Χρήστος Μιχαηλίδης
Bιβλία... αδικημένα«... ανοίγω μικρούς διαλόγους με τα αδικημένα μου βιβλία και οι παρεξηγήσεις ξεπερνιούνται...»
Αγοράζω βιβλία σαν ν’ αγοράζω χρόνο. Μανιωδώς και αχόρταγα.
Δεν τα διαβάζω όλα. Τα στοιβάζω στη βιβλιοθήκη μου, καθησυχάζοντας τον εαυτό μου ότι έχω καιρό.
Σ’ όλο αυτό το παιχνίδι, ανακαλύπτω πόσο γοητευτικό είναι ακόμα και να μην τα διαβάζεις! Τα επεξεργάζομαι, όμως. Στο κρεβάτι όπου ξαπλώνω να ξεκουραστώ για λίγο. Στην πολυθρόνα όπου κάθομαι για να απολαύσω τον καφέ μου ή ένα ποτήρι κρασί. Ακόμα και στην τουαλέτα.
Διαβάζω μερικές από τις πρώτες σελίδες. Ποτέ λιγότερες από 6, ποτέ περισσότερες από 50. Όταν φτάσω αυτό το... όριο, συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται πια για προκαταρκτικό «ζέσταμα» και ή το βάζω στην πάντα, μέχρι να τελειώσω εκείνα που ήδη διαβάζω ή ξεχνάω οτιδήποτε άλλο και βυθίζομαι και στις υπόλοιπες σελίδες του.
Πολλά από τα βιβλία μου είναι... αδικημένα! Σαν τους αναπληρωματικούς ποδοσφαιριστές μιας ομάδας, που ο προπονητής τους έχει δώσει εντολή να κάνουν ζέσταμα, κι όμως τελειώνει ο αγώνας χωρίς να τους βάλει.
Αυτά είναι, συνήθως, τα βιβλία που η... εξέλιξη του αγώνα, και όχι εγώ ο ίδιος, τα έχει αδικήσει. Δηλαδή, τελειώνοντας κάποιο προηγούμενο βιβλίο, έχω επισημάνει ή μου έχουν υποδείξει κάποιο καινούργιο που κρίνω ότι είναι πιο κοντά «στις συνθήκες του αγώνα» (ήτοι, στη δική μου διάθεση) και αναθεωρώ την τακτική μου.
Στα ράφια της βιβλιοθήκης, τα παραπονεμένα μου βιβλία έχουν το δικό τους, μοναδικό τρόπο να διαμαρτύρονται. ¶γνωστο πώς, πέφτουν αμέσως μπροστά στο βλέμμα μου. Ξεχωρίζουν, κι ας μην τα έχω χωριστά από τα ήδη διαβασμένα.
Επικεντρώνω, για παράδειγμα, τη ματιά μου στα «Παράθυρα» του Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς (εκδόσεις Εστία), που αγόρασα πρόσφατα από το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο (το «Ποταμός» στη Σκουφά και στο Νέο Ψυχικό), κι ακούω κιόλας το διάσημο Γάλλο ψυχαναλυτή να με προσκαλεί στο ντιβάνι του για μια συνεδρία με θέμα τη διαρρύθμιση του χώρου του δωματίου μου - όχι με βάση το... Σενγκ Φούι των Κινέζων, αλλά με μόνη πυξίδα το φως που έρχεται απ’ έξω.
Έτσι, ανοίγω μικρούς διαλόγους με τα αδικημένα μου βιβλία και οι παρεξηγήσεις ξεπερνιούνται. Είναι σαν να έχω πολλά παιδιά, μέσω των οποίων επίσης νομίζω πως ξεγελώ αυτόν τον ανελέητο το χρόνο!_ X. M.