις το πρόστιμο της «απερισκεψίας» σου...
Ντροπή!

Κ.Π.
(όνομα στη διάθεση του περιοδικού)

ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΤΗΣ
Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ... ΑΛΑΝΑΣ
Είμαι ένας φοιτητής 19 ετών και, όπως σχεδόν όλοι οι συνομήλικοί μου, μπήκα στη διαδικασία να αποκτήσω άδεια οδήγησης. Έδωσα, λοιπόν, τα σήματα, το θεωρητικό μέρος, και ξεκίνησα το «πρακτικό» μέρος της πορείας (τρόπος του λέγειν πρακτικό, γιατί αποδείχτηκε ότι τελικά οδηγούμε με... σημειώσεις και σκονάκια!).
Κάθε χρόνο θρηνούμε εκατοντάδες θύματα στο οδικό δίκτυο της χώρας και αναρωτιόμαστε το γιατί. Θέλετε να μάθετε, λοιπόν, την αιτία; Κάποιοι θα βιαστούν να απαντήσουν ότι φταίει η κακή κατάσταση των δρόμων, τα αναξιόπιστα και ελλιπώς συντηρημένα οχήματα, η υπερβολική ταχύτητα και πολλά άλλα, τα οποία είμαι σίγουρος ότι έχετε ακούσει πολλάκις και γι’ αυτό δε θα ασχοληθώ περαιτέρω. Όλοι αυτοί όμως οι «συνειδητοποιημένοι» οδηγοί έχουν πολύ καιρό να κοιταχτούν στον καθρέφτη χωρίς να ασχοληθούν με το αν έκατσε καλά το ζελέ ή αν κάποια τρίχα έχει παραστρατήσει, γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, θα είχαν δει τις πταίει. Η κυριότερη αιτία κάθεται πάντα στο αριστερό κάθισμα και νομίζει πως οδηγεί. Και το «νομίζει» το ΕΝΝΟΩ. Γιατί «οδηγώ» δε σημαίνει απλώς πιάνω το τιμόνι και πατώ το γκάζι, αλλά βρίσκομαι σε συνεχή εγρήγορση, έχω πλήρη επίγνωση του οχήματός μου, του δρόμου και των άλλων οχημάτων και είμαι κάθε στιγμή προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω και την πιο απαιτητική κατάσταση. Έλα, όμως, που... δε φταίνε οι οδηγοί για αυτήν τους την άγνοια, αλλά όλοι εκείνοι που δε φρόντισαν να τους μάθουν αυτά που έπρεπε όταν έπρεπε. Γιατί πόσοι από τους υποψηφίους για δίπλωμα ξέρουν τι είναι η υπερστροφή; Πόσοι έχουν διορθώσει μια υποστροφή, όταν ήταν ακόμη μέσα στο εκπαιδευτικό αυτοκίνητο της σχολής οδηγών; Πόσοι έχουν δοκιμάσει ένα φρενάρισμα πανικού, αν, για παράδειγμα, ένα παιδάκι βγει στο δρόμο πίσω από μια μπάλα, ή έχουν οδηγήσει σε χιόνι; ΚΑΝΕΙΣ! Και το χειρότερο είναι ότι η πρώτη «παράσταση» θα δοθεί ίσως στη γειτονιά σας, με συμπρωταγωνιστές τα ίδια σας τα παιδιά (αφού πρόβα τζενεράλε δεν υπήρξε ποτέ). Για να μην αναφερθώ στις διαφορές οδήγησης που έχουν τα εκπαιδευτικά αυτοκίνητα εν συγκρίσει με τα τζιποειδή τέρατα -200+ ίππων- που οδηγούν πολλοί στην ηλικία μου (το κοινωνικό status, βλέπετε... Βλαχοαμερικάνοι!). ¶ντε να το μαζέψεις μετά αυτό!
Η λύση; Προφανώς η εκπαίδευση σε τέτοιες καταστάσεις μέσα σε πίστες είναι πρακτικά ανέφικτη. Η αυτοκινητοβιομηχανία έχει παραδειγματιστεί και αντιγράψει πολλές φορές την αεροβιομηχανία (υλικά, τεχνογνωσία, αεροδυναμική κ.ά.), γιατί όχι, λοιπόν, και στον τομέα της εκπαίδευσης των οδηγών; Γιατί κάθε εξεταστικό κέντρο δεν έχει έναν εξομοιωτή, για να κάνουμε όλα αυτά που είναι πιθανό να συμβούν στο δρόμο με... προφυλακτικό ξανά και ξανά, μέχρι τελικής πτώσεως, και με σχετικά μικρό κόστος (από την οδήγηση αρκετών ειδών αυτοκινήτων μέχρι τη σωστή αντίδραση, σε περίπτωση σκασίματος ελαστικού με υψηλή ταχύτητα);
Θα έχω άδικο, αν την επομένη της απόκτησης του διπλώματός μου, αντί να βάλω μέσα άλλες τέσσερις ψυχές για να πάμε να πουλήσουμε τζάμπα μούρη κινδυνεύοντας, πάω στην αλάνα για να δω πώς γυρίζει, πώς στρίβει, πόσο κρατάει και πώς πάει με το πλάι; Μάλλον ναι, γιατί ξέχασα ότι είμαι φασαρίοζος, τσογλάνι και γκαζάκιας...

Βασίλης Μέμτσας
[email protected]
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΠΙΝΑΚΙΔΩΝ
Με την παρούσα θα ήθελα να εκφράσω τη διαφωνία μου και την απογοήτευσή μου για μια επικίνδυνη πρακτική που ακολουθείται σε αυτήν τη χώρα τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση, με υπουργική απόφαση πριν από τις γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και τις προεκλογικές περιόδους «επιστρέφονται οι πινακίδες, για τη διευκόλυνση των οδηγών»... Ο μεγάλος αριθμός των ατυχημάτων στη χώρα μας είναι γνωστός σε όλους. Οι κατά καιρούς αλλαγές του ΚΟΚ και η θέσπιση όλο και αυστηρότερων κυρώσεων στοχεύουν στη μείωση του μεγάλου αριθμού των τροχαίων, σύμφωνα πάντοτε με τις εκάστοτε υπουργικές ανακοινώσεις. Ωστόσο, συνεχίζει να ακολουθείται η ίδια επικίνδυνη και λανθασμένη πολιτική. Γιατί πρέπει να επιστέφονται οι πινακίδες, οι άδειες κυκλοφορίας και τα διπλώματα στους παραβάτες οδηγούς; Σε τι αποσκοπεί αυτή η απόφαση; Στη «διευκόλυνση» των οδηγών; Γιατί συστηματικά υποτιμούν τη νοημοσύνη μου; Έχοντας θεσπίσει νόμους σε αυτήν τη χώρα, με ποιο δικαίωμα οδηγοί που έχουν κριθεί ότι έχουν υποπέσει σε παράπτωμα και πρέπει να τιμωρηθούν συγχωρούνται; Για να μην πω ότι επιβραβεύονται... Αυτό που εκλαμβάνω ως οδηγός είναι ότι πριν από τις μεγάλες γιορτές και πριν από τις εκλογές μπορώ να καταστρατηγήσω τον ΚΟΚ και, εάν τύχει και με «γράψουν», θα πληρώσω το διοικητικό πρόστιμο και όλα θα είναι μια χαρά. Εμ, έλα που δε θα είναι. Δεν μπορούν να είναι. Μιλώντας με αστυνομικούς, μου ανέφεραν ότι και οι ίδιοι απαξιούν να βεβαιώσουν παραβάσεις του ΚΟΚ, μιας και σε λίγο χρονικό διάστημα θα ακολουθήσει η γνωστή υπουργική απόφαση... επιστροφής των πινακίδων. «Μας αυτοαναιρούν» μου είπαν.
Δημιουργούμε μια στρεβλή εικόνα στους ήδη ματωμένους δρόμους μας. Αναρωτιέμαι εάν η τιμωρία έχει κάποιο ρόλο. Μήπως θα έπρεπε απλώς να βεβαιώνουμε τις παραβάσεις και να πληρώνουμε κάποιο μεγάλο πρόστιμο; Γιατί, στην ουσία, αυτό γίνεται. Με τρεις υπουργικές αποφάσεις το χρόνο κερδίζω ένα τρίμηνο οδηγικής «ασυλίας».
¶ραγε πόσο μεγάλο πρέπει να είναι ένα πρόστιμο, ώστε να μπορεί να επαναφέρει μία ζωή;
Με θλίβει ιδιαίτερα το γεγονός ότι η επιστροφή των πινακίδων συναντά την αποδοχή όλων ως ένα σωστό μέτρο. Γιατί πρέπει να εξισώνεται ο παραβάτης με τους υπόλοιπους οδηγούς; Σε μια χώρα, όμως, όπου η υποδοχή του αυτοκινήτου στην καθημερινή ζωή έγινε με λάθος τρόπο, η διαδικασία απόκτησης άδειας οδήγησης είναι διαβλητή και η χρήση του αυτοκινήτου δημιουργεί πολλά προβλήματα, θα περίμενε κανείς μια σωστή, συλλογική και σε βάθος χρόνου πολιτική αντιμετώπισης του φαινομένου των ελληνικών ματωμένων δρόμων.
Εάν η θέσπιση του αυστηρότερου ΚΟΚ -ίσως και να- συμβάλλει προς αυτήν την κατεύθυνση, η «επιστροφή των πινακίδων» σίγουρα προσβάλλει - μεταξύ άλλων, τη νοημοσύνη, την αξιοπρέπεια και την υπόστασή μου ως πολίτη αυτής της χώρας.

Αχιλλέας Σακελλαρίου
[email protected]

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι πινακίδες δεν επιστρέφονται, στην περίπτωση επικίνδυνων παραβάσεων.

ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ...
κ. Μαρίνη Δημήτριο, ¶. Πατήσια: Μας βρίσκετε απόλυτα σύμφωνους. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που σε τακτά χρονικά διαστήματα πραγματοποιούμε «μυστικές αποστολές» στα κατά τόπους εξουσιοδοτημένα συνεργεία, τα αποτελέσματα των οποίων, όπως θα έχετε διαπιστώσει, σε καμία περίπτωση δε διστάζουμε να δημοσιεύσουμε.

κ. Νταλίπη Γιάννη: Έχετε απόλυτο δίκιο. Μια διόρθωση για το θέμα της διάθεσης του Subaru Impreza WRX που θα δημοσιευόταν στο επόμενο τεύχος, εκ παραδρομής, παραλείφθηκε.

κ. Μήτσου Αντώνιο: Δυστυχώς, προς το παρόν δεν υπάρχει προοπτική για δοκιμή της πετρελαιοκίνητης «3άρας».