¶ρης Βωβός
Χωρίς αναισθητικό!Ο ¶ρης Βωβός μάς ανοίγει το γραφείο του και, συγχρόνως, την καρδιά του, ενώ μιλά για όλους και για όλα με το δικό του τρόπο: χωρίς υπεκφυγές, απλώς... στα ίσια!
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, REPORTER IMAGES
ΤΑ χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ¶ρη Βωβού ως προς τις οδηγικές του ικανότητες, τις επιδόσεις και τους τίτλους του είναι γνωστά στο πέρασμα του χρόνου. Ο τέσσερις φορές Πρωταθλητής Ελλάδας, όμως, δε διαφοροποιείται μόνο από τον τρόπο με τον οποίο τοποθετεί και στρίβει οποιοδήποτε αγωνιστικό αυτοκίνητο. Με όση μαεστρία κινείται στις ειδικές διαδρομές, με άλλη τόση μιλά για το αγαπημένο του σπορ: τους αγώνες αυτοκινήτου. Ο Aρμόδιος έχει άποψη και, φυσικά, η τοποθέτησή του είναι σημαντική, ειδικά από τη στιγμή που δεν ανοίγει εύκολα την πόρτα του γραφείου του. Με πλοηγό το συνοδηγό του, «ΕΛ-ΕΜ» ή, κατά κόσμον, Λώρη Μελετόπουλο, κάναμε κατάληψη στο γραφείο του κορυφαίου Έλληνα οδηγού και μιλήσαμε μαζί του για όλους και για όλα. Το αποτέλεσμα; Απολαυστικό!
Από την πρώτη στιγμή της συνάντησης καταφέρνει με έναν ξεχωριστό τρόπο να σε κάνει να αισθανθείς άνετα, απομακρύνοντας οποιοδήποτε άγχος. Ήδη από την πρώτη ερώτηση χαλαρώνεις και προσπαθείς να απολαύσεις την κουβέντα, της οποίας το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται από τη χρονιά που τελείωσε. Μια χρονιά με ατυχή περιστατικά και μια σειρά γεγονότων που σημάδεψαν το σπορ. «Αυτό που έμεινε στο δικό μου μυαλό, πάνω από όλα, ήταν τα ατυχήματα. Βέβαια, είμαι από τους ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι το συγκεκριμένο σπορ είναι επικίνδυνο και, όσο και αν θέλεις να προστατεύσεις τον αγωνιζόμενο, τέτοιες εξελίξεις είναι μέσα στο παιχνίδι. Πρόκειται για ένα άθλημα που εμπλέκεται με την ταχύτητα, και μάλιστα σε δημόσιο δρόμο και όχι σε πίστα, επομένως η πιθανότητα να φύγει ένα αυτοκίνητο και να πέσει σε ένα δέντρο ή στο γκρεμό είναι μεγάλη. Ο κίνδυνος υφίσταται. Αυτό που θεωρώ αδιανόητο και το συζητούσαμε με το Λώρη ήταν η λάθος επιλογή της λέσχης στο Μαύρο Ρόδο. Το κομμάτι εκείνο της ειδικής θα μπορούσε να μην υπάρχει. Ασφαλώς, ενδέχεται να είχε συμβεί σε οποιοδήποτε τμήμα μιας άλλης ειδικής, όμως νομίζω ότι το συγκεκριμένο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί». Τα γεγονότα που ακολούθησαν ο ¶ρης Βωβός τα παρακολούθησε και έχει την άποψή του. «Όλα αυτά που ακολούθησαν, ο ντόρος και όλη η διαδικασία της αποχής του ΣΟΑΑ για τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας κτλ., θεωρώ ότι ήταν υπερβολικά. Ίσως ορισμένοι άνθρωποι να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη θέση τους ή να αποδείξουν ότι παίζουν κάποιο ρόλο στο χώρο. Βέβαια, η ενημέρωση που είχα σχετικά με την αντίδραση της ΕΘΕΑ στο συγκεκριμένο θέμα και στα θέματα ασφάλειας σίγουρα δεν ήταν η σωστή. Μιλώντας κάποια στιγμή με τον ¶γγελο Ζήβα, μου είπε ότι η αντίδραση του κ. Μανιατόπουλου, όταν βρέθηκαν και συζήτησαν για το θέμα, τουλάχιστον έτσι όπως μου μεταφέρθηκε, ήταν απαράδεκτη. Όπως και να το κάνουμε, χάθηκε ένας νέος άνθρωπος. Νομίζω ότι ο ρόλος της ασφάλειας στους αγώνες είναι σημαντικός. Αυτό δε σημαίνει ότι τα σωστά μέτρα ασφαλείας οδηγούν σίγουρα και στην αποφυγή ατυχήματος, αφού, όπως είπα και νωρίτερα, ασχολούμαστε με ένα σπορ που είναι επικίνδυνο, κάτι που αποτελεί ένα από τα στοιχεία που συναρπάζουν. Εγώ έτσι νιώθω. Η αδρεναλίνη που κυλά μέσα μας έχει να κάνει με τον κίνδυνο και το ρίσκο. Βέβαια, κανένας δεν το σκέφτεται εκείνη τη στιγμή, παρά μόνο αν το νιώσει ή, με κάποιον τρόπο, το αντιμετωπίσει. Πάντως, αναμφισβήτητα, αυτά τα γεγονότα σημάδεψαν τους αγώνες».
Είμαστε, τουλάχιστον, στο σωστό δρόμο; Η κατεύθυνση είναι η ενδεδειγμένη; «Το θέμα είναι να είμαστε σε θέση να προλάβουμε ό,τι τυχόν συμβεί κάποια στιγμή. Δηλαδή να υπάρχει ασθενοφόρο, ελικόπτερο και οτιδήποτε απαιτείται σε μια ειδική. Είναι κάποια θέματα στα οποία πιστεύω ότι οι λέσχες και η ΕΘΕΑ μπορούν να δώσουν λύση». Ωστόσο, μόνο η ασφάλεια είναι σημαντικό και μείζον θέμα στους αγώνες; Δεν υπάρχουν άλλα προβλήματα; Σίγουρα ναι και, σύμφωνα με τον ¶ρη Βωβό, η προβολή του αθλήματος είναι ένα από αυτά. «Πιστεύω ότι είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι οι αγώνες έχουν μηδενική προβολή. Αν εξαιρέσουμε το Ράλλυ Ακρόπολις, κανένας άλλος αγώνας δεν έχει την προβολή, ούτε την αντιμετώπιση, που θα έπρεπε από τα ΜΜΕ. Και αυτό αποτελεί 100% ευθύνη της ΕΘΕΑ. Δεν είναι θέμα λεσχών. Είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Προσωπικά, αυτό που βλέπω είναι ότι οι αγώνες κάθε χρονιά πηγαίνουν προς το χειρότερο. Το σπορ είναι πολύ ακριβό, οι άνθρωποι που μπορούν να δαπανήσουν χρήματα είναι πάρα πολύ λίγοι και χορηγοί δεν υπάρχουν. Αν αποχωρήσει και η φουρνιά οδηγών που πρωταγωνιστεί τώρα, ποιος θα συμμετέχει στην Ελλάδα;» Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να υπάρχει μια αλυσίδα που θα αποτελείται από την ΕΘΕΑ, τις λέσχες αλλά και τους αγωνιζομένους, καθώς, προκειμένου να πουλήσεις ένα προϊόν, θα πρέπει να το κάνεις ελκυστικό. «Η προβολή ενός γεγονότος, σε πρώτη φάση, δε συνδέεται με τους συμμετέχοντες. Αντιθέτως, ξεκινά από καθαυτό το γεγονός και, αυτομάτως, από τη διοργανώτρια αρχή. Δηλαδή, αν οι λέσχες (γιατί και στις λέσχες υπάρχουν άνθρωποι που πολλές φορές προσπαθούν να βγάλουν χρήματα από αυτό που κάνουν, κάτι που επίσης θεωρώ αδιανόητο και απαράδεκτο) προσπαθούν με όσα το δυνατόν λιγότερα χρήματα να διοργανώσουν κάτι, το κάνουν απλώς για να γίνει και να τελειώσει. Αν δεν υπήρχε το Ράλλυ Ακρόπολις, το άθλημα του μηχανοκίνητου αθλητισμού (και ειδικά τα ράλλυ στην Ελλάδα) δε θα το ήξερε κανείς. Το Ράλλυ Ακρόπολις δείχνει ότι ο Έλληνας αγαπά και ακολουθεί το συγκεκριμένο σπορ. Βέβαια, συμφωνώ ότι και το επίπεδο των συμμετοχών είναι σημαντικό, αφού ουσιαστικά και στο Ακρόπολις πας να δεις τις διεθνείς συμμετοχές, τα καλά αυτοκίνητα και τους γρήγορους οδηγούς. Στην Ελλάδα, αυτήν τη στιγμή, περνούν δύο, τρία αυτοκίνητα και μετά όλοι γελούν ή κοροϊδεύουν. Πρόκειται για μια αλυσίδα, αλλά, για να υπάρξει αλληλουχία, πρέπει πρώτα να θεσπιστούν κάποιες αρχές και η διοργανώτρια αρχή να ξεκινήσει μια ουσιαστική προσπάθεια, που ενδεχομένως να συνοδεύεται και από οικονομική δαπάνη»! Μπορεί η ΕΘΕΑ, και συγκεκριμένα ο κ. Μανιατόπουλος, να το κάνει αυτό; «Για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ ότι ο ρόλος του κ. Μανιατόπουλου είναι μπερδεμένος και, πραγματικά, δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο στόχος και ο σκοπός του από τη στιγμή που ξεκίνησε να ασχολείται. Είναι πολύ έμπειρος στο χώρο, έχει τρέξει πάρα πολλά χρόνια και, μέχρι πριν από δύο έτη, ήταν ακόμη ενεργός ως οδηγός. Ωστόσο, νομίζω ότι είναι ένας άνθρωπος που κατά βάση ενδιαφέρεται για το Ράλλυ Ακρόπολις ή και για το Ράλλυ ΕΛΠΑ. Οι υπόλοιποι αγώνες είναι δύο, τρεις βαθμίδες πιο κάτω. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον». Ακούγοντάς τον να μιλά με τόσο πάθος για την... πολιτική των αγώνων, δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό να μάθουμε αν θα τον ενδιέφερε να ασχοληθεί με τα κοινά σε ό,τι αφορά το σπορ. «Κοίταξε, δε σου κρύβω ότι, όταν βρίσκομαι μέσα στους αγώνες, τσαντίζομαι κι εύχομαι να μπορούσα να ασχοληθώ. Όταν, όμως, κάθομαι και το σκέφτομαι πιο ήρεμα, καταλήγω στο ότι δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω, καθώς είναι κάτι που απαιτεί πραγματική ενασχόληση. Ναι, αλλά έχω πει ότι θα το έκανα! Η αλήθεια είναι ότι οι αγώνες είναι κάτι που αγαπώ πολύ και, πραγματικά, θα ήθελα να διοργανωθούν σωστά στην Ελλάδα, έτσι ώστε κάποια στιγμή να υπάρξουν 60 με 80 καλές συμμετοχές, από τις οποίες οι 25 με 30 να είναι αξιόλογες, και να παρουσιαστούν νέα παιδιά στο χώρο που θα πηγαίνουν μπροστά και θα διακρίνονται στο εξωτερικό. Το όνειρό μου είναι ένας Έλληνας να είναι στο πόντιουμ, τουλάχιστον στο Ράλλυ Ακρόπολις. Θα χαιρόμουν πάρα πολύ, αν το έβλεπα αυτό». Έλληνας στο εξωτερικό: μια πονεμένη ιστορία, που φέτος πήρε σάρκα και οστά. Ο ¶ρης, όμως, έχει διαφορετική άποψη. «Η ΕΘΕΑ θα πρέπει να βρει ένα μηχανισμό για να προωθήσει κάποια ταλέντα πρώτα εδώ στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος ήταν ο σκοπός τού να δοθούν χρήματα σε οδηγούς που πηγαίνουν στο εξωτερικό. Ποιο είναι το αποτέλεσμά τους; Δεν αμφιβάλλω για τις δυνατότητες του Αθανασούλα, του Δεβερίκου ή του Γκίκα. Απλώς θεωρώ πιο σημαντικό το να οργανωθεί το σπορ πρώτα στην Ελλάδα και τα χρήματα αυτά να βοηθήσουν δύο νέα ταλέντα να κάνουν ένα ολοκληρωμένο πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Να ξεκινήσουν από σωστή βάση, έτσι ώστε να πούμε ότι κάτι καλό διοργανώνεται στη χώρα μας. Για να μπορέσει να εκπροσωπηθεί το άθλημα σωστά στο εξωτερικό -όπως στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ-, πρέπει πρώτα να υπάρχει καλό εγχώριο πρωτάθλημα. Αν δεν έχεις οργανώσει σωστά το πρωτάθλημα στη χώρα σου, τι να διεκδικήσεις στο εξωτερικό;» Ο ίδιος, μάλιστα, βοήθησε φέτος ένα νέο παιδί, το Λευτέρη Σωτήρχο, με τρόπο ιδιαίτερα διακριτικό, κάτι που, άλλωστε, τον χαρακτηρίζει γενικά στη συμπεριφορά του. «Είναι κάτι που σκεφτόμουν αρκετό καιρό να κάνω. Πέρυσι, που είχαμε τρέξει στο Παλάδιο, το συζητήσαμε με το Λώρη και θεώρησα, βάσει εκείνης της επίδοσής του, ότι αξίζει να τον βοηθήσουμε. Είναι ένα νέο παιδί, ταλαντούχο, από καλή οικογένεια και αποφασίσαμε να τον υποστηρίξουμε. Από εκεί και πέρα, ουσιαστικά τώρα ξεκινά τους αγώνες και πιστεύω ότι η παρουσία του φέτος ήταν πάρα πολύ καλή. Απλώς χρειάζεται μεγαλύτερη εμπλοκή, να κάνει αγωνιστικά χιλιόμετρα, να περιορίσει τις δοκιμές και να μάθει να βασίζεται στις σημειώσεις και στο συνοδηγό του. Για εμένα οι πολλές δοκιμές κάνουν κακό. Εμείς παλιά κάναμε ελεύθερες δοκιμές χωρίς περιορισμό στα αυτοκίνητα. Δε σας το κρύβω και το λέω ανοικτά ότι βελτιώθηκα οδηγικά κατά ένα μεγάλο ποσοστό από τις δοκιμές εκείνα τα χρόνια, όταν μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε και Gr. A αυτοκίνητα. Βελτιώθηκα κατά 50%, γιατί ήταν πάρα πολλά τα χιλιόμετρα. Βέβαια, τώρα κάθομαι και συλλογίζομαι τι κάναμε σε ανοικτούς δρόμους και τρελαίνομαι μόνο που το σκέφτομαι! Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι αυτό τότε με βοήθησε. Έβαλα πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη. Σε ρυθμούς σχεδόν αγωνιστικούς, σε ανοικτούς δρόμους. Καθαρή τρέλα. Πες το όπως θέλεις». Μάλιστα, ο ¶ρης δε μας έκρυψε ότι στο μέλλον θα ήθελε να κάνει μια ομάδα η οποία θα προωθεί νέα παιδιά στο χώρο! «Πραγματικά θέλω να φτιάξω μια ομάδα ή έναν όμιλο, ο οποίος, με τη στήριξη και την παρουσία χορηγών αλλά και με την ανάλογη προβολή, θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα γκρουπ δύο ή τριών ανθρώπων, με το σκεπτικό ότι κάποιοι από αυτούς, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα συμμετάσχουν στο εξωτερικό».
Στο δικό του μπάκετ
Ξεπερνώντας τα κοινά τού σπορ, η κουβέντα κάποια στιγμή γύρισε και στις δικές του επιδόσεις. Φέτος απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο ότι δεν έχει αντίπαλο εντός συνόρων. «Για εμένα αυτό δεν αναδεικνύει τη δική μου επίδοση, αλλά αποδεικνύει πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο του πρωταθλήματος στην Ελλάδα. Ξέρεις πότε μπορούμε να πούμε ότι η δική μου επίδοση είναι καλή; Όταν πηγαίνω και τρέχω στην Ιταλία, που έχει τριάντα αυτοκίνητα ικανά για τη νίκη. Εκεί κρίνεται η απόδοσή σου. Πιστεύω, λοιπόν, ότι μια επίδοση που είναι συνεχώς καλή στην Ελλάδα δεν αποδεικνύει το πόσο καλό είναι το δικό σου επίπεδο, αλλά αναδεικνύει το κακό επίπεδο των αγώνων στην Ελλάδα. Πώς μπορείς να κρίνεις ένα πρωτάθλημα στο οποίο ο μέσος όρος ηλικίας των συμμετεχόντων είναι κοντά στα 50; Εγώ, που είμαι 42, είμαι από τους πιο μικρούς σε ηλικία! Αν εξαιρέσουμε τον Πάνο Χατζητσοπάνη, ο οποίος είναι 35άρης, όλοι οι άλλοι είναι σε μια ηλικία που σε άλλες χώρες θα είχαν... κρεμάσει τα γάντια τους. Αυτό και μόνο είναι ανησυχητικό. Για παράδειγμα, το ότι ο Κώστας Πίτσος δεν τρέχει, το ότι πραγματοποιεί δύο αγώνες και κάνει αυτές τις επιδόσεις, δεν αποδεικνύει μόνο ότι είναι καλός οδηγός -και μπράβο του-, αλλά και ότι οι υπόλοιποι είναι σε πολύ μέτριο και χαμηλό επίπεδο». Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός αυτό τον έχει προβληματίσει; Έχει σκεφτεί να μην τρέξει; «Δε σου κρύβω ότι, αν με τις ίδιες ώρες ενασχόλησης είχα τη δυνατότητα να κάνω αγώνες στο εξωτερικό, θα το έκανα χίλιες φορές. Η Ιταλία, όμως, για εμένα σημαίνει μία εβδομάδα μακριά από το γραφείο. Και, δυστυχώς, η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπάρχει. Αν είχα τη δυνατότητα, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω αγώνες στην Ελλάδα. Ή θα έκανα το πολύ δύο. Γι’ αυτό φέτος κυνήγησα νέες προκλήσεις κι έτρεξα στην άσφαλτο. Είτε με το S1600 είτε με το Ν/4. Ενώ τώρα πάω να κάνω αυτόν τον αγώνα στη Φινλανδία στο χιόνι. Να δοκιμάσω άλλα πράγματα». Μάλιστα, δε μας έκρυψε ότι το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος του έχει στοιχίσει, όσον αφορά τις οδηγικές του ικανότητες! «Η ικανότητα ενός οδηγού έχει να κάνει όχι μόνο με το πόσο γρήγορα μπορεί να στρίψει, αλλά και με το ρυθμό. Ο ρυθμός στο μυαλό του οδηγού και του συνοδηγού έχει σχέση με την κόντρα. Είναι δύσκολο να μπεις στη διαδικασία να πιέσεις τον εαυτό σου, τη στιγμή που έχεις συνηθίσει να πηγαίνεις με ένα ρυθμό κατά τον οποίο δεν τον πιέζεις και είσαι μπροστά. Με άλλα λόγια, για να πάμε στην Ιταλία, όπου πρέπει να μπούμε σε ένα ρυθμό πραγματικά γρήγορο, απαιτείται εξοικείωση. Δεν μπορεί κανείς να το κάνει αμέσως». Εν ολίγοις, δε θεωρεί ότι οι Έλληνες οδηγοί είναι γρήγοροι; «Αν κρίνεις εκ του αποτελέσματος και από τους αγώνες όπου συμμετέχω εγώ, δεν μπορώ να πω ότι είναι γρήγοροι. Γιατί η διαφορά του 1 ή των 2 δλ. στο χιλιόμετρο είναι πολύ μεγάλη. Επομένως, από τα αποτελέσματα δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Ή δεν είναι γρήγοροι, ή έχουν εφησυχάσει, ή έχουν κάποια άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Αλλά, από εκεί και πέρα, να κρίνω ποιον; Το Λεωνίδα Κύρκο, που είναι 50 χρόνων κι έχει πάρει 50 πρωταθλήματα; Και καλά κάνει ο άνθρωπος και τρέχει ακόμα και μπράβο του που παίρνει τους τίτλους; Το Νασσούλα, που είναι επίσης 50 χρόνων;» Ο Πάνος Χατζητσοπάνης, όμως; «Πιστεύω ότι ο Πάνος είναι από τις περιπτώσεις που, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, οι επιδόσεις του δεν είναι ανάλογες με εκείνες που περίμενα. Δεν εξελίχτηκε ως οδηγός. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα αυτοκίνητα που είχε δεν ήταν καλά. Θεωρώ ότι είναι σε ένα επίπεδο που μπορεί να δαπανήσει κάποια χρήματα, αλλά τα αποτελέσματα δεν τον δικαιώνουν. Για παράδειγμα, τους τελευταίους δύο αγώνες η διαφορά μας ήταν πολύ μεγάλη. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Πάνος Χατζητσοπάνης δεν έχει τον εγωισμό μέσα του ή τη θέληση να πάει γρήγορα ή ότι έχει μπει στη διαδικασία της βαθμοθηρίας σκεπτόμενος ότι, αφού ο Βωβός δεν τρέχει σε όλο το πρωτάθλημα, πάω να πάρω τους βαθμούς... Κρίνοντας από τον εαυτό μου και από το πώς αντιμετωπίζω τις καταστάσεις, θεωρώ ότι, αν μπορούσε να πάει πραγματικά πιο γρήγορα, θα πήγαινε. Αυτή είναι η προσωπική μου εκτίμηση τουλάχιστον. Εκτός και αν και αυτός έχει αφομοιωθεί από το γενικότερο σύστημα των ελληνικών αγώνων. Παρ’ όλα αυτά, ο Πάνος είναι ο μοναδικός οδηγός που θα μπορούσε να είχε εξελιχτεί πολύ περισσότερο». Ειδικά φέτος, σε αναζήτηση νέων προκλήσεων, ¶ρης αγωνίστηκε σε κάθε επιφάνεια και με διαφορετικά αυτοκίνητα. Τι αίσθηση αποκόμισε από το καθένα; «Το Ν/4 είναι ένα αυτοκίνητο το οποίο, λόγω της μεγάλης μας εμπλοκής τα τελευταία χρόνια σε Ελλάδα και Ιταλία, έχουμε συνηθίσει και με το οποίο έχουμε εξοικειωθεί. Πιστεύω ότι το οδηγούμε αρκετά γρήγορα. Tο WRC, με το οποίο φέτος κάναμε μόλις δύο αγώνες, η αίσθηση δεν είναι τόσο απλή. Είναι τελείως διαφορετικό αυτοκίνητο. Διασκεδαστικό, πιο γρήγορο και πιο απαιτητικό. Αλλά δεν είναι εύκολο, μπαίνοντας από ένα Ν σε αυτό, να το οδηγήσεις. Χρειάζεται εξοικείωση. Στο S1600 προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα. Σίγουρα η ιπποδύναμη παίζει σημαντικό ρόλο. Με 230 άλογα και 20 κιλά ροπής, όταν αλλάζεις από το EVO με τα 60 κιλά ροπής, δε σου φαίνεται η αίσθηση. Βέβαια, όταν παίρνει φόρα, είναι ευχάριστο! Ειδικά σε κατηφορικές ε.δ. και με καλό οδόστρωμα είναι πολύ ευχάριστο και μπορείς να κάνεις εξαιρετικούς χρόνους. Όμως, πιστεύω ότι, αν στο ΕΛΠΑ είχαμε το EVO που οδήγησα στο Παλάδιο, το οποίο ήταν του Τραβάλια, εξαιρετικά στημένο, θα είχαμε κερδίσει εύκολα! Ήταν απίστευτο! Λόγω φρένων και ζαμφόρ, το αμάξι είναι απίστευτο. Σου προσδίδει μεγάλη σιγουριά». To Ράλλυ Ακρόπολις δεν είναι ένας απλός αγώνας για τον ¶ρη Βωβό. Τι σημαίνει για τον ίδιο; «Είναι μια τριήμερη περιπέτεια με ένα αυτοκίνητο προδιαγραφών WRC και, ουσιαστικά, μια προσπάθεια κάθε χρόνο να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να κινηθείς όσο πιο γρήγορα μπορείς είτε σε επίπεδο Γενικής είτε σε επίπεδο χρόνων ειδικών διαδρομών. Αντιμετωπίζεις τους καλύτερους αθλητές στον κόσμο με την προσδοκία ότι μπορείς να κινηθείς γρήγορα. Δε σας κρύβω ότι είναι ο μοναδικός αγώνας στον οποίο ουσιαστικά προσπαθούμε να κάνουμε κάποιες δοκιμές εκτός προγράμματος. Δεν έχω κάνει ΠΟΤΕ στη ζωή μου, σε κανέναν άλλον αγώνα, παράνομες δοκιμές. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου, ενώ μπορούσαμε να κάνουμε τέσσερα περάσματα, κάναμε λιγότερα. Το Ακρόπολις είναι η μοναδική περίπτωση που προσπαθούμε να κάνουμε κάποια περάσματα για να αποκτήσουμε καλύτερη γνώση του δρόμου». Υπάρχει συνταγή της επιτυχίας για ένα καλό αποτέλεσμα; «Καλώς ή κακώς, το να πεις ότι σε μία, δύο ή τρεις ειδικές κάνεις χρόνους τριάδας ή πεντάδας είναι πάρα πολύ δύσκολο, όπως, φυσικά, και το να έχεις ένα ρυθμό καθ’ όλην τη διάρκεια του αγώνα: και τις τρεις ημέρες και σε όλες τις ειδικές. Πρόκειται για συνδυασμό πραγμάτων: καλής επίδοσης και προβλημάτων των άλλων πληρωμάτων». Το πρόγραμμα του 2007 είναι ήδη έτοιμο και για πρώτη φορά ο ¶ρης σκοπεύει να αγωνιστεί με Xsara WRC! «Φέτος σκοπεύουμε να κάνουμε Πορτογαλία και Ακρόπολις με Xsara. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να κάνουμε και κάτι άλλο πιο πριν. Στην Ελλάδα θα πάμε σίγουρα στον Πύργο και στο Φθιώτιδος, το οποίο είναι μικτό. Όλα έχουν να κάνουν με τον όγκο της δουλειάς και τη διάθεση». Εντέλει, για πόσα χρόνια ακόμη είναι αποφασισμένος να συμμετέχει στους αγώνες; «Δε σου κρύβω ότι για εμένα σε έναν αγώνα σημαντικό ρόλο παίζει πάντα η επίδοση. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου να τρέχει με τη νοοτροπία του σπόρτσμαν. Δηλαδή να μπω 60 χρόνων σε ένα αυτοκίνητο και να κάνω έναν αγώνα. Θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου ανταγωνιστικό, ότι μπορώ να κερδίσω, και να έχω ένα καλό αποτέλεσμα. Όσο τα χρόνια περνούν, παίρνουμε την κατιούσα. Για δύο, τρία χρονάκια ακόμη, σίγουρα θα μπορούμε να τρέχουμε». Ευτυχώς και σε ευχαριστούμε για αυτό!_ Π. Τ.
Με μια κουβέντα:
Αγώνες: «Xόμπι».
«ΕΛ-ΕΜ»: «Φίλος και συνοδηγός».
Π. Χατζητσοπάνης: «Aπορία».
Λ. Κύρκος: «Πολυπρωταθλητής».
Λ. Σωτήρχος: «Aνερχόμενο ταλέντο».
Ράλλυ Ακρόπολις: «Tο μοναδικό καλό που έχει να επιδείξει το σπορ στην Ελλάδα».
Το καλύτερο αυτοκίνητο: «Subaru WRC S11».
Το πιο ευχάριστο: «Subaru Impreza Gr. A (1997)».
Το πιο δύσκολο: «Focus WRC ’03».
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
Ημερομηνία γέννησης: 21 Οκτωβρίου 1964, Αθήνα
Επάγγελμα: πολιτικός μηχανικός
Πρώτος αγώνας: Ράλλυ Παλάδιο 1985 (Renault 5)
Σημαντικότερες επιτυχίες: Πρωταθλητής Ελλάδας 1995, 1997, 2000 & 2001, Νικητής Ράλλυ Ακρόπολις 1995