Κοσμάς Βίδος
Στην... εξωτική Λήμνο«... να είχα γλιτώσει τις ατελείωτες πορείες μέσα στη λασπουριά, τις κατασκηνώσεις μέσα σε βροχές...»
To δικό μας μέσον δεν έκανε δουλειά. Και υποχρεωθήκαμε στο φίλο του θείου, που «θα έφερνε το παιδί στην Αθήνα», και το παιδί, δηλαδή εγώ, παρέμεινε στην εξωτική Λήμνο. Η προσπάθειά μου να γίνω «τσάτσος» απέτυχε παταγωδώς. Αντιθέτως, δεκάδες φίλοι, εξάδελφοι, ανιψιοί, γνωστοί και γνωστοί γνωστών τα κατάφεραν. Είχαν γερό «δόντι». Υπήρξαν, βεβαίως, και κάποιοι που δεν είχαν «δόντι». Θα πρέπει να υπήρξαν... Δε θυμάμαι, πάντως, κανέναν από το δικό μου κύκλο που να μην προσπάθησε να λουφάρει τη στράτευση. Όχι να την αποφύγει εντελώς, αλλά να την περάσει σε κάτι γραφεία δίπλα στο σπίτι του, σε κάτι στρατιωτικά νοσοκομεία δίπλα στο σπίτι του, σε κάτι περίεργες υπηρεσίες όπου, ενώ (υποτίθεται ότι) υπηρετείς, έχεις ωράριο υπαλλήλου του δημοσίου και σε πάει «μία μέσα, έξι έξω»... Την έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ υποτιμητικά (πώς αλλιώς;) την έκφραση «τσάτσος». Είκοσι χρόνια, όμως, μετά την ιστορική ημερομηνία της κατατάξεώς μου, ομολογώ ευθαρσώς, χωρίς φόβο, ότι καθόλου δε θα με είχε χαλάσει να ήμουν κι εγώ «τσάτσος»: να είχα γλιτώσει τις ατελείωτες πορείες μέσα στη λασπουριά, τις κατασκηνώσεις μέσα σε βροχές και βοριάδες, τις αγενείς συμπεριφορές και τα καψόνια. Δεν τα γράφω όλα αυτά για να καμαρώσω για κάτι. Τα γράφω απορημένος για το ανάθεμα που έπεσε κατά όσων προσπάθησαν να αποφύγουν τη στράτευση και αποκαλύφθηκαν, όταν έσκασε το θέμα των παράνομων απαλλαγών. Ανάθεμα από ανθρώπους που, είμαι σίγουρος, αν μπορούσαν να επιλέξουν, ούτε εκείνοι θα έτρεχαν ντυμένοι στο χακί στις εξοχές της πατρίδας μας. Κι όμως, όλοι αυτοί βγήκαν έτοιμοι να τουφεκίσουν τους λουφαδόρους που είχαν την ατυχία να αποκαλυφθούν. Υποκριτές; (Η υποχρεωτική στράτευση είναι ένα θέμα πολύ σοβαρό για να γίνεται τηλεοπτικό σόου. Τη λούφα, την ανυπακοή στους νόμους, δεν μπορούμε, φυσικά, να τις επιβραβεύουμε. Ούτε, όμως, και την υποκρισία, όπως εκδηλώθηκε από τηλεοράσεως)._ K. B.